Ανάγκη των καιρών η συνεχής πολιτική και ιδεολογική δουλειά των Κομματικών Οργανώσεων

 Ανάγκη των καιρών η συνεχής πολιτική και ιδεολογική δουλειά των Κομματικών Οργανώσεων

Ειναι σαφές πως οι μετεκλογικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις βασικές εκτιμήσεις που έχει κάνει το ΚΚΕ για την κατάσταση στην οικονομία και την πολιτική: Η αντιλαϊκή καταιγίδα εντείνεται αμείωτη από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με διαρκή ψήφιση στη Βουλή σειράς μέτρων που κάνουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να μετρούν απανωτές απώλειες στο μεροκάματο, συνολικά στη ζωή τους. Χοντρά γεωστρατηγικά συμφέροντα και ανταγωνισμοί που εμπλέκονται μέχρι τα μπούνια η ελληνική αστική τάξη και η κυβέρνηση. Συνολικά, διεθνείς εξελίξεις πολύ σοβαρές που απαιτούν μεγάλη επαγρύπνηση και ετοιμότητα από το εργατικό κίνημα, από το λαϊκό παράγοντα.

Οι κυρίαρχες επιλογές της αστικής τάξης, που στηρίζει και στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, «επανδρώνονται» με πραγματικό καταιγισμό ιδεολογημάτων, προπαγάνδας, διαστρεβλώσεων, αυταπατών, έντονων διλημμάτων. Σκοπός, η διαρκής ενσωμάτωση του λαού, η ενεργοποίηση συντηρητικών αντανακλαστικών μπροστά στις εξελίξεις, η άμβλυνση και αλλοίωση των κριτηρίων με τα οποία ένας εργάτης πρέπει να προσεγγίζει τα πράγματα. Η προσπάθεια καταβύθισης του ταξικού κριτηρίου μπροστά στο «εθνικό», στο «κοινό συμφέρον». Η προσπάθεια να μην πιστέψει η εργατική τάξη στη δύναμή της, να κάνει τελικά δικό της πιστεύω ότι «τίποτα δε γίνεται με την ταξική πάλη». Το να μην προσεγγίσει ο λαός την ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Ξεχωρίζουμε μόνο κάποια από αυτά με αφορμή και την πρόσφατη επικαιρότητα:

-- Η ενεργοποίηση ενός σύγχρονου κοινωνικού αυτοματισμού, για τις «υψηλές» συντάξεις και εισοδήματα. Η προπαγάνδα για τα «ισοδύναμα» και τα «αντισταθμιστικά», που δήθεν θα απαλύνουν τις συνέπειες του μνημονίου.

-- Το να γίνει συνήθεια να ζούμε με τη φτώχεια και να λέμε και ευχαριστώ για τις ελεημοσύνες των διαφόρων ΜΚΟ και άλλων οργανισμών, που πλέον γίνεται συζήτηση και για την πιο ενεργό τους εμπλοκή στο πλαίσιο των επίσημων δομών του κράτους.

-- Η απαίτηση και πρακτική του κεφαλαίου για διαρκή του στήριξη, για το ότι «όλοι μια οικογένεια είμαστε», εργάτες και κεφαλαιοκράτες. Οι απειλές ότι αν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους θα κλείσουν εργοστάσια και η ανεργία θα μεγαλώσει κι άλλο.

-- Τα κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα που ζουν οι πρόσφυγες και μετανάστες, τη στιγμή που οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών είναι αυτές που γεννούν και επιτείνουν το πρόβλημα.

-- Ο πλήρης εξωραϊσμός της ΕΕ. Ακόμη πιο εμφαντικά ως και χυδαία, ο εξωραϊσμός και διαχωρισμός των καπιταλιστικών κρατών σε «καλά» και «κακά». Οι ΗΠΑ και η Γαλλία σε αυτή τη φάση προβάλλονται ως σύμμαχες χώρες που... άλλο δεν σκέφτονται παρά το πώς θα στηρίξουν την Ελλάδα.

-- Η μελετημένη και ύπουλη ιστορική παραχάραξη, όπως την ζήσαμε και με τις «πρωτοβουλίες» της Περιφέρειας Αττικής για την απελευθέρωση της Αθήνας, με αντίστοιχες εκπομπές και αφιερώματα. Σκοπός, να συσκοτιστεί ό,τι επαναστατικό, να αμαυρωθεί ή να αποσιωπηθεί ο ρόλος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, να προβληθεί πως «όλο μαζί το έθνος, από τους αριστερούς μέχρι τον Παπανδρέου», πάλευαν για την απελευθέρωση και τη λαοκρατία.

-- Η φασιστική Χρυσή Αυγή με τη δημαγωγία της και τα «επιχειρήματά» της για «εθνική παραγωγική βάση» και το ναζιστικό ρατσιστικό της δηλητήριο, που θέλει να πιάσει και σε εργατικές μάζες.

-- Ο ρόλος του οπορτουνισμού, που δηλητηριάζει τις συνειδήσεις και ριζοσπαστικών τμημάτων με δήθεν επαναστατική φρασεολογία αλλά, τελικά, με θέσεις πλήρως ενταγμένες στις καπιταλιστικές προσδοκίες και σενάρια.

Να δουλεύουμε μακρόπνοα με υπομονή

Γίνεται, λοιπόν, φανερό πως αυτή η σύνθετη πραγματικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από μια Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ με μια λογική δράσης μόνο ή κυρίως μπροστά σε «σταθμούς». Με αποσπασματικές ενέργειες, χωρίς συνέχεια και έλεγχο, με ασαφή στόχευση για το τι πάμε να πετύχουμε κάθε φορά. Επίσης, με αποστεωμένες ενέργειες από τον απαραίτητο ιδεολογικό και πολιτικό εξοπλισμό, τέτοιες που ορισμένες φορές μπορεί να οδηγούν σε τυπική διαδικασία που δεν προωθούν και δεν ενισχύουν ούτε την αυτοπεποίθηση αυτών που συμμετέχουν, ούτε τα αποτελέσματα που είναι κάθε φορά δυνατόν να επιτευχθούν.

Δεν αποσπόμαστε από τη δύσκολη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί όλο αυτό το διάστημα. Κατάσταση που εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία της απογοήτευσης, της αναμονής πλατιών εργατικών - λαϊκών τμημάτων, της υποχώρησης μπροστά στην επίθεση του κεφαλαίου. Παίρνοντας όμως υπόψη αυτήν την πραγματικότητα οφείλουμε ταυτόχρονα να βλέπουμε τις δυνατότητες που γεννά η ταξική πάλη. Να ξέρουμε να τις ξεχωρίζουμε και να τις ενισχύουμε όσο είναι δυνατόν. Επιπλέον, ακριβώς σε τέτοιες συνθήκες η πρωτοπορία οφείλει να κάνει ακούραστη δουλειά διαφώτισης και για το σκοπό και για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη. Να αξιοποιεί το καθετί για να αποκαλύπτει στους εργάτες την καπιταλιστική βαρβαρότητα, το μέλλον, που πρέπει και μπορεί να είναι ο σοσιαλισμός. Να δουλεύει μακρόπνοα και με υπομονή. Με εμπιστοσύνη στο λαϊκό αισθητήριο. Μακριά από εμάς οι απλουστεύσεις, στρεβλώσεις ως και αφ' υψηλού αναλύσεις ότι «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει». Αυτός είναι ο δρόμος της αποστράτευσης, της αμηχανίας, αλλά και των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Η εργατική τάξη, τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα δεν έχουν δείξει ακόμη τη δύναμή τους γιατί δεν έχουν πιστέψει σε αυτήν. Εμείς πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας με απόλυτη αφοσίωση στον τελικό σκοπό αλλά και με πεποίθηση ότι ο εργάτης μέσα από την ίδια του την πείρα θα πείθεται για την κάθε φορά μεγαλύτερή του εμπλοκή, συμμετοχή στον ταξικό στίβο.

