Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία

 Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία

Ένας πρώτος τρόπος αντίδρασης είναι να εσωτερικεύσεις όλη αυτή την κωλοκατάσταση, να αρχίσεις να έχεις ενοχές και να νιώθεις άχρηστος. Υπεύθυνος για την απόλυσή σου, για το ότι σε κρίνουν περιττό, όχι αρκετά φτηνό και ευέλικτο για την «αγορά εργασίας». Και να αφήσεις τον εαυτό σου να χαθεί, να πέσει στο κενό, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, όπως οι απολυμένοι υπάλληλοι της France Telecom, που αυτοκτονούσαν. Είναι κι αυτή μια στάσις, που νιώθεται, αλλά δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην απελπισία. Ακόμα κι αν δε γίνεις βιολογικός αυτόχειρας όμως, η μοιρολατρία είναι κι αυτή μια μορφή (πολιτικής, κοινωνικής) αυτοκτονίας.

Ένας δεύτερος τρόπος αντίδρασης είναι αυτός των εργαζόμενων της Air France, που ξεγύμνωσαν και παραλίγο να λιντσάρουν τους μάνατζερ της εταιρίας που πήγαν να τους ανακοινώσουν περικοπές στο έμψυχο δυναμικό, (δηλ απολύσεις, για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις). Και δεν πρόκειται απλώς για μια οργισμένη αντίδραση απέναντι στον αγγελιοφόρο που φέρνει άσχημα μαντάτα, αλλά για την απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι έχουν ζωντανό μέσα τους κάτι που αντιδρά και αρνείται να προσαρμοστεί στη γενική αδιαφορία και την πτωματική απάθεια, που πλασάρεται ως κυρίαρχο πρότυπο. Πως έχουν ψυχή και αξιοπρέπεια, που αρνείται να σκύψει το κεφάλι και να υποταχθεί αδιαμαρτύρητα.

Σε δεύτερη φάση ωστόσο μπαίνει το ερώτημα πόσο βαθιά φτάνει αυτή η οργή ή αν τελικά διοχετεύεται σε ακίνδυνα ρυάκια, για να καταλήξει στην αποδοχή των τετελεσμένων, ως το τελικό στάδιο του πένθους. Εκτός κι αν είσαι από εκείνους τους αναρχικούς που εξαντλούν το απέραντο μίσος ταξικό τους (διατύπωση επηρεασμένη από τη Γαλλία και το χιούμορ του Γκοσινί στην περιπέτεια του Αστερίξ με τους Βρετανούς) με συνθήματα του τύπου «κλοτσιές στα αφεντικά», βερμπαλισμούς για παραγωγικά σαμποτάζ, και λουδίτικα ξεσπάσματα.

Υπάρχει κι ο τρίτος δρόμος, που είναι πραγματικός δρόμος κι όχι αδιέξοδο και δεν έχει καμία σχέση με τα αδιέξοδα του τρίτου δρόμου του ευρωκομμουνισμού ή του γαλλικού ΚΚ. Και που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τον τρίτο, αλλά για έναν άλλο, τελείως διαφορετικό δρόμο, που προϋποθέτει όντως όρους κινήματος στο δρόμο και όχι εύκολες λύσεις (;) απ’ τη ζεστασιά του καναπέ. Αλλά το χειρότερο είναι πως αυτός ο δρόμος έχει δυσφημιστεί από την οπορτουνιστική σκουριά που επικάθισε στο εργατικό κίνημα και έχει κλείσει προσωρινά από τα ερείπια των δικών μας αποτυχιών. Και πρέπει να κυλήσουμε το βράχο από την αρχή στην ανηφόρα, αποτινάζοντας από πάνω μας τη σκουριά αυτή και τη μίζερη ψυχολογία του Σισσύφου.