Kommon people

 Kommon people

Το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί μια (από σπόντα) επισκόπηση κάποιων πρόσφατων εξελίξεων στο ευρύτερο εξωκοινοβουλευτικό γίγνεσθαι, όπου μετά τη μικροαστική καταστροφή της ΛαΕ στις εκλογές, χρειάζεται μια ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ ΝΑΡ και ΑΡΑΝ, και πιο συγκεκριμένα των δεξιών Ναριτών που ζητούσαν μεταξύ άλλων την κοινή εκλογική κάθοδο ΚΚΕ, ΛαΕ και Ανταρσυα (και βασικά των δύο τελευταίων) και των αριστερών Αρανιτών που έμειναν στην Ανταρσυα κι δεν ακολούθησαν τη δεξιά Αραν στο λαφαζανικό βούρκο.

Αυτό το δεξιό (και θεωρητικά μειοψηφικό) ΝΑΡ διοργάνωσε πριν μερικές μέρες εκδήλωση για την Αριστερά και τη διέξοδο από το «αριστερό μνημόνιο», όπου παραβρέθηκε το όλον ρεύμα με το Χάγιο, και το δεξιό με το Σκαμνάκη (εκ της διοργανώτριας ιστοσελίδας Kommon), μαζί με το Λαφαζάνη της ΛαΕ και τον Καλαματιανό, πιθανότατα εκ μέρους του Εργατικού Αγώνα, αν κι είχε αναγγελθεί στην ΕφΣυν ως «ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ», δηλ με την πιο σπουδαία πολιτική ιδιότητα που είχε ή θα έχει ποτέ (αν υποθέσουμε δηλ ότι ο ΕΑ θα αποτολμήσει τη μετεξέλιξή του σε κάτι περισσότερο από ιστοσελίδα/κίνηση κομμουνιστών). Είναι ζήτημα βέβαια πώς ακριβώς ορίζεται η έννοια «ιστορικό στέλεχος» και ποιος δικαιούται να φέρει αυτόν τον τίτλο, αλλά δε θα τα χαλάσουμε σε αυτό.

Παρεμπιπτόντως, συζητούσαμε σε μια παρέα πως αν οι διεθνείς και τα υποκατάστατά τους έχουν φτάσει κάπου τις πέντε ή τις έξι (ή και παραπάνω, γιατί χάνεις κανείς το μέτρημα από ένα σημείο κι έπειτα, και βασικά μετά την 3η), τα τελευταία μόνο χρόνια πρέπει να έχουμε δει καμιά 15αριά κινήσεις-πρωτοβουλίες συγκρότησης ενός νέου ΕΑΜ κι άλλα τόσα καλέσματα για το νέο ΚΚ της εποχής μας –κάτι σαν κόμμα νέου-νέου τύπου.

Τα σημειώνω αυτά γιατί ένα αρκετά δημοφιλές επιχείρημα στις τάξεις του μετωπικού Αντάριζα είναι πως δεν έφτιαξε μόνο το ΚΚΕ το ΕΑΜ, αλλά και το ΕΑΜ έφτιαξε-γιγάντωσε το ΚΚΕ. Κι εφόσον διαθέτουν τη στοιχειώδη αυτογνωσία για να καταλάβουν πως δεν είναι σε θέση (ούτε κατά προσέγγιση) να φτιάξουν κάτι που να μοιάζει ή να πλησιάζει να γίνει κομμουνιστικό κόμμα ή και σκέτο κόμμα (to be or wannabe, ιδού η απορία), αφήνουν να εννοηθεί πως το μέτωπο είναι ένα πρώτο βήμα (και) προς αυτό το στόχο, προϋπόθεση και όχι αποτέλεσμά του. Ένα μέτωπο που κατά το Σκαμνάκη και τα ωραία ελληνικά του, είναι… πιο δυνατότητα από ποτέ.

Πιο πλατύ; Γίνεται. Πιο ενωτικό; Γίνεται. Πιο μινιμαλιστικό για να χωράει τους πάντες; Γίνεται. Πιο γάλακτος; Κι αυτό γίνεται. Πιο δυνατότητα όμως δε γίνεται. Κι από τότε που θυμάμαι να διαβάζω αντίστοιχα κείμενα, ίσχυε πάντα πως «σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρη, δυνατή κι αναγκαία η…» κι ακολουθούσε κάτι που κυμαινόταν από την κοινή δράση μέχρι την επανάσταση και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Γιατί όπως λέει ο Σκαμνάκης, το ζήτημα δεν είναι πώς να αποκαλύψεις τους ρεφορμιστές αλλά πώς να συνεργαστείς μαζί τους χωρίς να υποκύψεις στη στρατηγική τους.

(Ε ναι λοιπόν, αυτό είναι το ζήτημα).

Αυτή δεν είναι μια λενινιστική αντίληψη της πολιτικής τακτικής; Όπως αναρωτιέται ο ίδιος ρητορικά, λίγο παραπάνω.

Μμ, ναι, όχι ακριβώς. Και βασικά, αντί απάντησης, μου έρχεται συνειρμικά ένα σύνθημα που είδα φέτος γραμμένο στους τοίχους του Πολυτεχνείου.

ΟΧΙ ΚΑΟΥΤΣΚΙ

Όσο για την παρομοίωση με τα σπίρτα, που επιμένουμε να τα ξοδεύουμε σε άφλεκτα υλικά ενώ η κοινωνία βράζει, ομολογώ πως μου θύμισε συνειρμικά το κεφάλαιο για το Μαρξ από τον Κόσμο της Σοφίας, ένα βιβλίο που εισάγει τα παιδιά στον κόσμο της φιλοσοφίας, και συνδέει τον κομμουνισμό με το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που αντί να πεθάνει από το κρύο, βάζει φωτιά για να εκδικηθεί τον καπιταλιστή. Παραμύθια για μικρά παιδιά και παιδικές αρρώστιες...

Επικεντρώνω στο Σκαμνάκη, γιατί βρήκα στο Kommon σε γραπτή μορφή την παρέμβασή του, ενώ οι υπόλοιπες μαγνητοσκοπήθηκαν κι ανέβηκαν (με αρκετή καθυστέρηση) στην ιστοσελίδα του Χατζηστεφάνου (που για να πω την αμαρτία μου, και χωρίς να υποτιμώ τη δουλειά του, μου θυμίζει κάπως Θεοδωράκη της Αριστεράς, με την έμφαση που δίνει στην εικόνα και τα πλάνα στα ντοκιμαντέρ του).

Κι αν πρέπει να βγει ένα συμπέρασμα από τα παραπάνω, είναι πως αφού το ΠαΣοΚ δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά μετακόμισε στο Σύριζα, οι αυταπάτες για την αριστερή κυβέρνηση μετακόμισαν στη ΛαΕ (που κάλυψε το κενό του Σύριζα), χωρίς να νιώσουν την παραμικρή ανάγκη για αυτοκριτική και χωρίς να αντλήσουν κανένα δίδαγμα από την πικρή τους πείρα. Και τώρα μπορεί ο καθένας να αναλογιστεί πόσο διορατική κι εύστοχη ήταν στον καιρό της η εκτίμηση του κόμματος για τη δημιουργία ενός νέου αναχώματος που θα καλύψει το κενό του Σύριζα και τις δυνάμεις που θα το συγκροτήσουν ή θα φλερτάρουν μαζί του. Καθώς και πόσες αντιδράσεις είχε ξεσηκώσει τότε η επισήμανση του αυτονόητου –κι επιβεβαιωμένου πλέον στην πράξη.

Αντί επιλόγου στο σημερινό κείμενο θα μπορούσαν να μπουν.

Μια αναφορά στο οργανωτικό της Ανταρσυα και την «ετήσια» πανελλαδική συνδιάσκεψή της, που έχει 2½ χρόνια να γίνει, βρήκε αρκετά εκλογικά προσχήματα στο ενδιάμεσο, για να αναβληθεί και τώρα πάει για 16’ και βλέπουμε. Εξάλλου χρόνος υπάρχει… (κι ας μην υπάρχουν λεφτά τελικά, αν και ο χρόνος είναι χρήμα, και στην τελική και λεφτά υπάρχουν, αλλά το θέμα είναι πού πηγαίνουν).

Κάποιες ουρές από το φετινό Πολυτεχνείο, πχ για τις αξιοθρήνητες ανακοινώσεις κάποιων εκ των οργανώσεων, που δέχτηκαν το παρακρατικό χτύπημα –πχ το ΕΕΚ έκανε στην αρχή λόγο για τραμπούκικη, προβοκατόρικη ενέργεια, και κατέληγε καλώντας τους συντρόφους (δηλ τους τραμπούκους-προβοκάτορες) να φυλάνε τα πυρά τους για τους φασίστες.

Και η ανακοίνωση μιας αναρχικής συνέλευσης που γνωστοποιεί ουσιαστικά τη διαγραφή (αν και δεν το λένε έτσι στη δική τους διάλεκτο) των μελών τους που συμμετείχαν σε αυτή την ενέργεια. Ας ενημερώσουν όμως και τους ομοϊδεάτες τους στη Θεσσαλονίκη που έβγαλαν μια αστεία, παιδιάστικη ανακοίνωση, όπου καμαρώνουν για την καταστροφή και απαλλοτρίωση (πιθανότατα με αυτήν ακριβώς τη σειρά) υλικού του ΚΚΕ από σχολές και μερικών αφισών, όπου δεν είχε στεγνώσει ακόμα η γλουτολίνη!

Ένας γενικός προβληματισμός (που δεν αφορά το σύγχρονο κοινό του μπλοκ) για το αν ήταν φυσική η κατάληξη του δεξιού ΝΑΡ, αφότου επικράτησε της χαρι-τάσης, και πώς συνεχίζει να θριαμβεύει ο κεντρισμός, που μετακινείται χωρίς να το καταλαβαίνει από το εκάστοτε κυρίαρχο άκρο.

Και η πρόσφατη συνδιάσκεψη της ΛαΕ, με μια κορυφαία αποστροφή από το λόγο της Βαλαβάνη: ότι έχουν αποδεχτεί το πρόγραμμα ΚΚΕ και Ανταρσυα (που είναι, σα να λέμε, το ίδιο), ενώ το ζήτημα είναι να κάνουν κάτι πιο ευρύ, με μεγαλύτερη απήχηση.

Αυτή τουλάχιστον είναι ειλικρινής…