Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ

 Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ

Οι Παναθηναϊκοί έχουν ένα σύνθημα με τον τίτλο της ανάρτησης, υπονοώντας τις μεγάλες πορείες της ομάδας τους στην Ευρώπη και τα ταξίδια που τους έχει "χαρίσει" (σε εισαγωγικά το ρήμα, εκτός κι αν είστε από τους μετακινούμενους υπαλλήλους-οπαδούς του εκάστοτε αφεντικού). Ούτε στο πιο τρελό τους όνειρο δε θα μπορούσαν να σκεφτούν ωστόσο το χουνέρι του Τράκη στους παίκτες του μπασκετικού ΠΑΟ και την οδική επιστροφή με ΚΤΕΛ από την πόλη, μετά την ήττα από τη Φενέρ.

Πάλι καλά που δεν έχασαν από τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ -στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής διάρκειας- για να περάσει το πούλμαν μέσα από όλες τις εμπόλεμες περιοχές (Συρία, Κουρδιστάν και Λίβανος). Ή να χρειαστεί να γυρίσουν κολυμπώντας, όπως είχε πει πριν από ένα μεγάλο διπλό στην Πόρτο, το 95', ο Ρότσα.

Ο Γιαννακόπουλος φλέρταρε για κάποιο διάστημα με χαρακτηριστικά της... "εθνικής αστικής τάξης", στηρίζοντας κατά σειρά Τσίπρα, Τραμπ, Λεπέν και βασικά μέτρα προστατευτισμού για την ελληνική οικονομία και τους φαρμακοβιομήχανους. Αλλά στην πράξη δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από αυτό που η 17Ν έλεγε στις προκηρύξεις της "λούμπεν αστική τάξη".

Τέσσερις παίκτες του ΠΑΟ αρνήθηκαν να πειθαρχήσουν στο καψόνι και γύρισαν μόνοι τους με αεροπλάνο στην Αθήνα. Είναι βαρύς ο τίτλος του "αντάρτη" για να τους βαφτίσουμε τέτοιους -πχ όπως κάτι τοπικούς υποψήφιους του δικομματισμού, που κατέβαιναν χωρίς το επίσημο χρίσμα- αλλά στις μέρες μας χρειάζεται να επιβραβεύουμε και τα αυτονόητα. Σε άλλες εποχές βέβαια είναι ζήτημα αν θα τολμούσε κάτι τέτοιο ο Τράκης, απέναντι σε προσωπικότητες όπως ο Ράτζα, ο Ομπράντοβιτς (που τον απέκλεισε) κι ο Γιασικεβίτσιους (που φημολογείται ότι μπορεί να έρθει).

Στην τετράδα της ανταρσίας είναι τρεις Αμερικάνοι -που έχουν συμβόλαιο ως το καλοκαίρι και μπορούν να βρουν εύκολα ένα άλλο στο εξωτερικό- κι ένας μόνο Έλληνας, ο Φώτσης, που πάτησε τα 36 και τους γράφει όλους στα τρία κύπελλα Ευρωλίγκας που έχει πάρει, ενώ μπορεί να έχει κάτι από την τρέλα του κολλητού του, του Λάζαρου.

Κάποιοι μπορεί να περίμεναν περισσότερα από τον Παππά και να είχαν μεγαλύτερες απαιτήσεις. Αλλά αφενός του έχει βγει το όνομα και προσέχει, αφετέρου αν τελειώσει από τους πράσινους, του μένει μόνο το εξωτερικό. Και τέλος πάντων ποτέ κανείς δεν είπε ότι ο Παππάς έχει ολοκληρωμένη συνείδηση επαναστάτη ή ότι είναι κάτι παραπάνω από απλός οπαδός-συνεργαζόμενος με το κόμμα.

Το οποίο είναι το μόνο που έχει μεγάλες πορείες και πραγματικούς αντάρτες. Και θα κολλούσε και σε αυτό ο τίτλος της ανάρτησης, αν σκεφτεί κανείς τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Πχ τις πρόσφατες εκδηλώσεις για τα 70χρονα του ΔΣΕ, το "γεωγραφικό-ταξιδιωτικό" βιβλιαράκι στα χνάρια του ΔΣΕ, τα προσκυνήματα στη Μακρόνησο, τις εκδρομές (μεταξύ άλλων και στη Γαύδο), τις περιηγήσεις στο βουνό, τα διήμερα της οργάνωσης, τις διαδηλώσεις στα σύνορα το 99', με τους βομβαρδισμούς, κοκ..

Χτες, βγήκε και το ζευγάρι για τον τελικό του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Μάχη δικεφάλων για πρώτη φορά από το 1983 (στα πρώτα χρόνια της αλλαγής). Και μάχη Σαββίδη-Μελισσανίδη, για πρώτη φορά στη "νέα εποχή", όπου φαίνεται να αλλάζουν τα κόζια -γι' αυτό ίσως πήραν και κάποια διαιτητικά σπόρια- κι οι δυο τους μονομαχούν για τον έλεγχο της διάδοχης κατάστασης στην ΕΠΟ. Κι αν κάποιος οπαδός δυσκολεύεται να καταλάβει τον όρο "λυκοσυμμαχία" και του πέφτουν πολλές οι συλλαβές, μπορεί να το καταλάβει από την μπάλα και την πρόσκαιρη "φιλία" των δύο προέδρων-καπιταλιστών.

Σήμερα στη Βουλή, η κυβέρνηση της ΔΦΑ κατέθεσε φωτογραφική ρύθμιση που χαρίζει χρέη στο Σαββίδη και κριτικάρει την αντιπολίτευση γιατί κατηγορεί όσους δεν έχουν προσκυνήσει τη δική της διαπλοκή. Νέα τζάκια, παλιά τζάκια, υγιής επιχειρηματικότητα, και δικομματικός καβγάς, ποιος από τους δύο υπηρετεί καλύτερα την αστική τάξη. Αλλά η μεγάλη διαφορά και το ηθικό πλεονέκτημα της ΔΦΑ είναι ότι δεν παίρνει μίζες. Απλώς χαρίζει χρέη, ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία και μοιράζει δουλειές και κρατικό χρήμα, χωρίς διακρίσεις κι ιδεοληψίες. Αυτό είναι αριστερό σήμερα...

Χτες επίσης, κάποιοι μπράβοι του Μελισσανίδη, μεταμφιεσμένοι σε οπαδούς (αν και αυτά τα δύο τα χωρίζει, πολλές φορές, τυπική απόσταση) επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένταση, σκηνικά και κλίμα τρομοκρατίας στα πέριξ (και μπορεί να είχαν περάσει και στα ενδότερα, αν δεν είχαν βρει αντίσταση) μιας εκδήλωσης του εξωκοινοβουλίου και των αυτοδιοικητικών κινήσεων της Ανταρσυα. Ξεκάθαρη

Όσοι δεν καταλαβαίνουν πόσο καταστροφικό είναι να μπλέκουν την αγάπη τους για την ομάδα με τα συμφέροντα και την τσέπη του προέδρου της, γίνονται ουσιαστικά συνυπεύθυνοι στις τραμπούκικες επιθέσεις των κολαούζων τους.
Από την άλλη, όσοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει οπορτουνισμός, πατάω σε δυο βάρκες κτλ, μπορούν να δουν πχ τη μεσοβέζικη στάση του Βασιλόπουλου, που θέλει να τους κρατήσει όλους ευχαριστημένους -αν και μόνο με αυτό το σκεπτικό δεν εκλέχτηκε.

-Εν τω μεταξύ, στη γειτονική ΠΓΔΜ το φιτίλι ανάβει και τα σύννεφα συσσωρεύονται πλέον σε απόσταση βολής. Αλλά -εντάξει μωρέ τώρα- δε συντρέχει ακόμα σοβαρός λόγος ανησυχίας. Μακριά από εμάς, κι ας είναι και δίπλα μας.
Άσε που φαντάζομαι το δικό μας αριστεροχώρι σε αντίστοιχη περίπτωση εφόδου στο κοινοβούλιο, να ενθουσιάζεται με το "νέο και ελπιδοφόρο" που δεν πρέπει να το σνομπάρουμε, να προσπαθεί να μπολιάσει το αυθόρμητο, κοκ.

-Σε αυτόν το σύνδεσμο, μπορείτε να δείτε την ανακοίνωση της ΚΕ του Κόμματος των Λαών της Ισπανίας, που ενημερώνει για την ύπαρξη φράξιας στο κόμμα και τη διαγραφή μιας σειράς στελεχών του, που αποτελούσαν σχεδόν το 1/3 της παλιάς Κεντρικής Επιτροπής. Ανάμεσα στα τρία ονόματα των νεολαίων πρέπει να είναι και μια (πρώην) σφισσα, που βρέθηκε πολύ πρόσφατα στην Ελλάδα, στα πλαίσια διάφορων εκδηλώσεων.

Το ενημερωτικό σημείωμα δεν αναφέρει διευκρινιστικές λεπτομέρειες για τη φύση και την πολιτική βάση της φράξιας. Όπως και να έχει, δεν είναι ευχάριστη εξέλιξη σε ένα σχετικά μικρό και αδύναμο κόμμα να υπάρχουν τέτοιες περιπέτειες και πισωγυρίσματα. Αν και σε αυτές τις περιπτώσεις, ισχύει το "κάθε εμπόδιο για καλό".

-Την προσεχή Κυριακή, στις 22.15 η ΕΡΤ-2 προβάλλει το ντοκιμαντέρ "Ludlow - Οι Έλληνες στους πολέμους του Άνθρακα" για την εργατική κινητοποίηση στα κολαστήρια των ορυχείων Ροκφέλερ στο Κολοράντο, την αιματηρή καταστολή της και τη θυσία του Λούη Τίκα (Ηλία Σπαντιδάκη) που συνέδεσε το όνομά του με αυτόν τον αγώνα. Συγκεκριμένα η ταινία...

...αφηγείται την ιστορία Ελλήνων μεταναστών, οι οποίοι στις αρχές του περασμένου αιώνα βρέθηκαν στο Κολοράντο να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και που μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες ξεσηκώθηκαν, μετά τη Σφαγή του Λάντλοου, καταφεύγοντας στα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και το δίκιο τους.

Ο Πόλεμος του Άνθρακα στο Κολοράντο είναι μια ιστορία ξεχασμένη, φυλαγμένη ωστόσο στη μνήμη των παιδιών και των εγγονών τους που μας τη μεταφέρουν με συγκίνηση και υπερηφάνεια για τους παππούδες τους και με θυμό για τις αδικίες που αντιμετωπίσανε.

Η ιστορία συμπληρώνεται από συνεντεύξεις με ιστορικούς και συγγραφείς, τεκμηριώνεται με σπάνιο αρχειακό υλικό και ξαναζωντανεύει με βίντεο και φωτογραφίες της απεργίας και τις εξαιρετικές επιλογές τραγουδιών και μουσικής.

Η παραγωγή είναι της μη κερδοσκοπικής εταιρίας Απόστολος Μπερδεμπές, που είχε αναλάβει και το πολύ αξιόλογο -παρά κάποιες επιμέρους πολιτικές ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς- ντοκιμαντέρ "Ταξισυνειδησία". Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να το παρακολουθήσετε, αν δεν το έχετε δει ήδη.

Υγ: αξίζει να διαβάσετε επίσης αυτήν την επιστολή εργαζόμενου, με αφορμή την πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια της αλυσίδας Σούπερ-Μάρκετ Βασιλόπουλος.