Γράφει ο 2310net //
Εδώ και πολλούς μήνες, από τότε που κορυφώθηκε η προσφυγική κρίση στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα, έχουν γίνει αμέτρητα ρεπορτάζ, έχουν ειπωθεί πολλά.
Μάθαμε για τους πρόσφυγες, για τον τρόπο που περνάνε τα σύνορα. Είδαμε εικόνες και βίντεο από πνιγμένα παιδιά, από ανθρώπους κάθε ηλικίας που άφησαν το σπίτι, την πατρίδα, την οικογένεια και τους φίλους τους για να βρεθούν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να τρώνε μια κούπα ρύζι που κάποιος αλληλέγγυος μπορεί να τους μαγείρεψε, να φοράνε τα παλιά μας ρούχα, να κοιμούνται σε σκηνές και χαρτόκουτα. Να βρέχονται, να λασπώνονται, να προσπαθούν να περάσουν με κάθε τρόπο όσους φράχτες φτιάχνονται πρόχειρα για να τους σταματήσουν.
Μάθαμε ακόμα και για τις συνήθειές τους πριν την εγκατάλειψη της πατρίδας τους. Ακούσαμε ότι έρχονται να μας βιάσουν, να μας σκοτώσουν, να μας κλέψουν. Είδαμε όμως και ορισμένους να φιλοξενούνται από απλούς ανθρώπους, να μπαίνουν στα σπίτια μας, όχι απρόσκλητοι, αλλά φιλοξενούμενοι, για να ξαποστάσουν μέχρι να συνεχίσουν το μακρύ τους ταξίδι προς την ευρωπαϊκή αβεβαιότητα.
Τους είδαμε έξω από τα ιατρεία κάποιας ΜΚΟ, στην ουρά της Υπηρεσίας Ασύλου, καθισμένους σε παγκάκια στην Πλατεία Βικτωρίας, επιβάτες σε λεωφορεία και πλοία, τους είδαμε και να περιμένουν μάταια μέχρι να τους λυπηθούν οι Ευρωπαίοι και να ανοίξουν τα σύνορα.
Το μόνο που δεν είδαμε, ελάχιστα ακούσαμε και ακόμα λιγότερο διαβάσαμε είναι το πως έγιναν αυτοί οι άνθρωποι πρόσφυγες. Τι τους έκανε να εγκαταλείψουν τις χώρες τους; Αντιλαμβανόμαστε ότι οι λέξεις πόλεμος, συμφέροντα, ιμπεριαλισμός (ουπς ξύλινο), πετρέλαια, έλεγχος περιοχών, διαμάχες του κεφαλαίου κάνουν τζιζ και δεν λέγονται, αλλά έτσι όπως παρουσιάζεται το προσφυγικό, σε λίγο θα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι οι πρόσφυγες φυτρώνουν σε δέντρα και δεν δημιουργούνται ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και αν επικεντρώσουμε στη Συρία, μιλάμε για μια χώρα η οποία βομβαρδίζεται από Ρωσία, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Τουρκία και είναι το επίκεντρο του ISIS.
Είναι προφανές λοιπόν, ότι οι πρόσφυγες δεν δημιουργούνται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά φυτρώνουν όπου το έδαφος είναι εύφορο για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το λίπασμα της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται για να καρποφορήσουν οι μεγάλες μπίζνες.