Υπόσχεται στο λαό «ξέφωτα», ενώ εφαρμόζει με αποφασιστικότητα την αντιλαϊκή πολιτική

Υπόσχεται στο λαό «ξέφωτα», ενώ εφαρμόζει με αποφασιστικότητα την αντιλαϊκή πολιτική

Στη μαχητική υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζουν, πέρασαν τα κυβερνητικά επιτελεία τη βδομάδα που πέρασε, ομολογώντας ταυτόχρονα ότι στόχος τους είναι η χειραγώγηση του λαού, ώστε να αποδεχτεί τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που απαιτεί ο στόχος ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Στην τελευταία για το 2105 συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου την Τετάρτη, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε σε όλους τους τόνους κεφάλαιο και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ESM) ότι η εφαρμογή του μνημονίου αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησής του, καθησυχάζοντας ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι «συμπαγής και αδιατάρακτη», με θέληση και αποφασιστικότητα να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και κομπάζοντας ότι έχει «ψήφο εμπιστοσύνης απ' το λαό».
Στην κατεύθυνση αυτή, υπέδειξε στους υπουργούς του να επιταχύνουν ρυθμούς, καθιστώντας σαφές ότι «δε δικαιολογούνται οι καθυστερήσεις», αξίωσε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, παρουσιάζοντας και τους βασικούς άξονες γύρω απ' τους οποίους αυτή θα ξεδιπλωθεί το επόμενο εξάμηνο.
Δίνοντας απτά δείγματα γραφής της σπουδής τους, προανήγγειλε άνοιγμα του Ασφαλιστικού εντός του Γενάρη, με σαρωτικές ανατροπές κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, αλλά και την κατάθεση νέου αναπτυξιακού νόμου με επιδοτήσεις και φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να ρίξει «στάχτη στα μάτια» του λαού, ισχυριζόμενος ότι δε θα υπάρξουν νέες μειώσεις κύριων συντάξεων, προαναγγέλλοντας νέο «τσεκούρι» στις επικουρικές, σε συνδυασμό με τη διαβεβαίωσή του ότι θα υλοποιήσει τη μνημονιακή δέσμευση για πρόσθετη μείωση ύψους 700 εκατομμυρίων ευρώ των δαπανών για συντάξεις το 2016, «από οποιαδήποτε πρόσφορη πηγή», όπως αναφέρεται στο 3ο μνημόνιο.
Ταυτόχρονα με την επίθεση στα εναπομείναντα δικαιώματα του λαού, ο Αλ. Τσίπρας προανήγγειλε νέα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, όπως:
-- Νέος αναπτυξιακός νόμος για την παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας, με νέα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που «θα επιδοτεί, κατά προτεραιότητα, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με αιχμή τους τομείς της νέας τεχνολογίας και της καινοτομίας. Το λεγόμενο "αγροτοδιατροφικό σύμπλεγμα" και τις εξωστρεφείς παραγωγικές δραστηριότητες». Παράλληλα, προανήγγειλε τη μετεξέλιξη του ΕΤΕΑΜ σε αναπτυξιακό Ταμείο, με στόχο να λειτουργήσει ως δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα.
-- Νομοσχέδιο για την αναδιαμόρφωση της Δημόσιας Διοίκησης, δηλαδή την προσαρμογή της στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.
-- Κατάθεση νομοσχεδίου για τον εκσυγχρονισμό και την παραγωγικότητα των ιδιωτικών και δημόσιων έργων.
-- Κατάθεση νομοσχεδίου για την αναθεώρηση των δημοσίων συμβάσεων.
-- Νόμος για την οικειοθελή αποκάλυψη της φοροδιαφυγής κ.ά.