Απαιτείται λοιπόν σταθερή - αταλάντευτη στόχευση, επικέντρωση, ώστε όλη η δράση να εξυπηρετεί την ισχυροποίηση του Κόμματος και την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αποφασιστική και τολμηρή αναμέτρηση με την ιδεολογική καπιταλιστική σαβούρα. Συνειδητοποίηση του εύρους, του όγκου, του χώρου ευθύνης της κάθε Οργάνωσης και μελετημένη, επίμονη δουλειά ώστε να καταγράφεται πείρα, να μην υπάρχει αμορφία, να βγαίνουν συμπεράσματα που να τροφοδοτούν το επόμενο σχεδιασμένο βήμα, να υπάρχει συναντίληψη στην κομματική βάση και των δυσκολιών και των δυνατοτήτων. Να αξιοποιούνται εφεδρείες. Να διευρύνεται έστω και αργά αλλά σταθερά ο δραστήριος περίγυρος των ΚΟΒ κυρίως με εργατοϋπαλλήλους και νέες παραγωγικές ηλικίες.

Το παράδειγμα της εδαφικής ΚΟΒ

Για παράδειγμα, μια εδαφική ΚΟΒ το προσεχές διάστημα έχει πολλά να οργανώσει και αρκετές πλευρές της δουλειάς της να βελτιώσει.

-- Να δώσει όλες της τις δυνάμεις στην επιτυχία της επικείμενης απεργιακής μάχης. Συνειδητοποιώντας πως το κρίσιμο ζήτημα είναι και η επιτυχία της απεργίας, αλλά και η διαμόρφωση υποδομής για τη συνέχεια κυρίως στους χώρους δουλειάς που βρίσκονται στην ευθύνη της. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τη μακρά βλαβερή συνήθεια του «μπούγιου», με τις εξορμήσεις - περαντζάδες όπου τύχει. Επιτυγχάνεται με την επίμονη επικέντρωση σε συγκεκριμένους χώρους, ξεχωρίζοντας με κοινωνικοταξικές προτεραιότητες τη δουλειά μας (άρα χώροι βιομηχανίας καταρχήν, αλλά και εμπορίου, Υγείας, Παιδείας, ΟΤΑ κ.λπ.). Με την ακούραστη δουλειά μέσα και έξω από τους χώρους, με την αξιοποίηση και της παραμικρής χαραμάδας για να φτιαχτεί μαγιά, υποδομή. Με την εκπαίδευση της ΚΟΒ και του περίγυρου στην κατά πρόσωπο σύγκρουση με την εργοδοσία, όπως και με την απλή, κατανοητή, κομμουνιστική προσέγγιση ενός εργάτη, ακόμη στην αρχή και για μόλις 3 - 5 λεπτά, έξω από την πύλη ή σε ένα διάλειμμα.

-- Να οργανώσει με πολλές πλευρές και τρόπους τη δική μας θαρραλέα απάντηση στην ιδεολογική και ιστορική αποχαύνωση που πλασάρουν η αστική τάξη και ο οπορτουνισμός με αφορμή σημαντικές επετείους. Τι θα ακούσουμε πάλι αυτές τις μέρες: Οτι όλος ο λαός ήταν ενωμένος στην 28η Οκτώβρη, πιο μετά ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν ένα πραξικόπημα ή ένα πείραμα που απέτυχε, ότι το Πολυτεχνείο ήταν απλώς (στην καλύτερη περίπτωση) ένα φοιτητικό ξέσπασμα. Μπορεί μια Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ να μην ανασκουμπωθεί μπροστά σε αυτά; Αρα, να οργανώσει εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, επισκέψεις σε σχολεία, αξιοποίηση μνημείων με τα οποία είναι σπαρμένη όλη η Ελλάδα. Να αξιοποιήσει εκθέσεις, εκδόσεις για να δώσει τη μάχη στο ιδεολογικό μέτωπο έχοντας καθαρό πως είναι μάχη που επιδρά και στο κίνημα και στον προσανατολισμό του.

