ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

 ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Μετά τις ένοπλες επιθέσεις της 13^ης Νοεμβρίου  στη γαλλική πρωτεύουσα σαν αυτονόητη και φυσική μοιάζει η κήρυξη  περιοχών της ΕΕ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με στρατιώτες και στρατιωτικά οχήματα σε περιπολία στους δρόμους, με κλειστούς τους χώρους μαζικής συνάθροισης και κλειστά σύνορα, χωρίς όλα αυτά τα μέτρα να προβληματίζουν ιδιαίτερα τις «δημοκρατικές» συνειδήσεις της ΕΕ.

               Η κομμουνιστική  απειλή, την οποία  οι δικοί μας συνταγματάρχες το ’67 είχαν επικαλεστεί για να βγάλουν  τα τανκς στους δρόμους και να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο καθ’ άπασαν  την επικράτειαν,  μετασχηματίστηκε σε τρομοκρατική απειλή, που η δυνατότητα διεύρυνσής της μπορεί να περιλάβει κι αυτήν εν καιρώ, η οποία  προκαλεί παραπλήσιες μορφές δράσης της κυρίαρχης εξουσίας, στην ΕΕ αυτή την φορά. Στο όνομα λοιπόν της κατασταλτικής ή προληπτικής αντιμετώπισής της έχει ξεκινήσει ο περιορισμός ή η αποστέρηση ελευθεριών των πολιτών, με τη συναίνεσή τους μάλιστα.

               Κι  αν μέχρι τώρα δεν αναγνωρίζαμε μορφές αυταρχικότητας της κυρίαρχης εξουσίας, γιατί αυτές αφομοιώνονταν στους απειράριθμους διακανονισμούς της σύγχρονης πολιτικοκοινωνικής κατάστασης, όπου οι απαγορεύσεις και οι λογοκρισίες είχαν συγχωνευθεί με τα δικαιώματα και τις απολαβές, τα τρομοκρατικά χτυπήματα  στο Παρίσι έδωσαν ένα καλό πρόσχημα για να εκδηλωθεί με τις παλιές, δοκιμασμένες μορφές του παρελθόντος ο αυταρχισμός και η σκληρότητα της εξουσίας, χωρίς να προκαλέσουν αντιδράσεις, ακριβώς γιατί αφορούν τους άλλους –προς το παρόν.

                         Ο καπιταλισμός των υπερεθνικών ολοκληρώσεων που υπερβαίνουν το έθνος κράτος, στην τελική καθόλου δεν το καταργούν, απλά αναδιατάσσουν το ρόλο του κάτω από τις ανάγκες και τους μηχανισμούς της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Κι αν οι Ευρωπαίοι υπερασπίζονται την ηθική ανωτερότητά τους και μιλούν για τις παγκόσμιες αξίες της Δύσης, δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα κλπ. παραβλέπουν ότι κι αυτές έχουν το επίστρωμα από τον χρόνιο ιμπεριαλισμό τους και επικεντρωμένοι  σε συνταγματικά ζητήματα τα μετατρέπουν όλα σε θέματα τυπικής νομοθεσίας. Και γι’  αυτό  υποστηρίζεται πως ο  στρατός στους δρόμους, η κήρυξη χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι συλλήψεις και φυλακίσεις υπόπτων για τρομοκρατία δεν αναιρεί τη δημοκρατικότητα των ευρωπαϊκών κρατών αφού όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με το νομικό τους σύστημα και σύνταγμα. Συνεπώς, μεγάλες αλλαγές που περιορίζουν κι όσες ελευθερίες κατακτήθηκαν μπορεί να γίνονται σταδιακά χωρίς να υπάρχει μαζική αντίδραση αντιτιθέμενη στα θεσμοθετημένα νόμιμα αστυνομικά μέτρα.

               Παλιότερα, το αστικό κράτος με την οικονομική ευρωστία που επέτρεπε την διακριτικότητά του στους τρόπους επιβολής του, γεννούσε την εμπιστοσύνη, αποκοίμιζε με παροχές και  αφόπλιζε τους αντιπάλους του. Ήταν τότε που κάθε φαινομενικά γενναιόδωρη συμπεριφορά,  κάθε επίδειξη καλής θέλησης της κυρίαρχης εξουσίας  χαιρετιζόταν με έκπληξη και χαρά, σαν ένα βήμα για την αλλαγή της από τους απανταχού ανανεωτές, ρεφορμιστές, αριστερούς, αντιεξουσιαστές κλπ. Κι αυτές οι παραχωρήσεις τύφλωναν και κάθε λαϊκό κίνημα, παραχωρήσεις που δεν ήταν παρά μόνο παραχωρήσεις, δεν αφορούσαν την ουσία. Και τίποτε απ’  αυτές δεν δινόταν χάρισμα. Αυτές τις  πέτυχε το εργατικό κίνημα και δεν ήταν  αποτέλεσμα της καλής θέλησης ή καλής καρδιάς της κυρίαρχης τάξης, αλλά αποτελούσε  την αδυναμία της να αναβάλει  τις παραχωρήσεις. Δεν τις έκανε η άρχουσα τάξη τις παραχωρήσεις,  αλλά το ίδιο το εργατικό κίνημα που δεν διεκδικούσε πια την εξουσία.

Και τώρα, ενώ διακηρύττεται ο περιορισμός του κράτους  στην καθημερινότητα, επιβάλλεται θεαματικά και επιδεικνύει τα ισχυρά μέσα καταστολής που διαθέτει,  κακομεταχειρίζεται παραβάτες κανόνων του και δίνει στον πολίτη να καταλάβει πως βρίσκεται  σε διαρκή κίνδυνο. Και οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί γεμάτοι άγχη και φοβίες, τρέφονται με αυταπάτες, δεν αποζητούν το τέλος των δυστυχιών τους, αλλά αλλάζουν μόνο την προέλευσή τους, -η τρομοκρατική απειλή γίνεται πιο επικίνδυνη από την οικονομική κρίση,- και  στοιχίζονται να προφυλαχτούν πίσω από τανκς και αστυνομίες.

Η κυρίαρχη τάξη μοιάζει να διαθέτει εκείνη την σιγουριά που της δίνει η οικονομική δύναμη και η χαλιναγώγηση του κρατικού συστήματος. Μεταχειρίζεται το κράτος κατά το δοκούν, να καθησυχάζει ή να ανησυχεί τον πολίτη.  Είναι που  η αστική τάξη μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια να ενισχύσει τη δύναμή της επεξεργαζόμενη την  ιδεολογία που τώρα επιστρατεύει για να δικαιολογήσει την εμφάνιση του  στρατού και της αστυνομίας ξεκάθαρα σαν  τα στηρίγματα ενός καθεστώτος που η πλειοψηφία του ευρωπαϊκού πληθυσμού υποστηρίζουν, ενώ η δύναμή τους είναι ανάλογη με το μαρασμό στον οποίο βρίσκεται κάθε λαϊκό κίνημα ανά την Ευρώπη. Κι έτσι ο σφετερισμός των ενεργειακών πηγών από τις ιμπεριαλιστικές χώρες πυροδοτεί ένα γαϊτανάκι εισβολών, στρατιωτικών επεμβάσεων, τρομοκρατικών χτυπημάτων, τοπικών πολέμων, ψευοδιακηρύξεων ειρήνης, αέναου κυνηγητού προς πάσαν κατεύθυνση με τη μοναδική δική μας αντίδραση κεράκια και εκφράσεις αποτροπιασμού όταν οι νεκροί συσσωρεύονται στην ευρωπαϊκή πλευρά.