Αντικομμουνισμός σε ... "στοκ"!

Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής)

και Χαρίλαος Φλωράκης (Γιώτης)

Το «στοκ» των αντικομμουνιστικών εκδόσεων της εφημερίδας «Δημοκρατία» απ' ό,τι φαίνεται είναι άφθονο. Πέρα από το πες πες κάτι θα «μείνει», αυτός μάλλον, πρέπει να είναι ένας λόγος που «προσφέρει» στους αναγνώστες της για τρίτη φορά, το τελευταίο τετράμηνο, το βιβλίο «Γράμμος - Βίτσι. 29 Αυγούστου 1949». Σημειώνεται ότι το συγκεκριμένο «πόνημα» έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις «Πελασγός», οι οποίες στο ηλεκτρονικό τους βιβλιοπωλείο διαθέτουν βιβλία του χουντικού Παττακού, του ναζιστή Πλεύρη και άλλων τέτοιων...

Απ' το πλήθος συκοφαντιών και πλαστογραφιών που περιλαμβάνονται στο «Γράμμος - Βίτσι», καταγράφουμε ορισμένες:

1. Για την περίοδο της Κατοχής:

«(...) οι Γερμανοί έφυγαν, ενώ δεκάδες χιλιάδες όπλα του ΕΛΑΣ σιωπούσαν τη στιγμή της φυγής, λες και τα είχαν βάλει στη ναφθαλίνη! Δεν άνοιξε ούτε μια γερμανική μύτη!» (σ. 193).

Εντελώς ενδεικτικά και σε απάντηση του ψέματος:

Αναρρίχηση στις κορφές του Γράμμου

-- Στις 2 του Σεπτέμβρη 1944, τμήματα του 38ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ χτύπησαν τους Γερμανούς, ενώ ετοιμάζονταν να φύγουν από την Καρδίτσα και απελευθέρωσαν την πόλη.

-- Στις 3 Οκτώβρη 1944, το 13ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ απέκρουσε δύναμη 2.500 Γερμανών και Ταγματασφαλιτών, που ενεργούσαν προς Κιλκίς και τους προξένησε σοβαρές απώλειες.

-- Στις 13 Οκτώβρη 1944, ο ΕΛΑΣ έδωσε τη μάχη της «Ηλεκτρικής» στο Κερατσίνι.

Απ' την άλλη μεριά, ήταν οι Αγγλοι, σύμμαχοι της ντόπιας αστικής τάξης, που άφηναν ανενόχλητους τους Γερμανούς να φεύγουν από την Ελλάδα. Να τι έλεγε τηλεγράφημα Γερμανού αξιωματούχου στις 10 Σεπτέμβρη 1944: «Οι Αγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων» (Μ. Ζέκεντορφ, «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, σ. 257).

2. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον αγώνα του ΔΣΕ ως ξενοκίνητο, καθώς, όπως γράφει, έγινε «με εντολή του Στάλιν και έγινε καθαρά για να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη από την βίαια ενσωμάτωση της μισής Ευρώπης στο "σιδηρούν παραπέτασμα" του Κρεμλίνου» (σ. 23).

Το επιχείρημα περί «αντιπερισπασμού» δεν αντέχει κριτικής. Αλλωστε, δεν έχει καμιά εντελώς βάση, αφού ο Τσόρτσιλ ήδη απ' τις 5 Μάρτη 1946 στο Φούλτον των ΗΠΑ, πολύ πριν την ίδρυση του ΔΣΕ, είχε μιλήσει για «σιδηρούν παραπέτασμα», κηρύσσοντας επί της ουσίας τον λεγόμενο «Ψυχρό Πόλεμο».

Οσον αφορά τα περί «εντολής» από τη Μόσχα: Ο ΔΣΕ γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα και δεν ήταν ένα εισαγόμενο φαινόμενο και ούτε θα μπορούσε να είναι.

3. Για τη νίκη του αστικού στρατού επί του ΔΣΕ, αναφέρει ως πρώτο λόγο: «Οσοι επολέμησαν στις τάξεις των Εθνικών Δυνάμεων διαπνέοντο από υψηλά ιδανικά» (σ. 140). Το ύψος όμως των ιδανικών ενός στρατού καθορίζεται από τους στόχους του και τους σκοπούς του. Ο αστικός στρατός πάλευε για τη διατήρηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, την περιφρούρηση της αστικής εξουσίας. Ενας τέτοιος στρατός δεν μπορεί να έχει «υψηλά» ιδανικά.

Σε άλλο σημείο γράφει για «υψηλό φρόνημα, ακμαίο ηθικό και απαράμιλλο ηρωισμό» (σ. 55).

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης

μιλάει σε μαχητές του ΔΣΕ

Είναι έτσι; Ακόμα και μαρτυρίες προσκείμενες στη δική τους πλευρά, την αστική, περιγράφουν διαφορετικά τα πράγματα:

«...πολλοί (...) έβλεπαν τους αντάρτες σαν θύματα διωγμών, και θαύμαζαν το παρελθόν τους στην αντίσταση κατά των Γερμανών (...) το ηθικό του στρατού βρισκόταν σε καταστρεπτικά χαμηλό επίπεδο, όπως αναφέρει ο στρατηγός Θωμάς Πεντζόπουλος...». (David H. Close - Θάνος Βερέμης, «Ο στρατιωτικός αγώνας 1945 - 9» στο Συλλογικό, «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943 - 1950», εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα, 1996, σ. 141).

Αναφέρει, επίσης, ο στρατηγός Τσακαλώτος για το 1948:

«Ολόκληραι Ταξιαρχίαι διαλύονται. Ταξίαρχος κατηγορείται ως φυγάς ή κρυμμένος μακριά από τον αγώνα. Οι φυγάδες γεμίζουν την Καστοριά» (Θρασύβουλος Τσακαλώτος, «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδας», εκδ. του Συγγραφέα, χ.χ., τόμ. Β΄, σ. 162).

4. Πολλές σελίδες αφιερώνονται στο δήθεν «παιδομάζωμα» του ΔΣΕ. Πρόκειται μάλλον για το πιο εμετικό μέρος του βιβλίου.

Ενδεικτικό είναι το εξής απόσπασμα:

«Παιδιά αποστεωμένα από την πείνα και τις κακουχίες, ψωριασμένα, ψειριασμένα, απελπισμένα, προδομένα. Ανθρώπινα κουρέλια με βλέμμα χαμένο και μυαλό θολό. Παιδιά του Παιδομαζώματος...

Ενα είναι σίγουρο, ότι τα κορίτσια τουλάχιστον, όχι μόνο δεν χόρτασαν ψωμί, ούτε μορφώθηκαν αλλά αντιθέτως από απλά κοριτσάκια χάνοντας την τιμή τους, γίνανε βιαίως γυναίκες. Αυτή ήταν η διαφορά του Ελληνικού από τον Ερυθρό Πολιτισμό» (σ. 184).

Τι πραγματικά συνέβη; Οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, δημιουργούσαν αυξημένους κινδύνους για τα παιδιά. Πέρα από τις μάχες, πραγματοποιούνταν φονικές επιδρομές της Αεροπορίας σε κατοικημένους χώρους, ενώ καραδοκούσε και ο θάνατος από την πείνα και τις αρρώστιες, η αρπαγή για τα γκέτο της Φρειδερίκης.

Ετσι, περίπου 25.000 παιδιά, με τη συγκατάθεση των γονιών τους στάλθηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από ενυπόγραφη επιστολή 31 μητέρων από τη Λευκίμμη Εβρου (21 Μάρτη 1948):

«Εμείς μητέρες παιδιών που τα δώσαμε να τα προστατέψει η Δημοκρατική Κυβέρνησή μας, σας παρακαλούμε να διαβιβάσετε τις ευχαριστίες (...) προς την Κυβέρνηση (...) για το μεγάλο καλό που μας έκανε να σώσει τα παιδιά μας από την πείνα, τη γύμνια και το βέβαιο θάνατο» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 85600).

Οι αποστολές των παιδιών οργανώθηκαν υποδειγματικά, με τη συνοδεία υγειονομικών συνεργείων, παιδοκόμων και ομάδων παιδαγωγών. Δημιουργήθηκε η Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη και μέλη της την Ελλη Αλεξίου, τον Γιώργη Αθανασιάδη, τον Γιώργη Ζωίδη κ.ά.

Ο γιατρός του ΔΣΕ Πέτρος Κόκκαλης

μαζί με τραυματίες μαχητές

Για τις συνθήκες που βρήκαν εκεί τα παιδιά, παραθέτουμε τα παρακάτω από μη φιλική στο ΚΚΕ πηγή:

«Τα κτίρια στα οποία στεγάζονταν αυτοί οι σταθμοί ήταν παλιά αρχοντικά και πύργοι σε θέρετρα και λουτροπόλεις, που τα περισσότερα ανήκαν σε Γερμανούς που ζούσαν εκεί και είχαν διωχθεί μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (...) "Ξέρεις τι είναι να φεύγεις από ένα χωριό γεμάτο κοπριές, με ένα σχολείο αχούρι με μια ξυλόσομπα και να πας εκεί και να βλέπεις ένα παλάτι; Στα μάτια μου παλάτι έμοιαζε. Μεγάλες αίθουσες, με πίνακες μέσα. Εκεί μέναμε και στις αίθουσες κάτω κάναμε μάθημα. Η αυλή γεμάτη δέντρα, λουλούδια, παίζαμε τα απογεύματα"» (Γεωργία Σαρικούδη, «Οψεις της ζωής των Ελλήνων στην Τσεχία» (Πρώην Τσεχοσλοβακία), Διδακτορική Διατριβή, ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2014, σ. 94).

Για τη μόρφωση των παιδιών, ενδεικτικά είναι τα παρακάτω στοιχεία που αφορούν τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν στη Ρουμανία:

1.100 αποφοίτησαν από επαγγελματικές σχολές, 600 πέρασαν την 8χρονη υποχρεωτική Παιδεία (αργότερα έγινε 9χρονη και 10χρονη), 2.000 αποφοίτησαν απ' το Λύκειο Παιδαγωγικών και Τεχνικών Σχολών, 850 αποφοίτησαν από ανώτερες και ανώτατες σχολές. Να σημειωθεί πως απ' τα παιδιά που εγκαταστάθηκαν στη Ρουμανία, τα 3.400 ήταν τελείως αγράμματα και μόλις 26 είχαν φτάσει μέχρι τη ΣΤ' τάξη του Δημοτικού. (Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σ. 277 - 278).

5. Ακολουθεί εκτενής αναφορά στις Παιδουπόλεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία»της Φρειδερίκης και ως «σωτήριος θεσμός» (σ. 191).

Ποιες οι συνθήκες σ' αυτά τα «ευαγή» ιδρύματα; Στην εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» (28Αυγούστου 1950), δημοσιεύτηκε επιστολή 25 παιδιών που είχαν κρατηθεί στο Αναμορφωτήριο της Κηφισίας και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στις φυλακές Ιτζεδίν. Η περιγραφή είναι ανατριχιαστική:

«Ο σκοπός τους είναι ξεκάθαρος: Να κάνουμε δήλωση. (...). Σ' ένα κουβά με βρωμιές βουτούσαν το κεφάλι μας για να μας μπάσουν στο γραφείο. (...) Δεμένους στη φάλαγγα μας χτυπούσαν με τη σειρά με βάρδειες, με ρόπαλα, με συρματόσχοινα και με κάλτσες γεμάτες τσιμέντο. Στο στόμα μας έχωναν σφουγγαρόπανα και κομμάτια από σαπούνι, που έπρεπε να φάμε σε ωρισμένα λεπτά. Μας γύμνωναν και μας έκαιγαν τα γεννητικά όργανα με τσιγάρα και κάρβουνα. Εχωναν μέσα στο αποχετευτικό έντερο γκλοπς και αναμμένα τσιγάρα. (...) Και όταν κάτω από τις συνθήκες αυτές αρχίσαμε να υπογράφουμε την άτιμη δήλωση, τότε μας έσπρωχναν και πάλι με το ξύλο και την απειλή, να χτυπάμε εκείνους που δεν είχαν λυγίσει...» (Οπως παρατίθεται στο: Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σ. 184 - 186).

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρονται τα εξής:

«Δυστυχώς σήμερα, 70 χρόνια μετά, το ΚΚΕ δείχνει αμετανόητο για τα λάθη του και προσπαθεί να δικαιώσει τα αδικαιολόγητα. Φέτος στις εκδηλώσεις που έγιναν από το ΚΚΕ στο Γράμμο και την Φλώρινα για τον "ΔΣΕ" ο γραμματέας του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας είπε ξεκάθαρα ότι "ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζεται"».

Να, λοιπόν, ποιος ο στόχος τους, τι τους ενοχλεί. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ τιμά τον αγώνα του ΔΣΕ, ότι βγάζει συμπεράσματα απ' αυτόν. Το ότι, οι θυσίες, τα ιδανικά, τα οράματα των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ παραμένουν ζωντανά, εμπνέουν και διαπαιδαγωγούν νέες στρατιές μαχητών για την ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.