ΙΣΠΑΝΙΑ Καλλιεργώντας αυταπάτες για τη νέα σοσιαλδημοκρατία

ΙΣΠΑΝΙΑ

Καλλιεργώντας αυταπάτες για τη νέα σοσιαλδημοκρατία

Οι «αστέρες» της νέας σοσιαλδημοκρατίας Τσίπρας και Ιγκλέσιας, όταν ο δεύτερος είχε συμμετάσχει στην προεκλογική συγκέντρωση του πρώτου το Γενάρη του 2015

Αντίστοιχη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού έφεραν οι εκλογές της 20ής Δεκέμβρη στην Ισπανία. Τα παζάρια στη χώρα αυτή και οι διεργασίες για τη νέα αστική κυβέρνηση είναι σε πλήρη εξέλιξη και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Αν κάτι ξεχώρισε εκεί είναι η επιτυχημένη τακτική της αστικής τάξης, που κατάφερε να διοχετεύσει τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή από την πολιτική του παλιού δικομματισμού του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular - PP) και του σοσιαλδημοκρατικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας (Partido Socialista Obrero Espanol - PSOE) σε νέα, ανώδυνα για το σύστημα, κανάλια. Σε δύο «νεότευκτα» σχήματα μικροαστικής κυρίως διαμαρτυρίας: Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα «Podemos» («Ποδέμος» - «Μπορούμε», προσφάτως αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ), προϊόν του λεγόμενου κινήματος των αγανακτισμένων, και το φιλελεύθερο «Ciudadanos» («Πολίτες», που έχει αδελφοποιηθεί με το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη).
Ετσι, το παζάρι που γίνεται για τον έλεγχο της πλειοψηφίας στην 350μελή Βουλή γίνεται με τους εξής όρους: ΡΡ 123 βουλευτές, PSOE 90, «Ποδέμος» 69, «Πολίτες» 40, Ενωμένη Αριστερά (συμμαχία άλλων σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) 2 και 29 έδρες σε διάφορα εθνικιστικά κόμματα, όπως η Ρεπουμπλικανική Αριστερά Καταλονίας, η Δημοκρατία και Ελευθερία Καταλονίας, οι Βάσκοι Εθνικιστές κ.λπ.
Η «αλλαγή», λοιπόν, που υποτίθεται συνιστά το αποτέλεσμα στην Ισπανία, όπως διακηρύσσουν ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας, στοιχειοθετείται από την άνοδο των «Ποδέμος», που δήθεν θα στρέψει τα πράγματα προς τα αριστερά. Ενδεικτική είναι η πρώτη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που ευελπιστεί να σκορπίσει αυταπάτες σε λαϊκές δυνάμεις. Λέει χαρακτηριστικά: «Η 20ή Δεκέμβρη αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι, παρά τις κραυγές του συντηρητικού μπλοκ, η Ευρώπη αλλάζει! (...) Ο εκλογικός χάρτης της Ισπανίας σφραγίζεται από την άνοδο των Ποδέμος, οι οποίοι με ποσοστό 20,65% αποτελούν τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή της επόμενης μέρας. Η άνοδος των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τα μεγαλειώδη κοινωνικά κινήματα που συγκλόνισαν όχι μόνο την Ισπανία αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, σηματοδοτεί μια ιστορική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, που βαθαίνει το ρήγμα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην Ευρώπη και ανοίγει το δρόμο σε ριζοσπαστικές και προοδευτικές αλλαγές».

