Ζυμώνοντας μύθους και «σχήματα» για τον εγκλωβισμό του λαού
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι στην προσπάθεια
διαμόρφωσης εναλλακτικών αστικής διαχείρισης και με δεδομένα τα «ζόρια»
στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, όσο και την ταύτιση στους
στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, που «βγάζει μάτι», τα αστικά κόμματα
αναζητούν εναγωνίως τρόπους για να «διαχωριστούν» μεταξύ τους στα μάτια
του λαού.
Υπερτονίζοντας μέχρι αστειότητας τις όποιες διαφορές τους, ρίχνοντας μέρα - νύχτα «βεγγαλικά» ο ένας στον άλλο και κατασκευάζοντας κάθε είδους θεωρητικές «κατασκευές» και «οχήματα», που σταλάζουν σιγά - σιγά στη λαϊκή συνείδηση τη διαμόρφωση νέων «συμμαχιών» και αντίστοιχων σχημάτων κυβερνητικής εναλλαγής έως τη λύση των λαϊκών προβλημάτων. «Μασκαρεύοντας» σε κάθε περίπτωση τις αγωνίες των καπιταλιστών, έτσι που να περνιούνται για αγωνίες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και να μακροημερεύει η «σταθερότητα» του κεφαλαίου.
Στην πρώτη εκδήλωση, της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), με θέμα «2017: Ελλάδα - Ευρώπη», κυριάρχησε το γνωστό πια σχήμα των «δημοκρατικών δυνάμεων» που πρέπει να συσπειρωθούν ενάντια στην «ακροδεξιά» και το «νεοφιλελευθερισμό», που απειλούν την υποτιθέμενη «κοινωνική» ΕΕ. Κεντρικό ρόλο δεν θα μπορούσε παρά να έχει ο προβληματισμός για το ποιο είναι το κατάλληλο «μείγμα» από «παλιά, δοκιμασμένη» σοσιαλδημοκρατία, με νέα, «φρέσκια» και «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία τύπου ΣΥΡΙΖΑ, για να δημιουργήσουν μια στέρεη αστική εναλλακτική.
Προτάσεις έπεσαν πολλές: ο Ν. Βούτσης μίλησε για την «επιτακτική ανάγκη διαμόρφωσης εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης», από «δυνάμεις της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Σοσιαλδημοκρατίας», με την «αναδιαμόρφωση ενός πολιτικού αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου», «μπολιασμένη και από το ευρύ αντιμνημονιακό ρεύμα», το προηγούμενο αυτό «όχημα» εγκλωβισμού του λαού και αστικής εναλλαγής. Ολοι οι καλοί χωράνε, δηλαδή, σε αυτή τη λύση αστικής διαχείρισης, όποτε τη χρειαστεί το κεφάλαιο: είτε «μέσα στο χρονικό όριο» του τρίτου μνημονίου, είτε «για την Ελλάδα μετά τα μνημόνια».
Ο Ν. Φίλης, προβληματισμένος κατά την «Αυγή» «για το αν αρκούν ο εξωραϊσμός της κατάστασης και η αντιδεξιά ρητορική» για τον εγκλωβισμό του λαού, ζήτησε «προοδευτικό ευρωπαϊκό πόλο με σαφείς κοινωνικές αναφορές (...) αλλά χωρίς να αποκλείουμε άλλες πολιτικές δυνάμεις από τη δημιουργία συνθέσεων», κλείνοντας ξανά το μάτι στο ΠΑΣΟΚ για μελλοντικά σχήματα συνεργασίας.
Ο Φ. Κουβέλης ζήτησε προσέγγιση από «την ανάποδη», απευθυνόμενος στις άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας «να αναζητήσουν συμπλεύσεις με την Αριστερά και να κλείσουν το κεφάλαιο της συμπόρευσης με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική», βάζοντας για βολική «διαχωριστική γραμμή» τη «σύγκρουση» «μεταξύ των δυνάμεων που υποστηρίζουν την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και των δυνάμεων που θέλουν τη διάλυση ή τη διάσπαση της ΕΕ».
Για «κερασάκι στην τούρτα», ο Ν. Μαραβέγιας, καθηγητής στο ΕΚΠΑ, συνόψισε το θεωρητικό «σχήμα», μιλώντας για «έλλειψη πολιτικής προοπτικής στην Ευρώπη» και «άχρωμη τεχνοκρατία», που «απωθεί την πολιτική από το προσκήνιο» και δίνει αέρα στα πανιά της «ακροδεξιάς δημαγωγίας». Απέναντι σε αυτό το σκιάχτρο που στήνεται αξιοποιώντας επιλογές ή σκέψεις τμημάτων της αστικής τάξης, αλλά και υπαρκτές δυσκολίες στον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, αντέταξε το σενάριο της «κοινής προσέγγισης» για «μπόλιασμα της μεγάλης οικογένειας της Σοσιαλδημοκρατίας από μια Αριστερά που θα δει πιο καθαρά την πραγματικότητα».
Ζητώντας από τους εργαζόμενους να «κατανοήσουν τα σύνθετα χρηματοπιστωτικά φαινόμενα» (Κ. Χατζηδάκης), να αποβάλλουν την «προκατάληψη κατά της αγοράς και του κέρδους, κατά των πλουσίων» και να αντιληφθούν ότι «η κρίση οφείλεται στα δικά μας λάθη και αμαρτίες» (Αρ. Χατζής), να αποδεχτούν ως «θέλημα θεού» πως στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υπάρχουν «συνεχόμενες χρηματοπιστωτικές κρίσεις όπου κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν» (Ν. Φίλιππας).
Πάνω σε αυτά τα «βασικά», επισείοντας κάθε λογής «κινδύνους» που βγαίνουν από τα σπλάχνα του ιμπεριαλιστικού συστήματος που υπηρετούν, από τις «γεωπολιτικές ανατροπές» έως τη «δημογραφική μείωση», κάλεσαν σε συστράτευση διάσωσης της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» από το «λαϊκισμό», το θεωρητικό «τσουβάλι» όπου χωράνε όλα: και τα άλλα αστικά πολιτικά ρεύματα, που δεν χωρίζονται δα και με καμιά άβυσσο, όπως το αστικό ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, και - κυρίως - η πάλη του εργατικού, λαϊκού κινήματος, που βαφτίζεται «άκρα» και «λαϊκισμός» που οδηγεί στην «εθνική» καταστροφή.
Το «τσουβάλι» του λαϊκισμού, άλλωστε, είναι για πάσα χρήση και πατάει πάνω στο άλλο αντιδραστικό κατασκεύασμα, εκείνο των «δύο άκρων», όπως είχαν επιβεβαιώσει την προηγούμενη μέρα οι ομιλητές στην «εσπερίδα» της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης με τίτλο «Η Ευρώπη απέναντι στο λαϊκισμό», με τον Α. Ανδριανόπουλο να λέει ότι ο «λαϊκισμός» «πατάει πάνω στην παχιά ιδεολογία, που μπορεί να είναι ένα σύστημα ιδεών όπως ο σοσιαλισμός, ο φιλελευθερισμός ή ο κομμουνισμός» και τον Φ. Κόσκο να λέει ότι «με έναν τρόπο συνδέει την άκρα Αριστερά με την άκρα Δεξιά».
Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι κάτω απ' αυτή την αστική «σημαία», της «μάχης ενάντια στο λαϊκισμό», συνωστίζονται πολλοί: η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, σχήματα όπως των 3 πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας, διευκολύνοντας και τις «ζυμώσεις» για μελλοντικά σχήματα αστικής διαχείρισης.
Οπως και η ανάγκη που επισημαίνει η Εισήγηση της ΚΕ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ που ολοκληρώνεται αύριο: «Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, μαζί με αυτά και "νέα" ή "αναπαλαιωμένα" ιδεολογήματα, απέναντι στα οποία το Κόμμα πρέπει να έχει ισχυρό μέτωπο. Το Κόμμα πρέπει να αποκτά σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό την ικανότητα να δημιουργεί ταξικά αντανακλαστικά, να διαμορφώνει κριτήριο κι εφόδια μπροστά στις νέες καμπές που θα έρθουν».
Υπερτονίζοντας μέχρι αστειότητας τις όποιες διαφορές τους, ρίχνοντας μέρα - νύχτα «βεγγαλικά» ο ένας στον άλλο και κατασκευάζοντας κάθε είδους θεωρητικές «κατασκευές» και «οχήματα», που σταλάζουν σιγά - σιγά στη λαϊκή συνείδηση τη διαμόρφωση νέων «συμμαχιών» και αντίστοιχων σχημάτων κυβερνητικής εναλλαγής έως τη λύση των λαϊκών προβλημάτων. «Μασκαρεύοντας» σε κάθε περίπτωση τις αγωνίες των καπιταλιστών, έτσι που να περνιούνται για αγωνίες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και να μακροημερεύει η «σταθερότητα» του κεφαλαίου.
