Το κατάντημα ενος "γενίτσαρου"

Με αφορμη την απαράδεκτη τακτική της ΕΡΤ απέναντι στο κόμμα και το ΠΑΜΕ με αποκορύφωμα το θάψιμο σχεδόν της τεράστιας Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης θυμηθήκαμε ενα παλληκάρι που η νιότη του έδειχνε πως θα γινόταν άλλος κι εκεινος κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα ,άλλαξε περπατησιά και τάξη και τώρα μας γελά απο Διευθυντικές θέσεις ως προδότης της τάξης μας και γενίτσαρος 

Διονύσης Τσακνής 

Την ξέρω την αμηχανία του σύγχρονου Αριστερού. Τη μυρίζομαι από απόσταση, την ακούω σε συζητήσεις ατελέσφορες, τη διαβάζω στη πλούσια έτσι κι αλλιώς αρθρογραφία του διαδικτύου. Μια αμηχανία που εξαντλείται στην ....

προσπάθεια της αποκάλυψης των σχεδίων του ταξικού αντιπάλου, στις χιλιοειπωμένες αλήθειες για την ανάγκη ηγεμονίας της εργατικής ιδεολογίας, στις αναλύσεις για τους συσχετισμούς των παικτών στην πολιτική σκακιέρα.

Είναι η αμηχανία του γνώστη. Του γνώστη, που ενώ εκκινεί σωστά, έχοντας παραμάσχαλα το αλάνθαστο εργαλείο του επιστημονικού σοσιαλισμού και της ταξικής ανάλυσης, καταλήγει συνήθως στην «αποκάλυψη» του εχθρού, που βρίσκεται κυρίως, ανάμεσα σε ... φίλιες δυνάμεις.

Εύκολα η αμηχανία του γνώστη, μετατρέπεται σε αλαζονεία του άφρονα, εξ ου και παντού γύρω μας, υπάρχουν ρήτορες χωρίς κοινό, ηγέτες δίχως οπαδούς, παράγοντες χωρίς φιλάθλους, αυθεντίες σε τελευταία ανάλυση, πλην όμως, άνευ αντικειμένου.

Φωτεινές εξαιρέσεις; Προφανώς! Λίγες και σεμνές ως συνήθως. Στις συζητήσεις και συναναστροφές μου τα τελευταία χρόνια, είτε ξανασυναντήθηκα με κάποιους που προερχόμασταν απ’ την ίδια μήτρα, είτε γνώρισα κάποιους άλλους,  εξ ίσου αξιόλογους και χρήσιμους. Καλό σημάδι.

Κατά τα άλλα, ένα τοπίο θολό και γκρίζο σαν τις μέρες που περνάμε. Και η αμηχανία το δρόμο της ...

Ως πολίτης αυτού του τόπου, ανήκω σ’ αυτούς που η Τράπεζα καλοβλέπει το σπίτι τους, στους δεκάδες χιλιάδες που η εφορία έστειλε το τελευταίο ειδοποιητήριο πριν τον πλειστηριασμό, στους εκατοντάδες χιλιάδες παρέχοντες εργασία ενίοτε χωρίς αμοιβή (λόγω εργοδοτικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας) σ’ αυτούς που η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων στο τέλος του μήνα, είναι ζητούμενο, όπως και η κάλυψη των αναγκών των παιδιών τους. Για τις δικές μου, ούτε λόγος.

Ανήκω δηλαδή σε μια υποκατηγορία των 6.500.000 συνελλήνων, που με βάση τις εκθέσεις των σφουγγοκωλάριων της εξουσίας, βρίσκονται στο όριο της φτώχειας και κάτω απ’ αυτό.

Δε μιλάω εξ ονόματος του λαού. Ανήκω στα λαό και στα βάσανά του. Επομένως, μέσα στη ζωή. Η ιδεολογία μου δε θα μπορούσε να είναι ξένη απ’ αυτήν των υπόλοιπων μη ενσωματωμένων ή αλλοτριωμένων εργαζόμενων, απ’ αυτή του κόμματος της εργατικής τάξης σε τελευταία ανάλυση. Εγώ ο μικροαστός!  Έστω!

Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφάσισα να γυρίσω και να ενταχθώ, στο κόμμα που αγκάλιασα και στρατεύτηκα στις γραμμές του απ’ τα δεκαεφτάμισι χρόνια μου. 