Χρήσιμο δεκανίκι του συστήματος

Ας δούμε όμως τι εστί «Ποδέμος»: Αρχικά πρέπει να επισημάνουμε ότι τον τελευταίο χρόνο το κόμμα αυτό και ο ηγέτης του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, έχουν «μαζέψει» πολλά απ' αυτά που έλεγαν πριν και ιδιαίτερα μετά την εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.
Η δημιουργία του «Ποδέμος» «πάτησε» στην αγανάκτηση μικροαστικών στρωμάτων και ανώριμων λαϊκών μαζών που «τσίμπησαν» στις φανφάρες περί «ελέγχου της διαφθοράς, αυστηρής τιμωρίας κάθε οικονομικής απάτης, ανάγκης η οικονομία να λειτουργήσει αρμονικά με τήρηση των κανόνων για το συμφέρον της πατρίδας, συμμετοχής των πολιτών στη διαχείριση εταιρειών, ανάγκης αγώνα για την ανάκτηση της δημοκρατίας στο κράτος και στην ΕΕ, τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους». Η φρασεολογία αυτή είναι γνώριμη και πολύ σχετική με το «αντιμνημονιακό» μοτίβο στη χώρα μας, που εξέθρεψε και τον ΣΥΡΙΖΑ, και την αντίδραση των ΑΝΕΛ ή τους εγκληματίες ναζιστές της Χρυσής Αυγής που φούντωσαν στους ...όχλους της πλατείας.
Πίσω από την «αντισυστημική» φρασεολογία του «Ποδέμος», αυτό που κρυβόταν και κρύβεται είναι η στήριξη της καπιταλιστικής οικονομίας και εξουσίας, που δήθεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να γίνει πιο ανθρώπινη. Το ότι η «εναλλακτική» του «Ποδέμος» «ακουμπάει» σε τμήματα του κεφαλαίου και τις σύγχρονες ανάγκες του φαίνεται από τη στήριξη που έχει από τα αστικά ΜΜΕ, που του αναγνωρίζουν την ικανότητα να χειραγωγεί καλύτερα τους εργαζόμενους.
Βεβαίως, το «Ποδέμος» και με την εμπειρία της Ελλάδας στράφηκε επί το ρεαλιστικότερον. Ετσι, για παράδειγμα, μιλάει για διευθέτηση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο. Τα αρχικά περί εθνικοποίησης ή και κατάσχεσης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, έχουν πάει περίπατο. Επίσης, η σύνταξη στα 60 πήγε στα 65 και ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας. Το λεγόμενο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης (κάτι σαν τα ψίχουλα του προγράμματος Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ) γίνεται η ...κορωνίδα στο παζάρι που επιχειρεί και στο μετεκλογικό σκηνικό. Ετσι, προβάλλει την ανάγκη μέτρων για τους πιο αδύναμους, για τον «τερματισμό των εξώσεων, των διακοπών ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου σε ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν, την κάλυψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την καταπολέμηση της διαφθοράς».
Επίσης, ενδεικτική της συμβολής του «Ποδέμος» στο σύστημα είναι η τοποθέτηση του ηγέτη του, Π. Ιγκλέσιας, που είπε ότι αν «δεν αφήσουν τον Πέδρο Σάντσες να γίνει πρωθυπουργός, να αναλάβει να βγάλει τη χώρα από τη διαφθορά και την ανισότητα μια προσωπικότητα κύρους».
Γίνεται φανερό ότι οι αντιπαραθέσεις που έχει το «Ποδέμος» με τους Σοσιαλιστές, που του θέτουν θέμα να απαρνηθεί την υπεράσπιση του δικαιώματος του δημοψηφίσματος περί ανεξαρτησίας της Καταλονίας, είναι ουσιαστικά για το θεαθήναι. Ομως, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για προσφυγή σε νέες εκλογές, όπου το «Ποδέμος» ευελπιστεί να αυξήσει τις δυνάμεις του. Τα περί «αυτοδιάθεσης των λαών» που υποτίθεται υπερασπίζεται το «Ποδέμος» είναι επί της ουσίας κενά περιεχομένου και άλλος ένας τρόπος χειραγώγησης του λαού, αφού πραγματική αυτοδιάθεση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει.

Ουσιαστική αλλαγή χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία δεν υπάρχει

Στα ουσιώδη ζητήματα το «Ποδέμος» (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας) αποδεικνύει ότι είναι όπως και όλα τα αστικά κόμματα, με τις επιλογές του κεφαλαίου που κερδίζει από τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Τα περί «δημοκρατικής Ευρώπης που δεν θα είναι υπό την κηδεμονία της Μέρκελ και της Γερμανίας» εκφράζουν υπαρκτές τάσεις στην αστική τάξη, ειδικά σε χώρες όπου οι καπιταλιστές είναι «ριγμένοι» στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης σε σχέση με τους «συναδέλφους» τους Γερμανούς. Είναι και αυτό έκφραση της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα και το κάθε κράτος παίρνει το μερίδιό του με βάση την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική του ισχύ.
Αυτό εκφράζει και η κριτική που ασκούν οι αστοί πολιτικοί στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία ή τη χώρα μας, που ζητούν χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας και μεγαλύτερη ευελιξία και ...κατανόηση από τη Γερμανία. Αυτές όμως οι «γκρίνιες» για την ελάφρυνση από τα κρατικά χρέη, για να διευκολυνθεί η ρευστότητα, δηλαδή το ζεστό χρήμα προς το κεφάλαιο, να γίνουν επενδύσεις, να είναι πιο εύκολη η προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, αν είναι δυνατόν και με λαϊκή συναίνεση και «ταξική ειρήνη», δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με την αποκατάστασή τους. Αντίθετα, η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει το χτύπημα όποιων κατακτήσεων είχαν έως τώρα οι εργαζόμενοι. Τα λαϊκά, εκμεταλλευόμενα στρώματα δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες γι' αυτούς που οι εκμεταλλευτές τους και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους, και στη χώρα μας, παρουσιάζουν ως δήθεν συμμάχους τους. Με δήθεν «μέτωπα του Νότου» και «ρωγμές στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο». Οι «αλλαγές» που γίνονται σε διάφορες χώρες στο τιμόνι της διαχείρισης, δεν έχουν ούτε ψήγμα κάποιου θετικού στοιχείου γι' αυτά. Μόνο η ουσιαστική αλλαγή στη συνείδησή τους, η ταξική συνειδητοποίηση και η πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, η πάλη ενάντια στις ενώσεις του, ΕΕ και ΝΑΤΟ, και κάθε μορφή αστικής διαχείρισης, μπορεί να δώσει διέξοδο προς όφελός τους. Αλλαγή στη ζωή τους χωρίς το πέρασμα των κλειδιών της οικονομίας στη δική τους εργατική - λαϊκή εξουσία, με πανεθνικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο είναι μάταιο να περιμένουν.