***
Μια «παραγωγική μέρα» σε αυτή την κατεύθυνση ήταν και η Τετάρτη, με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να διοργανώνουν ταυτόχρονα εκδηλώσεις «θεωρητικού περιεχομένου» και «αναζήτησης».Στην πρώτη εκδήλωση, της Ενωτικής Κίνησης Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), με θέμα «2017: Ελλάδα - Ευρώπη», κυριάρχησε το γνωστό πια σχήμα των «δημοκρατικών δυνάμεων» που πρέπει να συσπειρωθούν ενάντια στην «ακροδεξιά» και το «νεοφιλελευθερισμό», που απειλούν την υποτιθέμενη «κοινωνική» ΕΕ. Κεντρικό ρόλο δεν θα μπορούσε παρά να έχει ο προβληματισμός για το ποιο είναι το κατάλληλο «μείγμα» από «παλιά, δοκιμασμένη» σοσιαλδημοκρατία, με νέα, «φρέσκια» και «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία τύπου ΣΥΡΙΖΑ, για να δημιουργήσουν μια στέρεη αστική εναλλακτική.
Προτάσεις έπεσαν πολλές: ο Ν. Βούτσης μίλησε για την «επιτακτική ανάγκη διαμόρφωσης εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης», από «δυνάμεις της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Σοσιαλδημοκρατίας», με την «αναδιαμόρφωση ενός πολιτικού αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου», «μπολιασμένη και από το ευρύ αντιμνημονιακό ρεύμα», το προηγούμενο αυτό «όχημα» εγκλωβισμού του λαού και αστικής εναλλαγής. Ολοι οι καλοί χωράνε, δηλαδή, σε αυτή τη λύση αστικής διαχείρισης, όποτε τη χρειαστεί το κεφάλαιο: είτε «μέσα στο χρονικό όριο» του τρίτου μνημονίου, είτε «για την Ελλάδα μετά τα μνημόνια».
Ο Ν. Φίλης, προβληματισμένος κατά την «Αυγή» «για το αν αρκούν ο εξωραϊσμός της κατάστασης και η αντιδεξιά ρητορική» για τον εγκλωβισμό του λαού, ζήτησε «προοδευτικό ευρωπαϊκό πόλο με σαφείς κοινωνικές αναφορές (...) αλλά χωρίς να αποκλείουμε άλλες πολιτικές δυνάμεις από τη δημιουργία συνθέσεων», κλείνοντας ξανά το μάτι στο ΠΑΣΟΚ για μελλοντικά σχήματα συνεργασίας.
Ο Φ. Κουβέλης ζήτησε προσέγγιση από «την ανάποδη», απευθυνόμενος στις άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας «να αναζητήσουν συμπλεύσεις με την Αριστερά και να κλείσουν το κεφάλαιο της συμπόρευσης με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική», βάζοντας για βολική «διαχωριστική γραμμή» τη «σύγκρουση» «μεταξύ των δυνάμεων που υποστηρίζουν την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και των δυνάμεων που θέλουν τη διάλυση ή τη διάσπαση της ΕΕ».
Για «κερασάκι στην τούρτα», ο Ν. Μαραβέγιας, καθηγητής στο ΕΚΠΑ, συνόψισε το θεωρητικό «σχήμα», μιλώντας για «έλλειψη πολιτικής προοπτικής στην Ευρώπη» και «άχρωμη τεχνοκρατία», που «απωθεί την πολιτική από το προσκήνιο» και δίνει αέρα στα πανιά της «ακροδεξιάς δημαγωγίας». Απέναντι σε αυτό το σκιάχτρο που στήνεται αξιοποιώντας επιλογές ή σκέψεις τμημάτων της αστικής τάξης, αλλά και υπαρκτές δυσκολίες στον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, αντέταξε το σενάριο της «κοινής προσέγγισης» για «μπόλιασμα της μεγάλης οικογένειας της Σοσιαλδημοκρατίας από μια Αριστερά που θα δει πιο καθαρά την πραγματικότητα».
***
Την ίδια μέρα, λίγο παραπέρα, στην «επιμορφωτική συνάντηση»
του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κων. Καραμανλή» με θέμα «Γνωρίζοντας την
Οικονομία - Διαλύοντας τους μύθους», τα στελέχη της ΝΔ φιλοτεχνούσαν τον
αγαπημένο τους μύθο του «λαϊκισμού» και καλούσαν το λαό να γνωρίσει και
να «νιώσει» τους καημούς των καπιταλιστών.Ζητώντας από τους εργαζόμενους να «κατανοήσουν τα σύνθετα χρηματοπιστωτικά φαινόμενα» (Κ. Χατζηδάκης), να αποβάλλουν την «προκατάληψη κατά της αγοράς και του κέρδους, κατά των πλουσίων» και να αντιληφθούν ότι «η κρίση οφείλεται στα δικά μας λάθη και αμαρτίες» (Αρ. Χατζής), να αποδεχτούν ως «θέλημα θεού» πως στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υπάρχουν «συνεχόμενες χρηματοπιστωτικές κρίσεις όπου κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν» (Ν. Φίλιππας).
Πάνω σε αυτά τα «βασικά», επισείοντας κάθε λογής «κινδύνους» που βγαίνουν από τα σπλάχνα του ιμπεριαλιστικού συστήματος που υπηρετούν, από τις «γεωπολιτικές ανατροπές» έως τη «δημογραφική μείωση», κάλεσαν σε συστράτευση διάσωσης της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» από το «λαϊκισμό», το θεωρητικό «τσουβάλι» όπου χωράνε όλα: και τα άλλα αστικά πολιτικά ρεύματα, που δεν χωρίζονται δα και με καμιά άβυσσο, όπως το αστικό ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, και - κυρίως - η πάλη του εργατικού, λαϊκού κινήματος, που βαφτίζεται «άκρα» και «λαϊκισμός» που οδηγεί στην «εθνική» καταστροφή.
Το «τσουβάλι» του λαϊκισμού, άλλωστε, είναι για πάσα χρήση και πατάει πάνω στο άλλο αντιδραστικό κατασκεύασμα, εκείνο των «δύο άκρων», όπως είχαν επιβεβαιώσει την προηγούμενη μέρα οι ομιλητές στην «εσπερίδα» της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης με τίτλο «Η Ευρώπη απέναντι στο λαϊκισμό», με τον Α. Ανδριανόπουλο να λέει ότι ο «λαϊκισμός» «πατάει πάνω στην παχιά ιδεολογία, που μπορεί να είναι ένα σύστημα ιδεών όπως ο σοσιαλισμός, ο φιλελευθερισμός ή ο κομμουνισμός» και τον Φ. Κόσκο να λέει ότι «με έναν τρόπο συνδέει την άκρα Αριστερά με την άκρα Δεξιά».
Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι κάτω απ' αυτή την αστική «σημαία», της «μάχης ενάντια στο λαϊκισμό», συνωστίζονται πολλοί: η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, σχήματα όπως των 3 πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας, διευκολύνοντας και τις «ζυμώσεις» για μελλοντικά σχήματα αστικής διαχείρισης.
***
Τι μένει αν «ξεφλουδίσει» κανείς τα αλλόκοτα αυτά
«αντι-ακροδεξιά» και «αντι-λαϊκίστικα» φρούτα; Το ίδιο «κουκούτσι»: Η
ανάγκη για «κοινωνική συνοχή», η ανάγκη δηλαδή ταξικής ειρήνης και
στοίχισης έτσι ή αλλιώς του λαού στη σταθερότητα του κεφαλαίου για το
καλό της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως και η κοινή
«αγωνία» για το μέλλον της ΕΕ και τη θέση της αστικής τάξης σε αυτή.Οπως και η ανάγκη που επισημαίνει η Εισήγηση της ΚΕ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ που ολοκληρώνεται αύριο: «Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, μαζί με αυτά και "νέα" ή "αναπαλαιωμένα" ιδεολογήματα, απέναντι στα οποία το Κόμμα πρέπει να έχει ισχυρό μέτωπο. Το Κόμμα πρέπει να αποκτά σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό την ικανότητα να δημιουργεί ταξικά αντανακλαστικά, να διαμορφώνει κριτήριο κι εφόδια μπροστά στις νέες καμπές που θα έρθουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου