Η γενική κρίση του καπιταλισμού στις σημερινές εικόνες του κόσμου
Με αφορμή ένα άρθρο για τις ΗΠΑ
Μπορεί η ιστορία να μην επαναλαμβάνεται, αλλά οι νομοτέλειες ενός συστήματος λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο αν και με διαφορετική μορφή. Μέρες μεσοπολέμου μας θυμίζουν πολλά γεγονότα. Κρίσεις πόλεμοι, φασισμός, προσφυγιές, φτώχεια, πείνα… και πάνω απ’ όλα, ατελείωτο και αξεπλήρωτο χρέος των λαών.
Ο καπιταλισμός στην παρακμή του.
Ένας βρικόλακας ενός τετράκις εκατομμυρίων δολαρίων μεταμορφωμένος σε πολύμορφους άυλους τίτλους κεφαλαίων, ζητάει επειγόντως αίμα για να συνεχίσει να υπάρχει, από ένα ισχνό παγκόσμιο ΑΕΠ 60 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Όσο πιο πολύ αίμα απαιτεί τόσο λιγότερο μπορεί να πάρει. Οι αιμοδότες του αποδυναμώνονται, αργοπεθαίνουν. Ο βρικόλακας τρέμει για την ύπαρξή του. Χωρίς αιμοδότες δεν υπάρχει, χωρίς το αίμα τους δεν ζει! Όσο περισσότερο πίνει όμως τόσο χάνει τους αιμοδότες. Το πλήρες αδιέξοδο του καπιταλισμού στη περίοδο της γενικής του κρίσης.
Τότε καλεί το τέκνο του, τον φασισμό, να τον σώσει!
Καθόλου δεν είναι παράξενα όλα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ με το «φαινόμενο» Τραμπ, στην ΕΕ με το ανερχόμενο φασιστικό φαινόμενο και στις κρίσιμες γεωπολιτικές σφαίρες επιρροής με τους άγριους πολέμους κατά των λαών που είχαν την ατυχία να κάθονται πάνω σε πλούτο που αποζητά ο καπιταλισμός να ληστέψει για να θρέψει το αχόρταγο τέρας του.
Η παρακμή ενός συστήματος που θέλει, πριν πεθάνει, να πεθάνει όλους τους άλλους.
Επιστημονικώς είναι η πλήρης εικόνα της αναντιστοιχίας παραγωγικών σχέσεων – παραγωγικών δυνάμεων που κανένας αστός και μικροαστός δεν δέχεται να παραδεχτεί.
Και οι πόλεμοι μεγαλώνουν, και ο φασισμός μεγαλώνει, και η παγκόσμια φτώχεια μεγαλώνει και το εικονικό κεφάλαιο μεγαλώνει, φουσκώνοντας με αέρα μελλοντικής ληστείας των λαών.
Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στην ακρότατη καταστροφική εξέλιξή του και η συγκέντρωση της φτώχειας από την άλλη, στην ακρότατη απάνθρωπη μορφή της.
Η φτώχεια έφτασε από την περιφέρεια των υπανάπτυκτων και υπερεκμεταλλευόμενων της Γης, στο κέντρο της.
Είναι και πάλι η ώρα της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων που δεν αντέχουν οι παραγωγικές σχέσεις του καπιταλισμού, με καταστροφή ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού και υλικού κεφαλαίου προηγούμενης υπερκλεμμένης εργασίας που δεν έχουν που να τη βάλουν, ούτε που να τη σπείρουν για να αναστηθεί και να δώσει κέρδη από νέο ιδρώτα των εργαζομένων.
Αυτό είναι το, ιστορικά, πλήρες αδιέξοδο του καπιταλισμού! Μόνη λύση του ο πόλεμος, ο φασισμός, η ληστεία, η ταξική καταπίεση. Η επανάληψη δηλαδή του κύκλου που τον οδηγεί στο θάνατο. Δυστυχώς, μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους!
Ιστορικά οι συνθήκες είναι ώριμες για την ανατροπή του συστήματος. Υποκειμενικά, το κάθε υποκείμενο της ανατροπής αναρωτιέται και ψάχνει εναγωνίως, πως θα γίνει. Για την ώρα ανήκει ακόμη στο πρόσφατα (1989-91) ηττημένο στρατόπεδο της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Και αυτό κάνει πιο επικίνδυνα τα πράγματα για τον κόσμο.
Όμως έχει ρεζέρβα τ’ όνειρο και η ελπίδα μέλλον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου