Τα αθώα και συναισθ-εμετικά, τα συσσίτια των πεινασμένων βαφτίζονται γεύματα και η οργή νηστεύει!

 

Η αριστερή επιδεξιότητα...

Η αριστερή επιδεξιότητα διαστρέβλωσης των πιο καθημερινών εννοιών και λέξεων - και μάλιστα ευκαιρίας δοθείσης από βουλευτικής έδρας - έχει προ πολλού ξεφύγει από την επικοινωνιακή πολιτική εκβιασμού απόσπασης θετικών εντυπώσεων. Αγγίζει τα όρια της Υβρης με τη βαθύτερή της σημασία. Δηλαδή αυτή, που κι όταν δεν την καταλαβαίνει κανείς τη νιώθει στο πετσί του. Σαν έγκαυμα, σαν κόψιμο από ξυράφι, σα γρατσουνιά από βρώμικα νύχια, σα μεγάλη αναγουλιάρικη ανατριχίλα... Είναι δε το αντεστραμμένο οργουελικό λεξιλόγιο, βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο που κυριάρχησε από τη μεταναζιστική περίοδο έως σήμερα, στο πολιτικό μάρκετινγκ. Εγινε επιστήμη στη διαφήμιση προϊόντων, διδάσκεται στα πανεπιστήμια κι αγγίζει την τελειότητα της αποτελεσματικότητας στο χαοτικό πεδίο των σύγχρονων επικοινωνιακών μέσων. Το παμπάλαιο λαϊκό ρητό, που θέλει να παίρνεις πρέφα τον πονηρό παπά «που βαφτίζει το κρέας ψάρι για να νηστέψει» δεν αρκεί στο σημερινό πολιτικό λεξιλόγιο για να πάρεις πρέφα «την αλλαγή τοπίου», «τη θετική σκέψη», «το τέλος της επιτροπείας», τα διαβόητα «αντίμετρα», την επαναφορά μιας «φαβιανής» ευπώλητης πεποίθησης ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα πέσει διά της φθοράς...

 

Ετσι φτάνουμε σήμερα στο τέταρτο μνημόνιο, με την αριστερά να πετυχαίνει δύο απ' αυτά στη θητεία της, παρουσιάζοντας τους συραζανελίτες βουλευτές να της δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης ως ηρωϊκοί πνιγμένοι στα νερά των προηγούμενων μνημονίων, που πιάνονται απ' τα μαλλιά του ίδιου λαού για να σωθούν και να τον σώσουν.

 

Θέλει προσοχή και η μέθοδος και το εργαλείο χειραγώγησης των σύγχρονων μαζών. Επειδή είναι ψευδοκάτοχοι παρόμοιων εργαλείων, με δήθεν δυνατότητα να κατασκευάζουν τις δικές τους εικόνες και γλώσσα, μπορούν να παγιδευτούν σε μονοδρομική σκέψη, κι εντέλει βολική για την τυρανική εξουσία άποψη, ακόμη κι όταν μαρτυρούν στα χέρια της. Η εκπόρνευση του πολιτικού λόγου χτύπησε ταβάνι όταν ο Ν. Παππάς, που επανήλθε στον στενό κύκλο των πρωθυπουργικών πραιτοριανών διά του κινέζικου δρόμου του μεταξιού των «κομμουνιστικών»(;) επενδύσεων, χρησιμοποίησε τα πασίγνωστα «μεταξωτά βρακιά που θέλουν κι επιδέξιους κώλους». Για να επιδαψιλεύσει στον προστάτη του τη δόξα του επιδέξιου διαπραγματευτή και... μεταξωτή υφή στο τέταρτο μνημόνιο - ταφόπλακα των υπολειμμάτων εργασιακών, προνοιακών, συνδικαλιστικών, συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που άφησε όρθια, απ' το Μάαστριχτ έως σήμερα, η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, τα μαύρα γεράκια του ΝΑΤΟ και οι κέρβεροι των θησαυροφυλακίων του κλεμμένου λαϊκού πλούτου σαν το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τα ενεργειακά τραστ. Οπότε αθώα και συναισθ-εμετικά, τα συσσίτια των πεινασμένων βαφτίζονται γεύματα και η οργή νηστεύει!

 

Δεν χρειάζεται να αναλύσω εδώ ποια οπίσθια σημαδεύει η λαϊκή ρήση, όταν περιγράφει τα... οικονομικά οφέλη που εξασφαλίζει η... επιδέξια «πουτανιά»! Για τους άνεργους λοιπόν μετράει στα δουλεμπορικά γραφεία η όποια δεξιότητα. Για να ενσωματωθεί στην εξουσία του κεφαλαίου η αριστερά, μετράει η επιδεξιότητα. Μεταξοσκώληκες φυλαχτείτε.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Ριζοσπάστης