Αντιλαϊκά διλήμματα «αλά γαλλικά»

Αντιλαϊκά διλήμματα «αλά γαλλικά»

Στις 7 Μάη πραγματοποιείται στη Γαλλία ο β' γύρος των προεδρικών εκλογών, με αντίπαλους τον φιλελεύθερο Εμανουέλ Μακρόν και την εθνικίστρια Μαρίν Λεπέν. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο μιλάνε εξ ονόματος των λαϊκών συμφερόντων, το πραγματικό διακύβευμα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης είναι το ποιος, ποιο σχέδιο και με ποιες συμμαχίες μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα γενικά συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, στη φάση που βρίσκεται σήμερα η καπιταλιστική οικονομία στη Γαλλία, στην ΕΕ και παγκόσμια. Αυτό φάνηκε ανάγλυφα από την επίσκεψη των δύο την περασμένη Τετάρτη στο εργοστάσιο της αμερικανικής πολυεθνικής ηλεκτρικών ειδών «Whirlpool», το οποίο αναμένεται να μεταφερθεί στην Πολωνία προς αναζήτηση φτηνότερων εργατικών χεριών, με τους 300 εργαζόμενους να βρίσκονται σε απεργιακή κινητοποίηση. Η Λεπέν φωτογραφήθηκε με τους απεργούς και υποσχέθηκε «σωτηρία με κρατική παρέμβαση», ενώ απείλησε με δασμούς έως και 35% σε προϊόντα που εισάγονται στη γαλλική αγορά από εργοστάσια που έχουν μεταφερθεί στο εξωτερικό. Υποσχέθηκε δηλαδή να αυξήσει τα μέτρα προστατευτισμού της γαλλικής οικονομίας έναντι των ανταγωνιστών της, πρόταση που συνάδει με το γενικότερο πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου για έξοδο από το ευρώ.

***

Ο Μακρόν, από την άλλη, έπαιξε το «χαρτί» του «ρεαλισμού» και των «λύσεων» που θα έρθουν τάχα για τους εργάτες από την «ανάκαμψη της Γαλλίας» και την αναβάθμιση του ρόλου της ως κράτους - μέλους μιας περισσότερο «ομοσπονδιοποιημένης» ΕΕ. Η συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το πώς θα βοηθήσει στη δυναμική ανάκαμψη των καπιταλιστικών οικονομιών ο «προστατευτισμός της εθνικής παραγωγής ή εμβάθυνση της διεθνοποίησης» εντείνεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ (π.χ. Βρετανία με Βrexit) και εκφράζεται με άνοδο του αστικού ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού, με «δεξιό» ή «αριστερό» πρόσημο (άλλωστε και ο «αριστερός» Μελανσόν κινήθηκε στην ίδια γραμμή). Ομως έχει συσσωρευτεί σημαντική πείρα, που αποδεικνύει ότι όποια απάντηση και αν δοθεί σε αυτό το δίλημμα είναι δεδομένη η επίθεση στους εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο στη σημερινή περίοδο των δυσκολιών στην καπιταλιστική ανάπτυξη και της όξυνσης του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια που επιδιώκουν το μέγιστο κέδρος, όπως δείχνει και η περίπτωση του εργοστασίου όπου βρέθηκαν Λεπέν και Μακρόν.

***

Η περίπτωση της Γαλλίας αναδεικνύει επίσης πλευρές της ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, με στόχο να προκύψουν εναλλακτικές λύσεις στην αστική διαχείριση. Στη θέση του παλιού δικομματικού συστήματος Γκολικών - Σοσιαλιστών που υποχωρούν, αναδύονται και δυναμώνουν «νέα» σχήματα, όπως αυτό του «κεντρώου» Μακρόν ή της ακροδεξιάς Λεπέν, αξιοποιώντας την εργατική - λαϊκή δυσαρέσκεια, χύνοντας στις λαϊκές συνειδήσεις το δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού. Πρόκειται δηλαδή για νέα «δόκανα» που στήνονται για να ανανεωθεί η λαϊκή στήριξη στη δοσμένη αντιλαϊκή πολιτική, η στράτευση του λαού στους στόχους και στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Είναι βέβαιο επίσης ότι η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού μ' αυτά τα χαρακτηριστικά γίνεται ευκολότερη για το κεφάλαιο από το γεγονός ότι στην Γαλλία, εδώ και πολλά χρόνια, λείπει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική, επαληθεύοντας τη σημασία που έχει για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να παρακολουθούν και να ερμηνεύουν με ταξικό κριτήριο τις διεργασίες και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης, να διαχωρίζονται από τους σχεδιασμούς, τα συμφέροντα και τις διάφορες εκδοχές της αστικής πολιτικής, οργανωμένα να παλεύουν για την ενίσχυση της ταξικής πάλης, στην κατεύθυνση της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.