Να γίνει υπόθεση των εργαζομένων

Να γίνει υπόθεση των εργαζομένων

Η 24ωρη απεργία στο Δημόσιο στις 7 Απρίλη είναι μια σημαντική αναμέτρηση με την κυβέρνηση και τα στηρίγματά της, τον ΣΕΒ, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Το τελικό νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό που απ' ό,τι φαίνεται έρχεται τις επόμενες μέρες στη Βουλή, είναι ακόμα πιο βάρβαρο από το αρχικό σχέδιο. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο! Διαλύει ό,τι απέμεινε από τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, αφαιρεί κάθε έννοια Κοινωνικής Ασφάλισης από τη νέα γενιά, τσακίζει τους τωρινούς αλλά και τους μελλοντικούς συνταξιούχους και από το σφαγείο αυτό δεν εξαιρείται κανένας κλάδος, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αιχμή της αναμέτρησης κυβέρνησης - εργαζομένων στις 7 Απρίλη ασφαλώς θα είναι οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση. Ομως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το νέο φοροληστρικό νομοσχέδιο, το νέο μισθολόγιο, όπου προβλέπονται περικοπές στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων 2,3 δισ. ευρώ για την περίοδο 2016 - 2019, ενώ η λεγόμενη προσωπική διαφορά είναι πολύ πιθανό στο άμεσο μέλλον να καταργηθεί. Είναι ο νέος αντιδραστικός νόμος για τη Δημόσια Διοίκηση (ν. 4639/2016), δηλαδή η ενδυνάμωση του αυταρχικού κράτους, η ένταση της κρατικής καταστολής, η νέα τιμωρητική αξιολόγηση που συνδέεται με το μισθό, το βαθμό, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, όπως και με τις απολύσεις. Πολύ απλά, η επίθεση είναι γενικευμένη σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει.

Στις 7 Απρίλη, λοιπόν, έχουμε πολλούς λόγους για να απεργήσουμε. Ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά και όλοι μαζί να συμβάλουμε στην οργάνωση και στην επιτυχία της απεργίας.

Κρίσιμο ζήτημα για την επιτυχία της 24ωρης απεργίας είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες ως προς το ρόλο που θα διαδραματίσουν οι ηγεσίες στην ΑΔΕΔΥ και στις μεγάλες Ομοσπονδίες του Δημοσίου. Καμία εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει χώρος σε λογικές ότι υπάρχουν αγώνες που γίνονται δι' αντιπροσώπων και λύσεις που εξασφαλίζονται από τα πάνω, χωρίς την ενεργή, μαζική συμμετοχή των εργαζομένων. Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες ότι υπάρχουν εύκολες, ανώδυνες λύσεις χωρίς ρήξη και σύγκρουση με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, την κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά της στηρίγματα, ΕΕ και ΔΝΤ.

Παίρνουμε την υπόθεση της ζωής μας και την οργάνωση της πάλης στα χέρια μας. Πολύ απλά, αυτό σημαίνει πως το κάθε σωματείο παίρνει την υπόθεση της απεργίας «πάνω του». Οργανώνει την απεργία με σχέδιο, συγκαλεί Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις εργαζομένων, δεν αφήνει ούτε ένα χώρο εργασίας όπου οι συνδικαλιστές του δε θα περιοδεύσουν, δε θα ενημερώσουν τους εργαζόμενους. Αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης, από μια απλή ανακοίνωση, συνέντευξη Τύπου, παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας, αλλά και πιο ανεβασμένες μορφές πάλης. Με αυτά και άλλες πρωτοβουλίες που θα πάρει το ίδιο το σωματείο θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επιτυχία της απεργίας, θα προετοιμάζεται η μεγάλη μάχη της 48ωρης απεργίας.

Οι επιτροπές του ΠΑΜΕ σε κάθε σωματείο σε αυτήν την κατεύθυνση δρουν, έτσι παλεύουν. Παίρνουν την υπόθεση της απεργίας οι εργαζόμενοι «επάνω τους» σημαίνει ότι διαμορφώνουν αιτήματα, πλαίσιο και γραμμή πάλης υπεράσπισης και διεύρυνσης της Κοινωνικής Ασφάλισης, προτάσσοντας ως σύνθημα: «Λύση για την Κοινωνική Ασφάλιση υπάρχει! Να πληρώσουν το κράτος και η εργοδοσία!». Ολα αυτά στην πράξη συνιστούν αξιοποίηση της απεργίας ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να δίνουν τη μάχη από καλύτερες θέσεις, να ισχυροποιούνται τα σωματεία, να γίνονται βήματα στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος. Σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, έναν τέτοιο προσανατολισμό πάλης θα κριθεί η ετοιμότητα και η ικανότητα του συνδικαλιστικού κινήματος να απαντά στις εξελίξεις, να προωθεί ανυποχώρητα τα λαϊκά συμφέροντα.

Α. Β.