Επίθεση χωρίς τέλος

Επίθεση χωρίς τέλος

«Χαράς ευαγγέλια» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΚΤ για επέκταση των μέτρων «ποσοτικής χαλάρωσης» μέχρι το Μάρτη του 2017, απόφαση που εκτιμάται ότι θα αξιοποιηθεί από την Ελλάδα για την ενίσχυση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για εξασφάλιση ρευστότητας αναγκαίας για τη στήριξη των επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι επευφημίες και οι ύμνοι γι' αυτή την απόφαση «έκρυψαν» κάποιες άλλες πλευρές που έθεσε ο Μ. Ντράγκι. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι βασικές προϋποθέσεις για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι:
Πρώτον: Η κατάλληλη δημοσιονομική πολιτική, έτσι ώστε να στηρίζεται η ανάκαμψη, ταυτόχρονα με την πλήρη και συνεπή εφαρμογή του «Συμφώνου Σταθερότητας».
Δεύτερον: Οι «αποτελεσματικές διαρθρωτικές αλλαγές».
Τρίτον: Οι δράσεις για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ζήτημα «κρίσιμο για την ενίσχυση των παραγωγικών επενδύσεων» και για την ανταγωνιστικότητα.
Αυτά δεν προβλήθηκαν στην πρώτη γραμμή, πολύ απλά γιατί αποτελούν κάλεσμα για ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, σηματοδοτούν επιδείνωση διαρκείας της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Κατ' αρχήν, είναι καθαρό ότι η λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση απευθύνεται στους επιχειρηματικούς ομίλους, στα μονοπώλια. Αυτοί είναι που θα αξιοποιήσουν τις λεγόμενες «ενέσεις ρευστότητας» και την επαρκή χρηματοδότηση μέσω του τραπεζικού συστήματος, προκειμένου να στηρίξουν τα επενδυτικά σχέδιά τους.
Ο Ντράγκι και η ΕΚΤ λένε, όμως, με τις προϋποθέσεις που θέτουν, και κάτι ακόμα: Οτι οι «ενέσεις ρευστότητας» δεν είναι ικανές ώστε να δώσουν την αναγκαία ώθηση στην καπιταλιστική ανάκαμψη, κάτι που είναι γεγονός. Πρέπει να διαμορφωθεί το κατάλληλο περιβάλλον, ώστε να ευνοούνται οι καπιταλιστικές επενδύσεις. Τι προϋποθέτει ένα τέτοιο περιβάλλον:
Δημοσιονομική πολιτική με βάση το «Σύμφωνο Σταθερότητας», δηλαδή δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του κεφαλαίου, την ανάγκη εξοικονόμησης κρατικού χρήματος, που σημαίνει πολύ απλά λιτότητα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, με περικοπές δαπανών σε τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, Παιδείας, Προσχολικής Αγωγής, περικοπές παροχών, αύξηση των λαϊκών δαπανών κ.λπ.
Διαρθρωτικές αλλαγές στο αστικό κράτος και αναδιαρθρώσεις στην καπιταλιστική οικονομία, ώστε να ενισχυθούν οι κλάδοι που εξασφαλίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους για το κεφάλαιο. Επίσης, άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας μέσω ιδιωτικοποιήσεων, «άνοιγμα αγορών» κ.λπ.
«Επιχειρηματικό περιβάλλον» που χρειάζεται φτηνή εργατική δύναμη, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, φτηνή Ενέργεια, επιδοτήσεις, υποδομές, κρατική στήριξη επενδυτικών σχεδίων αξιοποιώντας τα «πακέτα Γιούνκερ», ΕΣΠΑ κ.λπ. Δηλαδή, συνέχιση της επίθεσης σε μισθούς, Ασφαλιστικό, Εργασιακά, καθώς και φόρτωμα με νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων (φορολογικά κ.λπ.).
Αλλωστε, αυτά που λένε ο Ντράγκι και η ΕΚΤ ταυτίζονται με αυτά που ζητάει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων.
Ολα αυτά είναι χρήσιμα για να κατανοηθούν: ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ο στόχος των αυξημένων ρυθμών ανάπτυξης (εκτός του ότι θα οδηγήσει στη νέα ύφεση) προϋποθέτει αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας. Οτι η καπιταλιστική ανάκαμψη, το ενδιαφέρον των καπιταλιστικών επιχειρήσεων για νέες επενδύσεις με στόχο το μέγιστο ποσοστό κέρδους, απαιτεί ένα συνδυασμό παραγόντων που όλοι συντελούν στην επιδείνωση της ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Είναι χρήσιμα για να κατανοηθεί ότι δεν μπορεί οι εργαζόμενοι, ο λαός, να μοιράζονται τους ίδιους στόχους, τις ίδιες έγνοιες και αγωνίες με το κεφάλαιο. Οτι δεν πρέπει να υποτάξουν τα συμφέροντά τους στη στρατηγική του κεφαλαίου, αλλά χρειάζεται να παλέψουν, να αντισταθούν και να αντεπιτεθούν με κριτήριο τις δικές τους σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που δε χωράνε στο καπιταλιστικό σύστημα, ούτε με κρίση ούτε με ανάκαμψη.