Διάψευση ψευδαισθήσεων και αυταπατών

Διάψευση ψευδαισθήσεων και αυταπατών

Eurokinissi

Με την ηχηρή διάψευση των προσδοκιών που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει στο λαό κλείνει το 2015, διάψευση που συνιστά ταυτόχρονα επιβεβαίωση της θέσης ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει, ότι ένα σύστημα όπου η φτώχεια των πολλών είναι προϋπόθεση για τα πλούτη των λίγων δεν μερεμετίζεται, ανατρέπεται απ' την οργανωμένη πάλη όλων εκείνων που έχουν συμφέρον ν' ανοίξει ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης με επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ «στρογγυλοκάθισε» στον κυβερνητικό θώκο «εν χορδαίς και οργάνοις», «κερνώντας» τους «διψασμένους» υποσχέσεις που καθησύχαζαν την αγωνία κάτι να γίνει, κάτι ν' αλλάξει, έπειτα από χρόνια ανελέητης επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα, τα λαϊκά δικαιώματα. Πόνταρε στη λογική του μικρότερου κακού, την οποία αξιοποίησε στο έπακρο ώστε να πέφτει στα μαλακά κάθε διάψευση, παρουσιάζοντας στο λαό κάθε αντιλαϊκό μέτρο απ' τα πολλά που επέβαλλε σαν το λιγότερο κακό από κάποιο άλλο επαπειλούμενο.
Ξεσκόνισε μεθόδους χειραγώγησης και ενσωμάτωσης του λαού απ' τα κιτάπια των διαχειριστών της αστικής εξουσίας, την οποία δεν έπαψε να διαβεβαιώνει για τις σχετικές του ικανότητες, σε μια περίοδο όπου το να διατηρείται ήσυχος ο λαός συνιστά κρίσιμο παράγοντα για την επίτευξη των στόχων της. Και η αστική τάξη πόνταρε πάνω του να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που το «παλιό» πολιτικό της προσωπικό δεν μπορούσε, «αγκομαχούσε» να διεκπεραιώσει.

Με τη δυναμική της λαϊκής ψήφου που υφάρπαξε το Γενάρη, με υποσχέσεις για κατάργηση των μνημονίων, του ΕΝΦΙΑ, της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, για επαναφορά του ΕΚΑΣ, του κατώτατου μισθού και της 13ης σύνταξης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνομολόγησε στα γρήγορα τη συμφωνία της 20ής του Φλεβάρη για την παράταση της δανειακής σύμβασης και άρα και των μνημονίων που είχαν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα οποία στο μεταξύ εφάρμοζε κατά γράμμα, με ευλαβική προσήλωση.

Τα πρώτα αποκαλυπτήρια βρήκαν το λαό στην «παραζάλη» των κάλπικων υποσχέσεων, που ενισχύονταν απ' τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί σκληρής διαπραγμάτευσης, την ώρα που δεσμευόταν στους «τρισκατάρατους» - ως τότε - δανειστές ότι η χώρα θα υλοποιεί «εις το διηνεκές τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές». Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης, προχωρούσε σε δημόσιες παραδοχές ότι το 70% των προβλέψεων των μνημονίων είναι θετικό. Την ώρα που οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης έπαιρναν ...μετάθεση στο απώτερο μέλλον, «όταν οι συνθήκες επιτρέψουν»...
Με άλλοθι τη σκληρή διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση «ροκάνιζε» χρόνο ώστε να φέρει το λαό προ τετελεσμένων. Η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή, αλλά διεξαγόταν για λογαριασμό του κεφαλαίου και με υποθηκευμένα τα λαϊκά δικαιώματα. Αυτό γινόταν παραπάνω από φανερό στις 47+8 σελίδες μέτρων που η κυβέρνηση εισηγήθηκε στους «εταίρους» για τη συνέχιση της χρηματοδότησης. Μέτρα ύψους 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση απ' την τσέπη της φτωχολογιάς. Μέτρα όπως χτύπημα σε μισθούς, συντάξεις, άνοιγμα του Ασφαλιστικού, εκτενείς ιδιωτικοποιήσεις για την περίοδο 2015 - 2025, ενεργοποίηση της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, σύσταση «δημοσιονομικού συμβουλίου», αυτόματου δηλαδή κόφτη μισθών, συντάξεων και δημοσίων δαπανών για Υγεία, Παιδεία κ.ά., εάν δεν υλοποιούνται οι δεσμεύσεις προς τους «εταίρους».
Η πρόταση αυτή ήταν ο προάγγελος του τρίτου μνημονίου, που θα ερχόταν δυο μήνες αργότερα, τον Ιούλη. Κι ενώ γι' αυτά δεσμευόταν απέναντι στην ΕΕ, στο εσωτερικό της χώρας έβαζε χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα νοσοκομείων, δήμων, περιφερειών, οργανισμών του Δημοσίου, με συνέπεια να αδυνατούν να προσφέρουν κρίσιμες για τις λαϊκές ανάγκες υπηρεσίες.

Κάπως έτσι φτάνουμε στον Ιούλη. Η κυβέρνηση προκηρύσσει δημοψήφισμα θέτοντας το λαό μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει μνημόνιο. Το δικό της ή του Γιούνκερ, το οποίο φροντίζει να ενοχοποιήσει δεόντως, κρύβοντας ότι είναι παρεμφερές της δικής της πρότασης. Μάλιστα, τέσσερις μόλις μέρες πριν το δημοψήφισμα, υποβάλλει αίτημα για νέα διετή δανειακή σύμβαση, ύψους 29,1 δισ. ευρώ προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), με την οποία αποδέχεται την υλοποίηση όλων των νόμων του 1ου και 2ου μνημονίου, τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα, την αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, τις αυξήσεις στο ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης και σε πολλά ακόμα, τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, το «άνοιγμα» συνολικά του Ασφαλιστικού, την αύξηση εισφορών σε συνταξιούχους και μισθωτούς, τον ΕΝΦΙΑ και για το 2016, την κατάργηση πρόωρων συντάξεων, την επιβολή μέτρων σε βάρος των φτωχών αγροτών, ιδιωτικοποιήσεις.

Παραπλανώντας το λαό ως προς το περιεχόμενο του «Οχι», το εξασφαλίζει. Λίγες μέρες μετά, η συγκυβέρνηση φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο με το οποίο ζητά να εγκριθεί η έναρξη των διαπραγματεύσεων με τους «εταίρους» για νέα δανειακή σύμβαση - μνημόνιο και ζητά να ψηφιστούν σκληρά προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα, για να ξεκινήσει αυτή η διαπραγμάτευση. Οπερ κι εγένετο. Υπέρ ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι.
Μία βδομάδα μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, στη Σύνοδο Κορυφής που ξεκίνησε στις 12 και τελείωσε στις 13 Ιούλη, επικυρώνεται το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο που συμφωνήθηκε ανάμεσα σε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΕΕ - ΕΚΤ - ESM - ΔΝΤ. Το μνημόνιο αυτό προβλέπει εκτεταμένα αντιλαϊκά μέτρα που θα υλοποιηθούν, με τις επιπτώσεις για το λαό να εκτείνονται σε βάθος χρόνου. Το 15Αύγουστο, αυτό το μνημόνιο ψηφίζεται από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Αλ. Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές, με πρόσχημα ότι ήταν διαφορετική η εντολή που τους είχε δώσει ο λαός και τα νέα δεδομένα έπρεπε να τεθούν στη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας. Ανομολόγητος στόχος η απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης, η νομιμοποίηση στην κάλπη του τρίτου μνημονίου, η χειραγώγηση ενός λαού όσο ακόμα αυτός δεν έχει συνέλθει απ' το σοκ της διάψευσης, ώστε να εκβιάζεται στη συνέχεια ότι ενέκρινε με την ψήφο του τα μέτρα που τον τσακίζουν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σέρνει το λαό στις κάλπες και πάλι, δίνοντας ισχνές μεν υποσχέσεις δε ότι η ανηφόρα τελειώνει και ότι θα οδηγήσει το λαό στο ξέφωτο και μέχρι να γίνει αυτό θα υλοποιήσει το παράλληλο στο μνημόνιο πρόγραμμα με μέτρα ανακούφισής του.
Σήμερα, το παράλληλο πρόγραμμα έχει ξεχαστεί. Μάλιστα, ο υπουργός Επικρατείας, Αλ. Φλαμπουράρης, έφτασε να υποστηρίζει ότι μεγάλο μέρος του εμπεριέχεται στο μνημόνιο, ομολογώντας ότι εξαρχής αναφέρονταν σε μέτρα για την ακραία φτώχεια, αναγκαία για το ίδιο το σύστημα και για την απορρόφηση κραδασμών που μπορεί να το απειλήσουν.
Παραδεχόμενοι τους άθλιους στόχους που υπηρέτησαν σε βάρος του λαού, ομολογούν κυνικά: Η «Αυγή» στις 17/10: «Μιλάμε για τα επώδυνα μέτρα και όχι για τις ρυθμίσεις, επί παραδείγματι, κατά της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της γραφειοκρατίας και την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που προφανώς εντάσσονται στην προοπτική μιας κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά. Ο ελληνικός λαός κατά πλειοψηφία αποδέχτηκε τη λογική της κυβέρνησης και την επιβράβευσε για τη στάση της. Γνώριζε, επίσης, ότι σύντομα θα έρθει η ώρα του λογαριασμού, όπως και ήρθε».
Ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης: «Είμαστε μια κυβέρνηση με τα γνωστά προβλήματα, που αναγκαστήκαμε να κάνουμε δύο φορές εκλογές σε επτά μήνες και ο κόσμος δε βιάζεται να μας πάρει το κεφάλι».
Η εξασφάλιση της ανοχής, αν όχι της ενεργητικής στήριξης του λαού στην πολιτική που υπηρετεί την προσπάθεια για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο για την κυβέρνηση. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρ. Αλεξιάδης, έφτασε να καυχιέται απέναντι στην αστική τάξη για την ικανότητά τους στη χειραγώγηση, λέγοντας σε τηλεοπτική εκπομπή: «Αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται με ΜΑΤ στο Σύνταγμα, με συγκρούσεις. Οπου χρειάζεται, θα κάνουμε αλλαγές. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, συζητούμε με τα τεχνικά κλιμάκια και όπου μπορούμε θα κάνουμε βελτιώσεις».
Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας ομολόγησε ότι «σε αυτή την προσπάθεια χρειαζόμαστε τη στήριξη του ελληνικού λαού... Η στήριξη της κοινωνίας και του λαού μας είναι το ζητούμενο. Αυτή τη στήριξη και αυτή τη συναίνεση πρέπει να εξασφαλίσουμε. Την κοινωνική συναίνεση και την ενότητα του λαού μας σ' ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση».

