Η μέρα των ζώων

 Η μέρα των ζώων

Και τι σημαίνει που ήταν προχτές η μέρα των ζώων; Εμείς δεν περιμένουμε εξάλλου την 4^η Οκτωβρίου, μία φορά το χρόνο. Τη γιορτάζουμε κάθε μέρα, τιμώντας τους ανθρώπους σαν ζώα. Τους στοιβάζουμε σε ανοιχτούς σταύλους κι αν πέσει πολύ η θερμοκρασία, μπορεί να τους βάλουμε και παχνί σε μια φάτνη, για να συγκινηθούμε με τη θυσία τους. Τους δίνουμε ψίχουλα κι αποφάγια, για να τα έχουμε καλά με τη συνείδησή μας, κάνοντας την καλή πράξη της ημέρας. Γεμάτοι ευαισθησίες, τους ανοίγουμε την πόρτα, για να κοιμηθούν στην είσοδο της πολυκατοικίας, κουλουριασμένοι. Αλλά αν κάνουν πολύ θόρυβο και μας ενοχλήσουν, καλούμε τον μπόγια να έρθει να τους μαζέψει ή τους πετάμε με τις κλωτσιές.

Κι αν επιβεβαιώνουν κάτι όλα αυτά, είναι η δική μας ζωώδης ιδιότητα, όταν γινόμαστε λύκοι απέναντι στους άλλους. Αν υπάρχει κάτι το ζωώδες σε όλα αυτά, είναι η δική μας γαϊδουρινή αδιαφορία. Που δεν αλλάζει θεαματικά στην ουσία, ακόμα κι αν εκδηλώνεται ως ευαισθησία στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου όμως; Περνάς μέσα από την πλατεία όπου κοιμούνται, για να τους δείξεις ότι δεν τους αποφεύγεις, λες κι είναι μιάσματα, δεν αποστρέφεις το βλέμμα σου, δε φοβάσαι μη τυχόν κολλήσεις καμιά αρρώστια ή την κακοτυχία και τα βάσανά τους. Αλλά δεν είναι αξιοθέατο, και εσύ δεν είσαι εκεί για να καταγράψεις απλώς τα γεγονότα (το ζήτημα δεν είναι να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά να την αλλάξουμε). Τους βλέπεις μετά με τους μπόγους στην πλάτη, τα χαρτιά στο χέρι και την ψυχή στα πόδια να μπαίνουν στα λεωφορεία που πηγαίνουν για τα σύνορα και ανάβουν τις παλιές μηχανές τους, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα της Αχαρνών με θόρυβο και καπνούς. Αλλά οι αναθυμιάσεις και η μυρωδιά ΚΤΕΛ δεν είναι το πιο αποπνικτικό σ’ αυτή την εικόνα.

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι αυτή η ανθρώπινη (ή μήπως ζωώδης;) ικανότητα μας να συνηθίζουμε, να ξεχνάμε, να προσπερνάμε και να συνεχίζουμε με απάθεια. Αλλά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να μένεις ασυγκίνητος. Και δε συγκινείσαι απλώς, βοηθάς στην πράξη. Και δεν το κάνεις ως μονάδα, αλλά συλλογικά και συνειδητά, που είναι και μια βασική ανθρώπινη ιδιότητα.

Γιατί δεν αρκεί να φωνάζουμε πως είμαστε όλοι μετανάστες.

Είμαστε όλοι ζώα, μέχρι αποδείξεως του εναντίου στην πράξη.