Ταξική επιλογή
«Ταξικά
μεροληπτική» υπέρ των αδυνάτων χαρακτηρίζει η κυβέρνηση τη μεταρρύθμιση
που προωθεί στο Ασφαλιστικό και είναι πραγματικά να γελάνε και οι
πέτρες.
Κατ' αρχάς, και μόνο η αφετηρία της μεταρρύθμισης, που είναι η αντιστοίχιση του Ασφαλιστικού στις εργασιακές σχέσεις και στους μισθούς πείνας που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια και πιο εντατικά την περίοδο της κρίσης, είναι ικανή να αποδείξει ότι οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση υποτάσσονται στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και υπηρετούν αποκλειστικά το κεφάλαιο.
Για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων νομοθετήθηκαν η κατάργηση επί της ουσίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων και οι μισθοί των 400 και 500 ευρώ, διευρύνθηκαν οι ελαστικές μορφές εργασίας, σε βαθμό που να αφορούν σήμερα το 60% των απασχολουμένων, ισοπεδώθηκαν δικαιώματα σε Υγεία και Πρόνοια, στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Σ' αυτήν την εφιαλτική για το λαό πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιχειρεί τώρα να προσαρμόσει την Κοινωνική Ασφάλιση, με παρεμβάσεις που συρρικνώνουν στο ελάχιστο τη συμμετοχή της εργοδοσίας και του κράτους στο σύστημα.
Αλλά, ακόμα κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει η κυβέρνηση, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς υπέρ ποιου μεροληπτεί η μεταρρύθμιση την οποία σχεδιάζει. Για παράδειγμα, στο σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπεται η κατάργηση του ΕΚΑΣ, με το οποίο συμπλήρωναν το χαμηλό τους εισόδημα δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι και από το 2019 το χάνουν όλοι οριστικά.
Επίσης, με το σχέδιο της κυβέρνησης, η νέα γενιά των εργαζομένων είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να πάρει σύνταξη, καθώς ο συνδυασμός των συντελεστών αναπλήρωσης, του υπολογισμού του συντάξιμου μισθού και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, είτε αποκλείει τη μεγάλη πλειοψηφία από τη σύνταξη, είτε επιφυλάσσει συντάξεις πείνας για όσους τελικά εκπληρώσουν τις ελάχιστες προϋποθέσεις.
Η μεταρρύθμιση που υπερασπίζεται η κυβέρνηση μειώνει τις συντάξεις για παλιούς και μελλοντικούς συνταξιούχους και ταυτόχρονα με τον επανυπολογισμό, νομιμοποιεί τελεσίδικα τις 11 μειώσεις που έχουν υποστεί οι συντάξεις έως σήμερα.
Ετσι, κλείνει και τυπικά κάθε συζήτηση από την πλευρά του κράτους για επαναφορά των συντάξεων στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν από την κρίση, άρα και της παγίωσής τους στα σημερινά επίπεδα, που είναι χαμηλότερα κατά 40% σε σχέση με το 2009. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων αυτό σημαίνει χαμοζωή με τα ελάχιστα, από τα οποία θα πρέπει να ζήσουν και ολόκληρες οικογένειες ανέργων.
Την ίδια ώρα, οι μικρομεσαίοι αγρότες καλούνται να πληρώσουν έως και τριπλάσιες εισφορές στον ΟΓΑ, που σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος τους θα μείνει ανασφάλιστο, χτύπημα δέχονται και οι μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες, ενώ με τις αλλαγές που επέρχονται στο Ασφαλιστικό των ΕΒΕ, οι συντάξεις που θα πάρουν όταν συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις θα υπολείπονται κατά πολύ ενός εισοδήματος για αξιοπρεπή διαβίωση.
Για να θολώσει τα νερά, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως στοιχείο «δικαιοσύνης» το γεγονός ότι θέλει να αυξήσει κατά μία μονάδα τις εισφορές των εργοδοτών στο σύστημα της επικούρησης, όταν τα προηγούμενα χρόνια φιλοδωρήθηκαν από το κράτος με μείωση 3,9 μονάδων των εισφορών τους για τις κύριες συντάξεις. Και με δεδομένο ότι ως αντάλλαγμα προτίθεται να τους προσφέρει νέες διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές που πάλι θα πληρώσει ο λαός.
Επομένως, το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, όπως και το σύνολο της πολιτικής της, είναι βαθιά ταξικό υπέρ του κεφαλαίου. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο οι ενώσεις των εργοδοτών στηρίζουν τη μεταρρύθμιση και οι εκπρόσωποι της τρόικας εμφανίζονται να την αποδέχονται σαν βάση για συζήτηση.
Κατ' αρχάς, και μόνο η αφετηρία της μεταρρύθμισης, που είναι η αντιστοίχιση του Ασφαλιστικού στις εργασιακές σχέσεις και στους μισθούς πείνας που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια και πιο εντατικά την περίοδο της κρίσης, είναι ικανή να αποδείξει ότι οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση υποτάσσονται στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και υπηρετούν αποκλειστικά το κεφάλαιο.
Για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων νομοθετήθηκαν η κατάργηση επί της ουσίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων και οι μισθοί των 400 και 500 ευρώ, διευρύνθηκαν οι ελαστικές μορφές εργασίας, σε βαθμό που να αφορούν σήμερα το 60% των απασχολουμένων, ισοπεδώθηκαν δικαιώματα σε Υγεία και Πρόνοια, στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Σ' αυτήν την εφιαλτική για το λαό πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιχειρεί τώρα να προσαρμόσει την Κοινωνική Ασφάλιση, με παρεμβάσεις που συρρικνώνουν στο ελάχιστο τη συμμετοχή της εργοδοσίας και του κράτους στο σύστημα.
Αλλά, ακόμα κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει η κυβέρνηση, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς υπέρ ποιου μεροληπτεί η μεταρρύθμιση την οποία σχεδιάζει. Για παράδειγμα, στο σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπεται η κατάργηση του ΕΚΑΣ, με το οποίο συμπλήρωναν το χαμηλό τους εισόδημα δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι και από το 2019 το χάνουν όλοι οριστικά.
Επίσης, με το σχέδιο της κυβέρνησης, η νέα γενιά των εργαζομένων είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να πάρει σύνταξη, καθώς ο συνδυασμός των συντελεστών αναπλήρωσης, του υπολογισμού του συντάξιμου μισθού και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, είτε αποκλείει τη μεγάλη πλειοψηφία από τη σύνταξη, είτε επιφυλάσσει συντάξεις πείνας για όσους τελικά εκπληρώσουν τις ελάχιστες προϋποθέσεις.
Η μεταρρύθμιση που υπερασπίζεται η κυβέρνηση μειώνει τις συντάξεις για παλιούς και μελλοντικούς συνταξιούχους και ταυτόχρονα με τον επανυπολογισμό, νομιμοποιεί τελεσίδικα τις 11 μειώσεις που έχουν υποστεί οι συντάξεις έως σήμερα.
Ετσι, κλείνει και τυπικά κάθε συζήτηση από την πλευρά του κράτους για επαναφορά των συντάξεων στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν από την κρίση, άρα και της παγίωσής τους στα σημερινά επίπεδα, που είναι χαμηλότερα κατά 40% σε σχέση με το 2009. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων αυτό σημαίνει χαμοζωή με τα ελάχιστα, από τα οποία θα πρέπει να ζήσουν και ολόκληρες οικογένειες ανέργων.
Την ίδια ώρα, οι μικρομεσαίοι αγρότες καλούνται να πληρώσουν έως και τριπλάσιες εισφορές στον ΟΓΑ, που σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος τους θα μείνει ανασφάλιστο, χτύπημα δέχονται και οι μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες, ενώ με τις αλλαγές που επέρχονται στο Ασφαλιστικό των ΕΒΕ, οι συντάξεις που θα πάρουν όταν συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις θα υπολείπονται κατά πολύ ενός εισοδήματος για αξιοπρεπή διαβίωση.
Για να θολώσει τα νερά, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως στοιχείο «δικαιοσύνης» το γεγονός ότι θέλει να αυξήσει κατά μία μονάδα τις εισφορές των εργοδοτών στο σύστημα της επικούρησης, όταν τα προηγούμενα χρόνια φιλοδωρήθηκαν από το κράτος με μείωση 3,9 μονάδων των εισφορών τους για τις κύριες συντάξεις. Και με δεδομένο ότι ως αντάλλαγμα προτίθεται να τους προσφέρει νέες διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές που πάλι θα πληρώσει ο λαός.
Επομένως, το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, όπως και το σύνολο της πολιτικής της, είναι βαθιά ταξικό υπέρ του κεφαλαίου. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο οι ενώσεις των εργοδοτών στηρίζουν τη μεταρρύθμιση και οι εκπρόσωποι της τρόικας εμφανίζονται να την αποδέχονται σαν βάση για συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου