Και στην Κομμούνα να είμαι οπορτούνα

 Και στην Κομμούνα να είμαι οπορτούνα

Τις προάλλες ο Θεοχάρης του Ποταμιού, που έφυγε από εκεί για να φτιάξει το δικό του ρυάκι, κατάφερε να διαγραφεί από το προσωπικό του κόμμα, που εξαπλώνεται σα χείμαρρος στην ελληνική κοινωνία και παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ακόμα και τον ιδρυτή του. Η απάτητη κορυφή που μένει τώρα στο Θεοχάρη (όπου μόνο αμοιβάδες έχουν φτάσει μέχρι στιγμής) είναι να διασπαστεί με τον εαυτό του, να τον καταγγείλει και μετά από ζυμώσεις και συζητήσεις να επανενωθεί μαζί τυ σε ένα συμφιλιωτικό Συνέδριο του Νικητή Θεοχάρη, που θα περιλαμβάνει τους αντιφρονούντες και όλους τους εαυτούς του, βάζοντας στην άκρη τις προσωπικές τους διαφορές, για το καλό της μεγάλης παράταξης που εκπροσωπούν. Η παράταξη είμαι εγώ, που θα έλεγε κι ο Βενιζέλος, αν τον άφηναν.

Δύσκολα όμως θα μπορούσε να πετύχει μια εσωτερική ενότητα πιο δυνατή και θαυμαστή από τη σύμπνοια του αστικού τόξου (νεολογισμός κατ' αντιστοιχία του συνταγματικού τόξου) που έχει στη φαρέτρα του διάφορα βέλη, ακόμα και "εξ οικείων", πασπαλισμένα με παχιά, μεγάλα λόγια για την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική οικονομία, που νανουρίζουν ταξικές συνειδήσεις. Κι έτσι, ενώ τους έβλεπες στη βουλή να σκιαμαχούν με πάθος -γιατί τον ζούνε το ρόλο τους- για τις τηλεοπτικές άδειες (μήνα σε μάχη ρίχνονται, μήνα σε επαναστάσεις;), χτες ψήφιζαν όλοι μαζί ομονοούντες, με πολιτικό πολιτισμό, προτάσεις για τροπολογίες και βελτιωτικές ρυθμίσεις. Όπως είχε πει κι η Αλέκα κάποτε, ο -καλύτερος- διάλογος γίνεται μεταξύ όσων συμφωνούν (στα βασικά).

Αλίμονο εξάλλου. Αν δε συμφωνούσε η ΝΔ και το Ποτάμι πως με το νόμο αυτό ακολουθούμε τα χνάρια του ΕΑΜ και την προοπτική που έδειξε η Παρισινή Κομμούνα, αν δεν επικροτούσαν αυτά τα κόμματα -που υπερψήφισαν το νομοσχέδιο- τον παραλληλισμό ΚΟΙΝΣΕΠ και σοβιετικής οικονομίας (μη σου πω ότι είναι η κολεκτιβοποίηση των καιρών μας ενάντια στους κουλάκους), αν όχι αυτοί... τότε ποιος;
Κι άντε μετά να διαφωνήσεις πως πάμε να γίνουμε Λαϊκή Δημοκρατία κι ότι είμαστε η τελευταία σοβιετική γωνιά της Ευρώπης. Ναι αλλά αν ήδη είμαστε, τότε πώς γινόμαστε; Λες να μην ξεγίναμε ποτέ, γιατί απέτυχε η προβληματική αστική στρατηγική της αντεπανάστασης με στάδια;

Έχω την εντύπωση πως το αστικό τόξο που κατάφερε να συγκροτήσει η ΔΦΑ δε θα σταματούσε στα όρια της Βουλής, αλλά θα άπλωνε τα πλοκάμια του σε διάφορα τμήματα του εξωκοινοβουλίου και της αναρχίας. Σε βαρεμένους μαρξιστές της κακιάς ώρας, που αλλάζουν τα φώτα στη φράση του Κάρολου για τους ελεύθερα συνεταιριζόμενους παραγωγούς, από την κριτική στο Πρόγραμμα της Γκότα. Σε κριτικούς υποστηρικτές του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που προβάλλουν ως παράδειγμα και γενικό πρότυπο τη ΒΙΟΜΕ, την Αργεντινή, κτλ. Σε προυντονικούς που ονειρεύονται ομόσπονδες εμπορικές μονάδες, αναρχικούς που μπλέκουν στα δίχτυα του εναλλακτικού εμπορίου-καπιταλισμού, καφενεία και μπαράκια που βαφτίζονται αυτοδιαχειριζόμενα στέκια για να δουλεύουν ως επιχειρήσεις, χωρίς τύψεις συνείδησης, κοκ.
Ο Σύριζα στην κυβέρνηση, οι ΚΟΙΝΣΕΠ στην εξουσία.

Όλοι (σχεδόν) πλην Λακεδαιμονίων κομμουνιστών. Η θλιβερή εξαίρεση που δε συστρατεύεται σε αυτήν την πανεθνική πορεία προς το σοσιαλισμό, με τη σύμφωνη γνώμη της Δεξιάς και των αστικών κομμάτων. Ένας τακτικός ελιγμός που δεν επιβεβαιώνει απλά τις αντίστοιχες στρατηγικές επεξεργασίες του ευρωκομμουνιστικού Ιταλικού ΚΚ, αλλά πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα, θυμίζοντας τις πρακτικές του παλιού, κακού ΠαΣοΚ, όταν περνούσε πχ την απαγόρευση των απεργιών, μέσα από το νομοσχέδιο για την κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων -αν θυμάμαι καλά.

Μέχρι και το όνομα του νομοσχεδίου έχει ειδικό ενδιαφέρον: για την κοινωνική οικονομία. Λες και υπάρχει δηλ κι άλλο είδος, μη κοινωνικής οικονομίας. Σε τελευταία ανάλυση βέβαια, ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα, που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία και το κέρδος -αντί για τις κοινωνικές ανάγκες- στρέφεται ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών τάξεων, την ανθρωπότητα και τις προοπτικές εξέλιξής της.

Η κοινωνική οικονομία ως όρος υπονοεί ότι έρχεται σε αντίθεση με το κυρίαρχο καπιταλιστικό πρότυπο, ότι είναι κάτι διαφορετικό, που χτίζεται παράλληλα, συνυπάρχει ειρηνικά, χωρίς να επηρεάζεται από τους νόμους του, το κυνήγι του κέρδους, την εκμετάλλευση, τη διαφθορά, κτλ. Κι ενώ είναι αποδεδειγμένο -από την εφαρμογή του σε άλλες χώρες- πως αναπαράγει με ακρίβεια όλες τις βρομιές της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ συνάμα νανουρίζει κι εκμαυλίζει συνειδήσεις με την αυταπάτη του "λαϊκού καπιταλισμού", στερεώνοντας την αστική εξουσία.

Αξίζει τον κόπο, κατά τη γνώμη μου, να αφιερώσετε μερικά λεπτά για να ακούσετε την τοποθέτηση της Αλέκας, στην πιο μεστή ομιλία (που έχω ακούσει τουλάχιστον) το τελευταίο διάστημα στη Βουλή, όπου βάζει αναλύει τους πραγματικούς στόχους του νόμου και την ιστορική πρόκληση της κυβέρνησης, που δε δείχνει ούτε καν ιστορικό, μουσειακό σεβασμό σε κάποια γεγονότα, πρόσωπα, κτλ.



Ο Τσακαλώτος εν τω μεταξύ αποδεικνύει πως α) κάποιοι παοκτζήδες είναι οι γάβροι του βορρά και β) είναι ντιπ άμπαλος. Όπως τότε που δε θυμόταν τους παίκτες της Μπάρτσα και του τους θύμισε η Αλέκα. Η οποία έκανε χτες μια πολύ πετυχημένη παρομοίωση για τα μονοπώλια που έρχονται, απομυζούν και φεύγουν (veni,vidi, vici σε σύγχρονη εκδοχή) και τη Σκόντα Ξάνθη, που από φέτος είναι ξανά μόνο Ξάνθη. Αλλά δεν έχει καλό μάρκετινγκ, σαν τον Ευκλείδη, για να γίνονται ευρύτερα γνωστές οι ατάκες της.

Έτσι είναι όμως -όπως τα λέει ο Ευκλείδης. Εδώ ο εργαζόμενος λαός οργανώνεται, νικά, φτιάχνει ΚΟΙΝΣΕΠ, ζει το όνειρό του, κι εσείς οι δογματικοί λέτε μόνο για το κεφάλαιο πώς επιτίθεται και πώς αμύνεται. Τα λέει ο Ευκλείδης...

Ήμαρτον ρε συ, που λέει κι ο φαφούτης ο Γεωργίου.