Μόνος με το τέλμα και το χάνω

 Μόνος με το τέλμα και το χάνω

Αν οι τοίχοι είχαν φωνή (εκτός από αυτιά) μπορεί να ήταν κραυγή αγωνίας. Πάντως θα μύριζε όπως το χνότο τους: αμμωνία (αφού κάποιοι το βρίσκουν βολικό να σημαδεύουν σαν σκύλοι τις γωνίες), περιττώματα, καμένο (από τις μολότοφ, τους κάδους και τις ελπίδες των ενοίκων που ασφυκτιούν μέσα τους) και δυσωδία, από τα σκουπίδια, τα καυσαέρια και την μπόχα την ανθρώπινη, που γράφει τη δική της ιστορία με μπογιά ανεξίτηλη. Ήταν μια λέξη μοναχά: απελπισία.

Μόνος με το τέλμα και το χάνω

Ο τοίχος αυτός είναι στην Πατησίων, απέναντι από το Πολυτεχνείο, και το σύνθημα διανθισμένο με κάτι σκανδιναβικά όμικρον, την κατάθλιψη του βόρειου πόλου και τα ποσοστά αυτοκτονίας κοντά στο φαύλο Αρκτικό κύκλο. Χώμα είμαστε κι εκεί καταλήγουμε, σαν τις ελπίδες μας. Και η πλάκα είναι πως εκεί στο βορρά (αντιστρέφοντας διαλεκτικά το "εκεί στο νότο") τα έχουν σχεδόν όλα -που λέει ο λόγος, γιατί αυτά είναι πάντα σχετικά στο σύστημα που ζούμε- εκτός από ήλιο. Και ο κόσμος που γίνεται αποδημητικό πουλί, αφήνει πίσω του και θυσιάζει τον καλό καιρό, για να βρει (τον κακό του τον καιρό και) μια δουλειά στο βορρά. Όπου κινδυνεύει με κατάθλιψη και του έρχεται συχνά να αποδημήσει μια και καλή εις κύριον -που δεν υπάρχει.

Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά -τουλάχιστον περισσότεροι απ' ό,τι εδώ- οι Σκανδιναβοί, είτε γιατί έχουν περάσει διαφωτισμό είτε γιατί είναι βουτηγμένοι στην απελπισία και δεν πιάνει το εμπόριο ελπίδας. Και βασικά έχουν κατακτήσει (ναι αλλά για πόσο ακόμα) ένα βιοτικό επίπεδο με κοινωνικό κράτος κι όλα τα "καλά της σοσιαλδημοκρατίας" ή άλλες απατηλές υποσχέσεις που συμπυκνώνει το σύνθημα "η ελπίδα έρχεται" (και δε μας καταδέχεται). Κι η μέρα φεύγει μαζί με τους φίλους μας για το εξωτερικό και τον ήλιο που χάνεται πίσω από τα σύννεφα και δεν τα διαλύει ούτε χαρτονόμισμα, ούτε ένας καλός βασικός μισθός.

Ο τοίχος λοιπόν μου θυμίζει ένα παλιότερο κείμενο, για αυτά που μας κάνουν να πούμε τέλμα ως εδώ, ή τέλος πάντων θα έπρεπε, άλλο αν δεν το κάνουμε. Και διάφορους σφους, φίλους και γνωστούς που βουλιάζουν κάθε μέρα* στη στεριά και στο τέλμα -είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά- και μένουν Ελλάδα, αντί να φύγουν έξω. *Κι η κάθε μέρα γίνεται νύχτα, σαν τις μεγάλες της Σκανδιναβίας, χωρίς φως στην άκρη του τούνελ. Και το βασικό τους πρόβλημα δεν είναι η ανεργία, αλλά η δουλειά που τους αφήνει με τα ίδια ακριβώς προβλήματα, με τη διαφορά πως κουβαλάν επιπλέον και την κούραση του οκταώρου. Όταν είναι δηλ οκτάωρο και δεν ανεβαίνει προς τα πάνω με υπερωρίες χωρίς αποζημίωση (όπως στην απόλυση ένα πράγμα) ή δεν κατεβαίνει στο μισό (ημιαπασχόληση και χαρά) κόβοντας το μισθό και τη μέρα στα δύο, με ευέλικτο τρόπο.

-Άντε και μια καλή δουλειά.
Μόνο που καμιά φορά πρέπει να προσέχεις τι ζητάς, γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί, όπως είπε τις προάλλες στη Βουλή ο Τσίπρας, που είναι κάτι σαν την αρσενική, αριστερή Τζιοβάνα Φραγκούλη στο Πες το και θα γίνει.
Σκίσιμο μνημονίων; Διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους; Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη; Πες το και έγινε...

Νοστάλγησαν οι δικοί μας τον Ανδρέα
Μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ.
Και τα όνειρα που τσακίζονται στον τοίχο της πραγματικότητας και ψάχνουν διέξοδο ως συνθήματα σε τοίχους κι έξυπνες ατάκες σε τοίχους του διαδικτύου.

Και το χειρότερο βασικά δεν είναι ότι βλέπεις σε αυτούς τους σφους εικόνες από το δικό σου μέλλον και την κατάθλιψη που έρχεται, ασταμάτητη σαν το αύριο. Ότι δεν μπορείς να κάνεις πολλά να τους βοηθήσεις (εδώ δεν ξέρεις αν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου καλά-καλά). Ότι τους βλέπεις να καίγονται και να ξοδεύονται σε "διεξόδους", που είναι έμμεσες παραδοχές της ήττας, κι ας μην την παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους, σαν τον Αναγνωστάκη. Ούτε πως τελικά δεν έχουν πάντα δίκιο οι Beatles.



Το χειρότερο είναι πως είναι σφοι, που θα έπρεπε να είναι αισιόδοξοι -όχι βάση γραμμής, αλλά λόγω κοσμοθεωρίας- πως τα πράγματα αλλάζουν, δε μένουν στάσιμα, σαν τις ζωές μας και το κίνημα. Άτομα συνειδητοποιημένα που κατεβαίνουν στους δρόμους, όπου γεννιούνται οι συνειδήσεις (αλλά και μπόλικες ερωτήσεις), ανεβαίνει το ηθικό και σπάει η απάθεια και προκαταλήψεις χρόνων. Αλλά νιώθουν την αλήθεια τους να μοιάζει πελώριο τέλμα (στον τοίχο της Πατησίων η φωνή τους χτυπά). Και παρόλα όσα -ή μάλλον ακριβώς για αυτά- απαισιοδοξούν, προσθέτοντας την κινηματική μιζέρια στα δικά τους καθημερινά αδιέξοδα.

Κι αδυνατούν να βρουν μια διέξοδο στην πράξη, μια θετική στάση αναμονής για τα πιο ωραία χρόνια που δεν έχουμε ζήσει ακόμα, και δεν τα αναβάλουμε για τη Δευτέρα Παρουσία...