Το μνημόνιο ως η καλύτερη επιλογή

Είχε προηγηθεί συνέντευξη του πρωθυπουργού στους «Financial Times», όπου παρουσίασε το μνημόνιο σαν την καλύτερη από κάθε άλλη επιλογή. Δήλωσε συγκεκριμένα: «Είμαστε πέντε χρόνια σε πρόγραμμα. Είναι δύσκολο για μια ευρωπαϊκή χώρα να έχει χάσει την εθνική κυριαρχία της για τόσο μεγάλο διάστημα. Για να την επανακτήσει και να φύγει από τον έλεγχο της τρόικας, πρέπει να εφαρμοστεί το πρόγραμμα. Είναι σκληρό, αλλά είναι η καλύτερη από κάθε άλλη επιλογή».
Το εφεύρημα περί ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, στόχος που αξίζει τάχα κάθε θυσία, είναι το δόλωμα για να στρατεύσουν το λαό στους στόχους του κεφαλαίου. Αποκρύπτουν ότι η συμμετοχή στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς προϋποθέτει την εκχώρηση μέρους της «εθνικής κυριαρχίας» της χώρας, κάτι που είναι αντικειμενικό να συμβαίνει στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος και της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε έχει μνημόνιο, είτε όχι. Πρόκειται, άλλωστε, για συνειδητή επιλογή από την πλευρά της ελληνικής αστικής τάξης, που γίνεται με γνώμονα τα συμφέροντά της.
Η κυβέρνηση αποκρύπτει, επίσης, ότι η λεγόμενη «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» δεν πρόκειται να σηματοδοτήσει την ανάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αφού ο στόχος της αναθέρμανσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας έρχεται σε αντίθεση με αυτή την προοπτική.
Ταυτόχρονα και ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Πολ Μέισον στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ #ΤhisIsaCoup, υπερασπίστηκε τη δυνατότητα ...μετάλλαξης του μνημονίου, ισχυριζόμενος ούτε λίγο - ούτε πολύ ότι το περιεχόμενό του δεν καθορίζεται απ' τις ανάγκες της τάξης που το επέβαλλε, αλλά είναι στη διακριτική ευχέρεια όσων διαχειρίζονται την υλοποίησή του: «Θα μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει, ήταν ένας τακτικός συμβιβασμός. Και ο κρίσιμος παράγοντας είναι να το εντάξουμε σε μια πιο ριζοσπαστική στρατηγική».

Ο «δράκος» με το όνομα ΔΝΤ

Στη συνέντευξή του στους «Financial Times», ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε και στο ΔΝΤ, καθώς τη βδομάδα που πέρασε, επιχειρήθηκε εκ νέου να ενοχοποιηθεί αυτό εξ ολοκλήρου για την αντιλαϊκή πολιτική. Δήλωσε σχετικά: «Εκτιμούμε ότι μετά από έξι χρόνια διαχείρισης έκτακτης κρίσης, η Ευρώπη έχει τώρα τη θεσμική ικανότητα να αντιμετωπίσει επιτυχώς ενδοευρωπαϊκά θέματα» και πως «προβληματίζεται με τη μη εποικοδομητική στάση του Ταμείου σε δημοσιονομικά και οικονομικά θέματα».
Περισσότερο σαφής στάθηκε την επομένη η κυβερνητική εκπρόσωπος, καταγγέλλοντας τις «νεοφιλελεύθερες εμμονές» του ΔΝΤ. Η Ολγα Γεροβασίλη επιχείρησε να απαλείψει τις ευθύνες της κυβέρνησης για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει με στόχο την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα, αλλά και να εξωραΐσει την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία, στρατηγική επιλογή της οποίας αποτελεί η επίθεση στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
«Η ΕΕ θα έπρεπε να λύνει μόνη της τα προβλήματά της. Επομένως, αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι ευρωπαϊστές, θα έπρεπε αυτό να το συνυπολογίζουν (...) Οι θέσεις μας για το ΔΝΤ και για τις απόψεις τις οποίες έχει το ΔΝΤ, τις θεωρούμε νεοφιλελεύθερες, ακραία νεοφιλελεύθερες πολύ συχνά. Δεν είναι συμβατές με τη δική μας άποψη και τον τρόπο εξόδου από την κρίση», δήλωσε.
Εσπευσε, βεβαίως, να διευκρινίσει ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο αντιλαϊκό πρόγραμμα που εφαρμόζει και δεν αιτείται την αποχώρησή του. Ισχυρίστηκε, ωστόσο, ότι η παρουσία του ΔΝΤ εξυπηρετεί τον Σόιμπλε και άλλες φωνές, «οι οποίες θέλουν (...) να το χρησιμοποιούν προκειμένου να εφαρμοστούν τα πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα, μακριά από τις ευρωπαϊκές πρακτικές». Δεν έκανε τον κόπο να εξηγήσει ποιες είναι αυτές οι «ευρωπαϊκές πρακτικές», μιας και είναι γνωστό ότι σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και σ' εκείνα που δεν έχουν υπογράψει μνημόνια με την τρόικα ή με το ΔΝΤ, εφαρμόζονται ίδιας κοπής αντιλαϊκά μέτρα.

Κάλπικες υποσχέσεις

Για το κέρδισμα της λαϊκής ανοχής, αν όχι συναίνεσης, η κυβέρνηση δεν αρκείται στο να πετάει τις ευθύνες στους «κακούς». Εχει πάντα πρόχειρες κάλπικες υποσχέσεις περί εξόδου απ' την κρίση, επιστροφής στην ανάπτυξη, αλλαγών στην Ευρώπη κ.λπ., που εκμεταλλεύονται την αγωνία του λαού, κρύβοντάς του ότι η επιστροφή στην ανάπτυξη, όταν και αν γίνει, θα γίνει με όρους βαθύτατα αντιλαϊκούς, δίχως ανάκτηση απωλειών, με βάθεμα της εκμετάλλευσης.
Κάπως έτσι, ο πρωθυπουργός έφτασε να ισχυρίζεται, μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι «πυξίδα της πολιτικής μας, αλλά και διαρκής διαπραγματευτικός αγώνας με τους δανειστές, είναι οι ανάγκες των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων...», ότι «η χρονιά που έρχεται, σηματοδοτεί τη δεύτερη φάση του στρατηγικού σχεδίου της κυβέρνησής μας για την έξοδο από την κρίση με ανάπτυξη, αναδιανομή και κοινωνική δικαιοσύνη», ότι δεν υπάρχει άλλοθι «στις προσπάθειές μας για τη διαρκή μεγέθυνση της δικής μας επιτυχίας» και να εκφράζει τη βεβαιότητα ότι «όπως με επιτυχία καταφέραμε να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες και κρίσιμες στιγμές του 2015, έτσι, με επιτυχία, θα καταφέρουμε το 2016 να οδηγήσουμε τον ελληνικό λαό και τον τόπο σε ένα ξέφωτο μεταμνημονιακό...»!!!
Η αιτία της χαράς, του κομπασμού στα όρια του ξιπασμού και των ευσήμων που απονέμει στον εαυτό του ο πρωθυπουργός, μπορεί να μη γίνεται αντιληπτή απ' το λαό που στενάζει εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά αυτό είναι μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια, ανίκανη να ανακόψει την ευφορία που έχει καταλάβει το κυβερνητικό επιτελείο για τις τόσες πολλές του επιτυχίες, σε τόσο λίγο χρόνο.
Ισχυρίζονται, ακόμα, ότι ο λαός δε θα «ξυπνήσει» μόνο σε μεταμνημονιακό ξέφωτο, αλλά και σε μια άλλη Ευρώπη. «Μια νέα μέρα ήδη ξημέρωσε στη Λισαβόνα, στη Μαδρίτη και φυσικά στην Ελλάδα. Οι εξελίξεις ήταν εξαιρετικά ανατρεπτικές και σημαντικές. Σήμερα, έχουμε μια νέα πραγματικότητα», υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Το παραμύθι της Ευρώπης που τάχα αλλάζει, έχει σκοπό να καλλιεργήσει στο λαό την ψευδαίσθηση ότι η αντιλαϊκή πολιτική είναι αποτέλεσμα ενός συγκυριακού αρνητικού συσχετισμού και της επικράτησης δυνάμεων με «νεοφιλελεύθερες εμμονές». Οτι είναι δυνατή η συγκρότηση μιας συμμαχίας (Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας, Πορτογαλίας) «ενάντια στη λιτότητα», να αλλάξει την ΕΕ κι από συμμαχία του κεφαλαίου να τη μετατρέψει σε φιλολαϊκή. Το παραμύθι αυτό συγκαλύπτει το περιεχόμενο της κριτικής που τα κράτη αυτά ασκούν στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ που έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας. Κριτική που γίνεται από τη σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου αυτών των κρατών, που δεν αμφισβητεί τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις), αφού άλλωστε αυτές έχουν ως στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την ενίσχυση της προσπάθειας για καπιταλιστική ανάκαμψη.

Θέλουν κίνημα «νεροκουβαλητή» στο «μύλο» τους

Τι επιδιώκουν με τα παραπάνω; Να σύρουν το λαό να στηρίζει μαχητικά τις επιλογές του κεφαλαίου. Το επιβεβαίωσε ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, διατυπώνοντας με σαφήνεια την επιδίωξη του κόμματός του να χειραγωγήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα: «Είναι απλοϊκό να λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί δεν ήταν ριζοσπαστικός αρκετά ή γιατί δεν έφυγε από το ευρώ. Ισχύει ότι οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό ανέθεσαν τις φιλοδοξίες τους σε πολιτικό επίπεδο στον ΣΥΡΙΖΑ και σταμάτησαν να κάνουν αυτό που έκαναν για να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση» (...)
«Για να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ τους στόχους του ως κυβέρνηση, πρέπει να ξαναβρούμε αυτήν την ισορροπία μεταξύ κυβέρνησης και κινήματος. Η κοινωνία να συνεχίσει να πιέζει τους υπουργούς. (...) Θα ήμουν ευχαριστημένος αν γίνονταν διαδηλώσεις και σε κάθε διαδήλωση προτεινόταν μια εναλλακτική ιδέα για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα».
Αν συνδυάσουμε αυτή την τοποθέτηση με τις αποφάσεις της πρόσφατης ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποιούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρέμβει ενεργά το επόμενο διάστημα στο κίνημα, με στόχο αυτό να γίνει χειροκροτητής της κυβερνητικής πολιτικής.