Η απόφαση για την εργατική τάξη

 Η απόφαση για την εργατική τάξη

Η κε του μπλοκ αντιγράφει κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα, με ειδικό ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου, από την απόφαση της ευρείας ολομέλειας της κετουκε για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και την κομματική οικοδόμηση, με κάποια λιγοστά σχόλια και χωρίς ιδιαίτερες αξιολογικές κρίσεις (αν και η επιλογή αποσπασμάτων αποτελεί από μόνη της μια έμμεση μορφή αξιολόγησης).

Είναι ενδιαφέρουσα καταρχάς η εκτίμηση πως «διευρύνθηκαν οι γραμμές της εργατικής τάξης με νέα τμήματα από κατεστραμμένα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού» ενώ «περισσότερα τμήματα μεσαίων στρωμάτων προσεγγίζουν την εργατική τάξη (κι) αυξάνονται οι μισοπρολετάριοι». Αυτή η εξέλιξη όμως συνδέεται με νέα τμήματά της που είτε είναι άπειρα είτε έχουν μικροαστικές αντιλήψεις.

Η απόφαση αναγνωρίζει πως από το κόμμα υπήρχε μια σχετική θεωρητική πρόβλεψη για τα όρια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την επερχόμενη κρίση (…) και μια ορισμένη προετοιμασία των κομματικών δυνάμεων για πιο δυναμικούς αγώνες και οξυμένη ταξική πάλη, καθώς είχαμε να αντιμετωπίσουμε στρατηγικής σημασία για το σύστημα μέτρα που δεν ήταν συνηθισμένα μέτρα λιτότητας. Παράλληλα όμως πρέπει να εξετάσουμε καλύτερα και τη δική μας δουλειά και να προβληματιστούμε, αν θα μπορούσαμε να είχαμε πιο ουσιαστικά αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση και στο συσχετισμό μέσα στο κίνημα. Αν μπορούσαν οι αγώνες να βάλουν επιπλέον εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης. Χρειάζεται, γι' αυτό, να εμβαθύνουμε περισσότερο στις βασικές αιτίες αυτών των δυσκολιών και να δούμε πιο προσεκτικά τις δικές μας αδυναμίες και καθυστερήσεις:

Σε σχέση με τις υποκειμενικές αδυναμίες σημειώνεται σε κάποιο σημείο πως μολονότι σε προηγούμενες συλλογικές διαδικασίες (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη «για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα», 19ο Συνέδριο) έχουν συζητηθεί και ξεκαθαριστεί αρκετά ζητήματα για τη δουλειά στο μαζικό κίνημα, συνεχίζουν να εκδηλώνονται μια σειρά προβλήματα, συγχύσεις ή να επανέρχονται ζητήματα που υποτίθεται ότι είναι θεωρητικά λυμένα κι έτσι δημιουργούνται δυσκολίες στη δράση μας. Αναγνωρίζεται βέβαια ότι οι σχέσεις Κόμματος-Συνδικάτων ιστορικά δεν ήταν ποτέ ένα απλό και εύκολο ζήτημα και τα σχετικά ζητήματα που προκύπτουν δεν πρέπει να απολυτοποιούνται και να τα προσεγγίζουμε στατικά.

Και πιο κάτω επισημαίνεται πως «τα πιο σοβαρά προβλήματα έχουν τη ρίζα τους στο ότι δεν έχουμε ακόμα, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, απαλλαγεί από τις συνέπειες προηγούμενων προγραμματικών θέσεων κι αντιλήψεων και σε δυσκολίες αφομοίωσης του σύγχρονου Προγράμματος, της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος, σε συνδυασμό φυσικά με τις σύνθετες εξελίξεις που έφεραν η κρίση, η όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, η επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της».

Τις λαθεμένες αντιλήψεις τις βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας, επιδρούν και στις δυνάμεις μας. Είναι κυρίαρχη γραμμή σε όλες τις Ομοσπονδίες των πρώην ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ), Πετρέλαια, Τράπεζες, Λιμάνια, ΟΤΑ, μεγάλα εργοστάσια και στους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση, τις οποίες συστηματικά υπερασπίζεται ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και ο ρεφορμισμός - οπορτουνισμός.

Οι πάγιες απόψεις τους για την «ενότητα στο πρόβλημα», «περί μερικών αγώνων» εξελίσσονται, μετατρέπονται σήμερα σε υπεράσπιση της «δημόσιας περιουσίας» απέναντι στις «ιδιωτικοποιήσεις», της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», της «ρύθμισης του χρέους», της «εθνικοποίησης των τραπεζών», του «δικού μας εργοδότη», κ.ά.

Στις αντικειμενικές δυσκολίες συπεριλαμβάνεται ο σχεδιασμός και οι παρεμβάσεις των διάφορων ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, που ο βασικός τους πυρήνας αποτελείται, από πρώην μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στη ΛΑΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον Εργατικό Αγώνα και αλλού και επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα νέο ρεφορμιστικό - οπορτουνιστικό ρεύμα με επιφανειακή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε κοινό αντι- ΚΚΕ και αντι- ΠΑΜΕ μέτωπο, συχνά σε συνεργασία με τον κλασικό εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στον οποίο ηγούνται ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ.

Καταλαβαίνω πολύ καλά τις δυσκολίες και τις συγχύσεις που μπορεί αντικειμενικά να προκαλούνται από την παρουσία και δράση πρώην κομματικών μελών σε ένα χώρο, νομίζω όμως πως η αναφορά στη γνωστή ιστοσελίδα, που δε διαθέτει την παραμικρή κοινωνική βάση-γείωση σε χώρους δουλειάς, τους δίνει δυσανάλογη με το μέγεθός τους σημασία και τους κάνει να αισθάνονται πιο ψηλοί από το μπόι τους, κατά τη λογική «ασχολούνται μαζί μου, άρα υπάρχω».

Σε άλλο σημείο, η απόφαση σημειώνει την ανάγκη για «πιο βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους», θεωρώντας πως «εδώ βρίσκεται η ουσία της πολιτικής πάλης, του συνδυασμού της οικονομικής με την πολιτική πάλη, της ενιαίας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και οργάνωσης του κινήματος που διεξάγεται από τους κομμουνιστές μέσα στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Εδώ είναι ο βασικός κρίκος σύνδεσης οικονομίας και πολιτικής και η ουσία της ενιαίας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και οργάνωσης του κινήματος».

Κι αναγνωρίζει πως «στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι εύκολο να συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή σταθερά μεγάλες εργατικές μάζες. Αυτό θα γίνεται δυνατό με την οργάνωση της πάλης σε επίπεδο κλάδου και μέσα στα Σωματεία και τους τόπους δουλειάς (…) με την πρωτοπόρα δουλειά του Κόμματος, της ΚΝΕ, των οπαδών του Κόμματος…»

Η πολιτικοποίηση της πάλης και η αλλαγή συσχετισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, που είναι κρίσιμο ζήτημα για το δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής πάλης, απαιτούν πολύ συγκεκριμένη ενασχόληση και εκπαίδευση των στελεχών και μελών μας, ώστε να δρουν αποτελεσματικά, για να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής, τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις, από την επιρροή της εργοδοσίας και του κράτους, να διευκολύνεται η προσέλκυση στη συνδικαλιστική οργάνωση νέων δυνάμεων που σήμερα είναι μακριά από τα Συνδικάτα και την πάλη. Να υπηρετείται η συσπείρωση και ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης σε ταξική γραμμή πάλης, ώστε να κατανοείται μέσα από την πείρα η ανάγκη ρήξης με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ), με τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Παλεύουμε για συσπείρωση κι ενότητα της εργατικής τάξης με κατεύθυνση την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό σχεδιασμό, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Δεν είναι εύκολη αυτή η δουλειά, να δουλεύουμε δηλαδή αποτελεσματικά σε αυτήν την κατεύθυνση. Δε γίνεται με γενικά συνθήματα. Πατάμε πάνω στα προβλήματα, αναλύουμε και φωτίζουμε τις αιτίες τους και την κατεύθυνση της λύσης τους. Αποκαλύπτουμε την ταξική τους ρίζα και τα συμφέροντα που συγκρούονται, με βάση τις αναλύσεις του Κόμματος.

Σημαντικό στοιχείο είναι επίσης ο στόχος να οργανωθεί συντονισμένα και καλά σχεδιασμένα πανελλαδικής μορφής πρωτοβουλία συσπείρωσης και κινητοποίησης ανέργων, ένα πολύ δύσκολο στοίχημα, που χρειάζεται φαντασία κι ευελιξία, εκτός από την επιμονή και τη σκληρή δουλειά, για να κερδηθεί.

Προφανώς αυτά δε συμπυκνώνουν ούτε καν περιληπτικά το σύνολο των θέσεων και των ζητημάτων που θίγονται, και πιθανότατα το κάθε σημείο απαιτεί ξεχωριστή, ειδική επεξεργασία. Όμως μπαίνουν στη βάση του μπλοκ, ως αυτά που εγώ ξεχωρίζω, κι ως μια βάση (πιθανής) συζήτησης.