ΚΕΡΚΥΡΑ-Απαντηση Αστικού ΚΤΕΛ Κέρκυρα

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Έδρα: Κέρκυρα - Έτος ίδρυσης : 2016 - E mail: oaskerkiras@gmail.com

Κιν. Προέδρου : 6974921885 Κιν. Γενικού Γραμματέα: 6974141197

Κέρκυρα 30 Σεπτεμβρίου 2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Κοιν/ση: Όπως ο πίνακας αποδεκτών του υπ. αριθ. 7/ 28-8- 2016 εγγράφου μας.

Με έκπληξη μας πληροφορηθήκαμε μέσω του υπ. αριθ. 2545 27/9/2016 εγγράφου του

Αστικού ΚΤΕΛ Κέρκυρας , που μας κοινοποιήθηκε ως απάντηση ένα μήνα μετά από την

υπ. αριθ. 7 της 28/8/2016 παρέμβαση μας προς τον Κύριο Δήμαρχο Κέρκυρας με θέμα:

Διευκόλυνση επιβατικού κοινού για την μετακίνηση του από τις νέες εγκαταστάσεις

του ΚΤΕΛ Κέρκυρας προς το κέντρο της πόλης και αντιστρόφως ότι:

Η Ομοσπονδία μας με την παρέμβαση της αυτή δυσφήμησε το Αστικό ΚΤΕΛ Κέρκυρας,

γιατί σύμφωνα με την λογική της εταιρίας δεν ερεύνησε πριν προβεί στην παρέμβαση της,

ότι το εισιτήριο για την μεταφορά των επιβατών με τα λεωφορεία της από τις εγκαταστάσεις

του υπεραστικού ΚΤΕΛ προς το κέντρο της πόλης και αντιστρόφως, από τον Ιούλιο του 2016

είναι 0,70 και όχι 1,20 όπως αναφέρεται στην παρέμβαση της Ο.Α.Σ.Κ. !!!

Το συγκεκριμένο έγγραφο του ΚΤΕΛ γεννά πολλά ερωτηματικά για τη σκοπιμότητα που

έρχεται να εξυπηρετήσει ένα μήνα μετά την παρέμβαση της Ομοσπονδίας για ένα ξεκάθαρο

αίτημα της Ο.Α.Σ.Κ. που έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την εξυπηρέτηση των

ανθρώπων της υπαίθρου και όχι με την εισπρακτική πολιτική του Αστικού ΚΤΕΛ

Κέρκυρας.

Εύλογα γεννιούνται λοιπόν τα ερωτηματικά αυτά από το γεγονός ότι αν η πρεμούρα

των ανθρώπων του Αστικού ΚΤΕΛ ήταν ότι αποτυπώθηκε λάθος κατά την γνώμη τους η τιμή

εισιτηρίου από την Ο.Α.Σ.Κ. , και με αυτόν τον τρόπο ΅ δυσφημίστηκε ΅ η εταιρία και

υποβαθμίστηκε η κοινωνική της ευαισθησία, τότε πρέπει να απαντήσουν στα παρακάτω

ερωτήματα:

· Γιατί αυτή η έκπτωση που επικαλείται το Αστικό ΚΤΕΛ ότι έκανε για το

συγκεκριμένο δρομολόγιο από τον Ιούλιο και που δεν έχουμε κανέναν λόγο να το

αμφισβητήσουμε, δεν αναφέρεται πουθενά στην επίσημη ιστοσελίδα της όπου

προσέτρεξε η Ο.Α.Σ.Κ. για την άντληση στοιχείων που θα συμπεριλάμβανε στην

παρέμβαση της, ενώ αντιθέτως τα αναρτημένα στοιχεία ως και σήμερα είναι αυτά

που επικαλείται στο έγγραφο της η Ο.Α.Σ.Κ. ;

· Για δεν αναφέρεται σε καμία από τις κατηγορίες της ιστοσελίδας της στις ¨ Τιμές

εισιτηρίων ΅ , στις ΅ Προσφορές εισιτηρίων ΅ αλλά ως ανακοίνωση ούτε και στα ΅

Τα νέα μας ΅ ; ( επισυνάπτουμε ακριβές αντίγραφα τους ).

· Αναφέρεται ή όχι στην κατηγορία ΅ Τιμές εισιτηρίων ΅ ότι το εισιτήριο για την Α΄

ζώνη όπου συμπεριλαμβάνεται και αυτή η διαδρομή είναι 1,20 και οι μόνες

μειωμένες τιμές που προβλέπονται είναι 0,90 και 0,60 για φοιτητικό, μαθητικό και

πολυτέκνους αντίστοιχα;

· Αναφέρονται ή όχι στην κατηγορία ¨ Προσφορές εισιτηρίων ΅ μόνο ότι προσφορές

γίνονται από έναν αριθμό εισιτηρίων και πάνω και τις κάρτες πολλαπλών διαδρομών

κ.λ.π. και πουθενά δεν αναφέρεται η συγκεκριμένη προσφορά;

· Αναφέρονται ή όχι στην κατηγορία ΅ Τα νέα μας ΅ ως ανακοίνωση μόνο οι αλλαγές

για τα δρομολόγια που κάνει η εταιρία συμπεριλαμβανομένου και αυτής της 18ης

Ιουλίου του 2016 τον μήνα δηλαδή που επικαλείται ότι έκανε την έκπτωση για το

συγκεκριμένο δρομολόγιο;

· Γιατί δεν το ανακοίνωσε και αυτό ως γεγονός για να γνωρίζει το επιβατικό κοινό

και να το αξιοποιεί όπως έκανε και με τις αλλαγές στα δρομολόγια;

· Είναι ή δεν είναι η επίσημη ιστοσελίδα κάθε δημόσιου ή ιδιωτικού φορέα το μέσον

προβολής της πολιτικής τους;

· Για ποιόν λόγο λοιπόν να αναζητήσει με άλλον τρόπο η Ο.Α.Σ.Κ. τα όποια στοιχεία θα

αξιοποιούσε στην παρέμβαση της, αφού από το Αστικό ΚΤΕΛ δεν απαιτούσε τίποτε

περισσότερο, αλλά αποδέκτης της πρότασης της ήταν αποκλειστικά και μόνο η

δημοτική αρχή για την οποία προκύπτουν από τις ισχύουσες διατάξεις δυνατότητες

για τις οποίες παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικής πολιτικής για τα μέσα μαζικής

μεταφοράς στα χωρικά της όρια;

· Δεν δημιουργεί λοιπόν αυτή η καραμπινάτη απόκρυψη από την ίδια την εταιρία,

αυτό που αναδεικνύει ετεροχρονισμένα ως μέγα ζήτημα μέσω της απάντησης

προς την Ο.Α.Σ.Κ., αμφιβολίες ως προς τις πραγματικές της προθέσεις,

προκειμένου ίσως για να εξυπηρετήσει άγνωστο ποιες και για ποιους

σκοπιμότητες σε βάρος της Ο.Α.Σ.Κ. ;

· Ποιος ΅ δυσφημεί ¨ λοιπόν με την μη ακριβή πληροφόρηση μέσω της επίσημης

ιστοσελίδας του Αστικού ΚΤΕΛ για την υφιστάμενη τιμολογιακή πολιτική του

και ΅ αποκρύπτει ΅ την κοινωνική του παρέμβαση, η Ο.Α.Σ.Κ. ή οι ίδιοι οι

αρμόδιοι παράγοντες της εταιρίας;

· Μήπως τελικά η ετεροχρονισμένη απάντηση του Αστικού ΚΤΕΛ προς την ΟΑΣΚ

δόθηκε για να εξυπηρετήσει εμμέσως και ανάγκες επικοινωνιακής πολιτικής

της εταιρίας σε επίπεδο ανταγωνισμού, αφού αναφέρεται και στο Υπεραστικό

ΚΤΕΛ για τα εμπόδια που βάζει στην έκδοση εισιτηρίων;

Στην βάση όλων των παραπάνω που προκύπτουν ως προβληματισμοί αλλά και

αγανάκτηση συνάμα από την αβάσιμη και απαράδεκτη από κάθε άποψη επίθεση του

αστικού ΚΤΕΛ Κέρκυρας σε βάρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Κέρκυρας που

εκπροσωπεί εκατοντάδες ανθρώπους της υπαίθρου οι οποίοι αποτελούν κι ένα μέρος

του ενεργού επιβατικού του κοινού ξεκαθαρίζουμε ότι:

· Η Ο.Α.Σ.Κ. δεχόμενη τα παράπονα και τις εκκλήσεις των μελών προχώρησε στην

συγκεκριμένη παρέμβαση για να απαιτήσει λύση από τους πλέον αρμόδιους σε ένα

πρόβλημα που απασχόλησε τους ανθρώπους της υπαίθρου και όχι για ασκήσει

κριτική για την τιμολογιακή πολιτική του Αστικού ΚΤΕΛ.

Στην βάση αυτή λοιπόν συνεχίζουμε να απαιτούμε δωρεάν μετακίνηση των

επιβατών από τις εγκαταστάσεις του ΚΤΕΛ προς το κέντρο της πόλης και

αντίστροφα.

· Η παρέμβαση της Ο.Α.Σ.Κ. δεν συναρτάται και δεν μπορεί να συνδυάζεται με

οποιεσδήποτε ενέργειες άλλων φορέων προγενέστερες ή μεταγενέστερες,

γιατί έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα και κατεύθυνση, αν και αυτή η αναφορά

στο έγγραφο του Αστικού ΚΤΕΛ καταδεικνύει ότι πίσω από την επιθετική του

ενέργεια σε βάρος της Ο.Α.Σ.Κ. στοιχίζονται πιθανότατα και όσοι ανησυχούν

από τον αγωνιστικό και παρεμβατικό της ρόλο.

· Η Ομοσπονδία δηλώνει αποφασισμένη να αναδείξει και να υπερασπιστεί

πρώτα και κύρια τα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς του νησιού

μας, συγχρονίζοντας τα βήματα και την δράση της στα πλαίσια των

αποφάσεων του πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου των 68 μπλόκων,

και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά κάθε ενέργεια που σκοπό έχει την

υπονόμευση των αγώνων της από όπου κι αν αυτή προέρχεται.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Αρμενιάκος Βασίλειος Μιχαήλ Μιχαήλ 

Η εξέγερση της Δράμας

 Η εξέγερση της Δράμας

Κάποια βασικά εισαγωγικά στοιχεία, που χρειάζεται να ξέρει κανείς για την εξέγερση της Δράμας, μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το κείμενο στο Ατέχνως. Εδώ η κε του μπλοκ επαναλαμβάνει κάποια βασικά σημεία κι εμβαθύνει στην ουσία και τις προεκτάσεις τους.

Ο γεωγραφικός προσδιορισμός Δράμα (δίπλα από την εξέγερση) αναφέρεται σε όλο το νομό κι όχι τόσο στην πόλη, που δεν βρισκόταν στην καρδιά των γεγονότων. Αυτή χτυπούσε στο Δοξάτο, τη Χωριστή, την Προσοτσάνη, κ.α., που δέχτηκαν και τα περισσότερα αντίποινα.

Η εξέγερση αυτή δεν είναι η πρώτη αντιστασιακή ενέργεια στον ελληνικό χώρο. Είχαν προηγηθεί πολλές τέτοιες μεμονωμένες ενέργειες, μικρής εμβέλειας (πιο γνωστή είναι το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από τον ιστό της Ακρόπολης, από τους Σάντα και Γλέζο) που αποδεικνύουν ότι η αντίσταση στον κατακτητή εκδηλώθηκε από την πρώτη αρχή κι όχι αφότου ξεκίνησε η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα κι η ναζιστική επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, όπως ισχυρίζονται οι αστοί ιστορικοί, για να μειώσουν το μεγαλείο της.

Είναι όμως το πρώτο οργανωμένο αντιστασιακό κίνημα και το δεύτερο χρονικά σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη. Ουσιαστικά δηλαδή άνοιξε το κεφάλαιο της εποποιίας της Αντίστασης, που γιγαντώθηκε τα επόμενα χρόνια, συσπειρώνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού. Στην περιοχή της Δράμας ανήκει η τιμή για την πρώτη σπίθα που άναψε αυτό το φιτίλι και έκανε τα σκοτάδια φως.

Η εξέγερση εκδηλώθηκε μόλις μία μέρα μετά από τη συγκρότηση του ΕΑΜ. Δεν είχε προφανώς -και δεν ήταν δυνατόν να έχει- επαφή με τα κεντρικά όργανα κι αποφασίστηκε χωρίς να ειδοποιηθεί (πόσο μάλλον να την εγκρίνει) το Μακεδονικό Γραφείο του ΚΚΕ, που -είχε δεχτεί λιγότερα χτυπήματα από τη μεταξική δικτατορία και- είχε θέσει ως στόχο την ενίσχυση της ένοπλης, αντάρτικης δράσης.

Ένας βασικός παράγοντας που καθόρισε την εκδήλωση της εξέγερσης ήταν τα κομματικά στηρίγματα και στελέχη της περιοχής που μπήκαν στην πρωτοπορία της αντίστασης. Αλλά η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα κι αυτό καθόρισε αποφασιστικά τις κατοπινές εξελίξεις: την ανάπτυξη και δράση των τμημάτων του Τσαούς Αντόν και των δοσίλογων, καθώς και την αναιμική παρουσία του εαμικού κινήματος τα επόμενα χρόνια.
Πιθανότατα ο ίδιος παράγοντας καθόρισε εν μέρει και τη (μεταπολιτευτική) χαμηλή εκλογική καταγραφή του ΚΚΕ στην περιφέρεια Δράμας, όπου προπολεμικά συγκέντρωνε πολύ υψηλά ποσοστά. Από την άλλη υπάρχει το παράδειγμα της Χωριστής, που μολονότι βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και της εκδίκησης των φασιστών, είναι μέχρι σήμερα το εκλογικό προπύργιο του ΚΚΕ, με αγωνιστική παράδοση, που δεν έσβησε, αλλά ενισχύθηκε από τα βαριά αντίποινα.

Η εξέγερση ήταν κατά γενική ομολογία ηρωική αλλά πρόωρη και καταδικασμένη σε ήττα, με βαριές συνέπειες για τους ντόπιους -πολλοί προσπάθησαν να περάσουν στην άλλη όχθη του Στρυμόνα, έξω από τα όρια της βουλγαροκρατούμενης περιοχής, για να γλιτώσουν τα αντίποινα- και τις προοπτικές ανάπτυξης του κινήματος. Πέτυχε όμως κάτι πολύ σημαντικό: να διατρανώσει το αδούλωτο πνεύμα και τη θέληση του λαού, ματαιώνοντας ουσιαστικά τους φασιστικούς σχεδιασμούς για τεμαχισμό και αναδιανομή εδαφών. Το ακριβώς αντίθετο δηλ από τις κατηγορίες που της απέδωσαν κατά καιρούς, εχθροί και "φίλοι".

Το (μετ)εμφυλιακό κράτος αξιοποίησε το βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν οι Δραμινοί, επιχειρώντας να ξαναγράψει την ιστορία και να φορτώσει αλλού τις ευθύνες και τα κρίματα του δικού του δωσιλογικού παρελθόντος. Έτσι τον τελευταίο χρόνο του εμφυλίου, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, ο Έλληνας γενικός επιθεωρητής νομαρχιών Γενικής Διοικήσεως Μακδεδονίας το 41' Αθανάσιος Χρυσοχόου, ο συνεργαζόμενος δηλ με τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους κατακτητές της Μακεδονίας διοικητής της, εισηγείται την άποψη ότι οι βουλγάρικες κατοχικές αρχές συνεργάστηκαν με τους Έλληνες κομμουνιστές της Δράμας για να ξεσπάσει εξέγερση και να δικαιολογήσουν σφαγές κατά του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής με σκοπό την αλλοίωση της εθνολογικής σύστασής της.

Η εκδοχή της συνεργασίας των κομμουνιστών με τον κατακτητή καταρρίπτεται από μια σειρά γεγονότα. Οι Βούλγαροι είχαν πολλές απώλειες, που δεν μπορούν να προκληθούν-δικαιολογηθούν από μια στημένη επίθεση, που γνώριζαν και την υποδαύλισαν οι ίδιοι. Και τα κομματικά στελέχη που βρέθηκαν στην ηγεσία της (στημένης υποτίθεται) εξέγερσης, έπεσαν στο πεδίο της μάχης ή πέρασαν στην παρανομία και έχασαν τη ζωή τους μες στους αμέσως επόμενους μήνες.

Η θεωρία της παγίδας και των υποβολιμαίων ιδεών που καλλιέργησαν τεχνηέντως οι Βούλγαροι και οι μυστικές τους υπηρεσίες, δεν τεκμηριώνεται με στοιχεία και δεν επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Η οργάνωση του κινήματος και τα ταυτόχρονα, συντονισμένα χτυπήματα σε αρκετά σημεία του νομού μαρτυρούν την ύπαρξη ενός επιτελικού σχεδίου κι όχι σπασμωδικές ενέργειες υπό τη μέθη ενός στιγμιαίου ενθουσιασμού.

Είναι γεγονός πάντως ότι υπήρξε λανθασμένη εκτίμηση της κατάστασης, για τις δυνατότητες και τις προοπτικές του κινήματος, ως προς την αντιστοίχηση του σχεδίου και των μέσων με τα πραγματικά δεδομένα. Κι αυτό είναι που καθόρισε και την (αυτο)κριτική του κόμματος τα επόμενα χρόνια, κατά τον απολογισμό της εξέγερσης και των πυκνών γεγονότων της δεκαετίας.

Αν εξαιρέσει κανείς το επίμαχο ζήτημα των υποβολιμαίων διαδόσεων -που επέδρασε παλιότερα σε αρκετές, προσεγγίσεις κι από τη δική μας σκοπιά- νομίζω πως δεν υπάρχουν πολλές διαφορές ως προς την ουσία. Η εξέγερση ήταν ηρωική, αλλά πρόωρη. Η βασική διαφορά βρίσκεται μάλλον στα συμφραζόμενα και τον απολογητικό τόνο παλιότερων προσεγγίσεων (που καλούνταν επιπλέον να επιπλεύσουν στα κύματα της λαθολογίας), σε αντίθεση με τη θαρραλέα υπεράσπιση της εξέγερσης τα τελευταία χρόνια -και αποκορύφωμα την πρόσφατη εκδήλωση τιμής στην πόλη της Δράμας, στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για τα εκατόχρονα του κόμματος. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, αλλά είναι το σκίρτημα του νέου που παλεύει να γεννηθεί και εκτοπίσει το παλιό.

Στο σύνδεσμο που έδωσα στην αρχή του κειμένου, θα βρείτε μερικές πληροφορίες για την εκδήλωση αυτή και για τη λοιπή βιβλιογραφία-αρθογραφία σχετικά με την εξέγερση.
Εδώ θα παραθέσω ένα ακόμα απόσπασμα από την εισηγητική ομιλία της Θ. Καπέτη (μέλος της κετουκε) και το κρατάμε για μελλοντική αξιοποίηση-σχολιασμό.

Στη βιβλιογραφία προηγούμενων δεκαετιών, από στελέχη του Κόμματος γίνεται κριτική στο Μακεδονικό Γραφείο.
Ο Πέτρος Ρούσσος χαρακτηρίζει την ενέργεια της καθοδήγησης της Δράμας πρόωρη, που όπως λέει: δεν μπορεί να 'ναι άσχετη με τις μονόπλευρες αντιλήψεις και τα πρόωρα συνθήματα που επικρατούσαν στην παλιά καθοδήγηση του ΜΓ του ΚΚΕ...
Επίσης, ο Ανδρέας Τζήμας έγραψε σε έκθεσή του για το Μακεδονικό Γραφείο: Παρά το ζηλευτό πνεύμα οργάνωσης... που τους διέκρινε, κατάφερε με αυτήν του την οργανωτική πολιτική και με εξίσου εσφαλμένη πολιτική γραμμή (σοβιετική Ελλάδα, σοβιετική εξουσία) να μείνει μια οργάνωση σεχταριστική...
Η δράση του Μακεδονικού Γραφείου δεν επιβεβαιώνει την κριτική περί σεχταρισμού. Όπως φάνηκε και στις προηγούμενες αναφορές μας, το Μακεδονικό Γραφείο επέδειξε ετοιμότητα και εγρήγορση, τόσο στη γρήγορη συγκρότηση των ΚΟ και τη μαζική δουλειά, όσο και στην προσπάθεια συγκρότησης ένοπλων ομάδων που θα πρωτοστατούσαν στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Λειτουργούσε με αίσθημα ευθύνης και πρωτόβουλο πνεύμα. Αξιοσημείωτη επίσης είναι και η ξεκάθαρη άποψη που είχε διατυπώσει από τις πρώτες μέρες του ιταλοελληνικού πολέμου, ότι πρόκειται για πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τι δύο πλευρές. Επιπλέον είχε αφουγκραστεί σωστά τις διαθέσεις και τη δυσαρέσκεια του λαού της περιοχής, κι αυτό γιατί ήταν ισχυροί οι δεσμοί του με την εργατική τάξη και το λαό της.

El agua es nuestra, carajo!

 El agua es nuestra, carajo!

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να βάλει για ξεπούλημα την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ έφερε στο μυαλό μας σκέψεις και εικόνες από τον περίφημο "πόλεμο του νερού" στην Βολιβία. Δεκάξι και πλέον χρόνια μετά τον ξεσηκωμό που άρχισε στην Κοτσαμπάμπα εκείνον τον Φλεβάρη τού 2000 (έναν μόλις μήνα μετά την πλήρη παράδοση του υδάτινου πλούτου της χώρας στα μονοπώλια), η νίκη τού βολιβιανού λαού σ' εκείνον τον πόλεμο παραμένει ορόσημο για τους λαϊκούς αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Βολιβία είναι μία από τις πιο φτωχές χώρες στην αμερικάνικη ήπειρο ενώ έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ιθαγενών και μιγάδων κατοίκων και κατέχει το ρεκόρ Γκίνες ως η χώρα με τα περισσότερα πραξικοπήματα, με μέσο όρο ένα πραξικόπημα τον χρόνο (!): 193 από την ανεξαρτησία της το 1825. Παρά την πληθυσμιακή κυριαρχία τους, οι ιθαγενείς ήσαν τελείως αποκλεισμένοι από τις κρατικές δομές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβαινε με την γλώσσα μέχρι πρόσφατα: το κράτος είχε ορίσει ως επίσημη γλώσσα τα ισπανικά, μη αναγνωρίζοντας τα δεκάδες ντόπια ιδιώματα και γλώσσες των ιθαγενών, τους οποίους θεωρούσε αναλφάβητους εφ' όσον δεν ήξεραν ισπανικά. Φυσικά, οι ανώτερες κοινωνικά τάξεις και οι ισπανογενείς επήλυδες νέμονταν την εξουσία και τον πλούτο τής χώρας ενώ τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν είχαν πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα.

 
Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" και σε τρία διαδοχικά κεφάλαια (*) μιλήσαμε διεξοδικά για το πώς ο καπιταλισμός οργάνωσε και υλοποίησε στην δεκαετία του '80 την επίθεσή του στην Βολιβία. Εκείνη η επίθεση ήταν πολύ φυσική, αφού η χώρα έχει πλούσια κοιτάσματα χρυσού, άλλων μετάλλων, υδρογονανθράκων κλπ. Παρ' ότι η "επέμβαση" των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ) έγινε με "χειρουργικό τρόπο" για να σωθεί η "ασθενής" οικονομία, η χώρα εξακολούθησε να βουλιάζει στα χρέη. Έτσι, στα τέλη του περασμένου αιώνα η Παγκόσμια Τράπεζα έβαλε τέλος στον "ασύδοτο δανεισμό" και απαίτησε από την βολιβιανή κυβέρνηση να προχωρήσει σε ένα ευρύτατο φάσμα ιδιωτικοποιήσεων, απειλώντας ότι θα σταματούσε η εισροή χρήματος σε αντίθετη περίπτωση. Μεταξύ άλλων, έπρεπε να δοθεί σε ιδιώτες προς αξιοποίηση και ο υδάτινος πλούτος.

Πρόεδρος της χώρας εκείνη την περίοδο ήταν ο πρώην δικτάτορας -και στενός φίλος τού Πινοτσέτ- Ούγκο Μπάνσερ, ο οποίος είχε πλέον εκλεγεί με "δημοκρατικές διαδικασίες". Πειθήνιο όργανο των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών και εκπαιδευμένος στην καταστολή των μαζών, ο Μπάνσερ υπάκουσε. Έτσι, τον Ιανουάριο του 2000 η διαχείριση των υδάτινων πόρων παραχωρήθηκε σε μια κοινοπραξία πολυεθνικών εταιριών (με πρώτη και καλύτερη την γνωστή μας πολιτειακή Bechtel), την Aguas de Tunari (**). Η σύμβαση υπογράφτηκε για σαράντα χρόνια και εγγυόταν στην κοινοπραξία τουλάχιστον 15% ετήσια απόδοση της επένδυσης.

Εκείνη η σύμβαση περιείχε και έναν πρωτοφανή και προκλητικώτατο όρο. Η κυβέρνηση γνώριζε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ιθαγενών δεν είχαν συνδέσεις με δίκτυα ύδρευσης ή άρδευσης και ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους με νερό από στέρνες, πηγάδια και ποτάμια. Έτσι, ψήφισε και τον διαβόητο "νόμο 2029", σύμφωνα με τον οποίο η ιδιοκτησία κάθε μέσου συλλογής νερού θα ανήκε πλέον στην Agua de Tunari. Σύμφωνα με τον νόμο, όσοι είχαν πηγάδια ή στέρνες έπρεπε να τα δηλώσουν ώστε το κράτος να τα σφραγίσει. Κι επειδή ο Μπάνσερ καταλάβαινε ότι η κοινωνία θα ξεσηκωνόταν, προχώρησε και σε κάτι πιο πρωτοποριακό: έδωσε άδεια στην κοινοπραξία να φτιάξει... αστυνομία νερού! Μεταξύ των σκοπών αυτής της αστυνομίας ήταν να γυρίζει στα χωριά και να ελέγχει αν υπήρχαν αδήλωτα πηγάδια ή ακόμη και απλά βαρέλια και κουβάδες που μάζευαν νερό της βροχής. Αν εύρισκε τέτοια πράγματα, είχε δικαίωμα να τα καταστρέψει. Για να το πούμε πιο παραστατικά: μπορούσες να σκύψεις και να πιεις νερό από μια πηγή ή ένα ποτάμι αλλά δεν μπορούσες να γεμίσεις το παγούρι σου.

