Άγονη πλήξη
Εναλλακτικοί τίτλοι: πλιάτσικο, πλιατσικολόγημα
Μία μερούλα είναι λίγη, πολύ λίγη
Δύο μερούλες είναι λίγες τι να πω
Οι τρεις μερούλες είναι λίγες, πολύ λίγες
Δώσε μου τέσσερις, αν θες να ξαναρθώ
Αντικειμενικά μιλώντας, μπορεί να μην ήταν το πιο ιδιαίτερο φεστιβαλικό τριήμερο στη ΛΔ του Βορρά. Αλλά -υποκειμενικά μιλώντας- η κε του μπλοκ το χάρηκε με το παραπάνω κι εκθέτει κωδικοποιημένες τις εντυπώσεις της.
-Με εξαίρεση τον ουρανό, που μας λυπήθηκε και δεν έπεσε στα κεφάλια μας, το επίγειο σύμπαν συνωμότησε για να κρατήσει το ευρύ κοινό και τους αμφιταλαντευόμενους μακριά από το Φεστιβάλ. ΔΕΘ, Μητσοτάκης στο Βελλίδειο (και τα επτά κακά της γκαντεμιάς του), πορείες για το Φύσσα κι η απεργία στις συγκοινωνίες, έφεραν τρελή κίνηση στους λιγοστούς δρόμους, που έμειναν ανοιχτοί απ' το κέντρο για τα δυτικά.
Ξαφνικά, ο Πλιάτσικας δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.
Παρόλα όσα, ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος και ήταν η πρώτη φορά μες στο τριήμερο που παίξαμε μουσικές καρέκλες (αφού δεν τις μοιράζουμε με δελτίο). Όσο μιλούσε ο Παρασκευάς, κάποιοι έκαναν επένδυση βραχυπρόθεσμης απόδοσης και έπιαναν τραπέζια στη λαϊκή σκηνή, όπου μετά έγινε λαϊκό προσκύνημα. Ενώ άλλοι είχαν ξεχαστεί στη νεανική σκηνή, με τους Datsun (ή κάτι τέτοιο) και τον τραγουδιστή τους που πρόφερε το "ταυ" φτύνοντας, όπως ο Τουρνάς στο "η οργή του ματώνει τη μέρα". Και δεν είμαι σίγουρος αν τελικά διακόπηκε καθόλου (ή τέλος πάντων εγκαίρως) το πρόγραμμα.
Η παράπλευρη είσοδος της λαϊκής είχε φρακάρει ήδη από το Ποντιακό γλέντι (μα πόσους Πόντιους έχουμε;). Όταν βγήκε ο Μαργαρίτης (φιστίκι, ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι) δεν μπορούσες να κάνεις ούτε βήμα μπρος, καθώς προχωρά η ιστορία. Και όταν σχόλασε και η κεντρική, οι αδέσποτες καρέκλες (χωρίς τραπέζι) κόντευαν να φτάσουν στην ταβέρνα και να κλείσουν την έξοδο. Οπότε όσοι δεν είχαν (παρά μόνο) στερνή γνώση, χρειάζονταν τόλμη και αντοχή για να σταθούν στο χώρο.
Μεγάλη αλήθεια (όπως είπε κι ένας σφος): ο Μαργαρίτης έπρεπε να έχει πει στην κεντρική σκηνή και να τη γεμίσει ως τη Λαγκαδά.
Όπως μεγάλη αλήθεια είναι πως οι ONIRAMA είναι κάτι σαν την ελληνική εκδοχή του Τζάστιν Μπίπερ. Αν και το δικό μου απαίδευτο κι ακαλλιέργητο αυτί δεν μπορούσε να βρει πολλές διαφορές ανάμεσα σε αυτούς και τα Κίτρινα Ποδήλατα που προηγήθηκαν, καταλήγοντας δημιουργικό σε ένα Κιτρινόραμα.
Ποιος κίνδυνος είναι πιο μεγάλος, ρώτησαν κάποτε το Στάλιν: η ποντιακή λύρα για παραπάνω από ένα τέταρτο ή μήπως οι Ονιράμα;
-Αυτός που υποτιμούμε περισσότερο, απάντησε ο σύντροφος με το μουστάκι, για να προσθέσει λίγο αργότερα.
-Βασικά, το ξανασκέφτηκα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο Φίλιππος Πλιάτσικας.
Ο οποίος κεντούσε στην κεντρική, έμπλεος πολιτικών μηνυμάτων με πολύ νόημα (δώσε βάση, άμα δεν το προσέξεις, το 'χασες).
Είπε μια μπερδεμένη ιστορία για τους φίλους του που έγιναν εξουσία και τις κλήσεις από τα διόδια που παίρνει αλλά δεν πληρώνει, δεν πληρώνει. Ένα τραγούδι που -κατά δήλωσή του- γράφτηκε για την κρίση, αν και δεν του φαίνεται: μα πού να πάμε, που 'χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι. Και άλλο ένα για την ελπίδα μέσα μας και το πώς θα αλλάξει ο κόσμος: αν θα μπορούσα τον κόσμο να αλλάξω, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Έλα ρε, αλήθεια; Κι εγώ πράσινο τον ήλιο του ΠαΣοΚ, γιατί ξεθώριασε; Ή μάλλον, θα ξαναέβαφα γαλάζιο τον Μάλμπασα, όπως είχε πει ένας ακροατής στο ραδιοφωνικό Fight-Club.
Με τόση άγονη πλήξη λοιπόν, ο πιο ενδιαφέρον περιστατικό της συναυλίας ήταν κάποια στιγμή που καμιά δεκαριά μέλη της περιφρούρησης έτρεχαν αλαφιασμένοι προς την κεντρική σκηνή να επέμβουν κάπου για κάτι, αλλά δεν είδαμε ποτέ τι.
Το κλου της βραδιάς όμως ήταν η εμφάνιση στο χώρο ενός ινστρούκτορα του τίποτα -όπως είχε πει κάποτε για τον γάβρο Ρούση ο βάζελος Γκόντζος- που δεν εκπροσωπεί πια τη ΝΔ, ούτε καν τον Ιβάν Σαββίδη, που δεν πήγε στο γάμο της ανιψιάς του. Ω ναι, έσκασε μύτη ο Παπαμιμίκος! Και δίπλα του ένας παλιός αρχιδαπίτης στα ΤΕΙ, που ξύπνησε στο λαϊκό στρώμα την όρεξη για σούτια και γονατιές, καθώς και μνήμες από το (τραμπούκικα) χτυπημένο χέρι του, που τον πονάει ακόμα, όταν αλλάζει ο καιρός κι η συγκυρία κι έρχεται η επαναστατική κατάσταση.
Άλλες μεγάλες φεστιβαλικές αλήθειες:
-το καλύτερο πράγμα του κόσμου είναι τα χοντρά αθλητικά παπούτσια με αερόσολα, για να μη νιώθεις για μέρες μετά πετραδάκια και χαλίκια στο πέλμα σου.
-τα μαύρα παπούτσια είναι καλό να αποφεύγονται, γιατί καταλήγουν με άλλο χρώμα από την άσπρη σκόνη (όχι από αυτή που παίρνει ο Γουίλι, αν και υπήρχαν μερικές παρασπονδίες του κοινού, με κάτι περίεργες μυρωδιές, που εγώ δεν τις παρεξηγώ, γιατί η απαίδευτη κι ακαλλιέργητη μύτη μου τις μπερδεύει με τη μυρωδιά από τα πούρα του ελληνοκουβαικού συνδέσμου). Αυτός είναι ένας βασικός αισθητικός κανόνας, όπως οι κάθετες ρίγες που αδυνατίζουν, κατά το σφο Οβελίξ.
-το σύστημα μετάδοσης λεπτό προς λεπτό και αδιάκοπης διαλεκτικής κίνησης από σκηνή σε σκηνή είναι το καλύτερο, γιατί παίρνεις μικρή γεύση από όλα και δεν κινδυνεύεις να μείνεις κολλημένος σε μια βάση, όπου ο αγώνας είναι σούπα και θα βαρεθείς. Από την άλλη όμως κινδυνεύεις να χάσεις τα καλύτερα στιγμιότυπα της βραδιάς στο ζάπινγκ.
-Τα βιβλία της ΣΕ στο φεστιβάλ ήταν βασικά φτηνότερα από ό,τι στο βιβλιοπωλείο -και δεν εννοώ μόνο αυτά που ήταν σε προσφορά.
-Σελιδοδείκτη να βάλω;
-Ε... ναι... βάλε το... αυτόν με τον Μπελογιάννη.
-Το Χαρίλαο κανείς δεν τον θέλει...
Εννοείται τελικά πως πήρα και τους δυο, μη δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις για το Φλωράκη. Τον Χαρίλαο δε θα τον απορρίψεις ξανά. Τον Χαρίλαο.
Αν και το πιο πιθανό είναι πως οι περισσότεροι δυσκολεύονται να τον αναγνωρίσουν στρατιώτη του ΔΣΕ, χωρίς το μουστάκι και τα άσπρα μαλλιά.
-Η ωραία υγρασία της πόλης, που είναι το σήμα κατατεθέν της και γίνεται μοβ όταν φωτίζεται, αλλά όχι σαν το μοβ μαλλί της προδότριας που δεν ήρθε χτες, κάθεται γλυκά στο λαιμό σου για μισή μέρα και φεύγει μόνη της δια της φυσικής οδού, μετά από λίγες ώρες.
-Η γκαζόζα Βίκος είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό ζαχαρόνερο.
-Ομόρφυνε η νεολαία ή εγώ βλέπω καλύτερα; ρώτησε ο Μαργαρίτης.
Λέμε όχι στα ψευδοδιλήμματα. Κανένα από τα δύο πιθανότατα. Ή και τα δύο.
Άλλα αξιοσημείωτα από το χώρο.
Το φωτογραφικό υλικό της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ (στα αριστερά από την κεντρική είσοδο, αν δεν ακολουθούσες τη μυρωδιά των λουκουμάδων) και τη λεζάντα που έλεγε: κατασκευή αμπρί.
Και με έβαλε σαν σκέψεις αν είναι άκλιτο, το αμπρί-του αμπρί, ή το λέμε έτσι για λόγους ευφωνίας, και για να μην ακούγεται σαν σαλάγημα: τ' αμπριού-ου-ου (κιτς-κιτς).
-Το περίπτερο της επιτροπής αγώνα στα ταξί, με τον (εξ ορισμού) ταξικό αγώνα.
-Οι μπύρες Τσεχίας, στο ειδικό περίπτερο, που είχε και βραστά λουκάνικα.
Κι ακριβώς δίπλα, μια μικρή έκθεση σοβιετικής αφίσας, με ένα σπάνιο, προλεκάλτ διαμάντι, από την προπολεμική περίοδο. Που είναι το εξής.
Εμπρός για μια πολιτισμένη αποταμίευση!
Φύλαγε τα λεφτά σου στο ταμιευτήριο!
Τι να πούμε τι, τι να σχολιάσουμε...
Κι άλλο ένα, μεταπολεμικό αυτό, για την οικοδόμηση με την ευρεία και τη στενή, ειδική έννοια.
(εκτός κι αν είσαι στα Γιάννενα, όπου δε βγαίνει ήλιος ποτέ...)
-η τιτοϊκή κονκάρδα ενός σφου, με τον Γιόζιπ Μπρος να είναι φτυστός ο... γγ.
Τι έγινε ρε παιδιά; Προβοκάτσια μες στο ίδιο μου το σπίτι;
Που θα έλεγε κι ο Σπύρος από τους Απαράδεκτους.
Το βρέφος με το φωτόσπαθο και τις μπουρμπουλήθρες, που αν δεν είχε τις δεύτερες, σχεδόν θα το συμπαθούσε ο Sniper -γιατί αυτό είναι το ταβάνι του με τα παιδιά.
Και το άλλο μες στο καρότσι που μάθαινε από τους γονείς του να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι, με ροκ ακούσματα (οι σωστές βάσεις σε αυτήν την ηλικία μπαίνουν). Όπως κάνει δηλ κι ο Sniper, στο ρυθμό του My Sharona, όταν συμμετέχει τυπικά σε μια συζήτηση όπου μιλάει μόνο ή κυρίως ο άλλος -γιατί αυτό είναι το ταβάνι της κοινωνικότητάς του.
-Η ροκ μπάντα που βρέθηκε (κατά λάθος;) για λίγο στη λαϊκή σκηνή. Και η λαϊκή διασκευή του "τι κόσμος είναι αυτός", που ακούσαμε την πρώτη μέρα...
Στην Πάτρα, οι πηγές μου λένε πως ο Ζαραλίκος "κριτίκαρε" τους Πατρινούς και τη δημοτική τους αρχή, που δεν ανέχονται τις ελεύθερες φωνές. Πχ σαν αυτές που δικάζονται εδώ και τρία χρόνια -και όχι με δίκη-εξπρές, όπως ο Πελετίδης- από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Και αν εξαρτάται από αυτήν, θα μείνουν ελεύθερες να αλωνίζουν.
Η φεστιβαλική ανταπόκριση δεν είναι πλήρης, γιατί λείπει το κομμάτι για το αθλητικό διήμερο που προηγήθηκε. Αλλά όπως είπε το Λ.Σ (και ο Sniper) σε στιγμές οίστρου, ενοχλητικού σαν αλογόμυγα: αυτά θα τα διαβάσετε στην... Καζέρτα ντε λο Σπορτ!
Ωχ, Μαντόνα Μία...
Μία μερούλα είναι λίγη, πολύ λίγη
Δύο μερούλες είναι λίγες τι να πω
Οι τρεις μερούλες είναι λίγες, πολύ λίγες
Δώσε μου τέσσερις, αν θες να ξαναρθώ
Αντικειμενικά μιλώντας, μπορεί να μην ήταν το πιο ιδιαίτερο φεστιβαλικό τριήμερο στη ΛΔ του Βορρά. Αλλά -υποκειμενικά μιλώντας- η κε του μπλοκ το χάρηκε με το παραπάνω κι εκθέτει κωδικοποιημένες τις εντυπώσεις της.
-Με εξαίρεση τον ουρανό, που μας λυπήθηκε και δεν έπεσε στα κεφάλια μας, το επίγειο σύμπαν συνωμότησε για να κρατήσει το ευρύ κοινό και τους αμφιταλαντευόμενους μακριά από το Φεστιβάλ. ΔΕΘ, Μητσοτάκης στο Βελλίδειο (και τα επτά κακά της γκαντεμιάς του), πορείες για το Φύσσα κι η απεργία στις συγκοινωνίες, έφεραν τρελή κίνηση στους λιγοστούς δρόμους, που έμειναν ανοιχτοί απ' το κέντρο για τα δυτικά.
Ξαφνικά, ο Πλιάτσικας δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.
Παρόλα όσα, ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος και ήταν η πρώτη φορά μες στο τριήμερο που παίξαμε μουσικές καρέκλες (αφού δεν τις μοιράζουμε με δελτίο). Όσο μιλούσε ο Παρασκευάς, κάποιοι έκαναν επένδυση βραχυπρόθεσμης απόδοσης και έπιαναν τραπέζια στη λαϊκή σκηνή, όπου μετά έγινε λαϊκό προσκύνημα. Ενώ άλλοι είχαν ξεχαστεί στη νεανική σκηνή, με τους Datsun (ή κάτι τέτοιο) και τον τραγουδιστή τους που πρόφερε το "ταυ" φτύνοντας, όπως ο Τουρνάς στο "η οργή του ματώνει τη μέρα". Και δεν είμαι σίγουρος αν τελικά διακόπηκε καθόλου (ή τέλος πάντων εγκαίρως) το πρόγραμμα.
Η παράπλευρη είσοδος της λαϊκής είχε φρακάρει ήδη από το Ποντιακό γλέντι (μα πόσους Πόντιους έχουμε;). Όταν βγήκε ο Μαργαρίτης (φιστίκι, ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι) δεν μπορούσες να κάνεις ούτε βήμα μπρος, καθώς προχωρά η ιστορία. Και όταν σχόλασε και η κεντρική, οι αδέσποτες καρέκλες (χωρίς τραπέζι) κόντευαν να φτάσουν στην ταβέρνα και να κλείσουν την έξοδο. Οπότε όσοι δεν είχαν (παρά μόνο) στερνή γνώση, χρειάζονταν τόλμη και αντοχή για να σταθούν στο χώρο.
Μεγάλη αλήθεια (όπως είπε κι ένας σφος): ο Μαργαρίτης έπρεπε να έχει πει στην κεντρική σκηνή και να τη γεμίσει ως τη Λαγκαδά.
Όπως μεγάλη αλήθεια είναι πως οι ONIRAMA είναι κάτι σαν την ελληνική εκδοχή του Τζάστιν Μπίπερ. Αν και το δικό μου απαίδευτο κι ακαλλιέργητο αυτί δεν μπορούσε να βρει πολλές διαφορές ανάμεσα σε αυτούς και τα Κίτρινα Ποδήλατα που προηγήθηκαν, καταλήγοντας δημιουργικό σε ένα Κιτρινόραμα.
Ποιος κίνδυνος είναι πιο μεγάλος, ρώτησαν κάποτε το Στάλιν: η ποντιακή λύρα για παραπάνω από ένα τέταρτο ή μήπως οι Ονιράμα;
-Αυτός που υποτιμούμε περισσότερο, απάντησε ο σύντροφος με το μουστάκι, για να προσθέσει λίγο αργότερα.
-Βασικά, το ξανασκέφτηκα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο Φίλιππος Πλιάτσικας.
Ο οποίος κεντούσε στην κεντρική, έμπλεος πολιτικών μηνυμάτων με πολύ νόημα (δώσε βάση, άμα δεν το προσέξεις, το 'χασες).
Είπε μια μπερδεμένη ιστορία για τους φίλους του που έγιναν εξουσία και τις κλήσεις από τα διόδια που παίρνει αλλά δεν πληρώνει, δεν πληρώνει. Ένα τραγούδι που -κατά δήλωσή του- γράφτηκε για την κρίση, αν και δεν του φαίνεται: μα πού να πάμε, που 'χει αρχίσει να νυχτώνει και φοβάμαι. Και άλλο ένα για την ελπίδα μέσα μας και το πώς θα αλλάξει ο κόσμος: αν θα μπορούσα τον κόσμο να αλλάξω, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Έλα ρε, αλήθεια; Κι εγώ πράσινο τον ήλιο του ΠαΣοΚ, γιατί ξεθώριασε; Ή μάλλον, θα ξαναέβαφα γαλάζιο τον Μάλμπασα, όπως είχε πει ένας ακροατής στο ραδιοφωνικό Fight-Club.
Με τόση άγονη πλήξη λοιπόν, ο πιο ενδιαφέρον περιστατικό της συναυλίας ήταν κάποια στιγμή που καμιά δεκαριά μέλη της περιφρούρησης έτρεχαν αλαφιασμένοι προς την κεντρική σκηνή να επέμβουν κάπου για κάτι, αλλά δεν είδαμε ποτέ τι.
Το κλου της βραδιάς όμως ήταν η εμφάνιση στο χώρο ενός ινστρούκτορα του τίποτα -όπως είχε πει κάποτε για τον γάβρο Ρούση ο βάζελος Γκόντζος- που δεν εκπροσωπεί πια τη ΝΔ, ούτε καν τον Ιβάν Σαββίδη, που δεν πήγε στο γάμο της ανιψιάς του. Ω ναι, έσκασε μύτη ο Παπαμιμίκος! Και δίπλα του ένας παλιός αρχιδαπίτης στα ΤΕΙ, που ξύπνησε στο λαϊκό στρώμα την όρεξη για σούτια και γονατιές, καθώς και μνήμες από το (τραμπούκικα) χτυπημένο χέρι του, που τον πονάει ακόμα, όταν αλλάζει ο καιρός κι η συγκυρία κι έρχεται η επαναστατική κατάσταση.
Άλλες μεγάλες φεστιβαλικές αλήθειες:
-το καλύτερο πράγμα του κόσμου είναι τα χοντρά αθλητικά παπούτσια με αερόσολα, για να μη νιώθεις για μέρες μετά πετραδάκια και χαλίκια στο πέλμα σου.
-τα μαύρα παπούτσια είναι καλό να αποφεύγονται, γιατί καταλήγουν με άλλο χρώμα από την άσπρη σκόνη (όχι από αυτή που παίρνει ο Γουίλι, αν και υπήρχαν μερικές παρασπονδίες του κοινού, με κάτι περίεργες μυρωδιές, που εγώ δεν τις παρεξηγώ, γιατί η απαίδευτη κι ακαλλιέργητη μύτη μου τις μπερδεύει με τη μυρωδιά από τα πούρα του ελληνοκουβαικού συνδέσμου). Αυτός είναι ένας βασικός αισθητικός κανόνας, όπως οι κάθετες ρίγες που αδυνατίζουν, κατά το σφο Οβελίξ.
-το σύστημα μετάδοσης λεπτό προς λεπτό και αδιάκοπης διαλεκτικής κίνησης από σκηνή σε σκηνή είναι το καλύτερο, γιατί παίρνεις μικρή γεύση από όλα και δεν κινδυνεύεις να μείνεις κολλημένος σε μια βάση, όπου ο αγώνας είναι σούπα και θα βαρεθείς. Από την άλλη όμως κινδυνεύεις να χάσεις τα καλύτερα στιγμιότυπα της βραδιάς στο ζάπινγκ.
-Τα βιβλία της ΣΕ στο φεστιβάλ ήταν βασικά φτηνότερα από ό,τι στο βιβλιοπωλείο -και δεν εννοώ μόνο αυτά που ήταν σε προσφορά.
-Σελιδοδείκτη να βάλω;
-Ε... ναι... βάλε το... αυτόν με τον Μπελογιάννη.
-Το Χαρίλαο κανείς δεν τον θέλει...
Εννοείται τελικά πως πήρα και τους δυο, μη δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις για το Φλωράκη. Τον Χαρίλαο δε θα τον απορρίψεις ξανά. Τον Χαρίλαο.
Αν και το πιο πιθανό είναι πως οι περισσότεροι δυσκολεύονται να τον αναγνωρίσουν στρατιώτη του ΔΣΕ, χωρίς το μουστάκι και τα άσπρα μαλλιά.
-Η ωραία υγρασία της πόλης, που είναι το σήμα κατατεθέν της και γίνεται μοβ όταν φωτίζεται, αλλά όχι σαν το μοβ μαλλί της προδότριας που δεν ήρθε χτες, κάθεται γλυκά στο λαιμό σου για μισή μέρα και φεύγει μόνη της δια της φυσικής οδού, μετά από λίγες ώρες.
-Η γκαζόζα Βίκος είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό ζαχαρόνερο.
-Ομόρφυνε η νεολαία ή εγώ βλέπω καλύτερα; ρώτησε ο Μαργαρίτης.
Λέμε όχι στα ψευδοδιλήμματα. Κανένα από τα δύο πιθανότατα. Ή και τα δύο.
Άλλα αξιοσημείωτα από το χώρο.
Το φωτογραφικό υλικό της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ (στα αριστερά από την κεντρική είσοδο, αν δεν ακολουθούσες τη μυρωδιά των λουκουμάδων) και τη λεζάντα που έλεγε: κατασκευή αμπρί.
Και με έβαλε σαν σκέψεις αν είναι άκλιτο, το αμπρί-του αμπρί, ή το λέμε έτσι για λόγους ευφωνίας, και για να μην ακούγεται σαν σαλάγημα: τ' αμπριού-ου-ου (κιτς-κιτς).
-Το περίπτερο της επιτροπής αγώνα στα ταξί, με τον (εξ ορισμού) ταξικό αγώνα.
-Οι μπύρες Τσεχίας, στο ειδικό περίπτερο, που είχε και βραστά λουκάνικα.
Κι ακριβώς δίπλα, μια μικρή έκθεση σοβιετικής αφίσας, με ένα σπάνιο, προλεκάλτ διαμάντι, από την προπολεμική περίοδο. Που είναι το εξής.
Εμπρός για μια πολιτισμένη αποταμίευση!
Φύλαγε τα λεφτά σου στο ταμιευτήριο!
Τι να πούμε τι, τι να σχολιάσουμε...
Κι άλλο ένα, μεταπολεμικό αυτό, για την οικοδόμηση με την ευρεία και τη στενή, ειδική έννοια.
(εκτός κι αν είσαι στα Γιάννενα, όπου δε βγαίνει ήλιος ποτέ...)
-η τιτοϊκή κονκάρδα ενός σφου, με τον Γιόζιπ Μπρος να είναι φτυστός ο... γγ.
Τι έγινε ρε παιδιά; Προβοκάτσια μες στο ίδιο μου το σπίτι;
Που θα έλεγε κι ο Σπύρος από τους Απαράδεκτους.
Το βρέφος με το φωτόσπαθο και τις μπουρμπουλήθρες, που αν δεν είχε τις δεύτερες, σχεδόν θα το συμπαθούσε ο Sniper -γιατί αυτό είναι το ταβάνι του με τα παιδιά.
Και το άλλο μες στο καρότσι που μάθαινε από τους γονείς του να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι, με ροκ ακούσματα (οι σωστές βάσεις σε αυτήν την ηλικία μπαίνουν). Όπως κάνει δηλ κι ο Sniper, στο ρυθμό του My Sharona, όταν συμμετέχει τυπικά σε μια συζήτηση όπου μιλάει μόνο ή κυρίως ο άλλος -γιατί αυτό είναι το ταβάνι της κοινωνικότητάς του.
-Η ροκ μπάντα που βρέθηκε (κατά λάθος;) για λίγο στη λαϊκή σκηνή. Και η λαϊκή διασκευή του "τι κόσμος είναι αυτός", που ακούσαμε την πρώτη μέρα...
Στην Πάτρα, οι πηγές μου λένε πως ο Ζαραλίκος "κριτίκαρε" τους Πατρινούς και τη δημοτική τους αρχή, που δεν ανέχονται τις ελεύθερες φωνές. Πχ σαν αυτές που δικάζονται εδώ και τρία χρόνια -και όχι με δίκη-εξπρές, όπως ο Πελετίδης- από την ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Και αν εξαρτάται από αυτήν, θα μείνουν ελεύθερες να αλωνίζουν.
Η φεστιβαλική ανταπόκριση δεν είναι πλήρης, γιατί λείπει το κομμάτι για το αθλητικό διήμερο που προηγήθηκε. Αλλά όπως είπε το Λ.Σ (και ο Sniper) σε στιγμές οίστρου, ενοχλητικού σαν αλογόμυγα: αυτά θα τα διαβάσετε στην... Καζέρτα ντε λο Σπορτ!
Ωχ, Μαντόνα Μία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου