Με το κεφάλι κάτω

Με το κεφάλι κάτω

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα στοιχεία για την ευελιξία στην αγορά εργασίας διαβάζονται «με το κεφάλι κάτω» από μερίδα των αστικών ΜΜΕ, τα οποία ερμηνεύουν την επέκταση της μερικής και εκ περιτροπής εργασίας ως αποτέλεσμα της υψηλής φορολογίας στο κεφάλαιο και των υψηλών ασφαλιστικών εισφορών που συνεπάγεται για την εργοδοσία η πρόσληψη ενός εργαζόμενου με πλήρη απασχόληση.
Θυμίζουμε ότι τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για το μήνα Σεπτέμβρη δείχνουν ότι το 61% των νέων θέσεων εργασίας είναι μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, ποσοστό που με διακυμάνσεις διατηρείται στα ίδια υψηλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια, επαληθεύοντας την τάση παγίωσης και επέκτασης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στην αγορά εργασίας, σε βάρος των προσλήψεων με πλήρη απασχόληση.
Σημειώνουμε εδώ ότι πλήρης απασχόληση δε σημαίνει και σταθερή δουλειά, καθώς πολλές συμβάσεις εργασίας είναι ορισμένου χρόνου και ο εργαζόμενος αργά ή γρήγορα επιστρέφει στην ανεργία.
Για την πλειοψηφία των νέων προσλήψεων, μια θέση πλήρους απασχόλησης την πληρώνει το κεφάλαιο, με τα σημερινά δεδομένα, 586 ευρώ το μήνα αν πρόκειται για εργαζόμενο πάνω από 25 ετών και 511 αν είναι κάτω από 25. Πάνω σ' αυτόν το μισθό υπολογίζονται οι εισφορές εργαζόμενου και εργοδότη, οι οποίες θεωρούνται «υψηλές» από το κεφάλαιο, που ζητάει να μειωθούν, χρησιμοποιώντας επιπλέον ως πρόσχημα ότι έτσι θα αυξηθεί και ο μισθός του εργαζόμενου.
Για παράδειγμα, γράφτηκε στον Τύπο ότι κάποιος που λαμβάνει τον κατώτατο μισθό των 586 ευρώ, το ποσό που καταλήγει στην τσέπη του είναι 492 ευρώ, ενώ ο εργοδότης πληρώνει μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές 738 ευρώ. Δηλαδή, η τιμή της εργατικής δύναμης που πληρώνει το κεφάλαιο μοιράζεται ανάμεσα στο μισθό που παίρνει ο εργαζόμενος και τις ασφαλιστικές εισφορές.
Η αστική προπαγάνδα με μπαγαποντιά ρίχνει στους εργαζόμενους το τυράκι: Εάν οι ασφαλιστικές εισφορές ήταν μικρότερες για εργαζόμενο και εργοδότη, τότε οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης θα ήταν ευκολότερες και ο εργαζόμενος θα κατέληγε με μεγαλύτερο μισθό στην τσέπη του.
Πρόκειται για μπαγαποντιά γιατί ο πραγματικός στόχος είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης κάτω από τα σημερινά επίπεδα με παράλληλο ξεγέλασμα του εργαζόμενου, που μπορεί έτσι στην πράξη στο τέλος κάθε μήνα να βρίσκεται με περισσότερα λεφτά. Την ίδια στιγμή, όμως, οι επιπτώσεις στις συντάξεις, στην Υγεία και την Πρόνοια από τη μείωση ή ακόμα και τον εκμηδενισμό των εισφορών θα είναι τέτοιες που ο εργαζόμενος θα αναγκαστεί ατομικά να αναλαμβάνει το κόστος για τέτοιου είδους ανάγκες από τον σχετικά «αυξημένο» μεν, πενιχρό όμως δε μισθό του, απαλλάσσοντας το αστικό κράτος από την ανάλογη ευθύνη.
Είναι επίσης μπαγαποντιά γιατί η συζήτηση αυτή γίνεται στο έδαφος της ευελιξίας που έχει κατοχυρωθεί για το κεφάλαιο στην αγορά, ως ένας από τους βασικούς παράγοντες μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Επομένως, αυτό που μπαίνει σήμερα ως ζητούμενο από το κεφάλαιο δεν είναι ο περιορισμός των ευέλικτων μορφών απασχόλησης ούτε η αντιστροφή της τάσης που υπάρχει να επεκτείνονται σε βάρος της πλήρους απασχόλησης. Θέλει να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Και διατήρηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, και μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, όπου υπάρχει πλήρης απασχόληση. Κρύβουν ότι οι χαμηλοί μισθοί, ο περιορισμός των εργοδοτικών εισφορών και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης είναι ένα πλέγμα αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων που κατατείνουν όλα στον ίδιο στόχο: Στο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, δηλαδή στη μείωση της δαπάνης του κεφαλαίου για μισθούς. Που φτωχαίνει τους εργαζόμενους και αυξάνει το ποσοστό κέρδους.
Επομένως, τα «δάκρυα» της εργοδοσίας για την επέκταση της ευελιξίας δεν πείθουν κανέναν. Στόχος τους είναι να αποσπάσουν ακόμα μεγαλύτερα προνόμια για να μειώσουν κι άλλο το κόστος εργασίας, βάζοντας επιτακτικά το καθήκον στην εργατική τάξη να απαντήσει επιθετικά, διεκδικώντας σύγχρονα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.