ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ;

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ;

Οι 28 αρχηγοί των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και οι πρόεδροι των θεσμών της ΕΕ, σε κοινό τους ανακοινωθέν για τις φονικές  επιθέσεις που σημειώθηκαν στις Βρυξέλλες σημειώνουν ότι «Αυτή η τελευταία επίθεση ενισχύει μόνο την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τις ευρωπαϊκές αξίες και την ανεκτικότητα από τις επιθέσεις της μισαλλοδοξίας». Και σε μια πρώτη εφαρμογή της διαβεβαίωσης για την ενότητα και σταθερότητά τους   στον αγώνα κατά του «μίσους, του βίαιου εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας», σύμφωνα με τις πληροφορίες ειδησεογραφικών πρακτορείων  Δανία, Σουηδία, Φινλανδία και Γερμανία αυξάνουν την ασφάλεια στα αεροδρόμιά τους, η Βρετανία αποφασίζει να προχωρήσει σε αυξημένους ελέγχους σε κόμβους μεταφορών, η Γερμανία αυξάνει τους ελέγχους στα σύνορα με Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, ενώ ο γερμανός υπ. Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ υπογραμμίζει σε συνέντευξή του την ανάγκη καλύτερης συνεργασίας των ευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών ως προς την ανταλλαγή πληροφοριών και  ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς δηλώνει πως "Βρισκόμαστε σε πόλεμο και απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, χρειάζεται μια κινητοποίηση όλων των αρχών".               
       Οι τρομοκρατικές επιθέσεις εμφανίζονται σαν αινίγματα που πρέπει να λυθούν. Πριν μερικά χρόνια ήταν  οι εγχώριες αριστερίστικες οργανώσεις ( π.χ. Ερυθρές Ταξιαρχίες σε Ιταλία, 17 Νοέμβρη σε Ελλάδα), στη νέα χιλιετία  έγινε εισαγόμενη από τον αραβικό κόσμο, η Αλ Κάιντα ανακηρύχθηκε το απόλυτο κακό για το δυτικό κόσμο μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους, εσχάτως ανακαλύφθηκε η ISIS που αφού τρομοκράτησε με τα γκραν γκινιόλ δημοσιοποιημένα βίντεό της άρχισε να σκορπά τον τρόμο και τον θάνατο στην καρδιά της Ευρώπης.

               Και τι μπορούμε να πούμε εμείς οι αδαείς περί την τρομοκρατία, παρά μόνο να επιστρατεύσουμε ό,τι λογική μας έχει διασωθεί για να κατανοήσουμε αυτό το αίνιγμα και να μην αφεθούμε σε αναγνώσεις αστυνομικών ιστοριών. Εκ του αποτελέσματος, ξέρουμε πως κάθε φορά οι τρομοκρατικές επιθέσεις τηλεκατευθύνουν τη σκέψη μας με τη παιδαγωγική εκστρατεία κατήχησής μας για να σκεφτόμαστε ορισμένα πράγματα που συγκλίνουν στην παραδοχή της ενίσχυσης της κατασταλτικής δύναμης του αστικού κράτους με τη συναίνεσή μας.

 Η τρομοκρατία κρίνεται από τα ίδια τα αποτελέσματά της, να δούμε ποιον ευνοούν αυτά, και να κατανοήσουμε ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πως τη χρησιμοποιεί.  Γιατί είναι αληθινή τρομοκρατία να υποχρεωνόμαστε να παίρνουμε θέση υπέρ ή κατά γεγονότων μυστήριων  και σκοτεινών που μοιάζουν προκατασκευασμένα γι’  αυτόν ακριβώς το σκοπό, να εξαναγκάζονται εργαζόμενοι που εξαθλιώνονται με την οικονομική κρίση να υποστηρίζουν κατασταλτικά μέτρα των κρατών μετά από τρομοκρατικά χτυπήματα και να  επιτρέπεται στην κυρίαρχη τάξη  να διατηρεί τη γενική παθητικότητα και την παθητική ενατένιση γεγονότων σε μορφή αστυνομικών ιστοριών.

               Η οικονομική κρίση που γονατίζει τις εργατικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών πάντα είναι μια απειλή για ρήξη της ασταθούς ισορροπίας, που υφίσταται ανάμεσα σ’ όλα όσα πρέπει να  επιβληθούν στον καθένα, φτώχεια, ανέχεια κλπ. και σ’  αυτά που ο καθένας μπορεί  αντικειμενικά  να υπομείνει και είναι υποκειμενικά διατεθειμένος να ανεχτεί. Οι φιλάνθρωποι μεγαλοαστοί θρηνούν που είναι έτσι τα πράγματα, ακριβώς γιατί φοβούνται μήπως δε θα είναι έτσι. Γιατί η ποσότητα όλων αυτών που  επιβάλλονται τείνει να ξεπεράσει το κατώφλι πέρα από το οποίο  κάθε επίπονα κατασκευασμένη ισορροπία  μπορεί να σπάσει βίαια και τότε μόνο με τη βία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και πάλι. Εκτός αν ο φόβος, έστω και προσωρινά, συσπειρώνει τους πληθυσμούς γύρω από το αστικό κράτος και τα όργανά του θεωρώντας πως έχουν κοινό εχθρό  μ’  αυτό, το οποίο όμως μόνο μπορεί να μας προστατεύσει. Ο πληθυσμός των εργαζομένων που είναι γενικά εχθρικός  προς μια τυφλή  τρομοκρατία και όχι αναίτια, αφού πρωτίστως αυτόν πλήττει, αναγκάζεται να συμφωνήσει πως τουλάχιστον σ’  αυτό έχει ανάγκη το κράτος, στο οποίο όμως πρέπει να εκχωρήσει τις πιο πλατιές  εξουσίες, ώστε να μπορέσει με σθένος  να αντιμετωπίσει  το επίπονο έργο της κοινής άμυνας μπροστά σ’ έναν εχθρό σκοτεινό, απολίτιστο κι άγριο, μυστήριο, ύπουλο κι  ανελέητο. Και αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως το αστικό κράτος δεν περιορίζεται όταν υπερασπίζεται συμφέροντα της άρχουσας τάξης,  απλά οι κοινωνικές παροχές του συρρικνώνονται. Κι έτσι  μπροστά σε μια τρομοκρατία που παρουσιάζεται πάντα σαν το απόλυτο κακό, σαν το κακό καθαυτό, όλα τα άλλα κακά περνάνε σε δεύτερη μοίρα ή καλύτερα  πρέπει να ξεχαστούν.

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση αμφισβητούμενη στο έπακρο για την οικονομική της πολιτική και την αναξιότητα των διαχειριστών της έχει με την τρομοκρατία έναν τρόπο να τα παρακάμπτει αυτά, τώρα που αναλαμβάνει με επισημότητα να συντονίσει την άμυνα μπροστά στο τέρας της τρομοκρατίας. Και στο όνομα αυτής της αποστολής μπορεί να απαιτεί  απ’ όλους τους υποτελείς της  ένα κομμάτι από τη φτενή τους ελευθερία, που θα πηγαίνει και θα  δυναμώνει τον αστυνομικό έλεγχο πάνω σε όλους τους πληθυσμούς της.  Όταν υπάρχει  πόλεμος εναντίον ενός τόσο δυνατού εχθρού κάθε άλλη διαφωνία ή σύγκρουση θα έμοιαζε με σαμποτάζ. Η τρομοκρατία, η έκτακτη ανάγκη, η κατάσταση αδιάκοπης έκτακτης ανάγκης και επιφυλακής είναι πια  τα μόνα υπαρκτά προβλήματα ή τουλάχιστον τα μόνα που επιτρέπεται και πρέπει να μας απασχολούν. Ταξικά συμφέροντα, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, πολεμικές συγκρούσεις με την ευγενική χορηγία του ΝΑΤΟ, χάνονται στο θολό τοπίο της ανεξέλεγκτης τρομοκρατίας που δεν έχει αιτίες πέρα από ένα μίσος που οφείλεται ή στο DNA ή στον πολιτισμό και τη θρησκεία των μουσουλμανικών πληθυσμών.

               Και  αρχίζουμε και χανόμαστε στις λογικές των  αστυνομικών μυθιστορημάτων.   Τα γεγονότα εξηγούνται με αστυνομικούς όρους, ψάχνοντας για το ποιος, που, πότε, πώς κλπ. Η διασάφηση του γεγονότος σαν να χάνει την πολιτική του εξήγηση, υπάγεται στη σφαίρα της μεταφυσικής και είναι απλώς αποτέλεσμα καλής ή κακής ατομικής δράσης. Κι όλοι γίνονται ύποπτοι, τα γεγονότα  καταλήγουν αστυνομικό ρεπορτάζ, η αστυνομική αντίληψη των γεγονότων κυριαρχεί. Κι έτσι γεγονότα καθαρά πολιτικά τείνουν να βιώνονται σαν μια αναπάντεχη καταστροφή, εξηγούνται με έμφαση σε συνωμοσίες, τα πολιτικά γεγονότα υποβαθμίζονται σε επεισόδια αστυνομικού δελτίου, μια ακραία μορφή πολιτικής αλλοτρίωσης.

 Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αντίληψης πολιτικών γεγονότων προβάλλει την αναγκαιότητα της ενίσχυσης της κατασταλτικής δύναμης του αστικού κράτους. Μεγαλοποιείται ο κίνδυνος ώστε το ίδιο το αστικό κράτος να μεγεθύνει τη δικιά του δόξα σα σωτήρα της πατρίδας και μ’  αυτό  τον τρόπο να πολλαπλασιάσει τις δικές του ατασθαλίες. Κι έτσι το αστικό κράτος στερεώνει την εξουσία της άρχουσας τάξης περιορίζοντας τις αντιδράσεις των υποτελών τάξεων, κάνοντας πως δίνει μιαν άνιση μάχη εναντίον ενός βολικού αντιπάλου. Οι συνωμοσίες τρομοκρατίας ευνοούν την κυριαρχία του. Κι αρχίζουν μια σειρά από προβοκάτσιες, δολοφονίες και ψέματα που ζητούν να καμουφλάρουν μια πραγματικότητα –συγκρούσεις ιμπεριαλιστικών και ταξικών συμφερόντων.

Κι αυτό το αστικό κράτος θ’  αναγκαστεί από δω και μπρος να πετάξει τη δημοκρατική του μάσκα. Ένας επίφοβος, στην αρχή ίσως  συγκαλυμμένος  δεσποτισμός με στρατό, αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες που όσο πιο δυνατός θα είναι τόσο περισσότερο θα χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να δηλώνει σθεναρά πως δεν υπάρχει,  θα επιβληθεί σ’ όλη την  Ευρώπη. Οι εστίες όσο θα υπάρχουν, επεμβάσεις στον αραβόφωνο κόσμο, η τρομοκρατία δεν θα τελειώσει, παρά θα προκαλείται να  αυξάνεται ποσοτικά και ποιοτικά. Η απόλυτη καταστολή στην Ευρώπη θα αποτρέψει κάθε μορφή εκδήλωσης μιας ανατρεπτικής δραστηριότητας των εργαζομένων, κι έτσι ευκολότερα θα επιβληθούν οι πολιτικές, μ’ ένα σημαντικό τμήμα τους να κλίνει προς το φασισμό, στοχοποιώντας σαν πιο βολικό εχθρό τους χιλιάδες πρόσφυγες. Το  πρωτάκουστο δυνάμωμα όλων των κατασταλτικών δομών που επιτελείται  με την πρόφαση της τρομοκρατίας αυτό το δυνάμωμα εύκολα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του εργατικού κινήματος.