-- Να έχει επαγρύπνηση και οξυμένα αντανακλαστικά μπροστά στα ατελείωτα και διαρκώς οξυνόμενα εργατικά - λαϊκά προβλήματα σε όλους τους τομείς της ζωής. Να φροντίζει ώστε με όλους τους τρόπους να τα αναδεικνύει. Να αξιοποιεί τον «Ριζοσπάστη», την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αντίστοιχα τη δημοτική ομάδα, για συνεχείς παρεμβάσεις, για όξυνση της αντιπαράθεσης με τους φορείς της αντιλαϊκής πολιτικής. Να πρωτοστατεί στην αντίσταση, στη διεκδίκηση, στη διαμαρτυρία, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση εστιών αντίστασης όπου είναι δυνατόν, δίνοντας κουράγιο στο λαό. Να επιλέγει τις κατάλληλες αυτοτελείς κομματικές μορφές δράσης που μπορούν έναν λαϊκό άνθρωπο να τον συσπειρώνουν και να τον δυναμώνουν μπροστά στον ορυμαγδό των εξελίξεων. Παράλληλα, να αξιοποιεί ό,τι δυνάμεις υπάρχουν σε μαζικούς φορείς ώστε και από εκεί, με πρωτοτυπία, με πολυμορφία να δυναμώνουν η αυτοπεποίθηση, η συλλογικότητα, η πάλη.

-- Να ενισχύεται τελικά, μέσα από όλη τη δράση και τις παρεμβάσεις που διεξάγει μια Κομματική Οργάνωση, το ανελέητο σφυροκόπημα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Να προβάλλει πειστικά, χειροπιαστά, ζωντανά την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος.

Υπάρχουν δυνατότητες

Μπροστά στα πολλαπλά και απαιτητικά καθήκοντα που γεννά η ίδια η ζωή, κάποιοι μπορεί να πουν: «Καλά όλα αυτά, αλλά πώς θα τα καταφέρουμε; Τι δυνάμεις μπορούμε να κινήσουμε;». Θα μπορούσε κανείς να αντιστρέψει το ερώτημα και να πει: Αν μια ΚΟ του ΚΚΕ δεν έχει τουλάχιστον προσανατολισμό παρέμβασης στα κύρια αυτά πολιτικά και ιδεολογικά μέτωπα, τότε πού έχει; Ξεκινάς με τις δυνάμεις που έχεις και ιεραρχείς. Η ίδια η πείρα έχει δείξει πως κάτι τέτοιο δεν είναι στατικό, βγαίνουν και νέες δυνάμεις στην πορεία που είναι διατεθειμένες να παλέψουν ή έστω να ακούσουν αυτά που λέει το ΚΚΕ. Αποτελεί τέχνη να καταφέρνεις αυτές τις δυνάμεις να τις βοηθάς να κάνουν διαρκώς επιπλέον βήματα, να προστατεύουν την αρχική τους επιλογή να φύγουν από την ακινησία και να μπουν στον αγώνα. Αυτές τις δυνάμεις που πιο άπειρα, πιθανόν πιο δειλά προσεγγίζουν το Κόμμα και το κίνημα οφείλουμε να τις στηρίξουμε. Να τους εξηγήσουμε με απλά λόγια τη δική μας ιδεολογία, ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει. Παράλληλα, έχουμε να πάρουμε και εμείς από αυτήν την επαφή. Να ακούσουμε πώς σκέφτονται. Να έχουμε επίγνωση πως οι νέες βάρδιες της εργατικής τάξης είναι πιο άπειρες από την ταξική πάλη. Οτι οι εργασιακές σχέσεις - ζούγκλα που υπάρχουν αντικειμενικά δυσκολεύουν έναν άνθρωπο και στο χώρο δουλειάς του έστω να συνδικαλιστεί και στη γειτονιά του να δραστηριοποιηθεί ακόμη και σε έναν σύλλογο. Πρόκειται για υπαρκτά εμπόδια που πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε θέτοντας με καθαρές κουβέντες το πρόβλημα στους ίδιους τους εργάτες. Προτείνοντας λύσεις που προϋποθέτουν να παρθεί η απόφαση της πάλης. Αν γίνει αυτό, τα άλλα βρίσκονται. Πάντα έτσι έκανε το ΚΚΕ. Με εμπιστοσύνη στο δίκιο της εργατικής τάξης, με γνώση της ιστορικής της αποστολής, ήταν έτοιμο να ανοίξει δρόμους, να πρωτοστατήσει, να καθοδηγήσει. Οπως πάντα έτσι και τώρα, είμαστε έτοιμοι για κάθε θυσία που θα κινήσει τα πράγματα μπρος.

Του
Πέτρου ΑΛΕΠΗ**Ο Πέτρος Αλέπης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής