Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Ήταν 24 Μάρτη 1999- πριν 17 χρόνια- όταν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα ξεκινούσαν το βάρβαρο σφυροκόπημα ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Λίγα μόλις χιλιόμετρα βορείως των ελληνικών συνόρων, η βορειοατλαντική (λυκο)συμμαχία έβαζε την αιματοβαμμένη της σφραγίδα στην τελευταία μεγάλη σφαγή του 20ου αιώνα. Ήταν τότε που η βαλκανική χερσόνησος γινόταν, για άλλη μια φορά, πεδίο δράσης των ιμπεριαλιστών και η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβία (ή μάλλον ότι είχε απομείνει απ’ αυτήν) συντρίβονταν στις μυλόπετρες των ευρωατλαντικών συμφερόντων.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ΝΑΤΟ που ξεκινούσε μια πλατιάς κλίμακας πολεμική επιχείρηση χωρίς την- τυπική έστω- έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Βεβαίως, οι συμμετέχουσες στο έγκλημα κυβερνήσεις των χωρών-μελών της συμμαχίας (με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία) είχαν βρει ήδη το κατάλληλο πρόσχημα: Ήταν ο τερματισμός της υποτιθέμενης «επιθετικότητας» της κυβέρνησης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στην περιοχή του Κοσόβου. Για να δικαιολογήσουν δε την επερχόμενη στρατιωτική επέμβαση οι ηγέτες της ΝΑΤΟικής συμμορίας (Κλίντον, Μπλερ, Σρέντερ κλπ.) είχαν επιδωθεί σε ένα ρεσιτάλ δημόσιου πολιτικού θεατρινισμού, παριστάνοντας τους «ανησυχούντες» για την τύχη της αλβανικής μειονότητας του Κοσσυφοπεδίου.
«Δρούμε μαζί με τους συμμάχους μας για την ειρήνη» σημείωνε σε- οσκαρικών διαστάσεων από άποψη ερμηνείας- τηλεοπτικό του διάγγελμα λίγες ώρες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών ο Μπ.Κλίντον, προσθέτοντας «δρώντας τώρα, προασπίζουμε τις αξίες μας, προστατεύουμε τα συμφέροντα μας και ενισχύοντας τους σκοπούς της ειρήνης».
Το ποιές «αξίες», ποιά «συμφέροντα» και ποιούς «σκοπούς» προάσπιζε το ΝΑΤΟικό μακελειό θα το δούμε στη συνέχεια…
yougo2
Στις 23 Μάρτη, ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα δίνει εντολή στον αμερικανό στρατηγό Γουέσλι Κλαρκ για την έναρξη των πρώτων αεροπορικών επιδρομών πάνω απ’ τις σερβικές πόλεις. Μέσα σε 78 ημέρες κυβερνητικά κτίρια, νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες συγκοινωνίες, γέφυρες, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα ισοπεδώθηκαν στην κυριολεξία, παρά τις ΝΑΤΟικές διαβεβαιώσεις ότι οι βόμβες στόχευαν…αποκλειστικά στρατιωτικές υποδομές. Βελιγράδι, Νόβι Σαντ, Νις, Πρίστινα, Πράχοβο, μικρότερες σερβικές πόλεις και χωριά έζησαν για περισσότερους από δύο μήνες τον τρόμο και την ωμή ΝΑΤΟϊκή βαρβαρότητα.
Σε αυτό το σημείο- εξετάζοντας τα γεγονότα από ιστορική απόσταση 17 ετών- αξίζει να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις σχετικά με τη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.
  1. Ποιοί ήταν οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στο ΝΑΤΟικό έγκλημα; Ασφαλώς και δεν ήταν η προστασία της μειονότητας του Κοσσυφοπεδίου που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα. Ο πρώην διευθυντής επικοινωνίας του αμερικανού αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών Στρόουτ Τάλμποτ (επί κυβέρνησης Κλίντον), ο Τζον Νόρις, αναφέρει τα εξής:
«Η πορεία της κοινότητας των δυτικών δημοκρατιών αποδεικνύει γιατί η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς αποτελούσε αναχρονισμό (στο διεθνές πεδίο). Ενώ τα έθνη σε ολόκληρη την περιοχή επεδίωκαν να μεταρρυθμίσουν τις οικονομίες τους, να αμβλύνουν τις εθνικές εντάσεις και να διευρύνουν την κοινωνία των πολιτών, το Βελιγράδι συνέχιζε να κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Δεν πρέπει λοιπόν να απορεί κανείς για το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ και η Γιουγκοσλαβία τέθηκαν σε τροχιά σύγκρουσης. Ήταν η αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας στις ευρύτερες τάσεις πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων – όχι η καταπίεση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου – αυτό εξηγεί καλύτερα τους λόγους του πολέμου του ΝΑΤΟ» (John Norris (2005),  Collision Course: NATO, Russia and Kosovo).
Η Γιουγκοσλαβία του Μιλόσεβιτς, λοιπόν, έγινε ουσιαστικά το πειραματόζωο του ιμπεριαλισμού στην προσπάθεια τρομοκράτησης των λαών. Στα κεφάλια των σέρβων αμάχων δοκιμάστηκε το ιμπεριαλιστικό δόγμα του «όποιος δεν συμμορφώνεται με τη νέα διεθνή τάξη πραγμάτων θα βιώνει τη βαρβαρότητα». Η συνέχεια είναι γνωστή: Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι, Συρία κλπ.
Για να έχουμε μια σαφέστερη εικόνα των λόγων που οδήγησαν στο ΝΑΤΟικό μακελείο του 1999, πρέπει να δούμε και ποιοί τελικά ωφελήθηκαν απ’ την ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας.
Της ερημοποίησης που προκάλεσε η θηριωδία των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ, ακολούθησε ένα «πλιάτσικο» ξεπουλήματος και ιδιωτικοποιήσεων των κρατικών υποδομών της χώρας. Κερδισμένα βγήκαν ασφαλώς ευρωπαϊκά και αμερικανικά μονοπώλια. Υπολογίζεται ότι στη μετά-Μιλόσεβιτς εποχή, από το 2000 έως το 2009, έλαβαν χώρα περισσότερες από 1.800 ιδιωτικοποιήσεις κρατικής περιουσίας και επιχειρήσεων, η πλειοψηφία της σερβικής βιομηχανίας μετάλλου έχει περάσει σε αμερικανικά χέρια ενώ η εθνική αυτοκινητοβιομηχανία «Ζάσταβα» εξαγοράστηκε από τον ιταλικό κολοσσό Fiat.
Στο «παιχνίδι» της «οικονομικής ανασυγκρότησης» της χώρας μπήκαν τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Σύμφωνα με τον καναδό οικονομολόγο, διευθυντή του Κέντρου Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση, Μισέλ Χοσουντόφσκι, ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα είχαν ήδη, πριν τη ΝΑΤΟική επέμβαση, εκπονήσει σχετικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης (Linking NATO, the IMF, and the World Bank- Michel Chossudovsky (http://www.converge.org.nz/pma/apmich.htm).
Η «ανασυγκρότηση» αυτή ευθυγραμμίζονταν πλήρως με μια σειρά στρατηγικών επιλογών και μεταρρυθμίσεων (ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών, άνοιγμα αγορών, πλήρης διάλυση εργατικών-κοινωνικών κεκτημένων κλπ) που θα άνοιγαν το δρόμο για τη μελλοντική ένταξη της νέας Σερβίας στην ΕΕ.
Η τρίχρονη Μίλιτσα Ράκιτς βρήκε τραγικό θάνατο στο σπίτι της από μια “έξυπνη βόμβα” του ΝΑΤΟ
Η τρίχρονη Μίλιτσα Ράκιτς βρήκε τραγικό θάνατο στο σπίτι της από μια “έξυπνη βόμβα” του ΝΑΤΟ
  1. Το ΝΑΤΟ- στο οποίο σύμφωνα με τον κ.Τσίπρα «αδιαμφισβήτητα ανήκουμε» και το οποίο περιπολεί σήμερα στο Αιγαίο– είναι επίσης υπεύθυνο:
α) Για περισσότερους από 2.500 νεκρούς αμάχους (προφανώς περιλαμβάνονται στις λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες»), μεταξύ των οποίων μεγάλος αριθμός γυναικόπαιδων.
β) Για περισσότερους από 12.500 τραυματίες που ένιωσαν στο κυριολεκτικά στο πετσί τους πως αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και την ειρήνη ο Ιμπεριαλισμός.
γ) Για τους 15 τόνους(!) απεμπλουτισμένου ουρανίου που οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις σκόρπισαν στην σερβική επικράτεια. Πρόκειται για ραδιενεργό απεμπλουτισμένο ουράνιο (Q-Metal) που πρωτοχρησιμοποίησε το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και το οποίο ευθύνεται για τη ραγδαία, μετά το 1999, αύξηση των ποσοστών ασθενειών που σχετίζονται με τον καρκίνο, τη λευχαιμία και τις γενετικές δυσμορφίες σε νεογνά.
  1. Το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία έχει, αποδεδειγμένα, συγκεκριμένους ενόχους με ονοματεπώνυμο. Είναι ο τότε πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, η τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μαντλίν Όλμπράϊτ, ο στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα.
Οι προαναφερθέντες μακελλάρηδες της Γιουγκοσλαβίας είχαν ωστόσο σημαντικούς συμπαραστάτες μια σειρά ηγέτες κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και δυνάμεων της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Από τον Τόνι Μπλερ και το γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ μέχρι τους «πράσινους» του Γιόσκα Φίσερ. Σε αυτούς οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η οποία- παρά την υποκριτική της στάση περί «ουδετερότητας» και «μη συμμετοχής» στο έγκλημα- μετέτρεψε την Ελλάδα σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ.
Να θυμήσουμε την αποβίβαση ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Λιτόχωρο και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης; Να θυμήσουμε το κονβόϊ στρατιωτικών οχημάτων με προορισμό το Κόσοβο που διέσχισε την Κεντρική Μακεδονία; Να θυμήσουμε ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, η κυβέρνηση του κ.Σημίτη έδωσε άδεια σε: 60.000 στρατιώτες, περισσότερα από 40.000 οχήματα, 420 ΝΑΤΟικά πλοία, 1000 αεροσκάφη και περισσότερους από 500 σιδηροδρομικούς συρμούς να περάσουν μέσα από την ελληνική επικράτεια.
Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, που τάχα «δεν συμμετείχε στο έγκλημα», υπήρξε συνένοχη, βουτηγμένη μέχρι τα μπούνια, στο ΝΑΤΟικό σφαγείο της Γιουγκοσλαβίας.
Η ΝΑΤΟική θηριωδία στη Γιουγκοσλαβία ήταν η τελευταία μεγάλη σφαγή του 20ου αιώνα. Ταυτόχρονα δε, σηματοδότησε και κάτι άλλο: την απαρχή για ένα νέο «διεθνές δίκαιο», κομμένο και ραμμένο πλήρως στα μέτρα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, των συμφερόντων του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Στο διαμελισμένο και κατακρεουργημένο απ’ τις ευρωατλαντικές βόμβες σώμα της Γιουγκοσλαβίας δοκιμάστηκε το «δίκαιο» του 21ου αιώνα, αυτό που έζησαν οι λαοί του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, αυτό που ζει σήμερα ο συριακός λαός. Δεκαεφτά χρόνια μετά, οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν τη γη να ξαναμοιράζουν και με των λαών το αίμα τα σύνορα να χαράζουν…