Να μην ξεχάσω

 Να μην ξεχάσω

Το σημερινό κείμενο αναδεικνύει μερικές ψηφίδες της επικαιρότητας, από αυτές που επισημαίνουν συνήθως τα σχόλια του 4.14, για να μη σκεπαστούν από τη συνεχή ροή των εξελίξεων.

Εκλογές ΣΕΗ: μετά από μια μικρή, ποταμίσια, απολιτίκ παρένθεση…

(Όπα, στάσου. Δεν είναι λίγο αντιφατικό να λες και τα δύο;

Και ναι και όχι. Γιατί τελικά καταλήγουν να ταυτίζονται, για να ισχυριστούν ψευδώς κάτι που δεν είναι: απολίτικοι και ακομμάτιστοι, εφόσον εκφράζουν πολιτικά την πιο μαύρη, αχαλίνωτη αντίδραση. Συνεχίζουμε).

Μετά από μια σύντομη, ποταμίσια, απολίτικη παρένθεση, το σωματείο των ηθοποιών απέκτησε ξανά κόκκινη, ταξική διοίκηση. Κι αν δεν είχαμε διαφορετική λογική, πολιτικό πολιτισμό, ηθοποιός σημαίνει φως και τα σχετικά, θα το ρίχναμε στην καζούρα και στα λογοπαίγνια, η ΔΕΗ σας άλλαξε τα φώτα, κτλ. Γιατί με αθλητικούς όρους ήταν κάτι σαν νίκη άνευ αγώνα, με τον αντίπαλο να μένει εκτός για να απαξιώσει τη διαδικασία και να βλέπει το σχέδιό του να αποτυγχάνει. Με πολιτικούς όρους όμως η νίκη για εμάς απέχει πολύ από μια εκλογική επικράτηση, αν υπολογίσεις το γενικό συσχετισμό και τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου.

Σε κάθε περίπτωση η ΔΕΗ, που παρέμενε σταθερά πρώτη δύναμη όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είχε χάσει την αυτοδυναμία, κέρδισε 12 από τις 17 έδρες του προεδρείου. Μία έδρα βγάζει –για πρώτη φορά νομίζω- η παράταξη της Ανταρσυα, ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις πήγαν στην παράταξη των Συριζαίων που δεν ακολούθησαν τη γραμμή της αποχής. Οι Συριζαίοι εξωτερικού κι οι ενωμένοι σελέμπριτιζ απείχαν (σύμφωνα με τον απερχόμενο πρόεδρο) «ως μια ύστατη διαμαρτυρία για τη διαλυτική τακτική της ΔΕΗ, που εμπόδιζε κάθε διαδικασία του σωματείου, οδηγώντας τα μέλη του στην απογοήτευση», κτλ. Γιατί ως γνωστόν, όταν έχεις την πλειοψηφία στο προεδρείο, λυμένα χέρια, αλλά δεν βγάζεις ούτε μία συνέλευση, έτσι για το θεαθήναι, κατά βάθος φταίνε πάντα οι κουκουέδες. Που στην πραγματικότητα σημαίνει πως όλο αυτό το διάστημα ήταν ανύπαρκτοι και ήξεραν, χωρίς εκλογικές αυταπάτες, πως δε θα έβρισκαν ούτε την ψήφο τους. Για αυτό άλλωστε, το ρεπορτάζ του Λεφτ και της Αυγής βλέπει ως νικητή των εκλογών την αποχή…

Παρά τη μειωμένη συμμετοχή πάντως, το σχέδιο απαξίωσης δεν πέτυχε. Και τα δύσκολα για τους ηθοποιούς είναι μπροστά τους. Η κυριότερη ομοιότητα με το παρελθόν είναι τα ζητήματα αιχμής (ανεργία, συλλογικές συμβάσεις, μαύρη εργασία). Η βασική διαφορά όμως είναι η ζωντανή λειτουργία ενός σωματείου, που δεν είχε συλλογικές διαδικασίες την τελευταία διετία, κι η αγωνιστική κατεύθυνση που θα πάρουν οι πρωτοβουλίες του.

Συνέδριο ΝΔ

Την ίδια ώρα που ο Άδωνης καλούσε με περισσή μετριοφροσύνη τους νεολαίους να τον έχουν ως παράδειγμα αυτοδημιούργητου προς μίμηση, η πολιτική αντιπαράθεση ήταν στα καλύτερά της. Το είχε πει και ο Αλέξης στη βουλή άλλωστε, μετά από την ανάδειξη του Μητσοτάκη. Η αντιπαράθεση γίνεται καθαρά πολιτική, με βάση τις προγραμματικές τους διαφορές.

Η βασική αντίθεση λοιπόν, δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ούτε ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τη μνημονιακή συμφωνία, ούτε καν ποιος έφερε το πιο ήπιο μνημόνιο κι έφερε βαζελίνη, για να αμβλύνει τις συνέπειες. Το βασικό, όπως είπε ο Μητσοτάκης στο λόγο του, είναι ποιος έχει καλύτερη εικόνα (image) και ποιος κάνει γκελ στο γυναικείο κοινό. Εκεί είναι που πρέπει να χτυπήσουν το συμπαθή Αλέξη. Η εκδίκηση της πολιτικής…

Ο αποστάτης Κατρούγκαλος

Ως τίτλος παραπέμπει ίσως στον αποστάτη Κάουτσι, που το στόλιζε κι ο Βλαδίμηρος με διάφορους πολιτικούς χαρακτηρισμούς. Κι η αλήθεια είναι πως από τότε είχε μάλλον να εμφανιστεί ένας τόσο θρασύς σοσιαλδημοκράτης να προσφέρει ανερυθρίαστα τις καλές υπηρεσίες του στο κεφάλαιο, και την ίδια στιγμή να αυτοπροσιδορίζεται ως σύντροφος, κομμουνιστής, επαναστάτης. Ο Κατρούγκαλος μάλιστα το πήγε ένα βήμα παραπέρα κι έτσι εκτός από κομμουνιστής, δήλωσε κι αποστάτης της τάξης του. Δηλαδή κάτι σαν τον Ένγκελς, που είχε το εργοστάσιο του πατέρα του και ενίσχυε οικονομικά τον Μαρξ, όσο αυτός συνέγραφε το Κεφάλαιο. Υπό αυτό το πρίσμα, το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου και η αντιασφαλιστική ανατροπή που ετοιμάζει, αποκτά νέα διάσταση και εξυψώνεται δίπλα στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Αντιντίρινγκ κι άλλα μεγάλα κλασικά έργα. Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε όμως την καταγωγή της οπορτουνιστικής γλίτσας, για να δούμε πού χάθηκε η τσίπα της ΔΦΑ και των αριστερών υπουργών της.

Σαρκοφαγία –ανοιχτό κάλεσμα

‘Η αλλιώς κρεατοφαγία άθεων. Σε προσωπικό επίπεδο, η κε του μπλοκ αυτά τα έχει λυμένα. Πιο μικρός, που ήμουνα λίγο πιο φανατικός, θα σου έλεγα μάλιστα ότι μεγάλες βδομάδες υπάρχουν μόνο σε μικρά μυαλά. Σήμερα θα το απέφευγα (αυτή τη διατύπωση τουλάχιστον), αλλά πρακτικά το σπίτι έχει γαλουχηθεί με κατοχικό σύνδρομο και με τις περιπέτειες του Αστερίξ, οπότε δεν μπορεί να λείπει το κρέας από το τραπέζι.

Η δημόσια εκδήλωση πάλι είναι κάτι διαφορετικό. Όχι πως πρέπει να ντραπείς για αυτό που κάνεις ως μειοψηφία (που ειδικά για τη σαρκοφαγία δεν είναι τόσο μικρή, ίσως ούτε καν μειοψηφία), αλλά το ζήτημα είναι να μην κάνεις κάτι επιδεικτικά, προκαλώντας τον άλλο και τις πεποιθήσεις του. Άλλο ζήτημα να ικανοποιήσεις μια υπαρκτή, πραγματική ανάγκη (επειδή πχ δε βρίσκεις γυράδικο ανοιχτό γιορτάρες μέρες, που ‘ναι όντως σοβαρό θέμα) κι άλλο να κάνεις κάτι για την καφρίλα του πράγματος και για να απολαύσεις τον αποτροπιασμό και την κατακραυγή στο βλέμμα του πιστού.

Δεν είναι λίγο υποκριτικό όμως να κρίνεις τα χρηστά ήθη με όρους πλειοψηφίας; Μήπως δηλ να προσέχουμε και κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού πχ, για να μην προκαλέσουμε τους Μουσουλμάνους, τρώγοντας σε μια ταβέρνα κατά τη διάρκεια της μέρας; Και γιατί να κάνουμε ειδική εξαίρεση για το ορθόδοξο δόγμα και τα δικά του λατρευτικά ήθη και έθιμα;

Κάπως έτσι μπορεί να το σκέφτηκαν και στην Ξάνθη, που έχει πολλούς μουσουλμάνους, κι όπου, σύμφωνα με τις πληροφορίες της κε του μπλοκ, ο Μέτκος που θα φιλοξενήσει το τσιμπούσι είναι μεσήλικας Πομάκος, κοντά στο πίσω μ-λ, και λογικά θα μαζέψει όλες τις φυλές του εξωκοινοβουλίου με αυτό το κάλεσμα (που δεν είναι δα και πολύ μαζικές).