Το θαύμα της φύσης

Κάποιοι πήγαν να το πιάσουν στην εξοχή, πλέκοντας στεφάνια. Άλλοι ήρθαν στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ και το είδαν από κοντά. Τέλος πάντων, αν όχι αυτό(ν), τη φανέλα του από τη μεγάλη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης.

Το θέμα είναι πως ο Άρβιντας, όπως και πολλοί από τους συμπατριώτες του (με τα επιβλητικά ονόματα -Σαρούνας, Γιόνας, Ντομάντας- που λατρεύει ο Sniper), εκτός από (εγχειρισμένο) θαύμα της φύσης, ήταν και ακραιφνής αντιδραστικός-αντισοβιετικός, με δηλώσεις του τύπου "ο κομμουνισμός κατέστρεψε την καριέρα μου..." (βλέπε και Τρίποντα της εποχής).

Οπότε γιατί ρε σφε να μη βάλεις το 11 του Τσατσένκο, που παραμένει μια σπάνια, ευγενική φυσιογνωμία;

Το βασικό είναι πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν θαύματα -ούτε καν της φύσης- για όσους τα περιμένουν στον καναπέ ουρανοκατέβατα, δειλοί και άβουλοι αντάμα. Θαύματα μπορούν να κάνουν μόνο όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο και διεκδικούν, συνειδητοποιώντας τη δύναμή τους -που δεν είναι μαγική, αλλά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο...

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς, θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Αλλά αν κάθεσαι να βλέπεις Survivor, θα νομίζεις πως το λέει ο Σφακιανάκης ο φασίστας, και θα παλεύεις στα όρια της επιβίωσης, που δε θα γίνει ποτέ πραγματική ζωή.

Θαύματα κάνουν οι σύντροφοι που τρέχουν να ετοιμάσουν και να οργανώσουν την απεργία, κάνουν ζύμωση στον κόσμο και τον πείθουν να αφήσει τα πουρνάρια και να πιάσει την ταξική πάλη. Οι χιλιάδες κόσμου που γέμισαν χτες την πλατεία και δεν είχαν τελειωμό, δεν πολλαπλασιάζονταν σαν τα ψωμιά στο θαύμα του Ιησού. Ήταν καρπός αυτής της κοπιαστικής, προπαρασκευαστικής δουλειάς

Καρπός απαγορευμένος για τα περισσότερα ΜΜΕ που πρόβαλαν ελάχιστα πλάνα από τη συγκέντρωση του Συντάγματος και κατάφεραν να εξαφανίσουν ένα τόσο μαζικό πλήθος, για να δείξουν στη θέση του το γιουρούσι του Λαφαζανέικου στο Χίλτον για το θεαθήναι.

Ποιο ΠΑΜΕ; Ποια Άμστελ; Ποιος είπε πως τα κανάλια δεν μπορούν να κάνουν κι αυτά θαύματα...;

Τι άλλα θαυμαστά είχε η χτεσινή μέρα;

Είχε θαυμάσιο καιρό, που δεν είχε καμία σχέση με το "κόκκινη πόλη μες στο αγιάζι" που έπαιζαν τα μεγάφωνα -εκτός κι αν εξαιρέσεις το "κόκκινη πόλη" ή τέλος πάντων το κέντρο της. Άσε που μας λυπήθηκαν τα σύννεφα στη διαδρομή, μας σκέπασαν κι έσπασαν κάπως το πρώτο μαύρισμα-κάψιμο της χρονιάς. Ιδίως για όσους δεν είχαν προμηθευτεί τα καπελάκια του ΠΑΜΕ.

-Καλημέρα, καπελάκια θα πάρετε;

-Όχι, ευχαριστώ.

-Μα τόσες ώρες θα είμαστε στον ήλιο...

(Έντρομο βλέμμα κι αγωνία στη φωνή)

-Ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε;

Ο παραπάνω διάλογος είναι πραγματικός.

Αλλά σαν το καπέλωμα του κινήματος από το Λαφαζανέικο, που ζει με όρους θεάματος για 15 δεύτερα δημοσιότητας, δεν έχει...

Είχε επίσης (η χτεσινή μέρα) τη νιότη του κόσμου, πολύ μαζικά μπλοκ στο ΜΑΣ, μαθητές που έφτιαξαν άτυπες παιδικές χορωδίες για τα συνθήματα σε κάποιες λαϊκές επιτροπές, και πολλούς εκκολαπτόμενους πιονιέρους-νέους πρωτοπόρους, που ξεκίνησαν από τώρα την προθέρμανση για τα δύσκολα.

Είχε πάρα πολύ κόσμο στις προσυγκεντρώσεις, που μπήκαν ταυτόχρονα κι εντυπωσιακά στην πλατεία, σαν πλάνο από το Θίασο του Αγγελόπουλου (κι ένα μικρό τμήμα από τους σφους που ήρθαν από Ακαδημίας, πήρε σκηνοθετική εντολή για αναστροφή στο άλλο ρεύμα της Σοφίας).

Και να φανταστείς πως πολλοί είχαν κατέβει και στον Πειραιά, που είχε δική του συγκέντρωση.

Τι άλλο είδαμε;

Τον κλασικό Ποσαδίστα να μοιράζει την ανακοίνωση της οργάνωσης/του εαυτού του (το ίδιο είναι) όπου μιλάει μεταξύ άλλων για την "κρίση αναπροσανατολισμού" στα σοσιαλιστικά κόμματα και την "κρίση ανόδου" στα κομμουνιστικά, επαναστατικά, αριστερά κόμματα, όπως ο Σύριζα (που όμως τον κρατά πίσω η γραφειοκρατική ηγεσία του).

Και τη διανομή της Νέας Ικαρίας, που έκανε και πολύ καλή σκιά, για όσους Ικαριώτες τη χρειάζονταν.

Τα ειδικά μπλουζάκια πολλών σωματείων για την περίσταση (μέταλλο, χρηματοπιστωτικό) και τους εργαζόμενους στις ταχυμεταφορές με τα εργαλεία της δουλειάς τους (μηχανάκια): εγώ δε θέλω μεροκάματο.

Το πανό της συντεχνίας των επιπλοποιών (φαντάσου τι χαρά θα έκαναν, αν το έβλεπαν τα αστικά παπαγαλάκια, που χρεώνουν την κρίση στον κρατισμό και τις... συντεχνίες). Και ένα άλλο πανό, των συνταξιούχων στις τράπεζες, που έλεγε: πατριωτισμός το δίκιο του λαού κι όχι τα συμφέροντα του καπιταλισμού.

Τον χαιρετισμό του Παλαιστίνιου (ΚΚΕ ακμπάρ, ΠΑΜΕ ακμπάρ), αν και κάτι πρέπει να χάθηκε στη μετάφραση. Και μια ανακοίνωση για τους κλωστοϋφαντουργούς, που ήταν προσκεκλημένοι μιας ομοσπονδίας στο εξωτικό Κολόμπο.

Τινάξτε την μπάνκα, να γίνουμε Σρι Λάνκα!

Το κουτί του ΣΕΗ -που κλείνει φέτος 100 χρόνια, μαζί με την Οχτωβριανή- που κρατούσε ο Καραγιώργης, με βλοσυρό, θεατρικό βλέμμα. Και τα θεατρικά δρώμενα στην εξέδρα, που δυστυχώς λίγοι μπορούσαν να τα δουν -εδώ κολλάει το κλισέ "θα το δούμε το βράδυ στην τηλεόραση" ή τέλος πάντων στο portal. Όλοι είδαν όμως το χάρο με τα μάτια τους, να εφορμά με νύχια γαμψά, στο κλείσιμο του τελευταίου δρώμενου.

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τη σφισσα που
μου έστειλε μερικές από τι φωτό που βλέπετε σήμερα

Τις κόκκινες σημαίες χωρίς διακριτικά κι υπογραφή, πλάι σε αυτές του ΠΑΜΕ, που όλοι γνώριζαν τη σημασία τους -όχι σαν αυτές όπου έσβηνε ντροπαλά η Αυγή το σφυροδρέπανο.

Και μια κόκκινη σημαία σε ένα μπαλκόνι στην Κηφισίας, στη διαδρομή, που τελικά ήταν της εταιρίας Camper -αλλά από μακριά σε ξεγελούσε.

Τους "διακριτικούς" ΜΑΤάδες μπροστά από την πρεσβεία, που είχαν πιάσει ο καθένας από ένα δεντράκι, υποθέτω για να βρούνε ίσκιο, κι όχι για καμουφλάζ, αν και δεν μπορεί να αποκλειστεί κι αυτό το ενδεχόμενο.

Τα τρικάκια των φασιστοειδών στα πέριξ της πλατείας: οι Έλληνες εργάτες έχουνε πατρίδα (για τους άλλους δεν το γνωρίζουμε).

Προφανώς και έχουν και την έχουν υπερασπιστεί, χωρίς να γίνουν δωσίλογοι (όπως οι πολιτικοί πρόγονοι των νεοναζί). Αλλά δεν ξεχνούν πως ανήκουν στο έθνος των εργαζομένων, μαζί με όλους τους μετανάστες κάθε εθνικότητας που ζουν και δουλεύουν στη χώρα μας.

Και φυσικά, το εντυπωσιακό φορτηγό των ΟΤΑ, που είχε πέντε επίπεδα μηνυμάτων και συνθημάτων (αντιπολεμικό, εργατικό, αντι-ΕΕ, κτλ).

Από τις ανταποκρίσεις του 902 από κάθε γωνιά της Ελλάδας, κράτησα στην Πάτρα, το αν μη τι άλλο αξιοσημείωτο όνομα του προέδρου του φοιτητικού συλλόγου των Νηπιαγωγών: Γκουτιέρεζ Λέστερ -πιο επικό κι από τον Ντρινκγουότερ της Λέστερ.

Υπάρχει και ένα προλεκάλτ δημοσίευμα στον τοπικό αστικό τύπο, αλλά ας το κρατήσουμε κάβα για το αυριανό σημείωμα.

Από το εξωτερικό, με τις μεγαλειώδεις πορείες, ξεχωρίζει η πρώτη πορεία στην Αβάνα μετά το θάνατο του Φιντέλ και (αυτά που σημείωσαν και σφοι σχολιαστές): η ογκώδης πορεία στη Μόσχα κι η επίθεση με μαχαίρι σε ηγετικό στέλεχος ενός εργατικού κόμματος στο Βέλγιο.

Στο εσωτερικό, θα χρειαζόταν να γίνει ίσως ένας άτυπος διαγωνισμός για τη μεγαλύτερη μουσμουλιά που ειπώθηκε ή γράφτηκε με αφορμή την Πρωτομαγιά. Αλλά αυτό έχει ζουμί κι είναι θέμα για άλλη, ξεχωριστή ανάρτηση...

Κι ο Μαρξ μαζί σας/μας...

Υγ: για το νέο τσεκούρι στις συντάξεις και λοιπά παραλειπόμενα του τριημέρου, καλώς εχόντων των πραγμάτων στο αυριανό σημείωμα