Μα έμαθα πως οι πόρτες του για μας τους ... εχθρούς του είναι κλειστές. Πράχτορες βλέπεις του όποιου σύγχρονου Μανιαδάκη, οπορτουνιστές και κρυφοΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που καμία σχέση δεν έχουμε με την κομουνιστική κοσμοθεωρία, μιας και αυτή είναι αποκλειστικό προνόμιο όσων βρίσκονται στο Πολιτικό γραφείο και στην Κεντρική του Επιτροπή. Κι ούτε έχουμε το δικαίωμα να διατεινόμαστε πως είμαστε κομουνιστές, μιας και ο τίτλος είναι ήδη κατοχυρωμένος με συμβολαιογραφική πράξη και μάρτυρες φυσικά τους συγχωρεμένους Μαρξ και Λένιν αυτοπροσώπως.

Απ’ όσα γράμματα γνωρίζω, νομίζω πως μπορώ να καταλάβω τη διαλεκτική σχέση λαού και ηγέτη και τέτοιος, είτε δεν υπάρχει ακόμα ή οι συνθήκες δεν ευνοούν την εμφάνισή του. Οι ηγέτες άλλωστε, δεν είναι Μεσσίες, αναδεικνύονται απ’ τους αγώνες και είναι που αυτούς ακριβώς τους αγώνες μπορούν να καθοδηγήσουν εμπνέοντας με τη διορατικότητα και την όλη προσωπικότητά τους, ακόμα και τους μέχρι χθες αδιάφορους ή επιφυλακτικούς.

Κάποιοι τέτοιοι φωτισμένοι ηγέτες θα λάμψουν με την παρουσία τους ξανά και θα κάνουν το κόμμα μας, αυτό που του αξίζει να είναι, με βάση τη χιλιοματωμένη πορεία του στα εκατό κοντά χρόνια παρουσίας και αδιάλειπτης δράσης του.

Σε ό,τι με αφορά, θα περιμένω την κομματική μου ταυτότητα, με τη μεταφορική έστω σημασία της λέξης.

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ  ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ

Ένα πολύ κακό κείμενο

Δεν υπάρχουν ίσως πολλά πράγματα που να προκαλούν μεγαλύτερη απογοήτευση από  ένα άρθρο στο διαδίκτυο που στηλιτεύει θεωρητικά κάποια κακώς κείμενα, αλλά καταλήγει απλώς να είναι το ίδιο ένα κακό κείμενο. Είναι κάτι αντίστοιχο με ένα ωραίο μήλο, που φημίζεται για το πόσο κόκκινο (πολιτικά) και σκληρό (στην κριτική του) είναι και αποδεικνύεται τελικά τζούφιο και χαλασμένο.

Ένα τέτοιο απροσδόκητα κακό κείμενο ήταν αυτό του διονύση τσακνή, που δημοσιεύτηκε στο ικεα την περασμένη βδομάδα, με τίτλο «εγώ ο μικροαστός». Προβληματίστηκα αρκετά αν θα ήταν σκόπιμο να ασχοληθεί και να απαντήσει κανείς, κυρίως εξαιτίας της σύγχυσης που προκαλεί και το διέπει σε αρκετά σημεία, με λογικά άλματα και άστοχες παρατηρήσεις.

Λέει πχ πως η αμηχανία του αριστερού συνίσταται στο ότι ξεκινάει με τα σωστά αναλυτικά εργαλεία παραμάσχαλα, αλλά καταλήγει να εντοπίζει το βασικό εχθρό στις φίλιες πολιτικές δυνάμεις. Αναρωτιέμαι αν σ’ αυτές τις.. φίλιες δυνάμεις συμπεριλαμβάνεται πχ και ο σύριζα ή ένα μέρος του –και αν δεν είναι για τον τσακνή, θα μπορούσε ωστόσο να τη θεωρεί τέτοια κάποιος άλλος και να προεκτείνει το ερώτημα, με παρόμοιο σκεπτικό. Δυσκολεύομαι ωστόσο να πιστέψω πως ο τσακνής δεν γνωρίζει –θεωρητικά και επιβεβαιωμένο πολλάκις στην πράξη- τον ορισμό που έδινε ο βλαδίμηρος για τον οπορτουνισμό, ως επιρροή της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα., κάτι που τον καθιστά κάθε άλλο παρά συγγενή πολιτική δύναμη.

Λέει επίσης πως αποφάσισε να επιστρέψει στο κόμμα στο οποίο εντάχθηκε έφηβος, αλλά βρήκε κλειστές πόρτες. Τι ακριβώς εννοεί όμως ο ποιητής-στιχουργός-μελωδός; Ποια πόρτα χτύπησε δηλ και βρήκε κλειστή, χωρίς να πάρει απάντηση; Ξανάδωσε βιογραφικό στο κόμμα αλλά απορρίφθηκε; Είδε να μην αξιοποιείται από το κόμμα τόσα χρόνια που έρχεται στο φεστιβάλ της οργάνωσης; Θεωρεί μήπως ότι αποκλείστηκε από το φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ, ενώ χτύπησε την πόρτα του κόμματος για να παίξει; Με ποια αφορμή γράφονται όλα αυτά τέλος πάντων;

Αλλά πριν πάμε σε αυτό, κάτι ακόμα σχετικό. Πιστεύει άραγε πως το ικεα στο οποίο αρθρογράφησε είναι κάτι ανοιχτό στον κόσμο; Ακόμα κι αν κάναμε μια υπόθεση εργασίας, ότι ο λαός πειθόταν μαζικά από την πολιτική γραμμή του ικεα, πού θα απευθυνόταν για να πλαισιώσει τις γραμμές του; Ποιον θα γνώριζε από τους συμμετέχοντες, πίσω από τα ψευδώνυμα και τα ανώνυμα κείμενα; Πώς θα διαπίστωνε στην πράξη την ενωτική-αντισεχταριστική στάση του ικεα, εφόσον μερικές δεκάδες άτομα διασπάστηκαν και χώρισαν τα τσανάκια τους από τον σύλλογο ‘κορδάτος’; Και πώς θα μάθαινε καν για μια διάσπαση που έγινε περίπου στα μουλωχτά; Δεν αντιλαμβάνεται ο ΔΤ ότι το καυστικό του σχόλιο για τους ρήτορες χωρίς κοινό και τους ηγέτες χωρίς οπαδούς, κολλάει γάντι με την ιστοσελίδα που τον φιλοξενεί κι είναι κάπως σαν αυτογκόλ; Και τέλος πάντων, τι είδους ανοιχτές πόρτες αφήνει το ίδιο το κείμενο του τσακνή, εφόσον δημοσιεύεται συνειδητά σε μια ιστοσελίδα, που δεν επιτρέπει το σχολιασμό και το διάλογο;

Ο τσακνής γράφει επίσης για τη διαλεκτική βάσης-ηγεσίας, ενώ μόλις λίγες γραμμές παραπάνω την καταστρατηγεί με τον κλασικό διαχωρισμό της κακής ηγεσίας (όσοι βρίσκονται στο πγ και την κε και έχουν αποκλειστικό προνόμιο την κομμουνιστική κοσμοθεωρία και την ιδιότητα του κομμουνιστή, κατοχυρωμένη με συμβολαιογραφική πράξη και μάρτυρες τους μαρξ και λένιν αυτοπροσώπως) με χυδαίες διατυπώσεις που μόνο σε φασιστάκους θα άρμοζαν –από αυτούς στους οποίους αναφέρεται πιθανότατα στο υστερόγραφό του. Και αν καταλαβαίνω καλά τα γραφόμενά του, θεωρεί πως μέσα από τους αγώνες θα ξεπηδήσουν νέοι ηγέτες του κόμματος, που θα ξανακάνουν το κκε αυτό που ήταν (κόμμα με ανοιχτές θύρες, και μπάτε σκύλοι αλέστε;), αντικαθιστώντας προφανώς την παρούσα ηγεσία, που δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά –κάτι που θα μπορούσε όμως να ερμηνευτεί με την ευρεία έννοια ακόμα και ως κάλεσμα με άμεσο στόχο να αλλάξει η ηγεσία του κκε.

Ας επιστρέψουμε όμως στο βασικό ερώτημα. Ποια είναι η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο; Ο τσακνής λέει πως (ενώ χτυπούσε την πόρτα μας) έμαθε πως «για εμάς τους εχθρούς του είναι κλειστές. Πράκτορες βλέπεις του όποιου σύγχρονου Μανιαδάκη, οπορτουνιστές και κρυφοΣΥΡΙΖΑΙΟΙ...» Ομολογώ πως δεν έχω υπόψη μου κάποιο επίσημο κομματικό ντοκουμέντο που να επιτίθεται προσωπικά στον τσακνή για τις απόψεις του και μάλιστα με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Οπότε το α’ πληθυντικό πρόσωπο του ΔΤ αναφέρεται μάλλον στο ικεα ως σύνολο. Κι η φράση «έμαθα πως..» πρέπει να αναφέρεται στην χαφιέδικη διαρροή του εσωτερικού σημειώματος στο βήμα –που δεν πιστεύω πως το πληροφορήθηκε το ικεα από το σταυρόπουλο, μάλλον το αντίστροφο πρέπει να έγινε.

Κι ο τσακνής ως τι ακριβώς απαντάει σε αυτό το σημείωμα; Μας λέει δηλ εμμέσως πλην σαφώς πως είναι μέλος του ικεα; Και αν ναι, ας μου επιτραπεί μια επιπρόσθετη απορία: αυτός δεν ήταν που παραδέχτηκε σε συνέντευξή του πως τίμησε το σχέδιο β’ του αλαβάνου με την ψήφο του κι αρνήθηκε την πρόταση για να θέσει υποψηφιότητα για το ευρωκοινοβούλιο; Αυτός δε συνυπέγραψε μια έκκληση προσωπικοτήτων για τη συνεργασία σχεδίου β’ και ανταρσύα; Αυτά τα έκανε ως μέλος του ικεα, βάση κάποιου τακτικού σχεδίου ή αυτόνομα; Το κόμμα που ονειρεύεται να (ξανα)γίνει το κουκουέ θα έχει στις γραμμές του τον πολιτικό αριβίστα αλέκο και ως αιχμή της πολιτικής του γραμμής τον ευρωσκεπτικισμό του σχεδίου β’; Ε, τότε να λείπει καλύτερα (το μήλο και το) βύσσινο. Και με την ευκαιρία να πω ότι προσωπικά θεωρώ όντως κρυφοσυριζαίο, από καθαρά πολιτική κι όχι συνωμοσιολογική σκοπιά, οποιονδήποτε συντάσσεται με τον αλαβάνο, πχ το δεξιό τμήμα της ανταρσυα που φλερτάρει ανοιχτά (και με ανοιχτές θύρες) με το ενδεχόμενο μετωπικής συνεργασίας –αν όχι οργανικής συστράτευσης- με το σχέδιο β’. Σέβομαι όσους αποχώρησαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο το 89’ από το κόμμα, όχι όμως όσους σταβώνουν σήμερα το κλαδί από την ανάποδη, σε ρόλο πολιτικούς εκκρεμούς.

Δεν καταλαβαίνω επίσης πολύ καλά σε ποιον απευθύνεται το υστερόγραφο το κειμένου. Ελπίζω αποδέκτης του να είναι πράγματι οι διάφοροι φασίστες του διαδικτύου, που βγάζουν σπυράκια με τους.. «κρατικοδίαιτους θολοκουλτουριάρηδες», και η καλλιτεχνική οπτική που είχε εκφράσει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ο αχιλλέας μπέος στις πρώτες «προγραμματικές» του δηλώσεις ως δήμαρχος βόλου. Αν πάλι έχω καταλάβει κάτι λάθος κι έχει ευρύτερους παραλήπτες το μήνυμά του, θα μπορούσα να προσυπογράψω το ίδιο κείμενο με εναλλακτικό τίτλο «εγώ ο ‘φασιστάκος’» (ως απάντηση στο «εγώ ο μικροαστός») και να κλείσω τα σχόλια, για να μη διαχυθεί και σε άλλους.. αλήτες η γενική κατακραυγή.

Προσωπικά πάντως δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τις καλλιτεχνικές επιλογές κι εμφανίσεις του ΔΤ. Ακόμα κι η μουσική που έγραψε για τις θεσμοφοριάζουσες πχ, που ήταν συριζαϊκό καλτ, ήταν το μόνο που ξεχώριζε απ’ ό,τι μου είπαν σφοι που την παρακολούθησαν. Και οφείλω να ομολογήσω πως μπορεί να μη συμφωνώ με διάφορα άρθρα και κατά καιρούς τοποθετήσεις του, αλλά σεβόμουν το πώς αντιμετώπιζε το κόμμα και την πολύ καθαρή στάση που είχε πχ στις δημοτικές εκλογές του 10’, οπότε τον φλέρταρε ο σύριζα για να του δώσει το χρίσμα του υποψηφίου στο δήμο αθηναίων και αυτός βγήκε δημόσια και δήλωσε τη στήριξή του στο σοφιανό. Κι είναι πραγματικά κρίμα αν αποφάσισε τώρα –είτε ως μέλος του ικεα είτε όχι- να τα διαγράψει όλα μονοκοντυλιά με τόσο κακές τοποθετήσεις, σαν κι αυτή, ανεξαρτήτως των όποιων διαφωνιών μπορεί να έχει/έχουμε.