Όταν έκλαψε ο Μπογδάνος…

 Όταν έκλαψε ο Μπογδάνος…

…με τα κροκοδείλια δάκρυα της τάξης του. Κι αν η ταξική αρένα ήταν πραγματικό γήπεδο, θα μπορούσε η αντίπαλη κερκίδα να του φωνάξει: «κλάψε, κλάψε…». Αρκεί να μην κλάψει κι αυτή στο τέλος με μαύρο δάκρυ για το πάθημά της, εφόσον δε βγάλει τα σωστά διδάγματα από την πείρα της, και δε βρεθεί σε επαγρύπνηση κι ετοιμότητα για την επόμενη μέρα.

Όταν η αστική τάξη σχόλασε με συνοπτικές διαδικασίες από το πολιτικό υπαλληλικό της προσωπικό, τον επικεφαλής του ενός πόλου του καινούριου δικομματισμού, σα στυμμένη λεμονόκουπα, που δεν της χρησιμεύει άλλο πια, θεωρώντας τον βασικό υπεύθυνο για την αποτυχία του «ναι». Κι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που τον έκρυβε όλη αυτή τη βδομάδα, ενώ αντιθέτως στην κεντρική συγκέντρωση του «όχι» βγήκαν να μιλήσουν ο τσίπρας και ο καμμένος. Γιατί ο φόβος κι η τρομοκρατία δεν κατάφεραν να νικήσουν την πολιτική σιχασιά του ελληνικού λαού για όσους τον κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Κι αφού ο σαμαράς δεν το κατάλαβε από μόνος του, για να αποχωρήσει οικειοθελώς και να τους αδειάσει τη γωνιά, παρά επέλεξε να γαντζωθεί στην καρέκλα του, έπρεπε να υποστεί την πολιτική ταπείνωση της τηλεοπτικής προαναγγελίας του τέλους του από τους εντολείς του και από την μπακογιάννη. Που έδωσε κατευθείαν στη δημοσιότητα τον μεταξύ τους τηλεφωνικό «διάλογο» και φάνηκε πρόθυμη να «θυσιάσει» την ηγετική της προοπτική-καριέρα, για χάρη ενός μικρότερου μητσοτάκη, ώστε να κλείσει (άμποτε) ευτυχισμένος τα μάτια του ο πρεσβύτερος δρακουμέλ.

Όταν η κυβέρνηση της πρώτης φορά αριστεράς είχε αγαστή συνεργασία με τις δικαστικές κι αστυνομικές αρχές, για να καταδιώξει και να εξολοθρεύσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο, που της χαλούσε τη σούπα έξω από τα εκλογικά τμήματα. Και υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες αντίστοιχων περιστατικών, που επιβεβαιώνουν μια καινούρια συνθήκη και την ανάγκη ενός νέου συνθήματος: μπάτσοι-τιβί-«αριστεροί»/κυβέρνηση, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί.

Φανταστείτε μόνο να ήταν αντίστροφοι οι ρόλοι, να υπήρχε η παραμικρή υποψία για πιθανή συνεργασία των κομμουνιστών με τους μπάτσους (εις βάρος των συριζαίων), πώς θα είχε προβληθεί, διαδοθεί και γιγαντωθεί το θέμα.

Το δημο-κράτος νίκησε κι η νίκη της δημοκρατίας ξαναχτυπά.

Όταν η βρώμικη προπαγάνδα του νέου πασόκ έκανε την αυριανή να ζηλέψει, βγάζοντας τον κουτσούμπα χειρότερο κι από τους δανειστές, με βάση τη δήλωσή του μετά την ψηφοφορία, με την οποία καλούσε το λαό σε επιφυλακή κι ετοιμότητα, για όλα τα ενδεχόμενα.

Όταν η πρώτη φορά αριστερά υφάρπαξε την ελπίδα ενός λαού και την αντίστασή του στην τρομοκρατία, για να τη μεταφράσει σε αριστερό πρόσημο και νέα συμφωνία εντός 48 ωρών. Αλλά ακόμα κι αυτή η άκρως συστημική επιδίωξη προσκρούει στο οικοδόμημα της εε και τους αδήριτους κανόνες του παιχνιδιού της. Και είναι μια ευκαιρία να γίνει φανερό σε όλους πόσα αντιμνημονιακά απίδια πιάνει ο σάκος της κυβέρνησης κι αν η σχέση εμπιστοσύνης με το λαό που την εξέλεξε (και ανανέωσε τη λαϊκή εντολή) καταλήξει με εκείνη την ατάκα από μια παλιά, ελληνική ταινία: φάε ένα αχλάδι αγάπη μου. Και από πίσω να παίζει ως μουσική υπόκρουση το ELA να με τελειώσεις…

Ένας λαός που δε μίλησε στις κάλπες, για να επιστρέψει στην αφωνία και να αποσυρθεί στο παρασκήνιο, αλλά πρέπει να μείνει πρωταγωνιστής, δίνοντας τώρα τον πιο δύσκολο αγώνα, ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια. Με αυτό το λαό δε μας χωρίζει απολύτως τίποτα, όταν τον προειδοποιούμε ότι πρέπει να επαγρυπνεί για κάθε πολιτικό ενδεχόμενο και εξέλιξη και πως εκτός από τις αλυσίδες του, έχει να χάσει πρωτίστως τις αυταπάτες του.

Οε οε οε, συμφωνία μεθαύριο λαέ

Για να κάτσεις καλά, για να βάλεις μυαλό

Που δεν ήθελες μνημόνιο…

Όταν δεν έχεις καν την αγωνία μη τυχόν και τσαλακώσεις ή σκίσεις ή μουτζουρώσεις το ψηφοδέλτιο και θεωρηθεί άκυρο –αφού έτσι κι αλλιώς άκυρο θα το έβγαζαν. Και όταν δεν έχεις ακριβώς αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα (από τις λίγες φορές), παρά μια έγνοια να μην το πάρει ο πιο μισητός αντίπαλος, πχ η ρεάλ. Ναι αλλά από την άλλη δεν έπαιζε και η μπαρτσελόνα, οπότε…

Όταν κάποιοι μπέρδεψαν τη λενινιστική τακτική και τη στενή παρακολούθηση-αξιοποίηση των αντιθέσεων, με τη λογική του μικρότερου κακού, στην οποία υποτάχθηκαν πλήρως. Κι άρχισαν να κατηγορούν το ανύπαρκτο κουκουέ, που αν και ανύπαρκτο, θα είχε δώσει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στην επικράτηση του «όχι». Αλλά τότε μπορεί να μιλούσαν οι απέναντι (ή ακόμα και οι ίδιοι, που και αυτοί βασικά απέναντι είναι) για «σταλινικά ποσοστά» και δε συμμαζεύεται. Και όταν κάποιοι προσπάθησαν να το στριμώξουν σε συμπληγάδες, στο στιλ του λέτσοβου από την ταινία του χάρρυ κλυνν: κατακαημένο λέτσοβο, σε χώρισαν στα δύο (κι ανάθεμα αν ξέρουνε οπού τους παν τα δύο). Και να πετάγεται ο μοναχικός πλην ηρωικός κομμουνιστής τραμπάκουλας να τους χαλάσει τη σούπα. Στα τρία ρε χαμένε, είμαι και εγώ εδώ. Α χαμένε…

Όταν ένα σημαντικό κομμάτι των εργατικών στρωμάτων δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς, έσπασε στην πράξη τα διλήμματα και τα φτιαχτά δίπολα, αυξάνοντας τόσο τα ποσοστά του άκυρου, όσο και της αποχής, συγκριτικά με τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Και ας μείνουμε σε αυτό, γιατί δεν είναι εύκολο να βρούμε καμία συγκεκριμένη καταγραφή και να κάνουμε αναλύσεις σε υποθετική βάση.

Τα πιο δύσκολα έρχονται τώρα. Για να μην πάει ξανά στον καναπέ απογοητευμένος αυτός ο λαός, που νιώθει σήμερα περήφανος, κι ιδιωτεύσει αναρωτώμενος τι πήγε στραβά και τελικά δε νίκησε. Για να μην μπλέξει, και δη με τη δική του «συγκατάνευση» στα δίχτυα ενός τρίτου μνημονίου.

Χρειάζεται κινητοποίηση, οξυμένα αντανακλαστικά, άμεσες πρωτοβουλίες τις ερχόμενες μέρες. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα…