ΛΙΒΥΗ Αμείωτες οι κόντρες των ιμπεριαλιστών στις πλάτες του λαού

ΛΙΒΥΗ

Αμείωτες οι κόντρες των ιμπεριαλιστών στις πλάτες του λαού

Copyright 2016 The Associated

Εικόνα από τη ρημαγμένη και κατεστραμμένη από τις συγκρούσεις Σύρτη

Η επανέναρξη λειτουργίας της ιταλικής πρεσβείας στην Τρίπολη της Λιβύης την περασμένη Τρίτη προβλήθηκε από δυτικά, κυρίως, ΜΜΕ, σαν ελπιδοφόρα ένδειξη και σαν «θετικός οιωνός» για την πιθανή βελτίωση της τραγικής κατάστασης που έχει προκαλέσει στην πολύπαθη χώρα η ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2011. Επιφύλαξαν έτσι σχετικώς θερμή υποδοχή και προβολή στον νεοδιορισθέντα Ιταλό πρέσβη, Τζιουζέπε Περόνε, παρουσιάζοντας με λεπτομέρειες την επίδοση των διαπιστευτηρίων του στον Λίβυο πρωθυπουργό Φαγιέζ Σάρατζ, αλλά και τις υποσχέσεις που μοίρασε αφειδώς σε λιβυκά ΜΜΕ για τις τάχα αγνές προθέσεις της Ρώμης απέναντι στο λιβυκό λαό, ενώ την ίδια στιγμή έσπρωχνε τα συμφέροντα του ιταλικού ενεργειακού γίγαντα ΕΝΙ στη δυτική Λιβύη και τα σχέδια της ιταλικής αστικής τάξης για «έλεγχο» των μεγάλων μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών από τις λιβυκές προς τις ιταλικές ακτές.

Ομως, το άνοιγμα της ιταλικής πρεσβείας δύο χρόνια μετά το κλείσιμό της (Φλεβάρης του 2015), εξαιτίας της εκρηκτικής και άναρχης κατάστασης που προκάλεσαν αιματηρές συγκρούσεις, δεν δείχνει να είναι ο ...κούκος που φέρνει την άνοιξη.
Η διαπάλη ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μονοπωλίων στη Λιβύη όχι μόνον συνεχίζεται αλλά εντείνεται, έχοντας ως φόντο τις ασταμάτητες συγκρούσεις μεταξύ διάφορων ένοπλων οργανώσεων ισλαμιστών, τζιχαντιστών και μονάδων του λιβυκού στρατού και τις εντεινόμενες κόντρες ανάμεσα στη διορισμένη (από τον ΟΗΕ) «Λιβυκή Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας» του πρωθυπουργού Φαγιέζ Σάρατζ στην Τρίπολη, το εκλεγμένο κοσμικό κοινοβούλιο στο Τομπρούκ και τον στρατό του ε.α. στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ (ή Χάφτερ).

Κόντρες σε διάφορα επίπεδα

Παράλληλα, από τη μία μεριά εξελίσσονται οι κινήσεις δυτικών μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ και ορισμένων χωρών της ΕΕ (με πρώτες την Ιταλία και τη Γαλλία), που θεωρούν πως ήρθε η ώρα να διευρύνουν τα γεωπολιτικά, ενεργειακά συμφέροντά τους στη στρατηγική περιοχή της Βόρειας Αφρικής, κεφαλαιοποιώντας την επέμβαση που προώθησαν πριν πέντε χρόνια. Από την άλλη μεριά, στέκεται κυρίως (αλλά όχι μόνον) η κυβέρνηση του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, έχοντας στο πλευρό της σημαντικά ρωσικά ενεργειακά και αμυντικά μονοπώλια που επιδιώκουν να ξανακερδίσουν το μερίδιο της πίτας από συμφωνίες άνω των 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχασαν με την ανατροπή του Λίβυου πρώην Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι το φθινόπωρο του 2011 με την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Δεν είναι τυχαίο πως το ίδιο διάστημα, οι κινήσεις αντίπαλων μονοπωλιακών συμφερόντων στη Λιβύη αντικατοπτρίζονται, κάθε τόσο, στις κινήσεις λιβυκών αστικών δυνάμεων που κοντράρονται στις προσπάθειές τους να μονοπωλήσουν την πολιτική και οικονομική εξουσία, αναζητώντας στηρίγματα σε ξένες δυνάμεις.
Τα δυτικά μονοπώλια προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους μέσω της διορισμένης (αν και πρακτικά αδύναμης να επιβληθεί οπουδήποτε αλλού εκτός της πρωτεύουσας, Τρίπολης) κυβέρνησης του πρωθυπουργού Φαγιέζ Σάρατζ. Τα ρωσικά μονοπώλια και δυνάμεις αστών από την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ή και την Αλγερία επιχειρούν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους κυρίως μέσω του 73χρονου αμφιλεγόμενου ε.α. στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ, (πρώην συνεργάτη του Καντάφι, στη συνέχεια συνεργάτη της CIA) ενός επιδέξιου καιροσκόπου που μετέβη δύο φορές μέσα στο τελευταίο εξάμηνο στη Μόσχα, συναντώντας μεταξύ άλλων τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, και τον υπουργό Αμυνας, Σεργκέι Σόιγκου... Δεν είναι τυχαίο πως ο Χάφταρ βρίσκει τέτοιους συνομιλητές. Οχι μόνον διοικεί μία στρατιά αρκετών δεκάδων χιλιάδων ανδρών, (διαθέτοντας παράλληλα μικρές ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις). Ελέγχει το 80% του λιβυκού εδάφους, την Κεντρική Τράπεζα Λιβύης και σχεδόν όλες τις πετρελαιοπηγές και τις πλατφόρμες παραγωγής και εξαγωγής πετρελαίου. Αυτούς τους «άσους» αναμένεται να χρησιμοποιήσει για να επιβληθεί σε θέση μεγαλύτερης εξουσίας και να αποσπάσει αναγνώριση και από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές.

Ρωσικές υποσχέσεις και συμφέροντα

Σε κάθε περίπτωση, οι επαφές του ε.α. Λίβυου στρατηγού στο Κρεμλίνο έκαναν αίσθηση και δεν πέρασαν διόλου απαρατήρητες από αστικά ΜΜΕ σε ΗΠΑ και Γερμανία (με χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις των δικτύων «Μπλούμπεργκ» και «Ντόιτσε Βέλε»). Αμφότερα παρατήρησαν ότι ο Λίβυος στρατηγός ζήτησε από το Κρεμλίνο νέο στρατιωτικό εξοπλισμό, οικονομική και πολιτική στήριξη. Οι Ρώσοι φέρεται να του υποσχέθηκαν μελλοντική στρατιωτική βοήθεια (την οποία μυστικά φαίνεται πως ήδη προωθούν εδώ και μερικούς μήνες μέσω Αιγύπτου). Φαίνεται, επίσης, να τον διαβεβαίωσαν πως θα πιέσουν για την άρση του διεθνούς εμπάργκο όπλων που έχει επιβληθεί εδώ και μερικά χρόνια από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και ότι θα κινήσουν το ζήτημα στα Ηνωμένα Εθνη. «Συμπτωματικά», λίγες βδομάδες μετά την ολοκλήρωση των επαφών του στρατηγού Χάφταρ στη Μόσχα, Ρώσοι αξιωματούχοι επέκριναν τη διορισμένη λιβυκή «Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας» στην Τρίπολη και τις αδέξιες πολιτικές που προσπαθεί να επιβάλει εδώ και έναν χρόνο, πιέζοντας για θέση και ρόλο του ε.α. στρατηγού Χάφταρ.
Εχοντας κανείς υπόψη τον σημερινό, ιδιαίτερα ρευστό, διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων όχι μόνον στη Λιβύη αλλά και σε χώρες της Μ. Ανατολής όπως η Συρία και το Ιράκ, δεν μπορεί να αγνοήσει τις επιμελείς και επίμονες προσπάθειες της Ρωσίας να προωθήσει την γεωπολιτική της ισχύ στην ευρύτερη περιοχή, «εξάγοντας» στη Λιβύη, ενδεχομένως και μέσω του ε.α. στρατηγού Χάφταρ, το μοντέλο της στρατιωτικής βοήθειας που έδωσαν από το Σεπτέμβρη του 2015 στη Συρία και στον Πρόεδρο Μπασάρ Ασαντ. Η έως τώρα επιτυχία της ρωσικής στρατηγικής στη Συρία, που συνέβαλε σημαντικά στην αναβάθμιση του γεωπολιτικού, (σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο) ρόλου της Μόσχας φαίνεται, σύμφωνα με μερικούς αναλυτές, να προωθείται, τηρουμένων των αναλογιών, και στην περίπτωση της Λιβύης. Οχι μόνον για την ανάκτηση προσοδοφόρων συμβολαίων αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων για τα ρωσικά μονοπώλια (Ενέργειας και Αμυνας) αλλά και για την πιθανή δημιουργία π.χ. βιομηχανικών και εμπορικών πάρκων στη Βεγγάζη ή την προώθηση μελλοντικών σχεδίων για τη δημιουργία μιας ρωσικής στρατιωτικής αεροπορικής ή και ναυτικής βάσης, εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Μέρος της ρωσικής αστικής τάξης δείχνει τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, διακρίνοντας σημαντικές επενδυτικές ευκαιρίες παρά τον ανταγωνισμό.
Το μόνο βέβαιο είναι πως από τις παραπάνω κόντρες μονοπωλίων και ιμπεριαλιστών δεν βγαίνει κερδισμένος ο λιβυκός λαός, που παραμένει εγκλωβισμένος από τις συγκρούσεις αντίπαλων φατριών και ένοπλων οργανώσεων σε διάφορες περιοχές, και παλεύει να επιβιώσει.
Γεγονός είναι πως σήμερα, πέντε χρόνια μετά τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» και την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα, μεγάλο μέρος του λιβυκού λαού αντιλαμβάνεται πως οι υποσχέσεις των Δυτικών περί δημοκρατίας ήταν φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες, που επέβαλαν σε θέσεις εξουσίας τους ισλαμιστές, συνεργάτες τους ή άλλες αστικές δυνάμεις. Αν καταφέρει να επιβιώσει από τις συγκρούσεις και να κερδίσει τη μάχη για ένα κομμάτι ψωμί, θα βρεθεί μπροστά σε καινούριο σταυροδρόμι. Κρίσιμο για τα λαϊκά στρώματα της Λιβύης είναι να βγάλουν συμπεράσματα και να οργανώσουν την πάλη τόσο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όσο και στους ντόπιους εκμεταλλευτές.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