Για τα ...κατορθώματά τους τα εύσημα έπεσαν «βροχή» από γνωστούς και μη εξαιρετέους εκπροσώπους των μονοπωλιακών ομίλων, παράγοντες της ΕΕ, απ' την κυβέρνηση των ΗΠΑ κ.λπ. «Ο Τσίπρας φέρνει αποτέλεσμα» δήλωσε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, Κλ. Ρέγκλινγκ. Ο Πρόεδρος του Ισραήλ, Ρ. Ρίβλιν, επιδαψίλευσε επαίνους στον πρωθυπουργό, επειδή είπε στο λαό αυτά που ήθελε ν' ακούσει, αλλά μετά έπραξε αυτά που έπρεπε, με γνώμονα τα συμφέροντα της αστικής τάξης. «Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ, έχετε γίνει πλέον σημαία της σημερινής Δημοκρατίας. Κάνατε ακριβώς αυτό το οποίο χρειαζόταν ο λαός και όχι αυτό που ήθελε», είπε στον Αλ. Τσίπρα κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ.

Ολοι αυτοί επιβεβαιώνουν με τις δηλώσεις τους ότι το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί επενδύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, για να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν πρόλαβαν οι προκάτοχοί του, υπολογίζοντας και στην ικανότητά του να χειραγωγεί και να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις.
Ο λαός, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα από τον ένα χρόνο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Πρώτα απ' όλα, θα πρέπει να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης στον οποίο ήταν εξαρχής προσηλωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του (απ' αυτή, άλλωστε, τη σκοπιά ασκούσε κριτική στο μνημόνιο), δεν αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει, δεν ανατρέπει την αντιλαϊκή επίθεση, την επιδείνωση της ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ακόμα και όταν έρθει η ανάκαμψη, ακόμα και αν διαμορφωθούν καλύτερες προϋποθέσεις για ορισμένα ψίχουλα «διαχείρισης» της ακραίας φτώχειας, τίποτα δε θα φέρει πίσω τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που αφαιρέθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να λειτουργήσει πέρα απ' αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο. Το συμπέρασμα αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει στο συμβιβασμό, στην υποταγή σε αυτή την πραγματικότητα. Αντίθετα, πρέπει να αναδείξει ότι η προϋπόθεση ώστε ο λαός όχι μόνο να ανακτήσει όσα έχασε, αλλά να ζήσει με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, είναι να αντιπαλέψει το κεφάλαιο και την εξουσία του.