Πρώτη δουλειά τής κοινοπραξίας ήταν να αυξήσει την τιμή τού νερού κατά 30%, ώστε να μαζέψει λεφτά για να φτιάξει έργα ύδρευσης. Όταν άκούστηκαν οι πρώτες φωνές για ληστεία, οι υπεύθυνοι απάντησαν ότι αυτά τα έργα θα άνοιγαν καινούργιες θέσεις εργασίας. Κι όταν οι δημοσιογράφοι τόλμησαν να ρωτήσουν τον διευθυντή τής Aguas de Tunari τι θα γίνει αν κάποιος δεν μπορεί να πληρώσει, εκείνος απάντησε: "φυσικά, θα τους κόβεται το νερό". Και για να αποδείξει ότι δεν είχε ιδέα για το τι θα ακολουθούσε, ανακοίνωσε και νέα αύξηση. Κι ύστερα από λίγες μέρες, άλλη μία. Μέσα σε λιγώτερο από έναν μήνα, η τιμή του νερού είχε τετραπλασιαστεί!

Κάπου εκεί, μέσα στον Φλεβάρη, άρχισαν οι εξεγέρσεις. Πρώτοι βγήκαν στους δρόμους οι φοιτητές, οι οποίοι οργάνωσαν συντονιστικό αγώνα (την Coordinadora) στο πανεπιστήμιο της Κοτσαμπάμπα, στο οποίο εντάχθηκαν αμέσως εκπρόσωποι των εργατών και των αγροτών. Φυσικά, η εξουσία δεν είδε με καθόλου καλό μάτι αυτόν τον ξεσηκωμό. Κι όταν μια επιτροπή τής Coordinadora ζήτησε να μιλήσει με τον δήμαρχο, μόλις τα μέλη της έφτασαν στην συνάντηση, συνελήφθησαν.

Σύντομα, η φωτιά επεκτάθηκε σε όλη την χώρα. Επί δυο μήνες σ' ολόκληρη την Βολιβία έδιναν κι έπαιρναν οι συγκρούσεις. Επικρατούσε χάος. Από την μια η επίσημη καταστολή, με συλλήψεις και καταδίκες κι από την άλλη η φτωχολογιά με πέτρες και μολότοφ, να μη θέλει να το βάλει κάτω. Κι όσο περνούσαν οι μέρες, η κατάσταση γινόταν όλο και πιο έκρρυθμη αντί να ξεθυμαίνει. Τον Απρίλιο στήθηκαν και τα πρώτα οδοφράγματα στην Κοτσαμπάμπα, κάτι που οδήγησε τον Μπάνσερ στην επιβολή στρατιωτικού νόμου στην πόλη.

Στο πλευρό τού Μπάνσερ, όπως ήταν αναμενόμενο, πήραν θέση και τα ΜΜΕ. Σύμφωνα με τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, ο πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να πάρει τέτοια αυστηρά μέτρα επειδή η Κοτσαμπάμπα είχε περάσει υπό τον έλεγχο των εμπόρων ναρκωτικών. Εσκεμμένα, δηλαδή, η πουλημένη δημοσιογραφία παρουσίαζε τους φτωχούς καλλιεργητές κόκας (τους κοκαλέρος) ως... εμπόρους ναρκωτικών! Μόνο που τούτη την φορά η εξουσία δεν είχε κάνει σωστούς λογαριασμούς. Την επόμενη μέρα στήθηκαν οδοφράγματα και σε άλλες πόλεις. Ένα σύνθημα ακουγόταν σ' ολόκληρη την Βολιβία, από την μια άκρη ως την άλλη: el agua es nuestra, carajo! Το νερό είναι δικό μας, γαμώτο!

Η αστυνομία δεν άργησε να χτυπήσει στο ψαχνό. Πρώτο θύμα της ο 17χρονος Βίκτωρ Ούγκο Ντάζα, του οποίου το έγκλημα ήταν ότι μετά την δουλειά, αντί να πάει σπίτι του, πήγε στην διαδήλωση. Τα νοσοκομεία τής Κοτσαμπάμπας γέμισαν με δεκάδες τραυματίες. Κι όμως, το πείσμα και η θέληση των εξεγερμένων δεν έλεγαν να υποχωρήσουν. El agua es nuestra! Carajo! Ο δήμαρχος της πόλης υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει το δίκιο των εξεγερμένων και το παράδειγμά του ακολούθησαν και πολλοί βουλευτές αλλά και μέλη τής κυβέρνησης.

Όσο κι αν δεν το ήθελε, ο Μπάνσερ αναγκάστηκε να σκύψει το κεφάλι. Στα τέλη Απριλίου, αφού όλα έδειχναν πως ο λαός δεν επρόκειτο να κάνει πίσω με τίποτε, η κυβέρνηση κατάργησε τον νόμο 2029 και ξανακρατικοποίησε το νερό. Μετά από τρεις μήνες εξέγερσης, ο βολιβιανός λαός νίκησε στον δίκαιο αγώνα του. Και μπορεί ο φυσικός και οι ηθικοί αυτουργοί τού φόνου τού 17χρονου Ντάζα να μη τιμωρήθηκαν ποτέ αλλά η νίκη τού λαού στον "πόλεμο του νερού" αποδείχτηκε πολύ σημαντική. Έδειξε στους φτωχούς και στους κατατρεγμένους ότι με ενότητα και αγώνα μπορούν να καταφέρουν πράγματα που δύσκολα φαντάζεται κανείς. Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που έξι μόλις χρόνια μετά απ' αυτόν τον πόλεμο, έμελλε να αναδειχτεί πρόεδρος της χώρας ένας από τους κοκαλέρος που είχαν βγει τότε στους δρόμους: ο Έβο Μοράλες.

Επίλογος. Από την εκλογή του και επί πολλά χρόνια, ο Μοράλες πάλαιψε σε διεθνές επίπεδο για να αναγνωριστεί το νερό ως δημόσιο αγαθό. Στις 28 Ιουλίου 2010, με την απόφαση 64/292, ο ΟΗΕ αναγόρευσε την πρόσβαση σε πόσιμο νερό ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Σ' εκείνη την ψηφοφορία, 122 χώρες έδωσαν θετική ψήφο ενώ 41 άλλες απείχαν. Ανάμεσα στις τελευταίες ήσαν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Μεγάλη Βρεττανία και ο Καναδάς. Δηλαδή... carajo!


[Δείτε την ταινία τής Iciar Bollain "Tambien la lluvia" (Ακόμα και η βροχή), με θέμα τον πόλεμο του νερού. Η ταινία γυρίστηκε το 2009 στην Κοτσαμπάμπα, με την αμέριστη βοήθεια των κατοίκων.]

-----------------------------------------------
(*) 20. Όταν ο Κέυνς συνάντησε τον Φρήντμαν, 21. Βολιβία 1985 και η σύγχρονη ελληνική φάρσα, 22. Η βολιβιανή παρακαταθήκη

(**) Agua de Tunari = Νερά του Τουνάρι. Το Τουνάρι είναι ένα χωριό κοντά στη Κοτσαμπάμπα απ’ όπου έρχεται το νερό που υδροδοτεί την πόλη. 

29 Σεπτεμβρίου 1944: Η σφαγή του Αιγάλεω – Ένα έγκλημα που παρέμεινε ατιμώρητο

 29 Σεπτεμβρίου 1944: Η σφαγή του Αιγάλεω – Ένα έγκλημα που παρέμεινε ατιμώρητο

 

 

 

Ημέρα μνήμης και περισυλλογής είναι η σημερινή, καθώς 71 χρόνια πριν, στις 29 Σεπτεμβρίου 1944, 100 άοπλοι Αιγαλεώτες (για 150 μιλούν τα επίκαιρα της εποχής) καίγονται ζωντανοί ή εκτελούνται, από τον γερμανικό στρατό κατοχής και τους ντόπιους συνεργάτες τους, ενώ καταστρέφεται ολοσχερώς ο συνοικισμός του Αγίου Γεωργίου, δίπλα στην σημερινή Λεωφόρο Κηφισού.

Εντούτοις, οι δολοφόνοι και οι ντόπιοι εθελοντές συνεργοί τους (Τάγματα Ασφαλείας, Γερμανοτσολιάδες, κ.λπ), παρέμειναν μέχρις σήμερα ατιμώρητοι, όπως άλλωστε συνέβη στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων εκείνης της εποχής, αλλά και αντίστοιχων αργότερα (βλ. Eπταετία, Κύπρος, κ.ά).

Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας – (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30/4/1944)
«ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών.»

Για την ιστορία

Ο γερμανικός στρατός, θορυβημένος από τις δραστηριότητες του ΕΛΑΣ και ενώ ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την Ελλάδα (12 Οκτωβρίου 1944, η απελευθέρωση) αναζητάει εναγωνίως τρόπους, ώστε να εξασφαλισθεί η επικείμενη απομάκρυνση των τμημάτων του από την ελληνική πρωτεύουσα, μέσω της μοναδικής διόδου που υπήρχε, της Ιεράς Οδού, αλλά και προσχήματα για εκδικητικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.

Η «αφορμή» τελικά βρίσκεται το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου, παρόλο που ο ΕΛΑΣ είχε αποφασίσει να μην προβεί σε ενέργειες που ενδεχομένως θα προκαλούσαν εχθρικά αντίποινα.

Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και μελών της αντίστασης, εκείνη την ημέρα σημειώθηκε μια ασήμαντη αψιμαχία μεταξύ Ελλήνων ανταρτών (που βρίσκονταν σε φυλάκιο του ΕΛΑΣ δίπλα στη γέφυρα του ποταμού Κηφισού στη διασταύρωση με την οδό Παλαιάς Καβάλας) και δύο Γερμανών μοτοσικλετιστών.

Την ίδια εκείνη ημέρα, ένα επίλεκτο γερμανικό τάγμα (των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της περιοχής Μαρκόνι) διατάζεται να προχωρήσει σε εκκαθάριση της περιοχής.

Τα πρώτα τους θύματά είναι δυο νεαροί Έλληνες φοιτητές, γνώστες μάλιστα της γερμανικής γλώσσας, τους οποίους συναντούν στη συμβολή της οδού Μαρκόνι με την Ιερά Οδό. Έπειτα από ολιγόλεπτη συζήτηση του επικεφαλής με τους δυο νέους στη γερμανική γλώσσα, οι φοιτητές εκτελούνται επί τόπου. Σύμφωνα πάντως με μαρτυρία του 11χρονου τότε Ιωάννη Κουρούση, που διέμενε με την οικογένειά του στη συμβολή της Ιεράς Οδού με την οδό Μοσχονησίων, ένα άλλο γερμανικό τμήμα φθάνει στο Αιγάλεω και από την αντίθετη κατεύθυνση (του Χαϊδαρίου), μέσω της Ιεράς Οδού, κάτι που αποδεικνύει ότι είχε εκπονηθεί συγκεκριμένο σχέδιο εγκλωβισμού των κατοίκων της περιοχής.

Αρχικά οι Γερμανοί εκτελούν επί τόπου 31 άοπλους πολίτες και αμέτοχους στο προηγηθέν συμβάν, οι οποίοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους.

Εν συνεχεία, αποκλείουν τον συνοικισμό του Αγίου Γεωργίου επιτρέποντας την αποχώρηση μόνο κάποιων γυναικόπαιδων. Εκεί, βάζουν φωτιά και καίνε ζωντανούς όλους τους άνδρες άνω των 15 ετών, τους οποίους προηγουμένως είχαν εγκλωβίσει στις κατοικίες τους (65 ανθρώπους), ενώ συνεχίζουν με εκτελέσεις κατοίκων της πόλης σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Στην συνοικία του Αγ. Γεωργίου, το επίλεκτο γερμανικό τάγμα και οι ντόπιοι συνεργάτες τους καίνε ζωντανούς όλους τους άνδρες άνω των 15 ετών, τους οποίους είχαν εγκλωβίσει στις κατοικίες τους.

Περίπου 105 οικίες πυρπολούνται και καταστρέφονται ολοσχερώς.

Η σφαγή τερματίζεται ή τουλάχιστον περιορίζεται όταν, όπως φημολογείται, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας Δαμασκηνός φθάνει εσπευσμένα στο Αιγάλεω και φέρεται να ικετεύει γονατιστός τον επικεφαλή Γερμανό διοικητή (κατά μια άλλη εκδοχή πάλι από τον ίδιο κάτοικο της περιοχής αναφέρεται ότι πράγματι έφτασε ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός όχι όμως ότι τον ικέτεψε γονατιστός αλλά ότι στάθηκε απέναντι του έβγαλε τον σταυρό του και τινάζοντας τα χέρια ψηλά στον ουρανό, κρατώντας τον σταυρό, απηύθυνε στον Γερμανό Αξιωματικό τη φράση «έλεος – έλεος, φτάνει πια») .

Ο Μανώλης Γλέζος στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του για την Εθνική Αντίσταση 1940-45, κάνει λόγο για 65 νεκρούς, που είναι από ότι φαίνεται ο επίσημος αριθμός μόνο των καμένων, όχι όμως και των συνολικά εκτελεσθέντων Αιγαλεωτών (εκτός των 31 αρχικώς).

Την επομένη ημέρα (30-9-1944) και ενώ ο ΕΛΑΣ προχωρεί στην εγκατάσταση πολυβόλων για να αποτρέψει νέα ενδεχόμενη επιδρομή των Γερμανών και των ντόπιων εθνικιστών συνεργατών τους, 41 απανθρακωμένα πτώματα θάβονται δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα, εν μέσω θρήνων και οδυρμών των φίλων και των συγγενών τους. Άλλοι νεκροί μεταφέρονται για ταφή στο Γ’ Νεκροταφείο και μερικοί ακόμη στον Άγιο Βασίλειο Περιστερίου.

Στον χώρο της θυσίας – επί της σημερινής Λεωφόρου Κηφισού στο ρεύμα προς Πειραιά – ο Δήμος Αιγάλεω έχει τοποθετήσει Μνημείο στο οποίο τελείται κάθε χρόνο επιμνημόσυνη δέηση. Μνημείο υπάρχει επίσης και εντός του χώρου του Γ΄ Νεκροταφείου Αθηνών.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΟΣ 

Πηγή: inagreece.gr Μέσω xaidarisimera

Αγκυρα και Βρυξέλλες εγείρουν θέματα Λοζάνης και Τσάμηδων

Αγκυρα και Βρυξέλλες εγείρουν θέματα Λοζάνης και Τσάμηδων

Επιβεβαιώνεται ότι τίποτα θετικό δε φέρνει στο λαό η συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ - ΕΕ και η βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους

Πίσω από τα χαμόγελα των «συμμάχων» στο ΝΑΤΟ, βρίσκεται η επικίνδυνη για τους λαούς όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Την απάτη που αναπαράγουν συστηματικά η κυβέρνηση και τα εγχώρια αστικά επιτελεία περί επίτευξης «σταθερότητας και ασφάλειας» μέσα από τη συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή, ήρθαν να υπογραμμίσουν εμφατικά οι επικίνδυνες και προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έθεσε θέμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης, αλλά και η παρέμβαση του αρμόδιου επιτρόπου για τη Διεύρυνση της ΕΕ, Γ. Χαν, ο οποίος εγείρει «τσαμικό ζήτημα», χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «εκκρεμή διμερή διαφορά» μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.
Πρόκειται για παρεμβάσεις οι οποίες στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν τις εντεινόμενες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως και το γεγονός ότι η περιβόητη «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» που προωθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με στόχο τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, σε κόντρα με τις αντίστοιχες επιδιώξεις άλλων αστικών τάξεων σε μια περιοχή που «μυρίζει μπαρούτι», τίποτα θετικό δεν προμηνύει για το λαό.

Οι επικίνδυνες δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και ενώ ταυτόχρονα χοντραίνει το παζάρι, π.χ. για το Κυπριακό ή τη διαχείριση του Προσφυγικού, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν, μιλώντας χτες στους κοινοτάρχες της Αγκυρας, έθεσε ευθέως θέμα σχετικά με τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία υπογράφτηκε το 1923 και έθεσε τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας.
Συγκεκριμένα, προετοιμάζοντας πιθανότατα και το έδαφος για ένα νέο γύρο αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, ο Τούρκος Πρόεδρος - σύμφωνα με την τουρκική «Hurriyet» - είπε: «Το 1920 μας απείλησαν με τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λοζάνης. Κάποιοι προσπάθησαν να μας εξαπατήσουν, παρουσιάζοντας αυτό ως νίκη».
«Με τη Συνθήκη της Λοζάνης», συνέχισε, «δώσαμε τα νησιά (σ.σ. τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου) που αν φωνάξεις θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;».
Μάλιστα, επαναφέροντας ουσιαστικά τις αξιώσεις της τουρκικής τάξης στο Αιγαίο, ο Τούρκος πρόεδρος ανέφερε ότι «ακόμα παλεύουμε σχετικά με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, καθώς και του εναέριου και εδαφικού χώρου μας», υποστηρίζοντας ότι «ο λόγος για αυτό βρίσκεται σε όσους έκατσαν στο τραπέζι για αυτή τη Συνθήκη. Οσοι έκατσαν εκεί δεν μας απέδωσαν δικαιοσύνη και τώρα εμείς θερίζουμε αυτά τα προβλήματα».
Στην Αθήνα, διπλωματικές πηγές σημείωναν σχετικά ότι «όλοι οφείλουν να σέβονται τη Συνθήκη της Λοζάννης». «Η Συνθήκη της Λοζάννης και όλο το διεθνές Δίκαιο είναι όντως μία πραγματικότητα στον πολιτισμένο κόσμο την οποία κανείς, ούτε η Αγκυρα, μπορεί να αγνοήσει και όλοι οφείλουν να σέβονται. Οσο οδυνηρό και αν τους φαίνεται αυτό», προσέθεταν.

«Τσαμικό ζήτημα» θέτει η ΕΕ

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις παραπάνω δηλώσεις, ο Επίτροπος της ΕΕ, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, Γιοχάνες Χαν, σε ερώτηση που δέχτηκε από την ευρωβουλευτή Μαρία Σπυράκη, για την ανακίνηση αλυτρωτικών διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδας κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών στην Αλβανία, απαντούσε χτες, μεταξύ άλλων:
«Η Επιτροπή επικρότησε το γεγονός ότι οι δύο χώρες (σ.σ.: Ελλάδα και Αλβανία) εξετάζουν τη θέσπιση κοινού μηχανισμού, που θα συνέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα για την επίλυση των εκκρεμών διμερών ζητημάτων. Σε αυτά περιλαμβάνονται η οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων ζωνών, τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες και τοτσαμικό ζήτημα», κάνοντας, εκ μέρους της Κομισιόν, πλάτες στις διεκδικήσεις των λεγόμενων Τσάμηδων, ως θέμα μάλιστα που εκκρεμεί να συζητηθεί και πρέπει να επιλυθεί ανάμεσα σε Αθήνα και Τίρανα...
Μάλιστα, ο Γ. Χαν έσπευσε να προσθέσει ότι η Κομισιόν «επικρότησε τις προσπάθειες αυτές, εκφράζοντας επιδοκιμασία για την εν λόγω σημαντική νέα διπλωματική δέσμευση, σε ανταλλαγή επιστολών με τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας»!
Αντιδρώντας στα παραπάνω, το ελληνικό ΥΠΕΞ εξέδωσε ανακοίνωση, χαρακτηρίζοντας την απάντηση του Επιτρόπου στην ερώτηση της Μ. Σπυράκη, «αναληθή και απαράδεκτη».
«Ως γνωστόν, τσαμικό ζήτημα δεν υφίσταται και, ως εκ τούτου, ουδέποτε έχει γίνει αποδεκτό ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Αλβανίας. Ο Επίτροπος Χαν με την ψευδή απάντησή του δείχνει ότι δεν ασκεί το ρόλο και τα καθήκοντά του βάσει της αρχής της αμεροληψίας ώστε να προάγεται το κοινό συμφέρον της Ενωσης, όπως προβλέπεται από το άρθρο 17 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Ηδη του έχει ζητηθεί, και υποχρεούται βάσει του θεσμικού του ρόλου, να δώσει άμεσα πειστικές εξηγήσεις ως προς το απαράδεκτο και ψευδές περιεχόμενο της επίμαχης απάντησής του», καταλήγει το ΥΠΕΞ.
Βέβαια, το θέμα περιπλέκεται ακόμα παραπέρα, καθώς αργότερα μέσα στη μέρα, η εκπρόσωπος της Κομισιόν, Maja Kocijancic, δήλωσε σχετικά πως η Κομισιόν ενημερώθηκε νωρίτερα αυτό το χρόνο από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών ότι υπήρχε επιθυμία να ενδυναμώσουν τον μεταξύ τους διάλογο και να διερευνήσουν ανοικτά θέματα, για να βελτιώσουν παραπέρα τις διμερείς σχέσεις τους. Πρόσθεσε δε ότι η Κομισιόν επαίνεσε τότε πρόταση της ελληνικής πλευράς για σύσταση μιας πλατφόρμας διαλόγου για όλα τα ζητήματα που χρειάζονται διαλεύκανση. Οτι με αυτό σαν δεδομένο και με αυτό το πνεύμα, ο Επίτροπος Χαν απάντησε όπως απάντησε σε ερωτήσεις ευρωβουλευτών...
Το ελληνικό ΥΠΕΞ έσπευσε να αντιδράσει με τον εκπρόσωπό του, Στρ. Ευθυμίου, να δηλώνει: «Ορισμένοι στις Βρυξέλλες δεν κατανοούν τη σημασία τού να μην ψεύδεσαι»...

Δυνάμεις στα σύνορα

Σε κάθε περίπτωση, δεν περνά απαρατήρητο και το γεγονός ότι σε ένα περιβάλλον εντεινόμενων ενδοαστικών ανταγωνισμών, που βρωμά όλο και περισσότερο μπαρούτι, γίνονται μια σειρά κινήσεις κι από μεριάς Αθήνας, σε στρατιωτικό επίπεδο.
Π.χ. συχνότερες πτήσεις επιτήρησης ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού στην περιοχή ευθύνης της 8ης Μηχανοποιημένης Ταξιαρχίας (με έδρα τα Γιάννενα), πλησίον των βορείων συνόρων της χώρας.
Ακολουθείται ως πρακτική, το ελικόπτερο να πραγματοποιεί χαμηλές πτήσεις πάνω από τα Επιτηρητικά Φυλάκια και να προσγειώνεται σε ακριτικά χωριά της μεθορίου, στα οποία προσωπικό της Ταξιαρχίας συναντιέται και συνομιλεί με τους κατοίκους τους, θέλοντας να ενισχύσει το «αίσθημα ασφάλειας», αλλά και να μεταφέρει ένα «μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση», όπως αναφέρουν αρμόδιοι παράγοντες.
Να καταγραφούν επίσης δηλώσεις που έκανε χτες ο υπουργός Αμυνας Π. Καμμένος, ο οποίος συνοδευόμενος από τους αρχηγούς ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ επισκέφθηκε την Ξάνθη, όπου παρευρέθηκε στην Τελετή Παράδοσης Πολεμικών Σημαιών σε τρεις μεραρχίες του Δ' Σώματος Στρατού. Εκεί δήλωσε: «Σήμερα παραδόθηκαν οι τρεις Πολεμικές Σημαίες, σε τρεις ιστορικές μεραρχίες. Σκοπός μας είναι να ενισχυθούν οι Ενοπλες Δυνάμεις στη Θράκη και τη Μακεδονία και αυτό θα το επιτύχουμε κατόπιν σχεδιασμού του ΓΕΕΘΑ και των Γενικών Επιτελείων».
Μεταβαίνοντας λίγο αργότερα στην Ορεστιάδα, χαρακτήριζε την περιοχή ως έχουσα «τεράστια επιχειρησιακή και εθνική αξία. Οπως γνωρίζετε, η προάσπιση της περιοχής του Εβρου λόγω της καίριας και σημαντικής αξίας που έχει στο εθνικό αμυντικό μας σύστημα, είναι υψίστης σημασίας για την ασφάλεια, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας».
Επίσης διαβεβαίωνε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι «να μετακινηθούν ακόμα περισσότερες δυνάμεις στην περιοχή της Θράκης και ιδιαίτερα στην περιοχή του Εβρου. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται η αναδιαμόρφωση όλου του σχεδιασμού των Ενόπλων Δυνάμεων με μετακίνηση μονάδων από περιοχές της νοτίου και της κεντρικής Ελλάδας προς τα βόρεια σύνορά μας και ιδιαίτερα προς την περιοχή της Θράκης»...

Αγκυρα και Βρυξέλλες εγείρουν θέματα Λοζάνης και Τσάμηδων

Αγκυρα και Βρυξέλλες εγείρουν θέματα Λοζάνης και Τσάμηδων

Επιβεβαιώνεται ότι τίποτα θετικό δε φέρνει στο λαό η συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ - ΕΕ και η βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους

Πίσω από τα χαμόγελα των «συμμάχων» στο ΝΑΤΟ, βρίσκεται η επικίνδυνη για τους λαούς όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Την απάτη που αναπαράγουν συστηματικά η κυβέρνηση και τα εγχώρια αστικά επιτελεία περί επίτευξης «σταθερότητας και ασφάλειας» μέσα από τη συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή, ήρθαν να υπογραμμίσουν εμφατικά οι επικίνδυνες και προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έθεσε θέμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης, αλλά και η παρέμβαση του αρμόδιου επιτρόπου για τη Διεύρυνση της ΕΕ, Γ. Χαν, ο οποίος εγείρει «τσαμικό ζήτημα», χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «εκκρεμή διμερή διαφορά» μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.
Πρόκειται για παρεμβάσεις οι οποίες στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν τις εντεινόμενες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως και το γεγονός ότι η περιβόητη «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» που προωθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με στόχο τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, σε κόντρα με τις αντίστοιχες επιδιώξεις άλλων αστικών τάξεων σε μια περιοχή που «μυρίζει μπαρούτι», τίποτα θετικό δεν προμηνύει για το λαό.

Οι επικίνδυνες δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και ενώ ταυτόχρονα χοντραίνει το παζάρι, π.χ. για το Κυπριακό ή τη διαχείριση του Προσφυγικού, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν, μιλώντας χτες στους κοινοτάρχες της Αγκυρας, έθεσε ευθέως θέμα σχετικά με τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία υπογράφτηκε το 1923 και έθεσε τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας.
Συγκεκριμένα, προετοιμάζοντας πιθανότατα και το έδαφος για ένα νέο γύρο αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, ο Τούρκος Πρόεδρος - σύμφωνα με την τουρκική «Hurriyet» - είπε: «Το 1920 μας απείλησαν με τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λοζάνης. Κάποιοι προσπάθησαν να μας εξαπατήσουν, παρουσιάζοντας αυτό ως νίκη».
«Με τη Συνθήκη της Λοζάνης», συνέχισε, «δώσαμε τα νησιά (σ.σ. τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου) που αν φωνάξεις θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;».
Μάλιστα, επαναφέροντας ουσιαστικά τις αξιώσεις της τουρκικής τάξης στο Αιγαίο, ο Τούρκος πρόεδρος ανέφερε ότι «ακόμα παλεύουμε σχετικά με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, καθώς και του εναέριου και εδαφικού χώρου μας», υποστηρίζοντας ότι «ο λόγος για αυτό βρίσκεται σε όσους έκατσαν στο τραπέζι για αυτή τη Συνθήκη. Οσοι έκατσαν εκεί δεν μας απέδωσαν δικαιοσύνη και τώρα εμείς θερίζουμε αυτά τα προβλήματα».
Στην Αθήνα, διπλωματικές πηγές σημείωναν σχετικά ότι «όλοι οφείλουν να σέβονται τη Συνθήκη της Λοζάννης». «Η Συνθήκη της Λοζάννης και όλο το διεθνές Δίκαιο είναι όντως μία πραγματικότητα στον πολιτισμένο κόσμο την οποία κανείς, ούτε η Αγκυρα, μπορεί να αγνοήσει και όλοι οφείλουν να σέβονται. Οσο οδυνηρό και αν τους φαίνεται αυτό», προσέθεταν.

«Τσαμικό ζήτημα» θέτει η ΕΕ

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις παραπάνω δηλώσεις, ο Επίτροπος της ΕΕ, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, Γιοχάνες Χαν, σε ερώτηση που δέχτηκε από την ευρωβουλευτή Μαρία Σπυράκη, για την ανακίνηση αλυτρωτικών διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδας κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών στην Αλβανία, απαντούσε χτες, μεταξύ άλλων:
«Η Επιτροπή επικρότησε το γεγονός ότι οι δύο χώρες (σ.σ.: Ελλάδα και Αλβανία) εξετάζουν τη θέσπιση κοινού μηχανισμού, που θα συνέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα για την επίλυση των εκκρεμών διμερών ζητημάτων. Σε αυτά περιλαμβάνονται η οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων ζωνών, τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες και τοτσαμικό ζήτημα», κάνοντας, εκ μέρους της Κομισιόν, πλάτες στις διεκδικήσεις των λεγόμενων Τσάμηδων, ως θέμα μάλιστα που εκκρεμεί να συζητηθεί και πρέπει να επιλυθεί ανάμεσα σε Αθήνα και Τίρανα...
Μάλιστα, ο Γ. Χαν έσπευσε να προσθέσει ότι η Κομισιόν «επικρότησε τις προσπάθειες αυτές, εκφράζοντας επιδοκιμασία για την εν λόγω σημαντική νέα διπλωματική δέσμευση, σε ανταλλαγή επιστολών με τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας»!
Αντιδρώντας στα παραπάνω, το ελληνικό ΥΠΕΞ εξέδωσε ανακοίνωση, χαρακτηρίζοντας την απάντηση του Επιτρόπου στην ερώτηση της Μ. Σπυράκη, «αναληθή και απαράδεκτη».
«Ως γνωστόν, τσαμικό ζήτημα δεν υφίσταται και, ως εκ τούτου, ουδέποτε έχει γίνει αποδεκτό ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Αλβανίας. Ο Επίτροπος Χαν με την ψευδή απάντησή του δείχνει ότι δεν ασκεί το ρόλο και τα καθήκοντά του βάσει της αρχής της αμεροληψίας ώστε να προάγεται το κοινό συμφέρον της Ενωσης, όπως προβλέπεται από το άρθρο 17 της Συνθήκης της Λισαβόνας. Ηδη του έχει ζητηθεί, και υποχρεούται βάσει του θεσμικού του ρόλου, να δώσει άμεσα πειστικές εξηγήσεις ως προς το απαράδεκτο και ψευδές περιεχόμενο της επίμαχης απάντησής του», καταλήγει το ΥΠΕΞ.
Βέβαια, το θέμα περιπλέκεται ακόμα παραπέρα, καθώς αργότερα μέσα στη μέρα, η εκπρόσωπος της Κομισιόν, Maja Kocijancic, δήλωσε σχετικά πως η Κομισιόν ενημερώθηκε νωρίτερα αυτό το χρόνο από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών ότι υπήρχε επιθυμία να ενδυναμώσουν τον μεταξύ τους διάλογο και να διερευνήσουν ανοικτά θέματα, για να βελτιώσουν παραπέρα τις διμερείς σχέσεις τους. Πρόσθεσε δε ότι η Κομισιόν επαίνεσε τότε πρόταση της ελληνικής πλευράς για σύσταση μιας πλατφόρμας διαλόγου για όλα τα ζητήματα που χρειάζονται διαλεύκανση. Οτι με αυτό σαν δεδομένο και με αυτό το πνεύμα, ο Επίτροπος Χαν απάντησε όπως απάντησε σε ερωτήσεις ευρωβουλευτών...
Το ελληνικό ΥΠΕΞ έσπευσε να αντιδράσει με τον εκπρόσωπό του, Στρ. Ευθυμίου, να δηλώνει: «Ορισμένοι στις Βρυξέλλες δεν κατανοούν τη σημασία τού να μην ψεύδεσαι»...

Δυνάμεις στα σύνορα

Σε κάθε περίπτωση, δεν περνά απαρατήρητο και το γεγονός ότι σε ένα περιβάλλον εντεινόμενων ενδοαστικών ανταγωνισμών, που βρωμά όλο και περισσότερο μπαρούτι, γίνονται μια σειρά κινήσεις κι από μεριάς Αθήνας, σε στρατιωτικό επίπεδο.
Π.χ. συχνότερες πτήσεις επιτήρησης ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού στην περιοχή ευθύνης της 8ης Μηχανοποιημένης Ταξιαρχίας (με έδρα τα Γιάννενα), πλησίον των βορείων συνόρων της χώρας.
Ακολουθείται ως πρακτική, το ελικόπτερο να πραγματοποιεί χαμηλές πτήσεις πάνω από τα Επιτηρητικά Φυλάκια και να προσγειώνεται σε ακριτικά χωριά της μεθορίου, στα οποία προσωπικό της Ταξιαρχίας συναντιέται και συνομιλεί με τους κατοίκους τους, θέλοντας να ενισχύσει το «αίσθημα ασφάλειας», αλλά και να μεταφέρει ένα «μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση», όπως αναφέρουν αρμόδιοι παράγοντες.
Να καταγραφούν επίσης δηλώσεις που έκανε χτες ο υπουργός Αμυνας Π. Καμμένος, ο οποίος συνοδευόμενος από τους αρχηγούς ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ επισκέφθηκε την Ξάνθη, όπου παρευρέθηκε στην Τελετή Παράδοσης Πολεμικών Σημαιών σε τρεις μεραρχίες του Δ' Σώματος Στρατού. Εκεί δήλωσε: «Σήμερα παραδόθηκαν οι τρεις Πολεμικές Σημαίες, σε τρεις ιστορικές μεραρχίες. Σκοπός μας είναι να ενισχυθούν οι Ενοπλες Δυνάμεις στη Θράκη και τη Μακεδονία και αυτό θα το επιτύχουμε κατόπιν σχεδιασμού του ΓΕΕΘΑ και των Γενικών Επιτελείων».
Μεταβαίνοντας λίγο αργότερα στην Ορεστιάδα, χαρακτήριζε την περιοχή ως έχουσα «τεράστια επιχειρησιακή και εθνική αξία. Οπως γνωρίζετε, η προάσπιση της περιοχής του Εβρου λόγω της καίριας και σημαντικής αξίας που έχει στο εθνικό αμυντικό μας σύστημα, είναι υψίστης σημασίας για την ασφάλεια, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας».
Επίσης διαβεβαίωνε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι «να μετακινηθούν ακόμα περισσότερες δυνάμεις στην περιοχή της Θράκης και ιδιαίτερα στην περιοχή του Εβρου. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται η αναδιαμόρφωση όλου του σχεδιασμού των Ενόπλων Δυνάμεων με μετακίνηση μονάδων από περιοχές της νοτίου και της κεντρικής Ελλάδας προς τα βόρεια σύνορά μας και ιδιαίτερα προς την περιοχή της Θράκης»...

«Δυο κόσμοι»... μια εξαπάτηση

«Δυο κόσμοι»... μια εξαπάτηση

«Σχολείο ισότητας και ποιότητας», «Παιδεία για όλους - Παιδεία για την ελίτ», «Δύο κόσμοι: Παιδεία για όλους και εκπαίδευση για λίγους και αγορά». Με αυτούς και άλλους ευφάνταστους - στα όρια της επιστημονικής φαντασίας - τίτλους μετέφεραν οι χτεσινές εφημερίδες που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ την υποτιθέμενη «σφοδρή αντιπαράθεση» που έγινε προχτές στη Βουλή για την Παιδεία ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Δηλαδή, μια τελείως επίπλαστη και μακριά από την πραγματικότητα προσπάθεια να στηθούν και εδώ ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και «χάσματα» ανάμεσα στους νυν και τους επίδοξους διαχειριστές του συστήματος. Σηκώνοντας, κατά τα γνωστά, πολύ «αχό» για να κρύβεται από πίσω η συμφωνία πάνω στη στρατηγική κατεύθυνση. Στο ρόλο, δηλαδή, που επιφυλάσσουν (και) για την Παιδεία όλοι οι επίδοξοι διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.

***

Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Τον είπε ξεκάθαρα προχτές στη Βουλή ο πρωθυπουργός: «Η αναβάθμιση της Παιδείας έχει κομβικό ρόλο στην υπόθεση της ανάκαμψης της χώρας και της οριστικής εξόδου από την κρίση». Η γνωστή, δηλαδή, θέση όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η Παιδεία πρέπει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά να προσαρμοστεί στις σύγχρονες απαιτήσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας και οικονομίας, να συμβάλει στην ανάκαμψη από την καπιταλιστική κρίση. Στόχος που για να υλοποιηθεί προϋποθέτει την ισοπέδωση όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των παιδιών τους, και της Παιδείας συμπεριλαμβανομένης.
Ολα αυτά φυσικά δεν είναι απλά «ευχολόγια». Η στρατηγική σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ αποτυπώνεται όχι μόνο στη γενική κατεύθυνση, αλλά και σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα. Ποιες είναι οι «κολοσσιαίες διαφορές» εδώ;
Μήπως η «αυτονομία» των σχολείων για την οποία μίλησε ο πρόεδρος της ΝΔ; Μα για το ίδιο μιλάνε και τα συμπεράσματα του κυβερνητικού διαλόγου για την Παιδεία, που περιγράφουν ένα σχολείο «διαφοροποιημένο» και «αυτόνομο», ουσιαστικά ακόμα πιο ταξικά κατηγοριοποιημένο και με ακόμα στενότερη σύνδεση με την αγορά.
Μήπως ότι «ο ένας παλεύει να κερδίσει κονδύλια για την Παιδεία και ο άλλος προστρέχει να κόψει τα χρήματα από την Παιδεία για να φτάσει τους δημοσιονομικούς στόχους», όπως έγραψε η χτεσινή «Αυγή», χαρίζοντας άφθονο - πικρό - γέλιο σε κάθε λαϊκή οικογένεια που βλέπει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να λειτουργούν με τεράστιες ελλείψεις, σε εκπαιδευτικούς και μέσα, ουσιαστικά με ό,τι περισσεύει απ' όσα πηγαίνουν στο τάισμα των επιχειρηματικών ομίλων και τη «συγκράτηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής» του 3ου μνημονίου, για την οποία μίλησε προχτές ο πρωθυπουργός;
Μήπως στο ότι η «"γαλάζια" Παιδεία θα βλέπει τους μαθητές ως "πελάτες" που χρειάζεται για να υλοποιηθεί η νεοφιλελεύθερη κοινωνία», όπως έγραψε η χτεσινή «Αυγή», υπονοώντας ότι η «ροζ» Παιδεία τούς βλέπει σαν κάτι άλλο; Και τότε γιατί πέρα από τον ένα σκασμό λεφτά που πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες, είτε για να γεμίσουν τη σχολική τσάντα είτε για να λειτουργήσουν τα σχολεία είτε για να σπουδάσουν τα παιδιά, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ μιλάνε για εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης σχολείων και πανεπιστημίων κ.ο.κ.; Γιατί άραγε και προχτές τόσο ο Αλ. Τσίπρας όσο και ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν άγγιξαν καν τη λέξη «δικαιώματα» για όλους, αλλά τις χιλιοειπωμένες «ίσες ευκαιρίες» σαν κι αυτές που έχουν οι πελάτες όλων των ειδών;
Μήπως είναι ότι η ΝΔ θέλει τα ιδιωτικά σχολεία αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταργεί και θέλει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία όπως - βολικά - του επιτίθεται η ΝΔ; Κάθε άλλο, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να υπάρχουν και τα ιδιωτικά σχολεία, απλά να περιορίσει κάπως την «ασυδοσία» των σχολαρχών, χωρίς φυσικά να καταργήσει το επιχειρηματικό κέρδος σε ένα κατά τ' άλλα «κοινωνικό αγαθό».
Μήπως είναι ότι η ΝΔ θέλει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για να υλοποιούν πιο αποφασιστικά αυτήν την πολιτική και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται; Αστεία πράγματα, μιας που κι αυτά και έχουν καταγραφεί στο διάλογο της κυβέρνησης για την Παιδεία, αλλά και ο πρωθυπουργός κράτησε προχτές ορθάνοιχτη αυτή την προοπτική.
`Η μήπως οι «δυο κόσμοι» αφορούν το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης συνολικά και του σχολείου; Και τότε γιατί η κυβέρνηση κρατάει ανέπαφο το από το 2006 περιεχόμενο των προγραμμάτων στα σχολεία, στο οποίο κυριαρχούν η διαθεματικότητα, η αντιεπιστημονικότητα, ο ανορθολογισμός; Που ανάμεσα στα άλλα εντάσσει και την «επιχειρηματικότητα» ως «βασική ύλη» και περιεχόμενο.
Η λίστα έχει πολλά και δεν έχει τέλος. Δεν θα μπορούσε να 'ναι κι αλλιώς όταν δεν πάει καλά καλά ένας χρόνος απ' όταν όλοι μαζί και αντάμα ψήφιζαν το 3ο μνημόνιο, που περιλαμβάνει και το ζήτημα της Παιδείας και που υλοποιεί κατά γράμμα εδώ κι ένα χρόνο η κυβέρνηση, γεγονός που ουσιαστικά παραδέχτηκε και ο υπουργός Παιδείας στην προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή, ο οποίος σημείωσε ότι οδηγός για το «τριετές μεταρρυθμιστικό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία θα είναι η νέα έκθεση του ΟΟΣΑ.

***

Βεβαίως, υπάρχουν και διαφορές. Μια βασική είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η νέα σοσιαλδημοκρατία, διατηρεί και εδώ μια μεγαλύτερη ευελιξία και άρα και ικανότητα να εξαπατά, να εμφανίζει δευτερεύουσες αλλαγές ως «κοσμογονία», να ντύνει αντιλαϊκά μέτρα με «φιλολαϊκό» και τελευταία «παιδαγωγικό» περίβλημα. Να επικαλείται χωρίς ντροπή τον Γληνό και άλλους κομμουνιστές διανοούμενους, την ίδια ώρα που προωθεί με καταιγιστικούς ρυθμούς μια Παιδεία ακόμα μεγαλύτερων ταξικών φραγμών, ακόμα πιο στενά δεμένη με τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων. Να παρουσιάζει σαν «κανονικότητα» τις ελλείψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, επιχειρώντας ευθέως να δημιουργήσει στις λαϊκές οικογένειες μειωμένες μορφωτικές απαιτήσεις για τα παιδιά της. Η βρώμικη αυτή προσπάθεια δεν πρέπει να περάσει...