Αυτοκριτική
Ίσως είναι απολύτως κατανοητό γιατί να το κάνεις σε συνθήκες φυλάκισης, βασανιστηρίων και άμεσης απειλής της υπαρξής σου ... αλλά σε συνθήκες διαφορετικές ... καταντάει μια τροχοπέδη που σε παραλύει. Άρα στην ουσία το βασικότερο σημείο είναι ... η αυτοκριτική να μεταμορφώνεται σε ένα αποτελεσματικό εργαλείο βελτίωσης και ενίσχυσης της δράσης και όχι σε μία διαλυτική διαδικασία. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο.
Καμμιά αυτοκριτική και κριτική δεν μπορεί να ανυψώσει την δράση ή να δυναμώσει την ενότητα ενός ταξικού πολιτικού σχηματισμού ή ενός ταξικού κινήματος ... οταν δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες αυτής της θεωρητικής και πραχτικής ενότητας. Άρα η αυτοκριτική δεν είναι ... φάρμακο δια πάσαν νόσον. Υπόκειται σε αντικειμενικούς περιορισμούς και φαίνεται να είναι αποτελεσματική στην διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα ... μόνο όταν ο αντικειμενικός είναι ευνοϊκός. Διαφορετικά η συμβολή της αυτοκριτικής σε μία "συμβιβαστική ενότητα σαν αυτοσκοπός" ... είναι τελικά συμβολή σε μία ... τερατογένεση.
Η αυτοκριτική λοιπόν πρέπει να εμπεριέχει την σκοπιμότητα της ανάγκης. Καλύτερα να οδηγεί σε μιά διάσπαση ... παρά σε έναν συμβιβασμό στο όνομα της ενότητας ... όταν οι συνθήκες απαιτούν καθαρότητα ανάλυσης και δράσης. Άλλοτε βέβαια σε φάσεις που οι καταστάσεις προκρίνουν σαν πιό σημαντικό παράγοντα την μαζικότητα ... η αυτοκριτική θα πρέπει να έχει άλλες σκοπεύεις και διαστάσεις. Η αυτοκριτική λοιπόν θα υπηρετεί το σκοπό ... δεν μπορεί να είναι απολογία στον αντίπαλο. Ολοι έχουμε ακούσει ή διαβάσει για κομματικές διαγραφές και διασπάσεις σε ολόκληρη την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Η εξήγηση που όλοι έχουμε ακούσει είναι ... η μονολιθικότητα των κομμουνιστικών κομμάτων και η μη ανοχή της άλλης άποψης. Κι΄όμως υπάρχουν κομμουνιστές που αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν γι΄αυτό σε οποιονδήποτε έκφραστη ή υπηρέτη της τάχα "δημοκρατικής" αστικής τάξης. Ενώ δηλαδή όλοι απο την μιά ξέρουν πως κάθε κομμουνιστής δρά γνωρίζοντας και βιώνοντας το τι εστί ... δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και ποιό είναι το μεδούλι του ... απο την άλλη, τίποτα δεν τους εμποδίζει να καλούν σε "απολογία" τον κομμουνιστή μόνο και μόνο ... επειδή εφαρμόζει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Ε όχι ... σε αυτό το σημείο το μόνο που δεν χρειάζεται είναι η αυτοκριτική των κομμουνιστών. Ειδικά σε αυτούς που δέχονται τις διαγραφές και τις κομματικές εκκαθαρίσεις στα κομματά τους ... σαν πεφωτισμένη απόφαση του κάθε τυχάρπαστου καραγκιοζοαρχηγού.
Εχετε ακούσει ποτέ κάποιον απο όλους αυτούς να μας λέει οτι ... οι διαγραφές και οι εκκαθαρίσεις των κομμουνιστικών κομμάτων (ειδικά σε κρίσιμες καμπές) είναι τα πολιτικά προιόντα ενός τεράστιου μηχανισμού κομμουνιστικής αυτοκριτικής που ξεκαθαρίζει τις κομματικές τάξεις απο πολιτικά ναυάγια που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να υποταχθούν στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (και κατ΄επέκταση στους αποφασισμένους συλλογικά ταχτικούς στόχους της συγκυρίας) αλλά και απο τυχοδιωκτικά αριβίστικα στοιχεία ?? Την τρέμουν αυτή την κομμουνιστική αυτοκριτική και γι΄αυτό την λοιδωρούν. Εχετε ακούσει ποτέ κάποιον απο αυτούς να μας λέει πως μετά απο τέτοιες περιόδους εκκαθαρίσεων ... οι τάξεις των κομμουνιστικών κομμάτων - ειδικά σε φάσεις όξυνσης της ταξικής πάλης - πλημμυρίζουν απο τα πιό επαναστατικά στοιχεία της κοινωνίας που μεταμορφώνουν ξανά τα κομμουνιστικά κόμματα σε φρέσκια επαναστατική δύναμη ?? Δεν θα μας το πούν ... επειδή αυτό θέλουν να μας κρύψουν ... επειδή αυτό επιδιώκουν να ξορκίσουν.
Η αυτοκριτική των κομμουνιστών είναι η μόνη ουσιατική αυτοκριτική. Εχετε ακούσει ποτέ αστικό, σοσιαλδημοκρατικό, οπορτουνιστικό, εθνικιστικό, φασιστικό ή κάθε ποικιλίας κόμμα που υπηρετεί την αστική εξουσία να έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική ή να έχει αναγνωρίσει και αναλύσει δικά του λάθη ?? Ποτέ !!! ... το ένα κόμμα απο αυτά ρίχνει την ευθύνη στο άλλο ... αλλά ποτέ κανένα δεν αναγνωρίζει κάποιο δικό του λάθος !!! Πλακώνονται μεταξύ τους σαν τους μονομάχους μπροστά στον αφέντη καίσαρα. Ποτέ αυτοκριτική ... ούτε στις μεγαλύτερες καταστροφές. Η ουσιαστική αυτοκριτική λοιπόν είναι αποκλειστικά ... επαναστατικό χαρακτηριστικό. Η "αστική αυτοκριτική" δεν γίνεται για να απολογηθεί η αστική τάξη για την βρωμιά της αστικής εξουσίας ... για να την κρύψει γίνεται. Αυτός είναι ο λόγος που η "αστική αυτοκριτική"-υποκριτική δεν αφορά ποτέ τα πραγματικά ταξικά φαινόμενα που συμβαίνουν στην κοινωνία ... αλλά πάντα αναφέρεται αποκλειστικά στην προσωπική σφαίρα του κάθε μεγάλου ή μικρού παράγοντα ή ηγέτη. Αλλά και πάλι ο πεφωτισμένος αστός ηγέτης τελικά δεν έχει κανένα λόγο να δώσει στον λαό ... καμμιά απολογία δεν του χρωστάει. Ο λαός τον έκρινε ή θα τον κρίνει στις "εκλογές"... με τον γνωστό τρόπο που όλοι ξέρουμε. Μπορεί και να τον στείλει στα αζήτητα ... αρκεί να συνεχίσει να λειτουργεί το σύστημα εξουσίας. Μόνο στο θεό θα κάνει την αυτοκριτική του ο αστός ... εκτός εαν είναι απαραίτητο και κανένα εκτελεστικό απόσπασμα για κάποιο θλιβερό εξιλαστήριο θύμα που θα πρέπει να "θυσιαστεί" για να διασωθεί η εξουσία !!! Αυτόν τον αστικό ιδεαλισμό τον αφήνει να επιβιώνει μόνο η τύφλωση της μάζας.
Και τι νόημα έχει τελικά η επαναστατική-κομμουνιστική αυτοκριτική που αναγνωρίζει τα λάθη ... αλλά κατόπιν εορτής ?? Ειλικρινά δεν θεωρώ πως υπάρχει πιό βλακώδες ερώτημα ... ειδικά όταν διατυπώνεται απο κάτι τύπους που δέχονται χωρίς δεύτερη κουβέντα την κοροιδία της "αστικής αυτοκριτικής". Είναι σαν να απαιτείς αυτοκριτική απο την μάνα που γέννησε ένα παιδί με σύνδρομο ... είναι σα να θέλεις να "καταργήσεις" την ζωή επειδή μπορεί να δημιουργεί και "τέρατα". Τι ακριβώς ζητάς απο τον Σπάρτακο επειδή απέτυχε η εξέγερση των δούλων ?? Να μην την έκανε ?? ... ή να την έκανε με τρόπο πετυχημένο ?? Τι ακριβώς ζητάς απο τον κομμουνάρο του Παρισιού επειδή απέτυχε η κομμούνα ?? Να μην την έκανε ?? ... ή να την έκανε αλλοιώς ?? Τι ακριβώς ζητάς απο τον μπολσεβίκο του ΄17 επειδή ο σοσιαλισμός που έφτιαξε κατέρρευσε ?? Απο όλους αυτούς είτε το ένα ζητάς, είτε το άλλο ... αποδείχνει πως δεν καταλαβαίνεις οτι στην παραγματικότητα μόνο ο επαναστάτης ζεί ... και γι΄αυτό κάνει λάθη ... που "δεν κάνει" ο άλλος που απλά προσπαθεί να μην πεθάνει απ΄τη σαπίλα που έχει γεμίσει. (Είπαμε ... στα κόμματα που υπηρετούν την αστική εξουσία δεν υπάρχει ποτέ πολιτική αυτοκριτική που να παραδέχεται λάθη για προηγούμενες περιόδους δράσης και η αναλυσή τους να τα αποδίδει σε οτιδήποτε άλλο εκτός απο πρόσωπα και τις αυλές τους). Τα λάθη θα τα κάνει αυτός που παλεύει για το καινούργιο και "αλάθητος" θα είναι εκείνος που πασχίζει να μείνει γαντζωμένος στο παλιό. Οσο το παλιό θα επιβιώνει ... τα "λάθη" του θα θάβονται. Το δυστύχημα είναι οτι θάβονται ... στα μυαλά αυτών που δεν έχουν κανένα συμφέρον να επιβιώσει το παλιό. Θάβονται στα μυαλά της μάζας ... επειδή δεν έχει πίστη στο νέο. Εκεί είναι το θέμα μας.
Σε αυτό το σημείο μπορεί να αρχίσει η πραγματική αυτοκριτική του κάθε κομμουνιστή ατομικά και του κάθε οργανωτικού σχήματος του οποιουδήποτε ΚΚ. Αν η μάζα έκανε μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση ... η επανάσταση θα ήταν θέμα λίγων εβδομάδων. Αλλά δεν κάνει. Αρχίζει να την κάνει μόνο εαν πιστέψει στο νέο ... εαν πιστέψει στο δικό της μέλλον ... στη δυναμή της. Εδώ πολλά μπορούμε να πούμε για την κάθε πλευρά της δράσης των κομμουνιστών ... για την αποτελεσματικοτητά της ... για την ικανοτητά τους να μπάζουν άλλους ανθρώπους στο δρόμο της ανατροπής ... για τον τρόπο που έχουν να μιλούν στο μυαλό και στην καρδιά του ανθρώπου του μόχθου ... για ... για
Ενα δεν μπορούμε να απαιτούμε απο τους κομμουνιστές. Να κάνουν μαζική λοβοτομή στους ανθρώπους ... με αποτέλεσμα να μπούν στον αγώνα. Απο την άλλη η αυτοκριτική του κομμουνιστή ... πρέπει να είναι "απολογία" στον λαό. Ναι "απολογία" ... αλλά για αυτό που έπρεπε να έχει ο λαός στο μυαλό του ... απολογία για αυτό που άξιζε να έχει ο λαός στο μυαλό του ... όχι για αυτό που σήμερα έχει. Διαφορετικά η απολογία στον λαό ... γίνεται τελικά και πάλι αυτομαστίγωμα, καταντάει αυτοαφοπλισμός. Στον λαό δεν χρειάζεται να απολογηθεί ο κομμουνιστής για το γιατί δεν είναι αποτελεσματικοί οι αγώνες σήμερα ... χρειάζεται όμως να απολογηθεί για το τι θα μπορούσε να κάνει ο κομμουνιστής (και δεν έκανε) για να είναι αποτελεσματικοί. Να έχει στόχο το ΚΚΕ και οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ... να οργανώνουν δυνατές, μαζικές και αποτελεσματικές αλλά σύντομες απεργίες που θα δυναμώνουν την πίστη του παραζαλισμένου εργαζόμενου στην δυναμή του με στόχο μία κλιμάκωση ανατροπής ... ή μήπως να φουσκώνει τα μυαλά του λαού (που κάθε φορά που σκέφτεται να απεργήσει μετράει τα ψιλά στην τσέπη και ρίχνει το φλυντζάνι για να δεί εαν βλέπει απόλυση) ... τάζοντας μεγαλειώδεις και νικηφόρες γενικές απεργίες που στις δεδομένες συνθήκες ... άιντε να καταφέρουν να αλλάξουν τον κλόουν-πρωθυπουργό που θα τον σφάξει την επόμενη μέρα ?? Να έχει στόχο το ΚΚΕ την οικοδόμηση μιάς στέρεης ταξικής λαικής συμμαχίας και όπου μας βγάλει ... ή να αρχίσει ξανά τα "φλέρτ" με τις φρούδες ελπίδες των κυβερνητικών συμμετοχών, των ενδιάμεσων σταδίων και των ένδοξων ποσοστών στις εκλογές στο όνομα των παρδαλών ενιαίων μετώπων ... που ξέρουμε που θα μας βγάλουν ?? Είναι προφανές ... πως ο κάθε πικραμένος περιμένει απο το ΚΚΕ ... μια αυτοκριτική κομμένη και ραμμένη σε αυτά που νομίζει αυτός. Μην παλαβώσουμε κιόλας.
Κάπου ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρει πως έρχονταν και κάτι παράξενες στιγμές της φυλακής και της εξορίας που οι κομμουνιστές άρχιζαν την ... κριτική στον λαό !!! Θα πεί κάποιος πως ... στο κόμμα του λαού ... και αυτό μιά μορφή αυτοκριτικής είναι. Αλλά τελικά το συλλογικό υποκείμενο ... η μάζα, ο λαός ποτέ δεν θα κληθεί να κάνει αυτοκριτική. Είναι απαλλαγμένος απ΄αυτή την υποχρέωση ... η ιστορία δεν τον υποβάλει ποτέ σε αυτή την δυσάρεστη διαδικασία ... η αστική εξουσία δεν ζητάει εξηγήσεις. Προχωράει κατ΄ευθείαν στην ποινή. Ποινή που ο υπάκουος λαός ... δέχεται πάντα να την εκτίσει ... αρκεί κάποιον να "τιμωρήσει" στις εκλογές. Αυτό συνήθως αρκεί ακόμα και τώρα που οι καταστάσεις είναι οριακές. Αυτή είναι η ουσιαστική κριτική στον λαό ... στον λαό που πιστεύει υπερβολικά λίγο στις δυνάμεις του και υπακούει υπερβολικά πολύ στην εξουσία. Ο λαός δεν είναι ένα μικρό και άβουλο μισόχαζο παιδάκι που θα το πάρουν οι κομμουνιστές απο το χεράκι και θα το οδηγήσουν στην νέα ζωή. Ας πάψουν λοιπόν όλοι όσοι ζητάνε τέτοια πράγματα απο τους κομμουνιστές ... γιατί τέτοια ζητάνε όταν (τάχα με ενδιαφέρον) απευθύνονται στους κομμουνιστές λέγοντας ... "καλά τα λέτε, δίκαιο έχετε αλλά δεν σας ακολουθεί ο λαός !!! ... Βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας, μαλακώστε λίγο για να σας ακολουθήσει ο λαός πιό εύκολα !!!"
Ο λαός δεν ακολουθεί τους κομμουνιστές ... άσχετα με τι μαρξιστική ορολογία θα χαρακτηρίσουμε το φαινόμενο (μικροαστισμός-οπορτουνισμός-υποταγή στην αστική ιδεολογία) ... επειδή δεν πιστεύει στις δυνάμεις του και αναθέτει την τύχη του. Οταν ο λαός ακολούθησε τους κομμουνιστές ... το έκανε επειδή πίστεψε στις δυνάμεις του και δεν υπάκουσε στην εξουσία ... και όχι γιατί μαλάκωσαν οι κομμουνιστές.
Πίστη και ανυπακοή ... πίστη στην ανυπακοή. Με μυαλό ... με ανάλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου