Γράφει ο Κόκκινος Ρύπος //
Με αφορμή το Βρετανικό δημοψήφισμα, αναπτύχθηκε πλούσια διαπάλη για το ζήτημα της ΕΕ μεταξύ αρθρογράφων εφημερίδων, site αλλά και στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.
Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τη θέση ενάντια στην παραμονή του ΗΒ στην ΕΕ από διάφορες πλευρές που εγκαλούσαν το ΚΚΕ ότι δεν πήρε σαφή αντιΕΕ στάση. Οι αρθρογράφοι και οι οργανώσεις αυτές κινήθηκαν στη θέση ότι μια άμεση έξοδος απ’ την ΕΕ θα ήταν θετικό και ελπιδοφόρο βήμα για το Βρετανικό λαό. Βέβαια αυτή τη φορά δεν ήταν δυνατόν να ειπωθεί το γνωστό κλισέ «Έξοδος από τα κάτω και Αριστερά», καθώς και ο πλέον ανίδεος καταλαβαίνει ότι το BREXIT είναι μια αστική πρωτοβουλία που κινείται από εθνικιστικές-ρατσιστικές δυνάμεις του πολιτικού φάσματος.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΗΒ;
Υπάρχει πλήρης αποδόμηση των εργατικών δικαιωμάτων με συμβάσεις μηδενικών ωρών, ευέλικτα ωράρια απασχόλησης, κατακερματισμός του εργάσιμου χρόνου και γλίσχρα απομεινάρια του όποιου κοινωνικού κράτους, καθώς έχει προχωρήσει η φιλελευθεροποίηση όλων των τομέων όπως η Υγεία και η Παιδεία. Τούτων δοθέντων το εργατικό κίνημα περιορίζεται σε ισχνές αντιδράσεις και οι όποιες απεργιακές κινητοποιήσεις προέρχονται κυρίως από το Δημόσιο Τομέα. Η δε πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με ταμπέλες και κλισέ από το μακρινό παρελθόν και δεν αφορούν καθόλου τα προβλήματα και τη ζωή των εργαζομένων. Κοινώς η εργατική τάξη νοιώθοντας προδομένη από τους Εργατικούς προσβλέπει πότε στους Συντηρητικούς και πότε στους Εθνικιστές.
Σε αυτό το φόντο αντιπαρατιθέμενες μερίδες της Αστικής Τάξης του ΗΒ έχουν τη γνωστή διαμάχη για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ κυρίως για το κατά πόσο θα απολαμβάνει κάποια ειδική σχέση με αυτήν ή όχι . Σημειωτέον ότι η Βρετανία είναι η 5η ιμπεριαλιστική δύναμη και έχει σοβαρές οικονομικές δραστηριότητες στις πρώην αποικίες της, αλλά και ειδικές σχέσεις με τις ΗΠΑ που στο πέρας των ετών έχουν φανεί σχεδόν αδιατάραχτες.
Στο πλαίσιο αυτό, το δημοψήφισμα δεν επιβλήθηκε από τη μαζική ταξική αντεπίθεση των προλεταριακών μαζών του ΗΒ αλλά από τη σφοδρή ενδοαστική διαπάλη. Αυτό αναδεικνύεται και μετά το αποτέλεσμα, το οποίο πυροδότησε εξελίξεις εθνοτικών διαχωρισμών μέσα στο ίδιο το ΗΒ και συντηρητική αναδίπλωση των εργατικών λαϊκών ανθρώπων που συνέχισαν να είναι θεατές στην ενδοαστική διαπάλη. Σαφώς  τα εργατικά-λαϊκά στρώματα απ’ την μεριά τους έκαναν τη μισή διαδρομή, καθώς η δυσαρέσκεια τους για την αντιλαϊκή πολιτική τους οδήγησε στο BREXIT μαζικά, όμως αυτό είναι ακριβώς το μισό βήμα, καθώς η κατάσταση του εργατικού κινήματος μόνο θετικές εξελίξεις δεν προοιωνίζει για τους ανθρώπους του μόχθου.
Η θέση λοιπόν όποιου θέλει να λέγεται Αριστερός-ή δεν μπορεί να προσβλέπει παρά στην άνοδο της ταξικής πάλης και της οργάνωσης του εργατικού κινήματος, πολλώ δε μάλλον που το ΗΒ είναι Κέντρο Ιμπεριαλιστικό και μπορεί να σταθεί στον Παγκόσμιο χάρτη με μια αυτόνομη αστική πολιτική, χωρίς κατ’ ανάγκην την απόλυτη πρόσδεσή του σε κάποιο άρμα συμμαχιών. Αυτός που θέλει να λέγεται Μαρξιστής δε μπορεί να διαλέγει ανάμεσα στη Reebok και την Goldman Sachs ή ανάμεσα στο παρασιτικό Χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και το δήθεν παραγωγικό Βιομηχανικό, γιατί εγκλωβίζει την πάλη του λαού στην εναλλαγή κυβερνήσεων ή ακόμα και στην εναλλαγή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και διαμορφώνει συνειδήσεις που θεωρούν απαραίτητη την ύπαρξη Κεφαλαιοκρατών που θα κινούν την οικονομία, στην οποία απλά οι εργαζόμενοι θα έχουν λίγο καλύτερη  μεταχείριση. Αυτό είναι το παλαιό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο σε μεταμοντέρνα βερσιόν που όλοι γνωρίζουν την κατάληξή του. Οι «Μαρξιστές» αυτοί κάνουν ζημιά στο εργατικό-λαϊκό κίνημα όταν θέτουν σα στόχο την άμεση έξοδο απ’ την ΕΕ χωρίς την αποτίναξη του ζυγού των μονοπωλίων, γιατί προσβλέπουν σε μια ανεξάρτητη Αστική Δημοκρατία που απλώς θα πιέζεται απ’ το Εργατικό Κίνημα. Η θέση αυτή ακόμα και αν νοηθεί σαν τακτική συγκέντρωσης δυνάμεων με στόχο το Σοσιαλισμό, δίνει όλο το χρόνο στην εθνική αστική τάξη να κάνει τις απαραίτητες συμμαχίες στο Εξωτερικό, αλλά και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ενσωμάτωσης στο εσωτερικό, που απομακρύνει την πάλη για το Σοσιαλισμό μέχρι και τη Δευτέρα Παρουσία.
Το δίλημμα λοιπόν υψώνεται από την Ιστορία για ακόμα μια φορά: Μεταρρύθμιση με Κυβέρνηση Ή Επανάσταση και Σοσιαλισμός;
Και ο καθένας κρίνεται για την απάντηση που δίνει!