Κόντρες στη Δικαιοσύνη στο φόντο σκληρού επιχειρηματικού πολέμου

Κόντρες στη Δικαιοσύνη στο φόντο σκληρού επιχειρηματικού πολέμου

Με αιχμή το θέμα των τηλεοπτικών αδειών και τη συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη συνταγματικότητα του νόμου για την αδειοδότηση τηλεοπτικών σταθμών, βγαίνουν στον «αφρό» έντονες κόντρες και αντιπαραθέσεις και στο εσωτερικό της Δικαιοσύνης, με τη φανερή παρέμβαση της ίδιας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Εντελώς ενδεικτικά, σε συνέχεια της ελάχιστα έως καθόλου συγκαλυμμένης προσπάθειας αστικών κομμάτων και επιτελείων για τον έλεγχο και τον επηρεασμό της Δικαιοσύνης όλο το προηγούμενο διάστημα, τις τελευταίες μέρες καταγράφηκαν τα εξής:
-- Συνάντηση του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, με δικαστικούς λειτουργούς ανωτάτων δικαστηρίων, παρακάμπτοντας τα συνδικαλιστικά τους όργανα, για να τάξει αυξήσεις στα μισθολόγια «για το ένα τρίτο των λειτουργών», όπως προκύπτει από τη σχετική κυβερνητική ανακοίνωση. Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, σε ενημέρωση που παρείχε σε εφέτες και προέδρους εφετών, μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, επισήμανε ότι του τέθηκε το θέμα της παράτασης του ηλικιακού ορίου για τους ανώτατους δικαστικούς και η θέση του, όπως είπε, «ήταν πολύ θετική». Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου είπε, επίσης, ότι το ζήτημα τέθηκε ως «αίτημα πολλών δικαστικών».
-- Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ) απάντησε με δύο διαδοχικές ανακοινώσεις, όπου, παράλληλα με την αντίδρασή της στο θέμα του «ηλικιακού ορίου» των δικαστών, επισήμανε ότι «οι δικαστικές ενώσεις είναι κατά το Σύνταγμα οι μόνες αρμόδιες να εκφράζουν αυθεντικά τη βούληση και τις θέσεις των συναδέλφων τους». Ανακοινώσεις εξέδωσαν, ακόμα, οι Ενώσεις Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), Διοικητικών Δικαστών, Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
-- Δύο αντιπρόεδροι του ΣτΕ παραιτήθηκαν από το συνδικαλιστικό τους όργανο, αφήνοντας σαφείς αιχμές ενάντια στον πρόεδρο του ΣτΕ, Ν. Σακελλαρίου, καταλογίζοντάς του ουσιαστικά πως στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών προσπάθησε να τους στρέψει προς μία απόφαση χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα και καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την Ενωση Δικαστών του ΣτΕ ότι λειτούργησε με ανακοίνωσή της ως «Γραφείο Τύπου του προέδρου».
-- Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣτΕ υποστήριξε ότι «το δικαστήριο και οι δικαστικοί λειτουργοί του ΣτΕ δεν χειραγωγούνται από τους διαδίκους ούτε χρησιμοποιούνται ως όχημα ικανοποίησης πολιτικών επιδιώξεων».
-- Διέρρευσαν στον Τύπο προσωπικά δεδομένα αντιπροέδρου του ΣτΕ, για τον οποίο διατάχθηκε στη συνέχεια προκαταρκτική πειθαρχική έρευνα, ενώ ήταν σε εξέλιξη η συνεδρίαση για το νόμο Παππά, με τις Ενώσεις δικαστών να κάνουν λόγο με σχετική τους ανακοίνωση για «προσπάθεια εκβιασμού του ΣτΕ»...
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που εκδηλώνονται αντιθέσεις και κόντρες στο εσωτερικό της δικαστικής εξουσίας ούτε η πρώτη φορά, βέβαια, που αστική κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει πολιτικά το δικαστικό σύστημα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα περιβόητα «παραδικαστικά κυκλώματα» που βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια, οι καβγάδες στη διάρκεια διαδικασιών εκλογής μέσα στο δικαστικό σώμα, αλλά και οι αντίστοιχες ...συναντήσεις με ανώτατους δικαστικούς και παρεμβάσεις που έχουν καταγραφεί και με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Το γεγονός τώρα ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο για «συνεχείς, ωμές παρεμβάσεις στη λειτουργία της Δικαιοσύνης» από την κυβέρνηση και για «αίσθηση συναλλαγής της κυβέρνησης με συγκεκριμένους δικαστικούς λειτουργούς», είναι ένα «έργο» χιλιοπαιγμένο. Τα αστικά κόμματα κρίνουν κάθε φορά την «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται. Οταν είναι στην κυβέρνηση, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι... εξασφαλισμένη, δεν υπάρχει καμία παρέμβαση, είναι αμερόληπτη, έχει κύρος κ.λπ. Οταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, ξαφνικά η Δικαιοσύνη σταματά να είναι ανεξάρτητη, ανακαλύπτονται διαπλοκές και παρεμβάσεις στο έργο της.

Ενδοαστικός καβγάς, σε συνολικά αντιλαϊκή κατεύθυνση

Καταρχήν, όλος αυτός ο καβγάς περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης είναι υποκριτικός και αποπροσανατολιστικός. Ο ρόλος της Δικαιοσύνης στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εξουσίας είναι ακριβώς να εφαρμόζει τους αντιλαϊκούς νόμους που αποφασίζει η εκτελεστική εξουσία και ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο από την εκάστοτε αστική κυβέρνηση. Παρά βεβαίως το γεγονός ότι σε αυτόν το ρόλο δεν ταυτίζονται συλλήβδην όλοι οι δικαστές. Με άλλα λόγια, η Δικαιοσύνη είναι θεσμός του αστικού κράτους και παίζει συγκεκριμένο ρόλο στο πλαίσιο του ενιαίου καταμερισμού αρμοδιοτήτων αυτού του κράτους, με αποστολή να επιβάλλει το «δίκαιο» της άρχουσας τάξης, στην προκειμένη περίπτωση το «δίκαιο» της αστικής τάξης, των μονοπωλιακών ομίλων, του κεφαλαίου.
Εξαιτίας αυτού του ρόλου είναι που στο εσωτερικό της εκδηλώνονται αντιπαραθέσεις, που σχετίζονται με έναν σκληρό επιχειρηματικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη, με αντικείμενο το συνολικότερο μοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας. Πολύ περισσότερο που θεσμικές αλλαγές στη Δικαιοσύνη συνδέονται άμεσα με το στόχο της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε αυτό είναι χαρακτηριστική η αναφορά του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκη, στις αρχές του Σεπτέμβρη από το βήμα της Βουλής, στη διάρκεια συζήτησης κυβερνητικού νομοσχεδίου. «Με δεδομένο», είπε, «το χαμηλό ύψος των αποταμιεύσεων στην Ελλάδα η μόνη - θα έλεγα - ρεαλιστική στόχευση για να στηρίξουμε τους ρυθμούς αυτούς, είναι η προσέλκυση ξένων ιδιωτικών επενδύσεων». Και πρόσθεσε: «Προσέλκυση ξένων ιδιωτικών επενδύσεων σημαίνει τομές, σημαίνει θεσμικές τομές και στην αγορά και στην οικονομία και στη Δικαιοσύνη. Και αυτές ακριβώς τις τομές θα υλοποιήσει η κυβέρνηση το επόμενο έτος».
Μία γεύση από τις «τομές» στη Δικαιοσύνη που προετοιμάζει η κυβέρνηση δόθηκε τον περασμένο Αύγουστο με την ψήφιση νομοσχεδίου, το οποίο ενσωμάτωσε στην ελληνική νομοθεσία την Οδηγία 23/2014 της ΕΕ, με την οποία προωθήθηκε η πλήρης απελευθέρωση του καθεστώτος των συμβάσεων παραχώρησης. Σε ένα από τα άρθρα της προβλέπεται η ταχύτατη επίλυση των διαφορών των επιχειρηματικών ομίλων με το Δημόσιο, είτε εξωδικαστικά είτε δικαστικά, με τη διαμόρφωση μικρών και ευέλικτων δικαστικών σχημάτων για fast track διαδικασίες.
Με άλλα λόγια, αυτό που προωθείται ενιαία είναι η πιο αποτελεσματική προσαρμογή της Δικαιοσύνης στις σημερινές ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, για γρήγορη και αποτελεσματική υπεράσπιση των συμφερόντων τους και διευκόλυνση των κερδοφόρων επενδύσεών τους.
Από την άλλη μεριά, η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη για τους εργαζόμενους, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, προκειμένου παράλληλα με τους αγώνες τους να υπερασπιστούν τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει, γίνεται πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη, κόντρα σε μια νομοθεσία που προσαρμόζεται όλο και πιο πολύ στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Οταν η Δικαιοσύνη «προπορεύεται» στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής

Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, η αστική Δικαιοσύνη «ανοίγει» και δρόμους, προετοιμάζοντας το έδαφος για την εφαρμογή των νέων αντιλαϊκών μέτρων που «ψήνονται» από τις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο.
Το παράδειγμα της πρόσφατης απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία ακύρωσε τις αποφάσεις του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και κατάργησε τη νόμιμα εκλεγμένη διοίκηση του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας, θεωρώντας ότι δεν έχουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δικαίωμα να ελέγχουν και να νομιμοποιούν τους αντιπροσώπους τους με βάση τα καταστατικά τους, είναι χαρακτηριστικό και προμηνύει επικίνδυνες εξελίξεις στη λειτουργία των συνδικάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι η απόφαση αυτή «ήρθε» αυτή την περίοδο, που για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» προετοιμάζονται τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά και οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο.
Μάλιστα, την ώρα που η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα κοντράρονται τάχα για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, για την απόφαση όσον αφορά το ΕΚΑ δεν έβγαλαν «κιχ». Οπως δεν είπαν λέξη για το 99% των απεργιών που χαρακτηρίζονται από τα δικαστήρια παράνομες...
Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι και ο λαός μπορούν να βγάλουν και από αυτήν την υπόθεση, τις ενδοκαπιταλιστικές κόντρες γύρω από τη Δικαιοσύνη, συμπεράσματα για τον ίδιο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των αστικών θεσμών, όπως και για το γεγονός ότι ο χαρακτήρας αυτός δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει μέσα στο πλαίσιο της εξουσίας του κεφαλαίου.