Χρονιά επικίνδυνης κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Χρονιά επικίνδυνης κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Από βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στη Συρία

Ενα «φλεγόμενο» από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οικονομικές συγκρούσεις «μέτωπο» εκατοντάδων χιλιομέτρων από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή, και από τη Βόρεια Αφρική έως την Ασία και τον Ειρηνικό, κι ανοιχτές πληγές που πυορροούν, για τη συνέχεια. Αυτό αφήνουν τη χρονιά που φεύγει οι λυσσασμένοι ανταγωνισμοί μονοπωλίων, καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστικών ενώσεων και κέντρων, που κλιμακώνονται επικίνδυνα, περνώντας ουσιαστικά σε νέα φάση. Με επίδικο τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις αγορές, τον έλεγχο των σφαιρών επιρροής και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων και με φόντο τις δυσκολίες στην ανάκαμψη του κεφαλαίου από την καπιταλιστική κρίση και τα άσχημα μαντάτα για πολλές καπιταλιστικές οικονομίες, που βλέπουν τις εκτιμήσεις ιμπεριαλιστικών οργανισμών να προαναγγέλλουν ακόμα και νέα «βύθιση» σε ύφεση, πριν ακόμα συνέλθουν από την προηγούμενη κρίση.
Και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βαθιά μπλεγμένη στους ανταγωνισμούς και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ, να διεκδικεί για λογαριασμό της αστικής τάξης της Ελλάδας ρόλο «πρωταγωνιστή» και «αναβάθμιση της γεωστρατηγικής της θέσης», παλεύοντας ταυτόχρονα να στρατεύσει το λαό στους επικίνδυνους αυτούς στόχους των μονοπωλίων με τα ψέματα περί «νησίδων σταθερότητας» και «ωφελημάτων» από το ιμπεριαλιστικό μακελειό.

Λυσσασμένοι ανταγωνισμοί, επικίνδυνη κλιμάκωση

Η χρονιά που πέρασε επιβεβαίωσε ότι οι προσωρινοί συμβιβασμοί αλλά και οι κάθε είδους συμμαχίες στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να «συμφιλιώσουν» τους λυσσασμένους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις μονοπωλίων, καπιταλιστικών κρατών και ενώσεων, κι ούτε βέβαια να τους αναβάλουν επ' αόριστον. Αντίθετα, συσσωρεύουν ακόμη περισσότερο εύφλεκτο υλικό δημιουργώντας, ανάμεσα στα άλλα, και το έδαφος της γενίκευσης εστιών έντασης και περιφερειακών πολεμικών συγκρούσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και αναμφίβολα το επίκεντρο εκδήλωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων τη χρονιά που πέρασε, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, που φλέγεται από την ιμπεριαλιστική επέμβαση που βρίσκεται πλέον σε πλήρη εξέλιξη, πρώτα και κύρια στο έδαφος της Συρίας, για την οποία ανοιχτά πλέον διακινούνται σχέδια διαμελισμού σε ζώνες ελέγχου και προτεκτοράτα, δηλαδή μόνιμες πηγές εντάσεων, όπως δείχνουν και τα παραδείγματα του Ιράκ και της Λιβύης.
Επέμβαση που βρίσκεται σε εξέλιξη από ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ και τους συμμάχους τους στην περιοχή (Ισραήλ, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Εμιράτα) ήδη από το 2011, οπότε και περνούσε από τις πολυδιαφημισμένες «πλατείες» της «Αραβικής Ανοιξης». Με βασικό δε στόχο τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου (το 2015 ανακαλύφτηκαν και νέα πλούσια κοιτάσματα, όπως το αιγυπτιακό «Αζόρ»), των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων (π.χ. νέα Διώρυγα του Σουέζ, που εγκαινιάστηκε μέσα στο 2015) και Ενέργειας (βλέπε αντιπαραθετικά σχέδια αγωγών και δρόμων μεταφοράς προς την ΕΕ), τη δημιουργία «προγεφυρωμάτων» πολιτικών και στρατιωτικών για την επόμενη μέρα. Σχέδια που έρχονται σε σφοδρή αντίθεση με τα μονοπωλιακά συμφέροντα που έχουν στην περιοχή άλλες ισχυρές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα και οι σύμμαχοί τους στην περιοχή. Και που περιπλέκουν και ανοίγουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τη «βεντάλια» των ανταγωνισμών σε ολόκληρη την περιοχή, όπως δείχνουν και τα πρόσφατα γεγονότα στο Βόρειο Ιράκ και τη Νότια Τουρκία, με την επέμβαση του τουρκικού στρατού σε κουρδικές πόλεις και τα σχέδια αυτονομίας και δημιουργίας του Κουρδιστάν, η προσπάθεια επαναπροσέγγισης (και τα προβλήματα) Ισραήλ - Τουρκίας, η δρομολόγηση της άδικης λύσης στο Κυπριακό κ.ο.κ.

«Κυνηγώντας» τους... τρομοκράτες και τα κέρδη

Η αφορμή και το νέο πρόσχημα για την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης βρέθηκαν αυτή τη φορά στο πρόσωπο του «Ισλαμικού Κράτους» και στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», όπως παλιότερα οι ιμπεριαλιστές είχαν αξιοποιήσει ως πρόσχημα τα «χημικά όπλα» του Ιράκ, την «προστασία των μειονοτήτων» κ.ο.κ. Σταθμοί αυτής της «προετοιμασίας εδάφους» στις συνειδήσεις των λαών στάθηκαν το δολοφονικό χτύπημα στο «Charlie Ebdo», οι βομβιστικές επιθέσεις σε Αγκυρα και Βηρυτό και, φυσικά, το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι το Νοέμβρη. Χτύπημα που σηματοδότησε από τη μια την επιτάχυνση της επέμβασης στη Συρία και από την άλλη την ένταση της τρομο-λαγνείας, του εθνικισμού και των μέτρων καταστολής στο εσωτερικό των χωρών της ΕΕ, όπως έδειξαν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο η επιβολή στρατιωτικού νόμου στη Γαλλία αλλά και η για πρώτη φορά (και μάλιστα ομόφωνη) εφαρμογή του άρθρου 42 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που προβλέπει παροχή στρατιωτικής βοήθειας απ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ για την κλιμάκωση της επίθεσης σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική.
Η νέα «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία των ιμπεριαλιστών, που φυσικά κρύβει το γεγονός ότι το «Ισλαμικό Κράτος» εξόπλισαν, οργάνωσαν, χρηματοδότησαν και περιέθαλψαν πολύπλευρα όλο το προηγούμενο διάστημα οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές και διάφορα μονοπώλια (π.χ. του πετρελαίου), ως μέρος των σχεδιασμών και των ανταγωνισμών τους στην περιοχή, αποτελεί σαφή κλιμάκωση της επέμβασης στην περιοχή, έχει συγκεντρώσει τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου» για τους λαούς.
Ηρθε και ως απάντηση στην ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της καπιταλιστικής Ρωσίας, που με τη σειρά της, για να σηματοδοτήσει τη διάθεσή της να υπερασπιστεί τις θέσεις της, τα συμφέροντά της και τους συμμάχους της στην κρίσιμη αυτή περιοχή, ξεκίνησε ύστερα από πρόσκληση της κυβέρνησης Ασαντ και επίσης με πρόσχημα «την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», στις 30 Σεπτέμβρη, τους βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας. Ρίχνοντας έτσι κι άλλο «λάδι» στους ανταγωνισμούς με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα, παρά τη φαινομενική σύγκλιση όλων ενάντια στην τρομοκρατία, όπως εκφράστηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο με την κατάρριψη του ρωσικού «SU-24» από τουρκικά μαχητικά στις 24/11, γεγονός που πυροδότησε τη ραγδαία επιδείνωση των ρωσο-τουρκικών σχέσεων, οικονομικά μέτρα ενάντια στην Τουρκία από την πλευρά της Ρωσίας, την ανάπτυξη νέων όπλων (όπως π.χ. των «S-400»), «θερμά επεισόδια» (π.χ. περιστατικά με φρεγάτες, υποβρύχια κ.ο.κ.) και επιθετικές δηλώσεις εκατέρωθεν. Αλλά και την πλήρη στήριξη του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, με τη συμμετοχή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά του πολέμου.

«Και μαζί και χώρια» για τα χοντρά συμφέροντα των μονοπωλίων

Οπως επίσης «πλήρης» στήριξη της Τουρκίας αλλά και οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα υπήρξαν από την ΕΕ με αφορμή το ζήτημα του Προσφυγικού, που πήρε νέες δραματικές διαστάσεις μέσα στο 2015, μετατρέποντας το Αιγαίο σε θάλασσα νεκρών. Αποκαλύπτοντας για μια ακόμη φορά όχι μόνο ότι οι δρόμοι των μονοπωλιακών ανταγωνισμών είναι στρωμένοι με το αίμα, τη φτώχεια και τον ξεριζωμό των λαών αλλά και τον βάρβαρο χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως η ΕΕ, που ενώ εγκλωβίζει με τη Συνθήκη του Σένγκεν χιλιάδες μετανάστες, στο όνομα δήθεν της «αλληλεγγύης» επεξεργάζεται νέα σχέδια για «στρόφιγγα» και ρατσιστικό διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και περαιτέρω στρατιωτικοποίηση σωμάτων όπως η Frontex, στο όνομα της «προστασίας των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ». Δρομολογώντας επιπλέον και αντιδραστικές εξελίξεις, όπως π.χ. τη «συγκυριαρχία» στο Αιγαίο, τη διεύρυνση των «γκρίζων ζωνών» αλλά και όλων των άλλων προβλημάτων που υπάρχουν με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνουν «θρυαλλίδα» γενικότερης ανάφλεξης. Γύρω από αυτά τα ζητήματα εκδηλώθηκαν εξάλλου, για μια ακόμη φορά μέσα στη χρονιά, οι μεγάλοι τσακωμοί και οι «φυγόκεντρες τάσεις» στο ίδιο το εσωτερικό της ΕΕ.
Τα διαφορετικά συμφέροντα μέσα στις λυκοσυμμαχίες, που αποτυπώνουν και ότι τα ιμπεριαλιστικά «στρατόπεδα» συγκροτούνται και διαλύονται πάνω στο έδαφος των κάθε φορά συμφερόντων των μονοπωλίων τους και όχι βέβαια σε κάποιες δήθεν κοινές «αρχές» και «αξίες», εκφράζονται και σε μια σειρά από άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. στην περίπτωση του προαναγγελθέντος δημοψηφίσματος για την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, αλλά και στην περίπτωση της Ανατολικής Ουκρανίας, ένα ακόμα από τα μέτωπα των σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ που στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου στη σύγκρουσή τους με την καπιταλιστική Ρωσία. Μέτωπο που παραμένει «ενεργό» παρά τους προσωρινούς συμβιβασμούς και την «ηρεμία» (με την προσπάθεια και Γαλλίας - Γερμανίας), που δεν μπορούν να κρύψουν τη μεγάλη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων και τον ανά πάσα στιγμή κίνδυνο της κατάρρευσης της συμφωνίας του Μινσκ και της κλιμάκωσης της πολεμικής αναμέτρησης.
Οπως βέβαια ανοιχτά παραμένουν και μια σειρά άλλων μετώπων που κανείς δεν αποκλείει ότι μπορεί να ξανανοίξουν με την πρώτη ευκαιρία από τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και τα Βαλκάνια έως τη «μακρινή» θάλασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη το τι διακυβεύεται στην καπιταλιστική οικονομία αυτό το διάστημα, όπως, για παράδειγμα, έδειξαν οι συμφωνίες στο διεθνές εμπόριο π.χ. το Σύμφωνο Συνεργασίας χωρών του Ειρηνικού - ΤΡΡ που υπογράφτηκε στις 5/10 και επηρεάζει το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, οι αμερικανικές πιέσεις στη Γερμανία για να προχωρήσει η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων κ.ά. Σχέδια που στοχεύουν σε νέα απελευθέρωση των αγορών που θα οξύνει τον ανταγωνισμό, θα φέρει νέες αλλαγές στα μερίδια στη διεθνή αγορά, μπορεί να πυροδοτήσουν και σφοδρή αντιπαράθεση με τις χώρες των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Αλλά και με φόντο τους φόβους για επιβράδυνση των καπιταλιστικών οικονομιών όπως π.χ. την επιβράδυνση στους ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας, τα συνεχιζόμενα προβλήματα στην Ευρωζώνη, το πιθανό τέλος του «επεκτατικού μείγματος» στις ΗΠΑ κ.ο.κ.

Γ.