Δεν είσαι έρωτας εσύ
Θέλεις να γαμιέσαι στη δουλειά για ένα μισθό, που δεν προλαβαίνεις να
τον ξοδέψεις, αλλά ποτέ δε σου φτάνει, και να μην έχεις ζωή, αφού ακόμα
και τα... ερωτικά-σεξουαλικά σου, κατά μία έννοια εδώ που σε πηδάνε τα
εκδηλώνεις; (Και η πλάκα είναι πως πολλοί αγαπάνε τον εργοδότη τους,
κατά το σύνδρομο της Στοκχόλμης, με το βιαστή. Και να έπαιρναν
τουλάχιστον μισθό Στοκχόλμης, να πεις δε γαμιέται. Αλλά ο μόνος που
γαμιέσαι είσαι εσύ στη δουλειά, από το βιαστή που έμαθες ν' αγαπάς)
Αν θέλεις κάτι τέτοιο λοιπόν, χρειάζεται μέσο.
Μήπως προτιμάς μία θεσούλα τρεις και εξήντα, όπου να μην κάνεις βασικά τίποτα, να καλλιεργείς επιμελώς αυτό το τίποτα, να σου απορροφά όλη τη δύναμη, τη ζωντάνια, την όρεξη για δημιουργία;
Και αυτό χρειάζεται μέσο. Και ενίοτε, ένα χαρτί που να πιστοποιεί πως ειδικεύεσαι στο τίποτα, γιατί τώρα με την ΕΕ, θεσπίζονται αυστηροί κανόνες, τα δικαιώματα είναι τίποτα, το πήδημα είναι το παν, αλλά πρέπει να είσαι πιστοποιημένη πόρνη, για να σε πηδάμε, να φτάσεις να μας παρακαλάς κιόλας, κι αν δε σου αρέσει, εκεί είναι η πόρτα για την ανεργία.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως σου λείπουν κάποια προσόντα, για να μπορείς να πηδιέσαι, όπως η εμπειρία σε άλλα μπουρδέλα, ή μάλλον η βεβαιωμένη εμπειρία, γιατί δε μας νοιάζει η πρακτική σου, τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου, κι αν πηδιέσαι για τη δική σου ευχαρίστηση. Από την άλλη όμως έχεις υπερβολικά προσόντα, για να χωρέσεις σε κάποια άλλη θέση, όπου δεν πρέπει να κάνεις τίποτα, κι η ανικανότητα είναι στα προαπαιτούμενα.
Στο πτυχίο σου δε χωράει, στις ΔΕ θέσεις κολυμπάει.
Το πρόβλημα είναι ότι χιλιάδες άνεργοι νιώθουν πως είναι ανίκανοι, εσωτερικεύουν το πρόβλημα, το φταίξιμο και πιστεύουν πως είναι δικό τους, ότι είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάστασή τους. Χώρια που στην πορεία μπορεί να αποκτήσεις όντως πρόβλημα στύσης, με τόσο άγχος και τα ψυχολογικά κουσούρια που σου αφήνει το θέμα.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι πως και όσοι γαμιούνται στη δουλειά πχ, θεωρούν πως το πρόβλημα δεν είναι ο (εκ)βιασμός αυτός καθαυτός, δούλεψε με αυτούς τους όρους ή αλλιώς ψόφα, αλλά η αξιοκρατία: αν παίρνουν καλά λεφτά, καθώς εκδίδουν την εργατική τους δύναμη στην αγορά εργασίας, ψάχνοντας τα προς το ζην και τον αγοραίο έρωτα, τόσα δίνω πόσα θες, κι αν τους ρίχνουν στη μοιρασιά, σε σχέση με άλλους συναδέλφους, αν κάποιοι άλλοι πληρώνονται, για να μην κάνουν τίποτα, χωρίς να πιάνουν στόχους, πελάτες, να ικανοποιούν τα βίτσια του αφεντικού, τη στιγμή που εσύ δεν προλαβαίνεις να κλείσεις πόδι από την πολλή δουλειά.
Το πρόβλημα, σου λέει ο υποψήφιος εργοδότης, προτού σε απορρίψει και προχωρήσει στο επόμενο θύμα, είναι πως δεν κάθεσαι να το απολαύσεις, για να περάσεις καλά και να φανεί αυτό στο γύρισμα, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, να είσαι πρόθυμος και να του το δείχνεις σε κάθε ευκαιρία, με ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο επιτυχίας, και βασικά του μαλάκα, που δεν αντιδρά ποτέ και για τίποτα, όλα θα παν καλά, δες τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Ναι μεν έχεις αποφασίσει να εκδοθείς και να πουλήσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις (την εργατική σου δύναμη, την ικανότητά σου να δημιουργείς αξίες (που για σένα είναι σημαντικές όταν είναι χρήσης ή ηθικές, ενώ για τον άλλο μόνο ως ανταλλακτικές), αλλά δε ντύνεσαι πρόστυχα, δε φτιάχνεσαι πολύ, δεν περιποιείσαι τον εαυτό σου, δε χαμογελάς, δε φτιάχνεις καφέδες, δε συναινείς στην υποταγή και δε σου αρέσει το πυγοράπισμα, όπως στον Τσάντλερ.
Άσε που στυλώνεις τα πόδια καμιά φορά αντί να τα ανοίγεις κι αντί να απεργείς φορώντας πχ κάτι στο πέτο ή ακόμα καλύτερα, μια σέξι ζαρτιέρα, ασορτί με το πήδημα στη δουλειά. Ή να παίξεις λίγο με BDSM, να σου φορέσουν ένα κολάρο, μια αλυσίδα (που μόνο αυτή έχεις, οπότε πρόσεχε να μην τη χάσεις) ή ένα πάμπερ για να τα κάνεις πάνω σου και να μη χάνεις πολύτιμο χρόνο στην τουαλέτα.
Κατά βάθος είσαι πουριτανός, συντηρητικός, δεν απελευθερώνεσαι μαζί με την αγορά εργασίας, έχεις ταμπού κι αγκυλώσεις (άδειες, επιδόματα). Άσε που κάποιες γυναίκες έχουν συνδέσει το σεξ με την τεκνοποίηση, αραδιάζουν ένα σωρό κουτσούβελα και τρέχα-γύρευε να περιμένει μετά 1,5 χρόνο το αφεντικό μέχρι να μπορεί να τις απολύσει.
Και εσύ μου λες πως ο έρωτας και η δουλειά πρέπει να είναι αυτοσκοπός, χωρίς καταναγκασμό (ναι αλλά τι πλάκα θα έχει τότε;), να σε γεμίζει (μα και το πήδημα αυτό δεν κάνει, στην κυριολεξία;), σαν ένα παιχνίδι (μα και το αφεντικό αυτό λέει).
Let's play master and servant
Κι αντί για πήδημα, ονειρεύεσαι ένα επαναστατικό άλμα, την έφοδο στον ουρανό, σάλτα μάνα και θα γίνει το μεγάλο πήδημα.
Αλλά ξέρεις, δεν μπορεί να γίνει έτσι από μόνο του, αν δεν πάρουμε εμείς μέτρα για αυτό (όχι σαν του Τσίπρα, που απαγγέλλει Μπρεχτ). Γιατί αν μείνεις με σταυρωμένα χέρια, θα είμαστε σαν εκείνο το ανέκδοτο με το γαμπρό που δεν ξέρει τι να κάνει την πρώτη νύχτα του γάμου, ακούει τη μάνα του που το συμβουλεύει να κάνει ό,τι κι η γυναίκα του και μένει δίπλα της με ανοιχτά τα πόδια, οπότε τη φέρνει στο αμήν:
άντε να δούμε μήπως περάσει κανείς και μας απαυτώσει..
Και ξέρεις ποιος θα είναι αυτός, ε; Ο εργοδότης. Αλλά μόνο αν είσαι χαμογελαστός κι υπάκουος, όχι σαν κάτι ξενέρωτους κομμουνιστές...
Αν θέλεις κάτι τέτοιο λοιπόν, χρειάζεται μέσο.
Μήπως προτιμάς μία θεσούλα τρεις και εξήντα, όπου να μην κάνεις βασικά τίποτα, να καλλιεργείς επιμελώς αυτό το τίποτα, να σου απορροφά όλη τη δύναμη, τη ζωντάνια, την όρεξη για δημιουργία;
Και αυτό χρειάζεται μέσο. Και ενίοτε, ένα χαρτί που να πιστοποιεί πως ειδικεύεσαι στο τίποτα, γιατί τώρα με την ΕΕ, θεσπίζονται αυστηροί κανόνες, τα δικαιώματα είναι τίποτα, το πήδημα είναι το παν, αλλά πρέπει να είσαι πιστοποιημένη πόρνη, για να σε πηδάμε, να φτάσεις να μας παρακαλάς κιόλας, κι αν δε σου αρέσει, εκεί είναι η πόρτα για την ανεργία.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως σου λείπουν κάποια προσόντα, για να μπορείς να πηδιέσαι, όπως η εμπειρία σε άλλα μπουρδέλα, ή μάλλον η βεβαιωμένη εμπειρία, γιατί δε μας νοιάζει η πρακτική σου, τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου, κι αν πηδιέσαι για τη δική σου ευχαρίστηση. Από την άλλη όμως έχεις υπερβολικά προσόντα, για να χωρέσεις σε κάποια άλλη θέση, όπου δεν πρέπει να κάνεις τίποτα, κι η ανικανότητα είναι στα προαπαιτούμενα.
Στο πτυχίο σου δε χωράει, στις ΔΕ θέσεις κολυμπάει.
Το πρόβλημα είναι ότι χιλιάδες άνεργοι νιώθουν πως είναι ανίκανοι, εσωτερικεύουν το πρόβλημα, το φταίξιμο και πιστεύουν πως είναι δικό τους, ότι είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάστασή τους. Χώρια που στην πορεία μπορεί να αποκτήσεις όντως πρόβλημα στύσης, με τόσο άγχος και τα ψυχολογικά κουσούρια που σου αφήνει το θέμα.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι πως και όσοι γαμιούνται στη δουλειά πχ, θεωρούν πως το πρόβλημα δεν είναι ο (εκ)βιασμός αυτός καθαυτός, δούλεψε με αυτούς τους όρους ή αλλιώς ψόφα, αλλά η αξιοκρατία: αν παίρνουν καλά λεφτά, καθώς εκδίδουν την εργατική τους δύναμη στην αγορά εργασίας, ψάχνοντας τα προς το ζην και τον αγοραίο έρωτα, τόσα δίνω πόσα θες, κι αν τους ρίχνουν στη μοιρασιά, σε σχέση με άλλους συναδέλφους, αν κάποιοι άλλοι πληρώνονται, για να μην κάνουν τίποτα, χωρίς να πιάνουν στόχους, πελάτες, να ικανοποιούν τα βίτσια του αφεντικού, τη στιγμή που εσύ δεν προλαβαίνεις να κλείσεις πόδι από την πολλή δουλειά.
Το πρόβλημα, σου λέει ο υποψήφιος εργοδότης, προτού σε απορρίψει και προχωρήσει στο επόμενο θύμα, είναι πως δεν κάθεσαι να το απολαύσεις, για να περάσεις καλά και να φανεί αυτό στο γύρισμα, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, να είσαι πρόθυμος και να του το δείχνεις σε κάθε ευκαιρία, με ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο επιτυχίας, και βασικά του μαλάκα, που δεν αντιδρά ποτέ και για τίποτα, όλα θα παν καλά, δες τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Ναι μεν έχεις αποφασίσει να εκδοθείς και να πουλήσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις (την εργατική σου δύναμη, την ικανότητά σου να δημιουργείς αξίες (που για σένα είναι σημαντικές όταν είναι χρήσης ή ηθικές, ενώ για τον άλλο μόνο ως ανταλλακτικές), αλλά δε ντύνεσαι πρόστυχα, δε φτιάχνεσαι πολύ, δεν περιποιείσαι τον εαυτό σου, δε χαμογελάς, δε φτιάχνεις καφέδες, δε συναινείς στην υποταγή και δε σου αρέσει το πυγοράπισμα, όπως στον Τσάντλερ.
Άσε που στυλώνεις τα πόδια καμιά φορά αντί να τα ανοίγεις κι αντί να απεργείς φορώντας πχ κάτι στο πέτο ή ακόμα καλύτερα, μια σέξι ζαρτιέρα, ασορτί με το πήδημα στη δουλειά. Ή να παίξεις λίγο με BDSM, να σου φορέσουν ένα κολάρο, μια αλυσίδα (που μόνο αυτή έχεις, οπότε πρόσεχε να μην τη χάσεις) ή ένα πάμπερ για να τα κάνεις πάνω σου και να μη χάνεις πολύτιμο χρόνο στην τουαλέτα.
Κατά βάθος είσαι πουριτανός, συντηρητικός, δεν απελευθερώνεσαι μαζί με την αγορά εργασίας, έχεις ταμπού κι αγκυλώσεις (άδειες, επιδόματα). Άσε που κάποιες γυναίκες έχουν συνδέσει το σεξ με την τεκνοποίηση, αραδιάζουν ένα σωρό κουτσούβελα και τρέχα-γύρευε να περιμένει μετά 1,5 χρόνο το αφεντικό μέχρι να μπορεί να τις απολύσει.
Και εσύ μου λες πως ο έρωτας και η δουλειά πρέπει να είναι αυτοσκοπός, χωρίς καταναγκασμό (ναι αλλά τι πλάκα θα έχει τότε;), να σε γεμίζει (μα και το πήδημα αυτό δεν κάνει, στην κυριολεξία;), σαν ένα παιχνίδι (μα και το αφεντικό αυτό λέει).
Let's play master and servant
Κι αντί για πήδημα, ονειρεύεσαι ένα επαναστατικό άλμα, την έφοδο στον ουρανό, σάλτα μάνα και θα γίνει το μεγάλο πήδημα.
Αλλά ξέρεις, δεν μπορεί να γίνει έτσι από μόνο του, αν δεν πάρουμε εμείς μέτρα για αυτό (όχι σαν του Τσίπρα, που απαγγέλλει Μπρεχτ). Γιατί αν μείνεις με σταυρωμένα χέρια, θα είμαστε σαν εκείνο το ανέκδοτο με το γαμπρό που δεν ξέρει τι να κάνει την πρώτη νύχτα του γάμου, ακούει τη μάνα του που το συμβουλεύει να κάνει ό,τι κι η γυναίκα του και μένει δίπλα της με ανοιχτά τα πόδια, οπότε τη φέρνει στο αμήν:
άντε να δούμε μήπως περάσει κανείς και μας απαυτώσει..
Και ξέρεις ποιος θα είναι αυτός, ε; Ο εργοδότης. Αλλά μόνο αν είσαι χαμογελαστός κι υπάκουος, όχι σαν κάτι ξενέρωτους κομμουνιστές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου