Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στις αντιθέσεις και την περίπτωση πολέμου

 Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στις αντιθέσεις και την περίπτωση πολέμου

Με το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης να φαντάζει ολοένα πιο πιθανό, η στάση των κομμουνιστών και η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, αναδεικνύεται σε κομβικό σημείο. Η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει από το 5ο τεύχος της διεθνούς Κομεπ, την τελευταία ενότητα από το άρθρο του Βαγενά, που άπτεται άμεσα του ζητήματος, δίνοντας ορισμένες απαντήσεις και τροφή για συζήτηση. Αξίζει πάντως να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, καθώς και τα υπόλοιπα άρθρα του τεύχους. Μεταξύ άλλων ο σφος αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει, πως οι εκπρόσωποι της Κομεπ κάνουν κριτικές παρατηρήσεις και σε άλλα άρθρα, πέραν του άρθρου του Κεκρ, που έγινε ευρύτερα γνωστό μέσα από το λιβελογράφημα της ΕφΣυν, χωρίς προφανώς αυτό να εκλαμβάνεται από κάποιον ως "οξύτατη, ιδεολογική σύγκρουση" αντί για συντροφική ανταλλαγή απόψεων. Κι είναι ευκαιρία να διαβάσει κανείς όλη την κριτική, από το πρωτότυπο και χωρίς διερμηνείς, για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

-.-.-

Το ΚΚΕ και με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, προετοιμάζεται και προσανατολίζει τις εργατικές – λαϊκές μάζες για την πιθανή περίπτωση εμπλοκής της χώρας μας σ’ έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, που ενέκρινε το 19ο Συνέδριο σημειώνεται: «Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εμπλοκή της Ελλάδας.

Η πάλη, για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου».

Στη βάση αυτή βλέπουμε πως το ΚΚΕ αντιμετωπίζει με ταξικά κριτήρια το ζήτημα της υπεράσπισης της χώρας (σύνορα, γενικότερα κυριαρχικά δικαιώματα), δηλαδή από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, τη συνδέει με την πάλη για τον απεγκλωβισμό από τα σχέδια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Είναι άλλωστε ιστορικό δίδαγμα ότι ακόμα και σε συνθήκες κατοχής, κατάλυσης της εθνοκρατικής συγκρότησης, η εργατική τάξη δεν μπορεί να δώσει τη μάχη ενάντια στην κατοχή από το ίδιο μετερίζι με την αστική τάξη, δεν μπορεί να συμμαχήσει με κανένα τμήμα της. Για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ο πόλεμος και η κατοχή είναι προέκταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, γέννημα της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Η εργατική τάξη παλεύει ενάντια στην εξαθλίωση, την καταπίεση και βία του κατακτητή, την ένταση της εκμετάλλευσης, ενάντια στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμφωνίες. Η δική της «πατρίδα» είναι μια πατρίδα απαλλαγμένη από τους κεφαλαιοκράτες, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, μια πατρίδα όπου εκείνη θα είναι ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, που εκείνη θα βρίσκεται στην εξουσία. Ο πόλεμος της αστικής τάξης για τη δική της «πατρίδα» -ανεξάρτητα από το αν συμμαχεί με την ξένη κατοχή ή αντιστέκεται σε αυτή- και πάλι θα γίνει για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, για την αποκατάσταση μιας συμφωνίας στο μοίρασμα των αγορών που θα συμφέρει τα εθνικά μονοπώλια κι όχι για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.

Το ΚΚΕ έχει αντλήσει αναγκαία συμπεράσματα από την ένοπλη πάλη που διεξήγαγε την περίοδο του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, ενάντια στην φασιστική τριπλή (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) ξενική κατοχή της χώρας. Τότε, παρά την υπεροχή των ένοπλων τμημάτων του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ, το Κόμμα μας, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να συνδέσει την αντιφασιστική πάλη, την πάλη ενάντια στην ξενική κατοχή με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στη χώρα, γιατί στις γραμμές του δεν είχε διαμορφώσει ανάλογη στρατηγική. Σήμερα, βγάζοντας πολύτιμα συμπεράσματα από την ιστορική διαδρομή του Κόμματός μας, χαράσσουμε τέτοια στρατηγική, μπροστά στους κινδύνους εμπλοκής της χώρας μας σε νέους, τοπικούς, περιφερειακούς ή και πιο γενικευμένους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Στην Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου σημειώνεται: «Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα».

Στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το κόμμα της, έχει καθήκον να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργατών, της συμμαχίας με λαϊκές δυνάμεις, τη διεθνιστική διάσταση της εργατικής τάξης και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτή. Η στάση απέναντι στον πόλεμο είναι στάση απέναντι στην ταξική πάλη και τη σοσιαλιστική επανάσταση, πάλη για τη μετατροπή αυτού του πολέμου σε ένοπλη ταξική πάλη, το «μοναδικό απελευθερωτικό πόλεμο», όπως τον χαρακτήριζε ο Λένιν. Είναι πολύτιμη η επεξεργασία του Λένιν που, αναπτύσσοντας τη θεωρία του αδύνατου κρίκου, δηλαδή διαβλέποντας τη δυνατότητα να προηγηθεί η μεγάλη όξυνση των αντιθέσεων, η διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης σε κάποια χώρα ή ομάδα χωρών, θεμελίωσε επιστημονικά τη δυνατότητα επικράτησης της επανάστασης αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες. Συνεπώς σε ένα τέτοιο πόλεμο η συνεννόηση, τα κοινά συνθήματα και η κοινή δράση με το επαναστατικό κίνημα άλλων χωρών αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για την προοπτική εκδήλωσης και νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε περισσότερες χώρες, της δυνατότητας μιας άλλου τύπου συνεργασίας ή ένωσης κρατών, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του κεντρικού σχεδιασμού με προλεταριακό διεθνισμό.

Ταυτόχρονα το ΚΚΕ, δυναμώνει την πάλη του ενάντια στον οπορτουνισμό, γιατί όπως σημείωνε ο Λένιν «η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αν δεν είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, είναι κούφια φράση ή απάτη».

Εμείς οι κομμουνιστές, που στηριζόμαστε στις αναλύσεις μας στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα και συγκεκριμένα με βίαια μέσα! Ο πόλεμος γεννιέται πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης των διαφορετικών οικονομικών συμφερόντων, που διαπερνάνε ολόκληρο το σύστημα του καπιταλισμού. Να γιατί, όσο κι αν ο πόλεμος στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτος, (όπως κι οι οικονομικές κρίσεις, η ανεργία, η φτώχεια κλπ.), την ίδια ώρα δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο! Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, αφού συνδέεται με τη φύση της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Την κοινωνία που βάζει ως «ακρογωνιαίο λίθο» της την κερδοφορία εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Τα μονοπώλια και η εξουσία τους γεννούν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Συμπερασματικά, η πάλη μας για μια κοινωνία όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, (κι όχι περιουσία των ελαχίστων), που η οικονομία θα λειτουργεί σχεδιασμένα κεντρικά και ελεγχόμενα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, (κι όχι την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών), συνδέεται αναπόσπαστα με την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην «ειρήνη» που επιβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές με «το πιστόλι στον κρόταφο» και προετοιμάζει τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Ωστόσο, αυτή μας η διαπίστωση,πως όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν και οι συνθήκες που γεννούν τον πόλεμο, καθόλου δεν σημαίνει μοιρολατρία, ηττοπάθεια! Το αντίθετο! Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της χώρας, στους λαούς της περιοχής μας και τονίζουμε πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, την εκδήλωση της αλληλεγγύης σε κάθε λαό που αγωνίζεται κι επιδιώκει να χαράξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης. Για να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Για να γίνει πράξη το σύνθημα: “Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών!” Αυτός είναι ένας καθημερινός αγώνας! Ένας αγώνας με συγκεκριμένους στόχους πάλης, που οι κομμουνιστές τον διεξάγουμε ενιαία, και όχι αποσπασμένα, από τον αγώνα για την εξουσία!

Γιατί εξακολουθούν να είναι επίκαιρες οι θέσεις του Λένιν, που σημείωνε πως «τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας κτλ. δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία, αλλά και αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον αφοπλισμό του προλεταριάτου και στην απόσπασή του από το καθήκον του αφοπλισμού των εκμεταλλευτών.

Μόνο η προλεταριακή, η κομμουνιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της, ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη».