Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις

Όταν οι Χαλυβουργοί απεργούσαν δεν τους στήριξες γιατί δεν έρχεται έτσι η ανάπτυξη.

Όταν απεργούσαν οι υπάλληλοι του ΜΕΤΡΟ αγανακτούσες γιατί δεν μπορείς να πας στη δουλειά σου εγκαιρα και άνετα.

Όταν απεργούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές εκνευριζόσουν με τους χαραμοφάηδες που κάνουν τρεις μήνες διακοπές.

Όταν διαμαρτύρονταν οι δημοτικοί υπάλληλοι αδιαφορούσες γιατί μπήκαν με βύσμα.

Όταν οι ναυτεργάτες έκλειναν τα λιμάνια φοβόσουν μήπως ξενερώσουν οι τουρίστες.

Όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στην phone marketing αδιαφορούσες γιατί δεν το ήξερες καν.

Όταν μικροεπαγγελματίες κινητοποιούνταν εναντίον του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, έτρεχες στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσεις με το υστέρημά σου γάλα και ψωμί ή λιαζόσουν σε μια καφετέρια διαμαρτυρόμενος για την τιμή του καφέ.

Όταν τα πάνοπλα «παιδιά μας» χτυπούσαν τις καθαρίστριες εσύ έβλεπες μουντιάλ και αναρωτιόσουν γιατί παίζει ακόμα ο Κατσουράνης.

Όταν σου είπε το αφεντικό να δουλέψεις ανασφάλιστος για 300 ευρώ είπες ευχαριστώ και σκέφτηκες πόσο καλός είναι που δεν σε πετάει στο δρόμο.

Όταν είδες τον φίλο σου να απολύεται αισθάνθηκες ανακουφισμένος έστω και με τα λίγα που παίρνεις. Έτσι κι αλλιώς την φτώχια σου την θεωρείς περηφάνια.

Όταν πήγες στα voucher και στα ΚΟΧ για λίγα περιορισμένης χρονικής διάρκειας ψίχουλα είπες ¨κάτι είναι κι αυτό».

Σήμερα σου ζητάνε να δουλεύεις για λίγα κουπόνια. Θα το καταπιείς και θα ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να σου πάρει το σπίτι η τράπεζα έχεις καιρό. Άλλωστε πάντα υπάρχουν πιθανοί σωτήρες. Μπορεί να είναι ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ένας ναζί μπράβος, ο θεός, ο παϊσιος που το προφήτεψε, οι ρώσοι, οι άλλοι που θα ξεσηκωθούν και θα μας λυτρώσουν. Πάντα κάποιος «άλλος». Όχι εσύ. Εσύ πιστεύεις πως μπορείς να συνεχίσεις να σκύβεις μπροστά στο αφεντικό σου και να εφευρίσκεις δικαιολογίες για την ταξική σου ασυνειδησία. Μπορεί κάποτε να είχες δικαιολογίες. Τώρα όχι. Είχες άπειρες ευκαιρίες να συνειδητοποιήσεις, να κατανοήσεις, να αγωνιστείς. Δεν ήθελες να τις αρπάξεις. Είσαι το ίδιο ένοχος με αυτούς που βρίζεις. Άλλωστε η ταξική εκμετάλλευση είναι σαν το τανγκό: Χρειάζεται δύο…

Πηγή: https://2310net.wordpress.com/2014/06/18/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82/

ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΠΟΛΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ;

 ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΠΟΛΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ;

Εν μέσω δηλώσεων,  αντιφατικών πολλών απ’ αυτών,  για το τι συμφωνήθηκε στο γιουρογκρουπ της 20^ης Φεβρουαρίου, δηλώσεων για ανασκευή της θέσης του προέδρου της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ότι τα μέτρα που συμφωνούνται στο πλαίσιο ενός Μνημονίου δεν είναι υποχρεωτικό να είναι συμβατά με το κοινοτικό κεκτημένο, δηλώσεων απειλητικών ή εθνικιστικών ή ψύχραιμων κλπ.  ένθεν κακείθεν του Αιγαίου  για νησιά του, δηλώσεων του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα για επίσπευση της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης, βρήκαν χώρο στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προβληθούν και οι απόψεις για έξοδο από ευρώ, με τον Κ. Λαπαβίτσα να παρουσιάζει πρόταση για το εθνικό νόμισμα,  με τέτοιον τρόπο σαν να εφαρμόζεται στην πράξη η προ δεκαπενθημέρου προτροπή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Ν. Ξυδάκη πως «δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα του λαού» αναφερόμενος στο θέμα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.

               Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, δηλ. έξοδος από την ευρωζώνη, από την αρχή της κρίσης δεν αποκλειόταν ούτε από τμήμα της εγχώριας αστικής τάξης ούτε της ευρωπαϊκής –απλώς αθροίζονται οι συνέπειες κι όσο βγαίνουν μ’  αρνητικό πρόσημο για τα συμφέροντά τους αναβάλλεται. Η προβολή όμως που δίνεται τελευταία σε απόψεις για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, χωρίς τώρα πια απαραιτήτως να θεωρείται το απόλυτο κακό, πιθανόν να είναι ένδειξη ότι δρομολογείται μεθοδικά, πιστεύοντας πως έχει θωρακιστεί η ΕΕ από τις συνέπειες,  η έξοδός της χώρας από την ευρωζώνη. Μοιάζει μάλιστα όλη αυτή η συζήτηση για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα να γίνεται με πρωτοβουλία πολιτικών σχηματισμών και ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί, οπότε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα παίρνει χαρακτηριστικά μιας αγωνιστικής διαδικασίας προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Κι έτσι συνεχίζεται ο εγκλωβισμός μας σε ένα φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενων αδιεξόδων χρησιμοποιώντας για την έξοδό μας τα μέσα που η κυρίαρχη τάξη επιτρέπει, στα προνομιακά πεδία που αυτή ελέγχει. Παγιδεύεται το εργατικό κίνημα ενάντια στο κεφάλαιο μεταξύ της αντιδραστικής  «δεξιάς» αστικής τάξης  και της «προοδευτικής αριστερής» πτέρυγάς της –τη βλάπτουν εξ ίσου και οι δυο. Είναι που ο καπιταλισμός στη μακραίωνη ιστορία του κατάφερε να δίνει την εντύπωση πως μπορεί να αντιστέκεται στις επιθέσεις των αντιπάλων του κι ακόμα χειρότερο, ότι καταφέρνει να τους ενσωματώνει, να τους μετατρέπει σε ιδεολογικά στοιχεία της αναπαραγωγής του. Δεν είναι οι σοσιαλδημοκράτες που κατέληξαν να διαχειρίζονται και να διευρύνουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν είναι οι κομμουνιστικές  χώρες στις οποίες η επανάσταση πέτυχε όπου εγκαθιδρύθηκαν τελικά καπιταλιστικές σχέσεις;

               Και πάλι βρισκόμαστε μπερδεμένοι ανάμεσα σ’ ελπίδες και οράματα και επαναστατικό λόγο που κατάντησαν παραπλανητικά συνθήματα για κατανάλωση, και πώς  να ξεχωρίσει κανείς όλες αυτές τις αυθεντίες που λειτουργούν κάτω από ένα  «επαναστατικό» προσωπείο υποστηρίζοντας καμουφλαρισμένα αντιλήψεις της άρχουσας τάξης; Και χανόμαστε σε αναλύσεις οικονομικές που αλληλοαναιρούνται, χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε συνολικά την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, μπλοκάροντας σκέψη και δράση.

Κι έτσι,  μετά την άρση, με την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο δημιουργείται ένα νέο πλαίσιο πολωτικής αντιπαράθεσης, ευρώ-δραχμή, για να διαμορφωθεί εκατέρωθεν το κλίμα ενός νέου φανατισμού. Στην ουσία θα λειτουργεί σαν ένας  φτηνός αντιπερισπασμός αποσκοπώντας  να μετατοπίσει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από την επιβεβλημένη από ΕΕ εξαθλίωση σ’ εκείνην που επιβάλλει η επιλογή της νομισματικής αλλαγής. Μια επιλογή που θα γίνει όμως με τους όρους της ΕΕ και σε χρόνο πρόσφορο για τα συμφέροντά της. Άλλωστε, από την αρχή των μνημονίων η επιλογή των πόλων αντιπαράθεσης ήταν κυρίως καρπός διεργασιών σε επίπεδο κορυφής με τεχνικά χαρακτηριστικά. Περισσότερο έμοιαζε η άρχουσα τάξη να επιλέγει το είδος της  πόλωσης που την ευνοούσε για να μη χάνει το παιχνίδι της εξουσίας,  εγκλωβίζοντας έτσι το όποιο λαϊκό κίνημα στην προοπτική της. Όπως η αντίθεση στο μνημόνιο συσπείρωσε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα με προσωπείο κοινωνικού μεταρρυθμιστή, το ίδιο επιδιώκεται με την νέα αντίθεση που έρχεται με τις ευλογίες της άρχουσας τάξης, ευρώ-εθνικό νόμισμα. Και μ’ όλα αυτά χάνεται η πραγματική κοινωνική πόλωση, ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη και εργαζόμενο. Και κάθε φορά η διπολική αντίθεση δεν αγγίζει καθόλου το ζήτημα  της βασικής κοινωνικής αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. Κι όταν ο κομμουνιστικός λόγος το θέτει κατηγορείται από την αριστερή επαναστατικότητα ότι υποκλίνεται στην μικροαστική και αστική ιδεολογία,  υπονομεύοντας τη δυναμική των μαζικών αγώνων με την απροθυμία του να την υπερβεί κι αναβάλλοντας το μετασχηματισμό της κοινωνίας στο απώτατο μέλλον.

Πότε ο κυπριακό, πότε το είδος νομίσματος, πότε οι μορφές πάλης μπαίνουν στο στόχαστρο μιας κριτικής προς το ΚΚΕ εξ αριστερών,  την οποία, διακηρύττεται,   η αγωνία της επαναστατικής προοπτικής εφοδιάζει με επιχειρήματα οικοδομώντας όμως, κριτική στην κριτική, το ιδεολογικό και πολιτικό του αφοπλισμό. Κατηγορείται το ΚΚΕ για ξεκάθαρη ανεπάρκεια και στοχοποιείται ως βασικός παράγοντας της αποδιοργάνωσης, της αδρανοποίησης και της μικρής αποτελεσματικότητας δυνάμεων που διακηρύττουν την στράτευσή τους στον κομμουνισμό. Στην πραγματικότητα, αφού  δεν έγινε κατορθωτή  η σύμπραξη αριστεράς με ΚΚΕ στην προηγούμενη αντίθεση μνημόνιο –αντιμνημόνιο, απαιτείται τώρα, στο όνομα της επανάστασης μάλιστα, να ηγηθεί το ΚΚΕ στη νέα αντίθεση ευρώ –εθνικό νόμισμα, ξεμπερδεύοντας επιτέλους και μ’ αυτό, αφού …ξεκάθαρα ενσωματώνεται κι αυτό  κι ό,τι εκπροσωπεί στο καπιταλιστικό σύστημα.

Και κάπως έτσι η κυρίαρχη τάξη οικειοποείται όλες τις ιδέες που μπορεί να εμπνέουν την εργατική τάξη, ενώ βρίσκει ένα πλήθος δικαιολογίες για να προωθεί ξανά αρχαϊκά συστήματα εκμετάλλευσης με νέο ένδυμα, ακόμα και μαρξιστικό.

AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη

 AVAAZ: Το φαινόμενο του clicktivism και η τεράστια απάτη

Όποιο ψήφισμα κι αν ανοίξεις, θα δεις από κάτω τον διεθνή οργανισμό, τύπου ΜΚΟ, με την επωνυμία «AVAAZ». Εκστρατείες συλλογής υπογραφών για το περιβάλλον, τον γορίλα, το κλίμα, τον καρκίνο, αλλά και για το το Νομπέλ στην Ελλάδα, για το “Μένουμε Ευρώπη”, για τους πλειστηριασμούς σπιτιών, για να φύγει ο Λάκης από τον ALPHA, για την κατάργηση των Τμημάτων Ένταξης των ΑΜΕΑ, κι ένα σωρό άλλα «ευαίσθητα» θέματα «κοινωνικής συνείδησης», που στοχεύουν στην συναισθηματική ενεργοποίηση του αποδέκτη και το αίσθημα του δικαίου. 

Το νέο φρούτο του “κλικ-ακτιβισμού” αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας σχετικά με την ενεργοποίηση αποκλειστικά κατευθυνόμενων και με ύποπτους στόχους παγκόσμιων «δικτύων αλληλεγγύης», δικτύων, δηλαδή, που κάτω από ταμπέλες ευαίσθητων κοινωνικών θεμάτων επιχειρούν να χειραγωγήσουν και να εγκλωβίσουν την κοινή γνώμη ενώ ταυτόχρονα, με τον έντεχνο τρόπο της συνυπογραφής σε ένα αίτημα, εκτονώνουν την ενεργητική δράση σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία και αποτρέπουν κοινωνικές ομάδες από την ανάληψη πρωτοβουλιών και ενεργών δράσεων απέναντι σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό θέμα. Ένα από τα πιο δραστήρια και διάσημα τέτοια παγκόσμια δίκτυα της νεο-προπαγάνδας είναι και το AVAAZ. 

Από: ΘΕΩΝΗ ΚΑΠΛΑΝΙΔΟΥ

Μια πρόχειρη έρευνα στο διαδίκτυο για την εν λόγω οργάνωση, μας βγάζει πολλά “λαβράκια”. Κατ’ αρχήν έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε από ποιους έχει ιδρυθεί αυτή η οργάνωση και ασφαλώς από ποιους χρηματοδοτείται. Σύμφωνα με την Wikipedia, “To Avaaz.org συν-ιδρύθηκε από το Res Publica μιας διεθνή ομάδα αστικής πίεσης, και το Moveon.org, μια online κοινότητα που έχει πρωτοπορήσει στη διαδικτυακή πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιδρυτική ομάδα αποτελείται επίσης και από επιχειρηματίες από έξι χώρες που είναι κορυφαίοι παγκοσμίως στην κοινωνική επιχειρηματικότητα και σε αυτούς περιλαμβάνονται ο ιδρυτικός πρόεδρος και εκτελεστικός διευθυντής Ricken Patel, και οι Tom Perriello, Tom Pravda, Eli Pariser, Andrea Woodhouse, Jeremy Heimans, και David Madden.” Στην ουσία πρόκειται για την αφρόκρεμμα του αμερικανικού κατεστημένου, ενώ ύποπτο είναι και το παρασκήνιο των χρηματοδοτήσεων στις οποίες εμπλέκεται το ίδρυμα Ροκφέλερ και ο πολύς Τζωρτζ Σώρρος. Περισσότερες και αναλυτικές πληροφορίες για το background των ιδρυτικών στελεχών, τους ιδρυτικούς οργανισμούς και τις χρηματοδοτήσεις στο άρθρο:http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

Η AVAAZ, εκτός των άλλων, έχει στο ενεργητικό της καμπάνιες υπέρ της εισβολής στη Λιβύη «που χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα για τη συγκεκαλυμμένη εισβολή των ΗΠΑ και τη δολοφονία και τη διαπόμπευση του αρχηγού του κράτους[1]» καθώς και για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία: «Στη Συρία, για παράδειγμα, μεταξύ του 2012 και τα τέλη του 2013, ακριβώς τη στιγμή που οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπαθούνν να εκβιάσουν την κοινή γνώμη για έναν πόλεμο με τον Ασάντ, καθώς ήρθε σε επίπεδο βάσης, εμφανίστηκαν ξαφνικά στο Avaaz αλλεπάληλα ψηφίσματα ζητώντας από τη Δύση να στείλει “3.000 διεθνείς παρατηρητές” και να επιβάλει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από ολόκληρη τη χώρα[2]». Έχει συμμετέχει στη ρωσο-φοβική προπαγάνδα με το διάσημο ψήφισμα “Pussy Riot”[3], ενώ αποτελεί και έναν από τους χρηματοδότες με ύποπτα κίνητρα (σύμφωνα με επίσημες καταγγελίες) της ΜΚΟ «MOAS», η οποία δραστηριοποιείται στο Αιγαίο για «έρευνα και διάσωση» προσφύγων, και εμφανίζεται να διαθέτει πανάκριβο και υπερσύγχρονο εξοπλισμό και υπερσύγχρονα «drones»[4]. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που διεξάγει υπέρ της ΝΔ δημοψηφίσματα για να «μείνουμε Ευρώπη» (http://neodimokratis.gr/polites-maz...) διενεργεί και δημοψήφισμα για ανάκληση της απόφασης για τα Τμήματα Ένταξης, βάζοντας ως βιτρίνα τον Σύλλογο Αναπληρωτών Καθηγητών Ειδικής Αγωγής (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ypoyrgos_Paideias_k_Nikos_Filis_Na_aposyrei_tin_tropologia_katargisis_ton_tmimaton_entaxis_Eidikis_Agogis/?pv=8&fb_action_ids=10208480836077624&fb_action_types=avaaz-org%3Ais_interested). Με άλλα λόγια και στηρίζει την καπιταλιστική πολιτική της Ευρώπης που είναι υπαίτιος για όλες τις... «περικοπές» και τις επιθέσεις στα λαϊκά στρώμματα, και δείχνει ευαισθησία σ’ αυτές ακριβώς τις κοινωνικές περικοπές. Συχνά δε, μέσα από τα ψηφίσματα, τρέπει υποσυνείδητα τον αποδέκτη σε μια κατάσταση συνδιαλλαγής με τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, χαρακτηριστικό το κείμενο συλλογής υπογραφών για τους πλειστηριασμούς σπιτιών (https://secure.avaaz.org/el/petition/Ohi_stoys_pleistiriasmoys_akiniton_ton_yperhreomenon_Ellinon_3/?snshhgb). 

Το κουβάρι είναι μακρύ και πολύπλοκο. Το βέβαιο πάντως είναι πως τέτοιου είδους οργανισμοί, και ασφαλώς ο συγκεκριμένος, ασφαλώς δεν έχουν δημιουργηθεί ούτε για πλάκα, ούτε για όσα γενικόλογα και θολά περιγράφουν στην αρχική τους σελίδα (η αρχική της AVAAZ εδώ: http://www.avaaz.org/el/about.php). Προβάλλουν έναν τρόπο ανώδυνης διαμαρτυρίας, όπου με μια υπογραφή ο αποδέκτης κάνει το χρέος του ή παίρνει θέση απέναντι σε σοβαρά θέματα, παραιτούμενος από οποιοδήποτε βαθύτερο προβληματισμό και πολύ περισσότερο από τη συλλογική αγωνιστική δράση και ενεργητική στάση απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Παράλληλα, ο οργανισμός αυτός συγκεντρώνει εκατομμύρια χρήστες – μέλη – οπαδούς, συχνά χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα άλλους Οργανισμούς, ΜΚΟ, Συλλόγους κλπ, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται όλοι αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου ως εύκολοι αποδέκτες προπαγάνδας ή εξαπάτησης.

Τέτοιου είδους καμπάνιες μέσω διαδικτύου, στην ουσία επιτελούν βασικό πολιτικό ρόλο υπέρ της διατήρησης και υποστήριξης της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, πόρρω μακράν από όσα “ευαίσθητα” και “δίκαια” προβάλλουν στα κείμενα των ψηφισμάτων και των προπαγανδιστικών μηνυμάτων τους. Παίζουν επίσης σημαντικό ιδεολογικό ρόλο, καθώς με το κύρος τους και τις γενικόλογες αρχές και διακυρήξεις - τέτοιες που ο μέσος κοινός νους υιοθετεί αυτόματα ως ορθές και ευκτέες - επιδρούν καταλυτικά σε εκατομμύρια πολιτών, διαπλάθουν την κοινή γνώμη, την κατευθύνουν και κυρίως την εξασκούν σε μια παθητική“διαδικτυακή δημοκρατία” όπου με το πάτημα ενός κουμπιού ο πολίτης “εκφράζει άποψη” ή “παίρνει θέση”. Πολύ βολικά όλα αυτά, σε μια πολιτική παγκοσμιοποίηση που θέλει τους πολίτες παθητικοποιημένους. Αυτή δε η νέα τάση “συμμετοχής στα κοινά” έχει μελετηθεί ως νεο-κοινωνικό φαινόμενο με τον τίτλο «δημοκρατία του κλικαρίσματος» ή “clicktivism” (νεολογισμός από το activism). Κι αυτό καθόλου τυχαίο, εκτιμώ.

Γι αυτό λοιπόν, όταν βλέπουμε στους τοίχους μας καλέσματα για ψηφίσματα, ας είμαστε πολύ – μα πολύ! - υποψιασμένοι. Τόσο για τις προθέσεις της οργάνωσης που διενεργεί την καμπάνια συλλογής υπογραφών, όσο και για την ίδια τη διαδικασία αυτή και τους στόχους της.

Θ.Κ.

Πηγές, Υποσημειώσεις:

[1] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[2] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[3] http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/avaaz.html

[4] http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16%2F1%2F2016&pageNo=17

απο το zanterevolucion.

Δυο σκηνές

 Δυο σκηνές

Σκηνή πρώτη

19 Φεβρουαρίου 2017, κάπου στην Πλάκα. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος εγκαινιάζει το Αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης της αθηναίας, ένα ιστορικό κτήριο ηλικίας πέντε αιώνων περίπου, το οποίο ανακαινίστηκε και θα λειτουργεί πλέον ως μουσείο. Το κτήριο ανήκει στην αρχιεπισκοπή και την ευθύνη τής λειτουργίας του ανέλαβε ο φιλανθρωπικός οργανισμός τής εκκλησίας, η γνωστή μας Μ.Κ.Ο. "Αποστολή".

Φυσικά, στην εκδήλωση παρίστανται πολλοί ρασοφόροι (μέχρι και ο μητροπολίτης Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας) αλλά και εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Εννοείται ότι όλοι αυτοί δεν βρίσκονται εκεί τυχαία. Είναι όλοι προσκεκλημένοι τής αρχιεπισκοπής. Αντιγράφω από το "Βήμα ορθοδοξίας" και υπογραμμίζω δυο ονόματα:

Στην εκδήλωση παρέστησαν η εκπρόσωπος του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ. και Τομεάρχης Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Νίκη Κεραμέως, ο ιδρυτής και γενικός γραμματέας του Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Πρόεδρος της Κ.Ο. Ένωση Κεντρώων Βασίλειος Λεβέντης, ο Εκπρόσωπος της Φώφης Γεννηματά Γραμματέας του Τομέα Παιδείας, Άγγελος Τόλκας, ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης, ο Υφυπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κωνσταντίνος Ζουράρις, οι Βουλευτές Κώστας Σκανδαλίδης, Ελένη Ζαρούλια και Μάριος Γεωργιάδης, Εκπρόσωποι Υπουργείων, Περιφέρειας Αττικής, Δήμων, Αρχηγοί, Υπαρχηγοί και Εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας αλλά και πλήθος κόσμου γέμισε ασφυκτικά το Αρχοντικό της Αγίας Φιλοθέης.

Φωτογραφίες (δημοσιευμένες στον ιστότοπο της Χρυσής Αυγής) από τα εγκαίνια τού μουσείου τής εκκλησίας,
με τον αρχιφασίστα Μιχαλολιάκο σε πλήρη δράση. Κάτω αριστερά, με την σύζυγό του Ελένη Ζαρούλια.

Σκηνή δεύτερη

23 Φεβρουαρίου 2017, δικαστικό μέγαρο Πάτρας. Ο δήμαρχος πατρέων, ως μηνυόμενος από την Χρυσή Αυγή, κατηγορείται για παράβαση καθήκοντος και απολογείται κατά την δεύτερη και τελευταία ημέρα τής δίκης:

Καθήκον του δημάρχου να είναι δίπλα στον πατραϊκό λαό και να διαφυλάσσει την ενότητά του. Είναι τυχαίο ότι δέκα παρατάξεις συμφωνούν και η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν ομόφωνη; Τη μήνυση εναντίον της Δημοτικής Αρχής και του δημάρχου υπογράφει ο Μιχαλολιάκος, που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Με ερώτησή τους μας ζητάνε να χωρίσουμε τα παιδιά στο βρεφοκομείο σε δικά μας και ξένα. Υπάρχει παιδί ξένο; Είναι τυχαίο ότι είναι στα Δικαστήρια γιατί έχουν τάγματα εφόδου; Είναι αυτοί που φωνάζουν σε μια μάνα που έχασε το παιδί της "πού είναι το παιδί σου τώρα" (...) Θέλουμε δημάρχους να σιωπούν; Οι δήμαρχοι δεν είναι για να στολίζουν καρέκλες. Αλλά θα πρέπει να παλεύουν, ώστε τα παιδιά μας να έχουν αξίες. Πρέπει να τα μαθαίνουμε να είναι άνθρωποι με καρδιά και ψυχή. Αλλιώς δεν είναι άνθρωποι. Και μια κοινωνία που δεν βγάζει ανθρώπους, δεν μπορεί να προχωρήσει.

Λίγο αργότερα, το δικαστήριο κηρύσσει ομόφωνα αθώο τον δήμαρχο. Η απόφαση γίνεται δεκτή με χειροκροτήματα όχι μόνο από τους παριστάμενους μέσα στην αίθουσα, όχι μόνο από τις εκατοντάδες λαού που βρισκόταν έξω από το μέγαρο αλλά από το σύνολο των πατρινών (πλην φασιστών, βεβαίως). Μετά την εκφώνηση της απόφασης, ο δήμαρχος δηλώνει:

Ο δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο συνεχίζουν να υπερασπίζονται με συνέπεια τα λαϊκά συμφέροντα. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε το χρέος μας, να μη διευκολύνουμε τη δράση της Χρυσής Αυγής, τη ναζιστική της ιδεολογία, από την οποία εκπορεύεται ο εγκληματικός της χαρακτήρας. Συνεχίζουμε μαζί με το λαό και τις οργανώσεις του, που όλο αυτό το διάστημα στήριξαν τη Δημοτική Αρχή, για να απομονωθεί η δράση ενός μορφώματος που εκφράζει την πιο ακραία μορφή της ταξικής εκμετάλλευσης. Μαζί με το λαό μας στον αγώνα για να παίρνει ανάσες η λαϊκή οικογένεια, που δοκιμάζεται από τα βάρβαρα μέτρα των μέχρι σήμερα αστικών κυβερνήσεων. 

Και να μη θες να τις δεις, οι διαφορές στις δυο σκηνές βγάζουν μάτι. Στην πρώτη, η εκκλησία κάνει ό,τι μπορεί για να νομιμοποιήσει τους φασίστες δολοφόνους, αντιμετωπίζοντάς τους ισότιμα με υπουργούς, βουλευτές, στρατιωτικούς κλπ. Στην δεύτερη, ένας δήμαρχος υπόσχεται να συνεχίσει τον αγώνα για απομόνωση και καταδίκη αυτών των δολοφόνων. Τα σχόλια περιττεύουν.


Θα κλείσουμε με λίγο αλλά αρκετά ενδιαφέρον παρασκήνιο. Λίγη ώρα πριν αρχίσει η δίκη τού δημάρχου στις 13 Φεβρουαρίου, ο μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος έστειλε προσωπικό μήνυμα συμπαράστασης στον δήμαρχο. Αυτή η ενέργεια του μητροπολίτη εξόργισε τον χρυσαυγήτη τέως βουλευτή Αχαΐας Μιχάλη Αρβανίτη (συνήγορο πολιτικής αγωγής στην δίκη), ο οποίος, αφού χαρακτηρίζει ως "ηλίθιους" όσους συμπαραστάθηκαν στον δήμαρχο, απειλεί τον Χρυσόστομο με μηνύσεις (προσέξτε το καουμπόυκο στυλ "ο θεός συγχωρεί, εγώ ποτέ") και ζητά "δικαίωση" από την Ιερά Σύνοδο για την στάση τού Χρυσόστομου. Ιδού τα χειρόγραφά του (κλικ για μεγέθυνση):

Και το κερασάκι. Προσέξτε την ημερομηνία τής επιστολής με την οποία ο φασίστας Αρβανίτης ζητάει από την Ιερά Σύνοδο να "λάβη εγκαίρως θέσιν" (δεξιά): 19 Φεβρουαρίου 2017. Είναι η ημέρα κατά την οποία ο αρχιεπίσκοπος υποδέχεται τον Μιχαλολιάκο στα εγκαίνια του κτηρίου τής Πλάκας, ως επισήμως προσκληθέντα μετά της συζύγου του. Αυτό θα πει να παίρνει κανείς θέση "εγκαίρως". Πιο "εγκαίρως"... πεθαίνεις! 

Θα σέβεστε

 Θα σέβεστε

Νομίζω πως η μόδα ξεκίνησε από το ραδιοφωνικό Fight-Club, αλλά μπορεί απλώς να την πήρα εκεί είδηση πρώτη φορά (αριστερά). Όπως και να έχει, είναι σαφώς προτιμότερη από το πολυφορεμένο "respect" των τελευταίων χρόνων. Είναι ζήτημα όμως ποιος ακριβώς και με ποια κριτήρια θα γίνει σεβαστός. Αρκεί μια απλοϊκή ετυμολογική ανάλυση της λέξης (ΣΕΒ και αστός) για να καταλάβουμε πως η αστική σκοπιά καραδοκεί στη γωνία.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Σεβασμός πχ στον πασόκο Κατρούγκαλο που θέλει προσέγγιση με τους αυθεντικούς πασόκους, αλλά έχει την έμμονη ιδέα πως είναι κομμουνιστής.
Σεβασμός στον αρχι-πασόκο αρχηγό του, που έλεγε στον κοσμάκη πως θα σκίσει το μνημόνιο και ξέσκισε αυτόν τελικά, χωρίς αναισθητικό και δικαιώματα. Τον τούμπαρε πάλι όμως, γιατί έβγαλε λέει έρπη απ' τη στενοχώρια του.

Θα σέβεστε τους πασόκους συναδέλφους του πασόκου Κατρούγκαλου, που έχουν το απόλυτο στα μνημόνια, "ναι σε όλα" και τρία στα τρία.
Σεβασμός στον πασόκο συνάδελφό του, υπουργό, που την βγήκε στο κόμμα από τα αριστερά το 89', εξυμνώντας την Περεστρόικα, κι έφτασε να τραγουδά μαζί με άλλους ΥπΕξ του ΝΑΤΟ το We are the world, για τα οικουμενικά προβλήματα, που μας απασχολούν όλους...

Σεβασμός στο γραφικό Λεβέντη, που θέλει οικουμενική κυβέρνηση για τα οικουμενικά προβλήματα και την οικουμένη όλη (που είναι πλεονασμός, γιατί η οικουμένη τα περιλαμβάνει έτσι και αλλιώς όλα).
Σεβασμός στις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες (Παπανδρέου, Καραμανλή, κτλ) αλλά και στους Λεβέντηδες, που βγήκαν στον αφρό, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο τζάκι...

Γενικά θα σέβεστε κάθε τι σάπιο, χάνοντας τον αυτοσεβασμό σας και την αξιοπρέπειά σας. Κι όταν πάει η κουβέντα στους κομμουνιστές, θα μπαίνει μπρος το κόλπο του μικρού Καραμανλή, που 'λεγε πάντα "σέβομαι το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά..." για να το παίξει μετριοπαθής -μεσαίος χώρος και έτσι- και να αποφύγει την πολιτική αντιπαράθεση. Κάτι σαν "θα σου έλεγα τι άποψη έχω για εσένα, αλλά.. σέβομαι".

Το κόμμα θα το σεβαστούν πραγματικά, όταν γίνει δυνατό και αρχίσουν να το φοβούνται. Μέχρι τότε του αξίζει σεβασμός από όλους (μας), γιατί...

Γιατί έμεινε σταθερό, χωρίς να είναι ακίνητο, και αταλάντευτο, παρά τους επιμέρους κλυδωνισμούς. Δεν έχασε ποτέ τον πολιτικό του βηματισμό, παρά τις τρικλοποδιές και τα εμπόδια που βρήκε στο δρόμο του.

Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, θα βρεις από κάτω το ΚΚΕ και το χνάρι των κομμουνιστών.
Γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης, και δε λύγισε παρά μόνο όσο λυγάει στην κακοκαιριά το κυπαρίσσι...

Γιατί όταν ήταν στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, κατέβασε στο δρόμο πολλαπλάσιο κόσμο από την κυβερνώσα "αριστερά" και όλο το αριστεροχώρι. Ο λαός έχει ένστικτο και ξέρει τι επιλέγει και για ποια δουλειά.
Για πασοκιές και κυβερνητικά πόστα, πατήστε Σύριζα.
Για μαζικές, διεκδικητικές κινητοποιήσεις, πατήστε ΚΚΕ.

Θα το σέβεστε, όχι για την ηλικία του, αλλά για την ιστορία του.
Όχι για το παρελθόν του, αλλά για την κοινωνία του μέλλοντος και τον αγώνα του να τη φέρει στο παρόν.
Εξάλλου ο σεβασμός κερδίζεται κάθε μέρα, με όσα λες και κάνεις, δεν επιβάλλεται κληρονομικώ δικαίω.

Θα σέβεστε το κόμμα, γιατί είχε την πρώτη γυναίκα πολιτικό αρχηγό, έδωσε πρώτο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, τις έβγαλε στο βουνό να πολεμήσουν για την έφοδο στον ουρανό, σε κορυφές που κανείς αστός ηγέτης δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει.
Γιατί γέννησε χιλιάδες επώνυμους κι ανώνυμους μαχητές, ήρωες, καλλιτέχνες της ζωής και του αγώνα.

Θα σέβεστε, γιατί προειδοποίησε εγκαίρως για τη θύελλα που έρχεται και καταφέρνει να έχει πάντα δίκιο -άλλο αν πολλοί το αποστρέφονται, γιατί η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη.

Μα πάνω απ' όλα, γιατί δε θέλει απλά σεβασμό και τυπικές συμπεριφορές, μια επίπεδη κι αδιάφορη σχέση. Αλλά μια έντονη σχέση, σχεδόν ερωτική, ολόψυχο δόσιμο, που σε αδειάζει για να σε αφήσει γεμάτο, σε φτάνει στα όριά σου, για να τα επεκτείνεις και να βρεις στοιχεία που δεν ήξερες πως έχεις σου.

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ- ΛΑ΄Ί΄ΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΕΞΩΡΑΊ΄ΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

          ΛΑ΄Ί΄ΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Παρασκευη 10-3 και ωρα 7μμ στο σχολειο.

Θεμα- τα τοπικα προβληματα

Καλεσμενοι

Μπαλης Α αντιδ

Μαρκατης Ι δημ συμβ

Αρμενιακος Β δημ συμβ

Γιαννουλης Α πρ ΤΣ

Το ΤΣ

Προεδρευων Ριζος Κ

Εισηγητης Ανθης Φ

Το κοινωνικό στίγμα του αυτισμού: Η εμπειρία της εργατικής τάξης

Το κοινωνικό στίγμα του αυτισμού: Η εμπειρία της εργατικής τάξης

Μιλά στον «Ριζοσπάστη» η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Αναστασία Ζήση, υπεύθυνη της έρευνας για την ταξική διάσταση του να μεγαλώνει μια γυναίκα παιδί με αυτισμό

Οι τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, γίνονται ακόμα μεγαλύτερες από τις ελλείψεις στις δημόσιες δομές Υγείας και Παιδείας, που σε μεγάλο βαθμό «σπρώχνουν» στον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα οι λαϊκές οικογένειες να βαρυγκωμούν διπλά και τριπλά, για να τα βγάλουν πέρα στις απαιτητικές συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Αυτό ακριβώς το γεγονός, το ότι οι λαϊκές οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες πλήττονται πολλαπλάσια σε σχέση με τις εύπορες οικογένειες που έχουν να αντιμετωπίσουν αντίστοιχες καταστάσεις, έρχεται να επιβεβαιωθεί και από μια πρόσφατη επιστημονική έρευνα, που έβαλε στο επίκεντρό της ακριβώς την ταξική διάσταση του ζητήματος.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για την έρευνα με τίτλο «Μεγαλώνοντας παιδί/ά στο φάσμα του αυτισμού: Η ταξική διάσταση». Η έρευνα διεξήχθη με κύρια ερευνήτρια την αν. καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Αναστασία Ζήση, και μέλη της ερευνητικής ομάδας την καθηγήτρια του Queensland Australia Σοφία Μαυροπούλου και την ψυχολόγο Χριστίνα Δαρδάνη.
Από την έρευνα φαίνεται ότι η απουσία οργανωμένων κρατικών δομών πλήρους στήριξης του παιδιού και της οικογένειας αφήνει έδαφος στον κοινωνικό στιγματισμό, στη διάρρηξη των οικογενειακών δεσμών κ.τ.λ. Οι μητέρες κατά κανόνα βιώνουν εντονότερα και σηκώνουν το βάρος αυτών των καταστάσεων, γι' αυτό και αυτές μπήκαν στο επίκεντρο της μελέτης. Αυτό που προκύπτει, όμως, ξεκάθαρα από την έρευνα, είναι ότι το βάρος που σηκώνουν αυτές οι γυναίκες είναι πολλαπλάσιο για όσες προέρχονται από την εργατική τάξη σε σχέση με αυτές που ανήκουν στα υψηλότερα στρώματα.

Τα ευρήματα της έρευνας

Για την έρευνα και τα ευρήματά της μίλησε στον «Ριζοσπάστη» η κύρια ερευνήτρια, Αναστασία Ζήση, και σημείωσε:
«Η παρούσα μελέτη που διεξήχθη στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου ΑΡΙΣΤΕΙΑ Ι με τίτλο "Κοινωνικοοικονομικές ανισότητες και ψυχική καταπόνηση: Κοινωνικές συνθήκες, δρώντες και ιδεολογίες των επαγγελματιών στη σύγχρονη Ελλάδα" έθεσε στο επίκεντρό της τη συσχέτιση της εμπειρίας των μητέρων που μεγαλώνουν παιδί/ά στο φάσμα του αυτισμού με την ταξική τους θέση, καθώς η έρευνα στο συγκεκριμένο πεδίο είναι ταξικά τυφλή.
Ογδόντα τρεις μητέρες (83) παιδιών με αυτισμό από την περιοχή της Θεσσαλονίκης που ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, αφηγήθηκαν την εμπειρία τους ξεκινώντας από τη χρονική περίοδο κατά την οποία είχαν παρατηρήσει "τα πρώτα σημάδια" μέχρι την παρούσα κατάστασή τους. Σ' αυτό το άρθρο παρουσιάζονται ορισμένα από τα ευρήματα της ποιοτικής ανάλυσης συνεντεύξεων από 43 μητέρες που ανήκουν στην εργατική τάξη. Μολονότι το μεγάλωμα ενός παιδιού ή παιδιών στο φάσμα του αυτισμού αποτελεί για όλες τις μητέρες, ανεξάρτητα της ταξικής τους θέσης, έναν ισχυρό βιογραφικό κλονισμό, για τις μητέρες της εργατικής τάξης οι βιογραφικές αλλαγές είναι μαζικές και βιώνονται κάθε λεπτό εντός της καθημερινότητάς τους. Οι μητέρες της εργατικής τάξης, σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, βρέθηκαν να βιώνουν πιο συχνά και πιο έντονα την κοινωνική απόσταση, να έχουν σημαντικά μεγαλύτερη χρονική καθυστέρηση στην ορθή διάγνωση και τις κατάλληλες παραπομπές σε ειδικούς επαγγελματίες. Το κοινωνικό στίγμα ήταν η κύρια πηγή της ηθικής τους εξάντλησης, ισχυρότερη και από την ίδια την αναπηρία.
Επίσης, οι μητέρες της εργατικής τάξης τόνισαν τις αυξανόμενες δυσκολίες που συνδέονται με τη χαμηλή πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους και το συνεπαγόμενο αποκλεισμό από μια γκάμα θεραπειών οι οποίες είναι απαραίτητες για την ποιότητα ζωής των παιδιών τους.
Οι σύζυγοι της εργατικής τάξης φάνηκαν να έχουν μεγαλύτερες δυσκολίες ως προς την αφομοίωση της νέας κατάστασης, και αυτός ήταν ένας εξαιρετικά επιβαρυντικός παράγοντας για την ψυχολογική κατάσταση των μητέρων. Αναμφίβολα, οι μητέρες οι οποίες εντονότερα βίωσαν την απόρριψη, κυρίως από τον πατέρα του παιδιού, ήταν εκείνες που υπέφεραν περισσότερο, ψυχικά και σωματικά, βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά και ζώντας στην εγκατάλειψη. Αντίθετα, όταν η ποιότητα της σχέσης κρινόταν από τις μητέρες και συζύγους ως θετική, αυτό λειτουργούσε ως σημαντικό αντιστάθμισμα και ως σημαντική πηγή κοινωνικής υποστήριξης. Το ίδιο βρέθηκε να ισχύει όταν οι μητέρες είχαν τη δυνατότητα για μερική απασχόλησή τους και όταν είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν απογευματινές υπηρεσίες που προσφέρονταν από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Οι εκτενείς και εμφατικές αναφορές των μητέρων της εργατικής τάξης για ισχυρές και μαζικές στιγματιστικές εμπειρίες καταδείχνουν πόσο στενά συνδεδεμένες θεωρούνται στην ελληνική κοινωνία η ευμενής μητρότητα με τη θεσμική και τη συμβολική συγκρότηση της μητέρας ως κοινωνικού προσώπου. Οταν οι προσπάθειες των μητέρων υπονομεύονται από τις αντιδράσεις του άμεσου κοινωνικού περιβάλλοντος και την απουσία ικανών θεσμών, οι μητέρες εκτοπίζονται σε τόπους καθημερινής εξορίας και σε μια μοναχική και μονόδρομη πορεία ζωής. Η ηθική λογοδοσία των επίσημων και πολιτειακών θεσμών αποτελεί μείζον ζήτημα παραγωγής και διανομής κοινωνικής δικαιοσύνης και τήρησης των βασικών αρχών για ένα κράτος δικαίου», υπογραμμίζει καταληκτικά η καθηγήτρια Αν. Ζήση.

Για τον εντοπισμό του προβλήματος και την αντιμετώπιση από τους ειδικούς

Στην έρευνα παρατίθενται μαρτυρίες των ίδιων των μητέρων στα διάφορα πεδία που εξετάστηκαν, που δείχνουν ακόμα πιο ανάγλυφα τις διαφορές που καταγράφονται στο ζήτημα, ανάμεσα στις γυναίκες της εργατικής τάξης και εκείνες που ανήκουν σε εύπορα στρώματα. Ενα τέτοιο πεδίο ήταν η «ποιότητα της διαγνωστικής εμπειρίας», ο εντοπισμός δηλαδή του προβλήματος και η αντιμετώπιση των μητέρων από τους ειδικούς που έκαναν τη διάγνωση του αυτισμού.
Καταγράφεται, λοιπόν, στην έρευνα σε σχέση με τις μητέρες της εργατικής τάξης:
«Η διαδρομή μέχρι την τελική επίσημη διάγνωση περιγράφηκε από τις περισσότερες μητέρες των εργατικών στρωμάτων ως μια εμπειρία χαοτική, με μεγάλη χρονική καθυστέρηση, ακατάλληλη καθοδήγηση και αρνητική διάδραση ή μη διάδραση με τους επαγγελματίες. Είναι αντιπροσωπευτικά τα αποσπάσματα που ακολουθούν:
"Δηλαδή πολύ ξερά, πολύ ψυχρά, του τύπου ότι: Να ξέρετε ότι είναι αυτιστικό! Ετσι. Και λέω εγώ, ωραία, εντάξει. Το πρώτο σοκ ας πούμε... και λέω: Το οποίο σημαίνει; Λογική ερώτηση. Ε, εντάξει, να μην περιμένετε και πολλά... ξέρω εγώ, πολύ ψυχρά, πολύ κάθετα, να μην σου εξηγήσει τίποτα, έτσι...".
"Πήγαμε έξω σε αναπτυξιολόγο, όχι ότι έκανε κάτι ιδιαίτερο, απλώς τον είδε που πήγαινε από εδώ, που πήγαινε από 'κει [το παιδί]: Α! Μάλιστα, είναι υπερκινητικός! Εχει και αυτισμό! Αυτό. Δεν του έκανε κάτι άλλο για να το δει...".
Τα συναισθήματα που φάνηκαν να κυριαρχούν εκείνη την περίοδο ήταν η τυραννική αβεβαιότητα και η απόγνωση των μητέρων λόγω της έλλειψης καθοδήγησης από τους επαγγελματίες. Ενδεικτικές είναι οι αποτιμήσεις τους:
"Ενα κενό. Δεν ήξερα τι είναι, ναι. Γιατί δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου εξηγήσει, να με πάρει μια-δυο ώρες και να μου πει το και το, αυτό συμβαίνει έτσι, έτσι, έτσι (...) Είναι πολύ δύσκολες καταστάσεις. Θα πρέπει να είναι πολύ υπεύθυνοι οι άνθρωποι, να εξηγήσουνε μία μητέρα, όποια ηλικία και να έχει το παιδάκι... Μπορεί κάποιος να μην έχει πεθερά, μπορεί να μην έχει συγγενείς, μπορεί να μην έχει τίποτα, τι γίνεται αυτός ο άνθρωπος";
"...Θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος του γιατρού, τον εκτιμώ πάρα πολύ, αλλά έπρεπε εγώ να ρωτάω, τι μου συμβαίνει, τι θα μου έρθει, γιατί θέλει ο γονιός να ξέρει τα πάντα. Γιατί έτσι ξαφνικά, όπως σου λέει κάποιος γιατρός έχεις μία ασθένεια, θέλεις να ξέρεις όμως, τι θεραπεία θα χρησιμοποιήσω; Τι θα κάνω;"».
Αντίθετα, οι αντίστοιχες εμπειρίες εντοπισμού και διάγνωσης του αυτισμού για τις μητέρες από τα πιο εύπορα στρώματα ήταν πολύ πιο ποιοτικές. Καταγράφει η έρευνα:
«Οι μητέρες που εργάζονταν ως υψηλά εξειδικευμένα στελέχη, κυρίως λόγω της ειδικότητάς τους - αρκετές είναι γιατροί - φάνηκαν να είναι σε μεγαλύτερη εγρήγορση εντοπισμού των πρώτων ενδείξεων και αναζήτησαν επαγγελματική βοήθεια πριν τα δύο έτη του παιδιού. (...) Η πρώτη επαφή ήταν συνήθως με ιδιώτη επαγγελματία και σε γενικές γραμμές, μια σχετικά ικανοποιητική ποιότητα επαφής (...) Οι συγκεκριμένες μητέρες ήταν κυρίως προσανατολισμένες στην επίτευξη λύσεων και μαθησιακών έργων των παιδιών τους, κατά βάση μέσα από την παροχή ιδιωτικών εξειδικευμένων θεραπειών».
Το γεγονός ότι η έλλειψη πλήρους κρατικής μέριμνας, φροντίδας και υποστήριξης των οικογενειών με παιδιά με ειδικές ανάγκες πλήττει κατάφωρα τις γυναίκες της εργατικής τάξης, γίνεται φανερό και από τα παρακάτω αποσπάσματα της έρευνας που αφορούν το πεδίο των «θεραπευτικών διαδρομών». Γράφει η έρευνα παραθέτοντας και τις σχετικές μαρτυρίες:
«Το κοινό προεξέχον χαρακτηριστικό στις συνεντεύξεις των μητέρων από τα εργατικά στρώματα ήταν οι αρνητικές εμπειρίες θυματοποίησης που ανέφεραν από "ειδικούς" και "επαγγελματίες", όπως και η πολύ περιορισμένη και συχνά προβληματική πρόσβαση σε υπηρεσίες κρατικής πρόνοιας και φροντίδας.
"Γιατί δε σε βοηθάει κανείς, πολύ περισσότερο το κράτος, δεν το συζητάμε. Μετά ήρθαν οι καλοί αναπτυξιολόγοι ξέρεις απ' έξω, μετά πλάκωσαν και τα κοράκια από δίπλα οι.. πώς τους λένε.. οι λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και λοιπά. Αλλες φορές κάνουν δουλειά, άλλες φορές δεν κάνουν και σε κοροϊδεύουν. Αυτό είναι άλλη ιστορία, πονεμένη...".
"Οτι πέρσι πηγαίναμε, πέρσι και το μισό χρόνο πρόπερσι, σε ένα κέντρο λογοθεραπείας και σε ένα κέντρο εργοθεραπείας ξεχωριστό, το οποίο δεν κάνανε καθόλου δουλειά, ειδικά το κέντρο εργοθεραπείας ήτανε... κορόιδευαν κόσμο..."».

εμπόριο όπλων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις

Η αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών έκφραση του οξυμένου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού

Ενδιαφέροντα τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών της Στοκχόλμης για την Ειρήνη (SIPRI), που δείχνουν τις ανακατατάξεις που γίνονται στο εμπόριο όπλων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις

Γράφημα με βάση τα στοιχεία του SIPRI, που δείχνει τα μερίδια στις παγκόσμιες εξαγωγές όπλων

Την άμεση σύνδεση της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οδηγούν σε επεμβάσεις και πολέμους με την αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών καταγράφει - αν και όχι συνειδητά - η έρευνα που δημοσιοποιήθηκε στις αρχές της βδομάδας, από το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών της Στοκχόλμης για την Ειρήνη (SIPRI), που κατέγραψε το παγκόσμιο εμπόριο όπλων και οπλικών συστημάτων (πύραυλοι, αεροσκάφη, υποβρύχια και αντιαεροπορικά συστήματα) την τελευταία πενταετία και τις ανακατατάξεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αρχικά παρατηρείται αύξηση της τάξης του 8,4% σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία και σε ονομαστικές τιμές το εμπόριο όπλων ξεπέρασε το επίπεδο του 1990, δηλαδή και της περιόδου που το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με μπροστάρη τις ΗΠΑ, εντείνοντας την πίεσή του στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο (ΕΣΣΔ και άλλες χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης), οδηγούσε την κούρσα των εξοπλισμών.

Πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, δεύτερη η Ρωσία και ανερχόμενη η Κίνα

Ας δούμε, όμως, τα στοιχεία που καταγράφονται στην έρευνα της SIPRI: Πρώτη χώρα σε εξαγωγή όπλων και οπλικών συστημάτων εξακολουθούν να είναι οι ΗΠΑ, που έχουν το 1/3 της παγκόσμιας αγοράς, ενώ την τελευταία πενταετία είχαν αύξηση εξαγωγών κατά 21%. Προορισμός των όπλων είναι, όπως υπολογίζεται, γύρω στις 100 χώρες σε όλο τον κόσμο, με τα μισά περίπου να κατευθύνονται στη Μέση Ανατολή, όπου συνεχίζουν μαζί με άλλες δυνάμεις τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ειδικά την περίοδο 2012 - 2016, στη Μέση Ανατολή υπήρξε αύξηση στις εισαγωγές κατά 86% σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία, κάτι βεβαίως που συμπίπτει με την επέμβαση στη Συρία για την ανατροπή της κυβέρνησης, με την εμφάνιση του «Ισλαμικού Κράτους», που για αρκετά χρόνια πέρναγε καραβιές τα όπλα και εξασφάλιζε επίσης το λαθρεμπόριο πετρελαίου, με την κλιμάκωση του πολέμου στο γειτονικό Ιράκ. Οι τρεις μεγαλύτεροι αγοραστές στην περιοχή ήταν η Σαουδική Αραβία (που έχει εξελιχθεί στο δεύτερο μεγαλύτερο εισαγωγέα όπλων), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Τουρκία.
Η Ρωσία είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο, έχοντας μερίδιο 23%, ενώ τα όπλα της προορίζονται βασικά προς Ινδία, Βιετνάμ, Κίνα και Αλγερία. Ειδικά η Ινδία, που έχει τα πρωτεία στις εισαγωγές όπλων, είχε αύξηση κατά 43%. Και φυσικά, η διένεξη με το Πακιστάν στο Κασμίρ είναι βασικός λόγος για τον εξοπλισμό της Ινδίας. Η ανερχόμενη αυτή καπιταλιστική οικονομία, με το 70% του πληθυσμού σε έσχατη φτώχεια, εισάγει το 13% του παγκόσμιου συνόλου σε οπλικά συστήματα που αγοράζει από τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ισραήλ και τη Ν. Κορέα.
Εντυπωσιακή η αύξηση των εισαγωγών όπλων από το Βιετνάμ, μέσα σε μια πενταετία, από την 29η θέση στις χώρες εισαγωγής, εμφανίζεται πλέον στη 10η θέση και με αύξηση στον τομέα αυτό κατά 202%.
Στην τρίτη θέση των χωρών εξαγωγών έχει ανέλθει πλέον η Κίνα, που εκτός του ότι υποκαθιστά σταδιακά τις εισαγωγές της για τις εσωτερικές ανάγκες, εξάγει προς τρίτες χώρες. Πλέον το μερίδιο που κατέχουν τα κινεζικά μονοπώλια του κλάδου στις εξαγωγές φτάνει το 6,2% του συνόλου στην παγκόσμια αγορά, από 3,8% που ήταν την προηγούμενη πενταετία (έχει υπερκεράσει τη Γαλλία και τη Γερμανία, που έχουν μερίδια στην αγορά 6% και 5,6% αντίστοιχα). Αυτή η εικόνα σχετίζεται άμεσα με τον αναβαθμισμένο ρόλο που διαδραματίζει στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού η Κίνα, η οποία χαρακτηριστικά κατέχει ήδη το πρώτο της αεροπλανοφόρο και ετοιμάζει δεύτερο. Επίσης, ένταση παρατηρείται στη Νότια και την Ανατολική Κινεζική Θάλασσα, με αμφισβητήσιμες περιοχές, όπου πιο δυναμικά μπαίνουν και οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους, ενώ εδώ και δεκαετίες κινεζικές επιχειρήσεις έχουν ανοιχτεί στην Αφρική αλλά και άλλες περιοχές.
Σε ό,τι αφορά τις χώρες εισαγωγείς στην Αφρική, η Αλγερία κατέχει την πρώτη θέση, φτάνοντας σε σχεδόν το μισό του συνόλου (46%), ενώ στην Υποσαχάρια Αφρική ξεχωρίζουν οι περιοχές όπου συνεχίζονται πολεμικές συγκρούσεις, η Νιγηρία, το Σουδάν, η Αιθιοπία.
Στη Λατινική Αμερική την πρωτιά στις εισαγωγές είχε το 2007 - '11 η Κολομβία, με την εκεί εξελισσόμενη υπερσαραντάχρονη ένοπλη σύγκρουση. Ωστόσο, το 2012 - '16 υπήρξε μείωση, κάτι που σχετίζεται και με τη διαδικασία διαπραγματεύσεων με το αντάρτικο κίνημα.

Οι «χρυσές» πολεμικές μπίζνες των Ουκρανών καπιταλιστών

Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα στοιχεία που καταγράφονται στην έκθεση του Ινστιτούτου της Στοκχόλμης για ένα άλλο επίσης ενεργό πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης, αυτό της Ουκρανίας. Εν μέσω πολέμου, το 2016, τα μονοπώλια της Ουκρανίας (που βεβαίως προήλθαν από την καταλήστευση του πλούτου της ΕΣΣΔ) εξήγαγαν στη Ρωσία στρατιωτικά είδη (μηχανές μαχητικών αεροσκαφών, οπλικά συστήματα, πυρομαχικά) αξίας 169 εκατομμυρίων δολαρίων. Μάλιστα, επί κυβέρνησης του μεγαλοκαπιταλιστή Προέδρου της Ουκρανίας, Π. Ποροσένκο, υπήρξε αύξηση αυτών των πωλήσεων κατά 72% σε σχέση με την περίοδο του προηγούμενου Πρόεδρου Β. Γιανουκόβιτς, ο οποίος ανατράπηκε το 2014 στη διάρκεια της ενδοαστικής σύγκρουσης και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία. «Πρωταθλητής» στις μπίζνες με τη Ρωσία είναι ο μονοπωλιακός όμιλος «Motor Sich», του Βιατσεσλάβ Μπογκουσλάγιεφ, που ήταν την περίοδο της Σοβιετικής Ενωσης διευθυντής της κρατικής τότε εταιρείας «Μotorbudivnik». Μετά τις ανατροπές ήταν στο Κόμμα των Περιοχών του ανατραπέντα Προέδρου της Ουκρανίας Β. Γιανουκόβιτς, που στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε, αλλά οι δουλειές του ευνοήθηκαν ιδιαίτερα με την κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Η Ελλάδα της κρίσης πρωτοστατεί στις στρατιωτικές δαπάνες

Οσον αφορά την Ελλάδα, εμείς, ελέω όλων των αστικών κυβερνήσεων και της σημερινής, και σε περίοδο εξαθλίωσης του λαού με τα αντιλαϊκά μέτρα που χτυπάνε εισόδημα και δικαιώματα, είμαστε στις ...πρωτοπόρες χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ που πιάνουμε το στόχο του 2% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες. Βασικοί προμηθευτές μας σε οπλικά συστήματα είναι κατά 71% η Γερμανία, κατά 14% οι ΗΠΑ και κατά 10% η Γαλλία.

Οι λόγοι των περιφερειακών συγκρούσεων

Αν κάτι αποδεικνύουν αυτά τα στοιχεία, είναι ότι οι εξοπλισμοί πάνε χέρι - χέρι με την προσπάθεια των αστικών τάξεων να αναβαθμίσουν το ρόλο τους σε σχέση με ανταγωνιστές, και εν μέσω αδιεξόδων στην καπιταλιστική οικονομία οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Επίσης, αποδεικνύεται πόσο ψεύτικη ήταν η προπαγάνδα περί «λεωφόρων της δημοκρατίας και της ειρήνης» που πλάσαραν αστοί και οπορτουνιστές την περίοδο της αντεπανάστασης και της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο και μια σειρά περιφερειακοί πόλεμοι και διενέξεις στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική κ.λπ. συνέβαλαν στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, γεμίζοντας τα ταμεία των μονοπωλίων οπλικών συστημάτων. Το ίδιο συνεχίζεται και σήμερα.
Οπως εύστοχα σημειώνεται και στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος, οι λόγοι που συγκρούονται καπιταλιστικά κράτη και ισχυρά μονοπωλιακά συγκροτήματα είναι:
«-- Ο έλεγχος ενεργειακών κοιτασμάτων και δρόμων μεταφοράς ενεργειακών πόρων (π.χ. πετρέλαιο, φυσικό αέριο, αγωγοί κ.ο.κ.).
-- Ο έλεγχος χερσαίων και θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων (π.χ. δρόμος του μεταξιού, θαλάσσια περάσματα Μεσογείου, Βόσπορος, Κέρας της Αφρικής κ.ο.κ.).
-- Ο έλεγχος του υπόγειου πλούτου στην αρκτική ζώνη, του ορυκτού πλούτου, των σπάνιων γαιών, αλλά και των αποθεμάτων νερού.
-- Η αξιοποίηση του διαστήματος για στρατιωτικούς σκοπούς.
-- Η διαπάλη για τα μερίδια των αγορών, κατά την οποία τα πολεμικά μέσα χρησιμοποιούνται όχι μόνο για την κατάκτηση νέων μεριδίων αγορών, αλλά και για τη μείωση των μεριδίων των ανταγωνιστών».
Και προστίθεται ένα επίσης σημαντικό στοιχείο, η δράση των λεγόμενων «ισλαμικών τρομοκρατικών» ομάδων, που «αποτελεί συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στον 21ο αιώνα. Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό η δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων διαμορφώνεται κάτω από τη στήριξη ή ανοχή ιμπεριαλιστικών κέντρων ή εκδηλώνεται ως στοιχείο αυτονόμησης αυτών των δυνάμεων από τα όποια ισχυρά κέντρα τούς ενίσχυσαν στο παρελθόν. Η δράση αυτών των οργανώσεων αξιοποιείται αντικειμενικά είτε ως στοιχείο του "ανορθόδοξου πολέμου" ενός κράτους ή κάποιων τμημάτων του κατά των συμφερόντων κάποιου άλλου καπιταλιστικού κράτους, είτε ως πρόσχημα ιμπεριαλιστικής επέμβασης».

«Βασανιστικές» συζητήσεις, «φιστίκια» και - διαφορετικά - σχέδια στο συρτάρι...

«Βασανιστικές» συζητήσεις, «φιστίκια» και - διαφορετικά - σχέδια στο συρτάρι...

«Οι βασανιστικές και ατελείωτες συζητήσεις για την οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα συγκαλύπτουν τα πραγματικά προβλήματα της νομισματικής ένωσης. Οταν συναντώνται οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, στις Βρυξέλλες, θα έπρεπε πρωτίστως να βρουν λύσεις για τις εστίες κρίσης, οι οποίες πραγματικά θα μπορούσαν να προκαλέσουν την κατάρρευσή της. Και τούτο διότι αυξάνονται οι φόβοι για την πιστοληπτική ικανότητα πολύ ισχυρότερων και γι' αυτό σημαντικότερων χωρών - μελών της (...) Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, της οποίας το χρέος ανέρχεται σε 2,35 τρισ. ευρώ. Σε σύγκριση με τα 322 δισ. ευρώ των ελληνικών δανειακών υποχρεώσεων μοιάζουν σαν τα παροιμιώδη "φιστίκια"»...
Η παραπάνω «επισήμανση» ανήκει στη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» και αν μη τι άλλο είναι ενδεικτική των πραγματικών προβληματισμών που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για τα μεγάλα ζόρια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικονομίες της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης.
Πρόκειται εξάλλου για κοινό μυστικό: Οι προτάσεις διαχείρισης και ελεγχόμενης απαξίωσης των τεράστιων συσσωρευμένων κεφαλαίων, συσσωρευμένα κεφάλαια που τα προηγούμενα χρόνια προκάλεσαν την καπιταλιστική οικονομική κρίση και σήμερα - παρά τα αποτελέσματα των αντιλαϊκών μέτρων και των αναδιαρθρώσεων - συνεχίζουν να βάζουν σοβαρά εμπόδια στο στόχο για ορμητική ανάκαμψη των καπιταλιστικών οικονομιών της Ευρωζώνης, όχι μόνο «σκοντάφτουν» πάνω στα ιδιαίτερα συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών και των αντίστοιχων μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ένωσης, προκαλώντας σφοδρούς ανταγωνισμούς, «εναλλακτικά σχέδια» και δεύτερες σκέψεις σε τμήματα του κεφαλαίου και δοκιμάζοντας έτσι τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής ένωσης, αλλά είναι και από τη φύση τους αντιφατικές.

Αντιφάσεις...

Οπως σημειώνουν χαρακτηριστικά οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο:
«Η παρέμβαση της αστικής πολιτικής για την αναχαίτιση μιας σημαντικής απαξίωσης κεφαλαίου ουσιαστικά καθυστερεί την είσοδο σε φάση δυναμικής καπιταλιστικής ανάκαμψης και αυξάνει τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχειρεί να στηρίξει την πορεία ανάκαμψης με μικρή χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ενώ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την πλευρά της, εφαρμόζει μέτρα σχετικής χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, όλοι οι θεσμοί της ΕΕ, σε σύμπνοια με τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, προωθούν αναδιαρθρώσεις για τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούν ωστόσο να πετύχουν την άμβλυνση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η οποία αποτυπώνεται στη διεύρυνση της ψαλίδας ανάμεσα στα κράτη που σημειώνουν σταθερά εμπορικά πλεονάσματα (Γερμανία, Ολλανδία κ.λπ.) και την πλειοψηφία των κρατών που σημειώνουν αντίστοιχα ελλείμματα».
Την πραγματικότητα αυτή αποτύπωσαν, για μια ακόμα φορά τη βδομάδα που πέρασε οι εκ νέου «προειδοποιήσεις» της Κομισιόν στο πλαίσιο παρουσίασης της έκθεσής της σχετικά με την κατάσταση των οικονομιών των κρατών - μελών της ΕΕ και για την αξιολόγηση τυχόν «μακροοικονομικών ανισορροπιών».
Συγκεκριμένα, η Κομισιόν εντάσσει την οικονομία της Γαλλίας στις χώρες με «υπερβολικές ανισορροπίες», συστήνει - υπό την απειλή κυρώσεων - στην Ιταλία να μειώσει τα «υπερβολικά ελλείμματα» με μέτρα τουλάχιστον 0,2% του ΑΕΠ έως τον Απρίλη, αλλά και - ακόμα πιο «προσεκτικά» σε σχέση με πριν - επισημαίνει την «οικονομική ανισορροπία» της Γερμανίας, έμμεση αναφορά στα πολύ μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα (τα μεγαλύτερα παγκοσμίως), τα οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «παρακινεί» την Γερμανία να αξιοποιηθούν για την τόνωση της καπιταλιστικής οικονομίας των... υπόλοιπων καπιταλιστικών κρατών που συγκροτούν την ευρωένωση, αίτημα το οποίο σταθερά απορρίπτει η Γερμανία.
Το «νήμα» για την εξήγηση των εξελίξεων αυτών αποτυπώνεται επίσης στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο: «Γενικότερα, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η αντικειμενική τάση διεθνοποίησης της κίνησης του κεφαλαίου στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αγοράς δεν μπορεί να αναιρέσει την επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, ούτε να ανατρέψει το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου διενεργείται κυρίως στο πλαίσιο της εθνοκρατικής συγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας. (...) Στη βάση της παραπάνω αντιφατικής κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η ενδοαστική διαπάλη στο εσωτερικό κάθε αστικού κράτους».

...«πολλαπλές ταχύτητες»...

Η αντιφατική αυτή κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί παρά να «βρίσκει το δρόμο της» και σε ανάλογες, εν μέρει «αντιφατικές κινήσεις» στην αστική πολιτική που, με τη σειρά τους, επιδρούν στην κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας.
Χαρακτηριστική εδώ είναι η συζήτηση για την ΕΕ «πολλαπλών ταχυτήτων» που έχει ανοίξει πλέον «στα γεμάτα» μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής στη Μάλτα και ενόψει της Συνόδου της Ρώμης στα τέλη Μάρτη όπου αναμένεται να αποτυπωθούν οι βασικές κατευθύνσεις για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης για τα επόμενα χρόνια.
Ενδεικτικά των προθέσεων είναι όχι μόνο τα όσα ειπώθηκαν μετά τη Σύνοδο από όλες τις μεριές, αλλά και η επιμονή της ιταλικής εφημερίδας «Λα Ρεπούμπλικα» την περασμένη βδομάδα (παρά τις επίσημες διαψεύσεις), ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ σκέφτεται να παραιτηθεί, αφού από την Ολλανδία και τη Γερμανία τού ζήτησαν «να βάλει στο συρτάρι» τη «Λευκή Βίβλο» για την «Ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης της Ευρώπης» που θεωρητικά πρόκειται να παρουσιαστεί στις αρχές Μάρτη, στη βάση της πρότασης των 5 προέδρων (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Eurogroup) του 2015. Πρόταση που εστίαζε στο ζήτημα της Χρηματοοικονομικής Ενωσης, της Δημοσιονομικής Ενωσης και της εμβάθυνσης με στόχο την Πολιτική Ενωση, στη βάση των υπαρχουσών συνθηκών της ΕΕ.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, τα αστικά επιτελεία τόνιζαν τη βδομάδα που πέρασε πως αν τελικά παρουσιαστεί η «Λευκή Βίβλος» θα αποτυπώνει τα - σημερινά - εν μέρει διαφοροποιημένα σχέδια ώστε να μπορεί να «συμβαδίσει» με τις προτάσεις για πολλές ταχύτητες της ΕΕ.
Εξάλλου, το σχέδιο για μια «ΕΕ πολλών ταχυτήτων» αποτελεί όπως όλα δείχνουν μια προσπάθεια «προσαρμοσμένης» ολοκλήρωσης, εύθραυστων και επίφοβων συμβιβασμών, ώστε να διατηρηθεί έστω με τη μορφή μιας α λα καρτ ένωσης πάνω σε «ομάδες ζητημάτων» (π.χ. ασφάλεια, νομισματική ένωση κ.ο.κ.) η συνοχή της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης. Προσπαθώντας να «ισορροπήσει» και να «συμβιβάσει», από τη μια, την ανάγκη του κεφαλαίου για «εμβάθυνση» και «ολοκλήρωση» της ιμπεριαλιστικής ένωσης που θα εξυπηρετεί στον ανταγωνισμό τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και, από την άλλη, την ανάγκη καπιταλιστικών κρατών της ευρωένωσης για «προστασία» των δικών τους μονοπωλίων, ανάγκη που προκαλεί τις σημερινές φυγόκεντρες τάσεις.

...και διαφορετικές στοχεύσεις

Πρόκειται για μια από κάθε άποψη «επικίνδυνη αποστολή» για το κεφάλαιο. Είναι δε χαρακτηριστικό το εξής:
Τυπικά, όλες οι πλευρές του ενδοαστικού καβγά φαίνεται σε αυτήν τη φάση να συμφωνούν ότι μια τέτοια πρόταση είναι απαραίτητη και προς το συμφέρον των μονοπωλίων τους: Η Ιταλία, σύμφωνα με όσα βλέπουν το φως τη δημοσιότητας, ήταν εκείνη που πρότεινε το σχετικό σχέδιο (ο αρμόδιος για ευρωπαϊκά θέματα υφυπουργός, Σάντρο Γκότζι, είπε μάλιστα ότι «η κυβέρνηση της Ρώμης, εδώ και πολλές βδομάδες, εργάζεται ακριβώς για την επίτευξη του στόχου αυτού»), οι ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας «το πήραν πάνω τους» με τις δηλώσεις μετά τη Σύνοδο, οι χώρες της Benelux (Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο) έβγαλαν κοινή ανακοίνωση, όπου αναφέρουν ότι «οι διαφορετικοί δρόμοι ολοκλήρωσης και η ενισχυμένη συνεργασία μπορούν να δώσουν πραγματικές απαντήσεις στις ποικιλόμορφες προκλήσεις», ενώ Ισπανία, Αυστρία και Δανία «αντέδρασαν θετικά», οι δε «χώρες του Βίσεγκραντ» έχουν επανειλημμένως διατυπώσει παρόμοιες προτάσεις.
Αν όμως δει κανείς πιο προσεκτικά τις δηλώσεις, καταλαβαίνει ότι η κάθε πλευρά «εννοεί» άλλο πράγμα όταν μιλάει για μια «ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων»:
Χώρες όπως η Γερμανία που είδαν τις θέσεις των δικών τους μονοπωλίων να ενισχύονται κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης και προηγουμένως, βλέπουν ένα τέτοιο σχέδιο ως λύση για να διασφαλιστεί η θέση αυτή, αλλά και, με την απαλλαγή από «βαρίδια», να θωρακιστεί η κερδοφορία των μονοπωλίων τους από τις αναταράξεις στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, «για να προχωρήσουν περισσότερο», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Γάλλος Πρόεδρος.
Την ίδια ώρα, άλλα καπιταλιστικά κράτη, αλλά και τμήματα του κεφαλαίου εντός των καπιταλιστικών αυτών κρατών βλέπουν την ιδέα της «ευέλικτης εμβάθυνσης» ως ευκαιρία και για χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και «στρατηγική αυτονομία» για την προστασία των συμφερόντων των δικών τους μονοπωλίων, την ίδια ώρα που η πορεία ενοποίησης της Ευρωζώνης που ζητάνε θα διασφαλίζει ότι η Γερμανία θα παίζει στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Γι' αυτό και η αποστροφή του Γ. Εμμανουηλίδη, διευθυντή μελετών του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής (EPC) στις Βρυξέλλες, στο πρόσφατο αφιέρωμα της «Αυγής» για το θέμα, ότι «είναι διαφορετικό να μιλάμε για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και διαφορετικό να μιλάμε για Ευρώπη δύο ταχυτήτων».
Πάνω σε αυτό τον «καμβά» των εξελίξεων στην καπιταλιστική οικονομία και των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών, «ζωγραφίζεται» και η εικόνα του αστικού πολιτικού σκηνικού της επόμενης μέρας, με τις εκλογικές αναμετρήσεις σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία να είναι μπροστά, «δείχνοντας» προς νέα δίπολα αστικής διαχείρισης και «εναλλακτικών» για το κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα, βέβαια, στο έδαφος των μεγάλων δυσκολιών της καπιταλιστικής οικονομίας και των κινήσεων της αστικής διαχείρισης που εν τέλει λειτουργούν αντιφατικά στην πορεία ανάκαμψης του κεφαλαίου, οι «διαχωριστικές γραμμές» των διαφόρων αστικών στρατοπέδων, σαν αυτές που παλεύει να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας για σοσιαλδημοκρατία που «επιμένει στο στόχο της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και «νεοφιλελεύθερους» που «βρίσκουν καλή την παλιά ιδέα της Ευρώπης δύο ταχυτήτων», όλο και περισσότερο «θολώνουν».
Αναδεικνύοντας και από αυτή τη σκοπιά ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να παρακολουθεί το πού θα κάτσει η «μπίλια» των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών, αλλά σταθερά να παλεύει ενάντια στο κεφάλαιο και όλες τις εκδοχές αστικής διαχείρισης, για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια της.

Αντιλαϊκά μέτρα - κόλαση και «αντισταθμιστικά» - απάτη

Αντιλαϊκά μέτρα - κόλαση και «αντισταθμιστικά» - απάτη

Από το συλλαλητήριο Ομοσπονδιών και Σωματείων την περασμένη Τρίτη στην Ομόνοια

Η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ τη Δευτέρα ξεχωρίζει από τα γεγονότα της βδομάδας που πέρασε. Τα όσα καταλήχθηκαν και δρομολογούνται με την υπογραφή της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ, σηματοδοτούν μια νέα φάση κλιμάκωσης της επίθεσης σε βάρος του λαού.

Τα μαζικά συλλαλητήρια την επόμενη μέρα, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και δεκάδες ακόμα πόλεις, με κάλεσμα του ΠΑΜΕ και αποφάσεις Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Συνδικάτων, αλλά και οι πρωτοβουλίες που ακολούθησαν για την παραπέρα οργάνωση και κλιμάκωση της πάλης, αναδεικνύονται ως το μόνο πραγματικό «αντίμετρο» στους σχεδιασμούς και την κοροϊδία που επιχειρεί η κυβέρνηση με τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά».
Κι όχι μόνο αυτό. Για να μπουν ουσιαστικά εμπόδια στην εφαρμογή παλιών και νέων μέτρων, χρειάζεται σήμερα να ενισχυθεί το ρεύμα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που παλεύει για ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.
Χρειάζεται δηλαδή μαζική, αποφασιστική εναντίωση όχι μόνο στα επιμέρους μέτρα που θέτουν κάθε φορά στην ημερήσια διάταξη το κεφάλαιο και τα κόμματά του, αλλά αμφισβήτηση και σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Που υποβάλλει το λαό σε θυσίες δίχως τέλος, ανεξάρτητα από τις εναλλαγές των αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση και τη φάση στον κύκλο της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε βρίσκεται δηλαδή σε κρίση, είτε σε αναιμική ανάκαμψη. Χρειάζεται επομένως να βαθαίνουν τα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά της πάλης, να συνειδητοποιείται από περισσότερους η ανάγκη σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Μπροστά στο νέο γύρο της επίθεσης, ο σχεδιασμός της δράσης που κάνουν τα συνδικάτα μετά και τη σύσκεψη της Πέμπτης στην Αττική, χρειάζεται να γίνει κτήμα κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης. Να εξειδικευτεί σε χώρους δουλειάς και κλάδους. Να γίνει η υλοποίησή του υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και άλλες μαζικές διαδικασίες, που θα καλλιεργούν κλίμα μάχης και θα διαμορφώνουν προϋποθέσεις αγωνιστικής κλιμάκωσης με όλες τις μορφές και με απεργία.

Προσπάθεια εξαπάτησης και κοροϊδίας

Παρά το γεγονός ότι οι αντιλαϊκές αποφάσεις του Γιούρογκρουπ «μιλάνε» από μόνες τους, η κυβέρνηση δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια να κοροϊδέψει το λαό ότι δεν έχει τίποτα να χάσει, αλλά αντίθετα θα βγει και κερδισμένος αν συναινέσει στην υλοποίησή τους. Τα στελέχη της προκαλούν τον κοινό νου όταν υπόσχονται ότι για κάθε ένα ευρώ νέα μέτρα θα νομοθετούν και ένα ευρώ από τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά», ώστε το αποτέλεσμα για τα λαϊκά στρώματα να είναι «δημοσιονομικά ουδέτερο».
Στον σημερινό «Ριζοσπάστη» υπάρχει πλούσια ύλη και αρθρογραφία, που καταρρίπτει ένα προς ένα τα χυδαία επιχειρήματα της κυβέρνησης, αποδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων και των υποτιθέμενων «αντίμετρων» και καταγράφει την προσπάθεια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος να οργανώσει την απάντηση των εργαζομένων.
Χρειάζεται σ' αυτά να προστεθεί το εξής: Πέρα από το γεγονός ότι λέει ψέματα, η κυβέρνηση μιλάει για «δημοσιονομικά ουδέτερο» αποτέλεσμα των νέων μέτρων, σαν να πρόκειται αυτά να νομοθετηθούν σε «κενό αέρος». Σαν να μην υπάρχει δηλαδή η «ουρά» των προηγούμενων αντιλαϊκών μέτρων, που είτε «ωριμάζουν» τώρα, είτε η εφαρμογή τους προβλέπεται να ξεκινήσει άμεσα, φορτώνοντας το λαό με νέα χαράτσια και βάρη.
Στην πραγματικότητα, το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, ενισχυμένη με τις παρεμβάσεις για μετά το 2018 σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό, συνιστούν ένα νέο γύρο μέτρων εσωτερικής υποτίμησης, που θα οδηγήσει ακόμα περισσότερους από τα λαϊκά στρώματα σε συνθήκες σχετικής και απόλυτης φτώχειας.
Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο, παράλληλα με τις περικοπές και τα χαράτσια, παράλληλα με τα «αναπτυξιακά» και τα «αντισταθμιστικά» μέτρα, κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ συμφωνούν και συζητούν εντατικά γύρω από την ανάγκη να ενισχυθεί το πλέγμα των μηχανισμών διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, όπου κεντρικό ρόλο θα παίξει το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης. Προβλέπουν αύξηση της φτώχειας από την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και γι' αυτό προετοιμάζουν την ενίσχυση των μηχανισμών για τη διαχείρισή της.

Στρέφοντας το βλέμμα προς τα έξω

Στρέφοντας το βλέμμα προς τα έξω, δεν πρέπει να διαφύγουν της προσοχής ορισμένες σοβαρές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας, στον απόηχο μάλιστα της Συνόδου των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ, που έγινε την προηγούμενη βδομάδα στις Βρυξέλλες.
Στη Σύνοδο αυτή, αποφασίστηκε η παραμονή και ενίσχυση της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 στο Αιγαίο, η οποία εγκαταστάθηκε στην περιοχή με πρόσχημα τη διαχείριση του Προσφυγικού και, πλέον, με τον πιο επίσημο τρόπο, αποκαλύπτεται η επιχειρησιακή της διασύνδεση με τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις στη Μαύρη Θάλασσα, στο πλαίσιο της ενδοϊμπεριαλιστικής διαμάχης με τη Ρωσία.
Σημειώνουμε ότι στη συγκεκριμένη Σύνοδο, η τουρκική αντιπροσωπεία επέμεινε στην αποχώρηση της συγκεκριμένης ΝΑΤΟικής δύναμης. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την κινητικότητα που καταγράφει στο Αιγαίο η Τουρκία, με κλιμακούμενες παραβιάσεις των ελληνικών χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου, προσθέτει νέα ένταση στην περιοχή και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μέσα στο ευρύτερο πλέγμα των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κέντρα, για τη διεύρυνση των συμφερόντων τους σε περιοχές μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας, από την Ουκρανία και τις Βαλτικές χώρες μέχρι τη Βόρεια Αφρική, με «σημείο τομής» την Ελλάδα.
Ως προς αυτό, ήταν αποκαλυπτική η συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Νοέμβρη σε ελληνικό Μέσο ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, ο πλέον «δραστήριος» απ' όσους έχουν αναλάβει αυτό το πόστο τα τελευταία χρόνια. Περιγράφοντας το γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, είχε πει στη συνέντευξή του: «Υπάρχει ένα διάγραμμα με τρεις κύκλους. Ο ένας αφορά τη Βόρεια Αφρική, ο άλλος την Ανατολική Μεσόγειο και τη Συρία και ο τρίτος τη Μαύρη Θάλασσα και μια πιο επιθετική και επεκτατική Ρωσία. Το μέρος όπου αυτοί οι τρεις κύκλοι συναντώνται είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι το υφιστάμενο στρατηγικό πλαίσιο...».
Ο ίδιος είχε προσθέσει ότι «(ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή) είναι πολύ σημαντικός. Παλαιό μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πυλώνας σταθερότητας και δημοκρατικής διακυβέρνησης σε μια περιοχή που αντιμετωπίζει προκλήσεις». Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η νέα ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει πολύ μεγαλύτερη «ουρά», πέρα από το γεγονός ότι η τουρκική αστική τάξη συνεχίζει να υπενθυμίζει επιθετικά τις αξιώσεις της στο Αιγαίο, όσο πιέζεται στα νοτιοανατολικά της σύνορα.
Από την πλευρά της, η ελληνική κυβέρνηση δεν ξεπλένει απλώς το βρώμικο ρόλο του ΝΑΤΟ, αλλά προκειμένου να αναβαθμίσει το ρόλο της στην ιμπεριαλιστική συμμαχία και στη νοτιοανατολική της πτέρυγα, δηλώνει πρόθυμη για ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε συνέντευξή του την περασμένη Τρίτη, επανέλαβε με έμφαση ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αναλάβει κι άλλες «διευκολύνσεις» προς το ΝΑΤΟ, κυρίως σε ό,τι αφορά τη χρήση στρατιωτικών υποδομών, αν υπήρχαν τα κατάλληλα «ανταλλάγματα».

Αλλος ο δρόμος του λαού

Οι εξελίξεις γύρω από τη διαπραγμάτευση και τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς προδίδουν το παζάρι που γίνεται για λογαριασμό της αστικής τάξης στις πλάτες του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής. Το παζάρι αυτό έχει τον ίδιο στόχο, είτε γίνεται στις συνόδους του ΝΑΤΟ και στα «φόρα» άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, είτε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων με την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ για το κλείσιμο της «αξιολόγησης»: Πώς θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης και κερδοφορίας.
Μ' αυτό το στόχο, τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα δεν έχουν καμιά σχέση. Αντίθετα, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι να βρεθεί ο λαός μπλεγμένος σ' ένα γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τα συμφέροντα της ίδιας τάξης που σήμερα στήνει ξανά στον τοίχο τα εναπομείναντα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στο όνομα του να κλείσει η «αξιολόγηση». Διέξοδος για το λαό υπάρχει μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Εξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις ενώσεις, με εργατική εξουσία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, στην υπηρεσία της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Σώσον Κύριε τους φασίστες!

Χείρα βοηθείας προσφέρει (για μια φορά ακόμη) η διοίκηση της Εκκλησίας στη «Χρυσή Αυγή», την εγκληματική, φασιστική συμμορία. Και μάλιστα τη χείρα του αρχιεπισκόπου…
Στο φωτογραφικό στιγμιότυπο που ακολουθεί ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ανταλλάσσει χειραψία με τον αρχηγό της Χ.Α, Ν. Μιχαλολιάκο, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στο σπίτι της αγίας Φιλοθέης, στην Πλάκα.

Η εγκαρδιότητα αποτυπώνεται στο πρόσωπο του αρχιεπισκόπου, ενώ η σεμνή χαρά του Μιχαλολιάκου δεν κρύβεται στο επόμενο στιγμιότυπο.

Προφανώς ο φυρερίσκος της Χ.Α παρέστη στην εκδήλωση προσκεκλημένος από τους οικοδεσπότες, εν προκειμένω από την Αρχιεπισκοπή. Άρα η συνάντηση του με τον αρχιεπίσκοπο δεν ήταν τυχαία, οπότε θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι καλοί τρόποι επέβαλαν στον κ. Ιερώνυμο να τον χαιρετίσει. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η συνάντηση ήταν προγραμματισμένη και η φωτογραφική της αποτύπωση έχει έντονο συμβολισμό.
Ο αρχηγός μιας οργάνωσης που δικάζεται για σωρεία εγκληματικών πράξεων, που ο ίδιος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που ομνύει στο Χίτλερ, βρίσκει στην αγκαλιά της Εκκλησίας την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και τον εξιλασμό για τον ίδιο και ότι εκπροσωπεί.
Ωστόσο η εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής έδωσε την ευκαιρία στο Μιχαλολιάκο να επιβεβαιώσει τους ιδιαίτερους δεσμούς της Χ.Α και με τον άλλο ισχυρό πυλώνα του συστήματος, τις ένοπλες δυνάμεις.
Στο επόμενο φωτογραφικό στιγμιότυπο, ανταλλάσσει θερμή χειραψία με ανώτατο στρατιωτικό, εκπρόσωπο των ενόπλων δυνάμεων. Εδώ, η γλώσσα του σώματος, λέει ίσως περισσότερα από τα λόγια που πιθανόν αντήλλαξαν.

Στην περίπτωση αυτή, ο φασίστας Μιχαλολιάκος «κερδίζει» και την αναγνώριση της ηγεσίας του στρατού (ή ενός τμήματος της), παρά το ότι ο ανώτατος αξιωματικός γνωρίζει (πρέπει να γνωρίζει) ότι έχει απέναντι κάποιον που επαίρεται στις ομιλίες του ότι είναι «η σπορά των νικημένων του 1945»!

Θα αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν παρουσία του υπουργού Παιδείας, Κ. Γαβρόγλου και του υφυπουργού Παιδείας, Κώστα Ζουράρι, εκπροσώπων της κυβέρνησης στην εν λόγω εκδήλωση.

Βεβαίως, θυμόμαστε και την κοινή εμφάνιση των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος και της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο.

Θα πει κανείς ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις, ίσως και πιο ισχυρές, για τους δεσμούς της Χρυσής Αυγής με την Εκκλησία και το Στρατό. Σωστά, όμως πολλές φορές οι «μικρές χειρονομίες» έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα μεγάλα λόγια… 

Κάν' το όπως ο Πελε

 Κάν' το όπως ο Πελε

Η είδηση της εβδομάδας ήταν η δικαστική αθώωση του Πελετίδη από τις κατηγορίες εναντίον του, γιατί δεν παραχώρησε ένα δημοτικό χώρο (και βασικά γη και ύδωρ) στους φασίστες, για να κάνουν προεκλογική συγκέντρωση.

Κάποιοι μίλησαν για θρίαμβο της (αστικής βεβαίως-βεβαίως) δημοκρατίας, αυτής που εξέθρεψε κι ανέχεται τους φασίστες, επιζητώντας να βγάλει στην επιφάνεια το σοβαρό τους πρόσωπο -που είναι κάτι σαν το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, δηλαδή ανύπαρκτο. Θα μπορούσαμε να πούμε -τηρουμένων των αναλογιών και της υπερβολής που έχει ένας παραλληλισμός- πως θα ήταν σαν να κάναμε λόγο για θρίαμβο της -ετοιμοθάνατης τότε- δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μετά την αθώωση του Ντιμιτρόφ και των συντρόφων του για την προβοκάτσια με την πυρπόληση του Ράιχσταγκ.

Η δικαίωση αυτή αφορά το δήμαρχο και τη δημοτική αρχή, τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που του συμπαραστάθηκαν, το μαζικό κίνημα και το μαχόμενο αντιφασισμό. Και όχι τη "δημοκρατία" που έσυρε τον Πελετίδη στα δικαστήρια, τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου, διάφορους όψιμους υποστηρικτές και τα κυβερνητικά στελέχη, που δεν έχουν κάνει το παραμικρό, για να δείξουν στην πράξη την εναντίωσή τους στο κόμμα των νεοναζί.

Δεν είναι θέμα ιδιοκτησιακής λογικής ενός αγώνα -αν και θα μπορούσα, συνεχίζοντας καθ' υπερβολή τους παραλληλισμούς, να πω ότι "το ΚΚΕ γεννά Πελετίδηδες" -δε φυτρώνουν μόνοι τους στο δρόμο, σπορά της τύχης. Το πρόβλημα είναι η προκλητική στάση κι η διπροσωπία της ΔΦΑ, που νίπτει σαν Πόντιος Πιλάτος τα χέρια της, στην κολυμβήθρα της τυφλής κι 'ανεξάρτητης' δικαιοσύνης, για να μη τα λερώσουν τα "δύο άκρα": Ιησούς και Βαραββάς. Κι έρχεται εκ των υστέρων να πουλήσει σκάρτο αντι-φασισμό με ξένα κόλλυβα, να πανηγυρίσει για την απόφαση και να τη θεωρήσει περιφανή νίκη της δημοκρατίας.

Λοιπόν, δεν είναι θέμα να αποκλείσουμε κάποιον -όπως όταν απομονώνουμε τους χρυσαυγίτες- αλλά όποιος χάρηκε για τη δικαίωση του Πελετίδη και της δημοτικής αρχής, όποιος θαυμάζει τη σταθερή, αποφασιστική τους στάση απέναντι στους φασίστες, δεν έχει παρά να μιμηθεί το παράδειγμά τους στην πράξη, για να αποδείξει πως δε λέει λόγια του αέρα.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, μπροστά του.

Κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ, που έλεγε κι ένα αποκριάτικο άρμα πέρσι στο καρναβάλι της Πάτρας, που κορυφώνει τις φετινές εκδηλώσεις του μες στο Σαββατοκύριακο, και θα μπορούσε αντί για βασιλιά καρνάβαλο να έχει το ομοίωμα ενός ναζί ή ακόμα καλύτερα του αρχηγού τους (Φύρερ).

Κι αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιον βαριά κι ασήκωτα σαν καθήκον, όπως η δίαιτα στο λιχούδη που έχει το δάχτυλό του στο βάζο με το μέλι της εξουσίας, ας ξεκινήσει για αρχή από κάτι πιο απλό, κόβοντας πχ αντί για το κρέας τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο με τους νεοναζί, σταματώντας να τους καλεί ως υψηλά ιστάμενα πρόσωπα σε γιορτές, όπου ποζάρουν δίπλα στον Παυλόπουλο, κτλ. Ή να αφήσει τα υπονοούμενα (όπως έκανε ένας παράγοντας του εξωοινοβουλίου στο διαδίκτυο) πως ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πετρούπολης δεν ακολούθησε το παράδειγμα της Πάτρας κι έδωσε ένα δημοτικό χώρο στους νεοναζί.
Ίσως τότε γίνουν κάπως πιο πειστικοί για τις προθέσεις και τη χαρά τους...

-Σημειώνω παρεμπιπτόντως πως μία από τις εφημερίδες που πανηγύριζε στο πρωτοσέλιδό της για την αθώωση (αλλά δεν είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, μάλλον γιατί έπρεπε να κλείσει ύλη) ήταν η ΕφΣυν. Που μεταξύ άλλων είχε στις σελίδες της και μια δημοσκόπηση-παραγγελιά για τη θετική αποτίμηση της κατάληξης του Eurogroup απ' την κοινή γνώμη, καθώς και κεντρικό άρθρο για τη γαλλική και γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που κάνουν αριστερή στροφή (Ουάου). Είναι μετά να μην κάνεις τη σύνδεση και να πεις πως αυτός ο επιφανειακός πασόκικος αντιφασισμός στρώνει το δρόμο στην εξάπλωση του φασισμού κι αλείφει βούτυρο στο ψωμί του (αγαπημένο κλισέ);

-Αυτή τη βδομάδα η "κατάρα" του θανατικού άφησε τους εικαστικούς κι έπιασε ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Η περίπτωση του Κούνδουρου έχει αρκετές αντιφάσεις κι ιδιαιτερότητες. Γόνος εύπορης οικογένειας που διάλεξε άλλο δρόμο, στρατεύτηκε στο ΕΑΜ, πέρασε από τη μαρτυρική Μακρόνησο (όπου γνωρίστηκε με το Βέγγο) και βρήκε διέξοδο στον κινηματογράφο. Λέγεται όμως πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένα άσχημο προσωπικό βίωμα τον έκανε να στραφεί σε αντιδραστικές θέσεις εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων.

Με τον κίνδυνο της ανακρίβειας που περιέχουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κούνδουρους ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πνευματικής ηγεμονίας της Αριστεράς και του Εαμογενούς κόσμου, στις τέχνες. Και παράλληλα δείγμα των ορίων αυτής της ηγεμονίας ή μάλλον της επίδρασης της ηγεμονίας του αντιπάλου τα τελευταία χρόνια...

Το Μάνεση οι περισσότεροι τον θυμούνται ως Μένιο στους "δύο ξένους" αλλά προσωπικά ξεχωρίζω τρεις άλλες στιγμές της καριέρας του -με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια:
-την έκτακτη εμφάνισή του στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με το βίντεο-κλαμπ και την Παπαρήγα την καλή.
-τις φυλακές Ανηλίκων, όπου πρωταγωνιστούσε, πλησιάζοντας ήδη τα σαράντα.
Μου είπαν είσαι σάπια βίδα, σε ένα σύστημα σωστό...



-τους Αυθαίρετους, με το ιδιαίτερο σήμα έναρξης (μουστάκι ΠαΣοΚ και το 92' ως ορόσημο) και τους χαρακτήρες που σκιαγραφούσαν εύστοχα την εποχή.

Υγ: μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια παλιότερη ανάρτηση της κε του μπλοκ, όπου θα βρείτε μια συνέντευξη του Κούνδουρου στη δεκαετία με τις βάτες (όπου αρχικά είχε αυταπάτες για το ΠαΣοΚ), ενώ το 91' με το πραξικόπημα του Αυγούστου στην ΕΣΣΔ, ο Κούνδουρος πρέπει να έκανε γυρίσματα κάπου στην Κριμαία -όπου βρισκόταν για διακοπές κι ο Γκορμπατσόφ...