Στέγη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του αντικομμουνισμού

Στέγη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του αντικομμουνισμού

Aris Oikonomou

Το αντιδραστικό περιεχόμενο του μουσείου επιβεβαιώνει ότι οι αστοί και η Ευρωένωσή τους έχουν βαθιά επίγνωση ποιος είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος...

Το λεγόμενο «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» εγκαινιάστηκε πριν από λίγες μέρες, στις 6 Μάη, στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο των εορτασμών για τη «μέρα της Ευρώπης», έτσι όπως επιχειρεί να καθιερώσει η ΕΕ την 9η Μάη, επιδιώκοντας να «σβήσει» από τη λαϊκή μνήμη τη μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Πρόκειται για το νέο μουσείο της ΕΕ στις Βρυξέλλες, χρηματοδοτούμενο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με χρήματα από τη βαριά φορολογία των λαών, συνολικού κόστους 55,4 εκατ. ευρώ. Πρόκειται για οργανωμένη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων για την εξύμνηση του καπιταλισμού και την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Το μουσείο επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία, μεταφράζοντάς την στις 24 διαφορετικές γλώσσες της ΕΕ, να διαμορφώσει δήθεν κοινή «ευρωπαϊκή συνείδηση», δηλαδή αποδοχή του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και να μπολιάσει με αντικομμουνισμό τους περίπου 250.000 επισκέπτες που στοχεύει να έχει ετησίως.
Το μουσείο επικεντρώνεται κυρίως στα ιστορικά γεγονότα του 19ου και του 20ού αιώνα. Τα εκθέματά του προέρχονται από τουλάχιστον 300 μουσεία και συλλογές των κρατών - μελών, ενώ αξιοποιείται και πλήθος οπτικοακουστικών μέσων τελευταίας τεχνολογίας.

Μερικά «αθώα» ερωτήματα...

Aris Oikonomou

-- «Είναι άραγε ο διεθνής μετοχικός καπιταλισμός το καλύτερο δυνατό σύστημα για την Ευρώπη ή μήπως είναι υπερβολικά προσηλωμένο στο να κερδίζει χρήματα;».
-- «Τι είναι άραγε ο κομμουνισμός; Ενα αποτυχημένο πείραμα ή υπάρχει ακόμα περίπτωση να επανεμφανιστεί στην Ευρώπη;».
Αυτά είναι τα δύο εντέχνως διατυπωμένα ερωτήματα που τίθενται ευθύς εξαρχής στον επισκέπτη. Μετά από το τέλος της περιήγησης στους έξι ορόφους του μουσείου της ΕΕ, γίνεται αντιληπτή η προπαγάνδα της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων, του κεφαλαίου στα ερωτήματα αυτά, που επιχειρεί να παρουσιάσει τη δήθεν αιωνιότητα και ανωτερότητα του καπιταλισμού και να συκοφαντήσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Το άσπρο μαύρο και οι «κακοτοπιές» ...του καπιταλισμού

Με τη φτώχεια και την εξαθλίωση να φουντώνουν στα κράτη - μέλη της ΕΕ, ο καπιταλισμός παρουσιάζεται στο μουσείο της ΕΕ ως ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που μπορεί δήθεν να είναι λιγότερο προσηλωμένο στο κέρδος, να προστατεύει τους εργαζόμενους. Συνειδητό ψέμα που επιδιώκει να αποκρύψει ότι η επιδίωξη του μέγιστου κέρδους, που βρίσκεται στον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, προϋποθέτει τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Γίνεται, ακόμα, προσπάθεια να καλλιεργηθούν αυταπάτες για έναν πιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ο προκλητικός ισχυρισμός ότι στον 20ό αιώνα «ενώ υπάρχουν χώρες στα ανατολικά του Σιδηρού Παραπετάσματος που υιοθετούν τον κομμουνισμό, πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες οδηγούνται σε μια μορφή σοσιαλισμού που χρησιμοποιεί την κυβερνητική παρέμβαση για να συνδυάσει τα πλεονεκτήματα του καπιταλισμού με μία δικαιότερη κοινωνία που νοιάζεται περισσότερο για τους πολίτες». Επικαλούνται δηλαδή τις κατακτήσεις των δικαιωμάτων που είχαν οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές χώρες στον 20ό αιώνα, αποσιωπώντας ότι αυτές οι κατακτήσεις ήταν προϊόν της πάλης του εργατικού κινήματος και της τεράστιας επίδρασης των κατακτήσεων των εργαζομένων στις σοσιαλιστικές χώρες. Την ίδια στιγμή η κατεδάφιση εργατικών δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, στην πορεία μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη, επιχειρείται να αποδοθούν βολικά σε «κακοτοπιές» του συστήματος που τις αποδίδουν σε «νεοφιλελεύθερες» μορφές διαχείρισης του καπιταλισμού, κρύβοντας ότι όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης, είτε φιλελεύθερης είτε σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης στην οποία εντάσσεται και η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, υπηρέτησαν και υπηρετούν τη στρατηγική του κεφαλαίου για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για τη στερέωση της θέσης των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Μαθήματα ...«μαρξισμού» και κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού

Η ΕΕ, αφού στο μουσείο της βγάζει «λάδι» τον καπιταλισμό, επιχειρεί να διαστρεβλώσει και να αμαυρώσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό και την επιστημονική κοσμοθεωρία του.
«Ο Μαρξ έχει την αίσθηση ότι στον καπιταλισμό οι εργάτες δεν μπορούν να απολαύσουν τους καρπούς της εργασίας τους, γιατί η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο τάξεις» τονίζει η «εισαγωγή στο μαρξισμό» του «Σπιτιού της Ευρωπαϊκής Ιστορίας». Δυστυχώς για την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις της, το ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να απολαύσουν τους καρπούς της εργασίας τους δεν ήταν μια «αίσθηση» του Μαρξ, αλλά μια ταξική πραγματικότητα που ανέλυσε με κρυστάλλινο τρόπο ο Μαρξ και επιβεβαιώνεται καθημερινά. Αδιάψευστος μάρτυρας η άθλια κατάσταση των εργαζομένων, που βιώνουν στο πετσί τους την ταξική εκμετάλλευση.

Η ΕΕ επικεφαλής της αντικομμουνιστικής εκστρατείας για την ανιστόρητη εξίσωση του τέρατος του ναζισμού με τον κομμουνισμό

Στο «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» βρίσκουν τώρα μόνιμη «στέγη» όλες αυτές οι ανιστόρητες, αντιδραστικές ιδέες περί «ολοκληρωτισμού», που «ζυμώνει» διαχρονικά και με σχέδιο η ΕΕ. Στον εκθεσιακό χώρο ορθώνονται δύο «τείχη» που συμβολίζουν το δήθεν δίπτυχο «του ολοκληρωτισμού και της δημοκρατίας». Στον «ολοκληρωτισμό» υπό την επιγραφή «Ο σταλινισμός απέναντι στον εθνικοσοσιαλισμό», τσουβαλιάζονται το τέρας του ναζισμού κι ο κομμουνισμός, εξομοιώνεται προκλητικά κι ανιστόρητα ο Χίτλερ με τον Στάλιν.
Ασφαλώς, καθόλου τυχαία η ΕΕ στο μουσείο της αντιπαραβάλλει τον καπιταλισμό με το σοσιαλισμό και όχι βέβαια τον καπιταλισμό με το φασισμό. «Καρφώνεται» μόνη της δηλαδή ότι καπιταλισμός και φασισμός είναι «νύχι - κρέας» κι ότι η εξίσωση κομμουνισμού - φασισμού είναι ένα ανιστόρητο κατασκεύασμα της ΕΕ και του συστήματος που υπηρετεί.
Σπεύδουν να δικαιολογήσουν την εξόφθαλμη αυτή διαστρέβλωση της Ιστορίας, υποστηρίζοντας ότι «επιλέξαμε να αντιπαραβάλουμε αυτά τα δύο συστήματα που παρά την ιδεολογική τους αντιπαλότητα ήταν τόσο όμοια ως προς την άσκηση βίας και καταπίεσης, εξαιτίας του πρωτοφανούς επιπέδου τρομοκρατίας και μαζικών φόνων που μεταχειρίστηκαν». Για να «δέσει», δε, καλύτερα η ταύτιση των δύο ιδεολογιών, το «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» σιωπά εκκωφαντικά για τα 20 εκατ. Σοβιετικών εργαζομένων που έδωσαν τη ζωή τους στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για την τεράστια νίκη του Κόκκινου Στρατού, τη συντριβή του ναζισμού - φασισμού.
Αναπαράγουν στοχευμένα και προκλητικά όλα τα αντιδραστικά κατασκευάσματα παραχάραξης της Ιστορίας, ταυτίζοντας το φασισμό, που είναι γέννημα - θρέμμα του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, με το σοσιαλισμό, το κοινωνικό σύστημα που για πρώτη φορά άνοιξε το δρόμο στην πραγματική ελευθερία του εργαζόμενου ανθρώπου, τον έκανε κυρίαρχο στην εξουσία και την οικονομία και γι' αυτό μπόρεσε να συντρίψει το φασισμό με την καθοδήγηση των κομμουνιστών, του Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων.
Το μουσείο της ΕΕ επιτίθεται στις πρωτόγνωρες κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και συκοφαντεί την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Καλεί μάλιστα τον επισκέπτη να ψηφίσει αν προτιμά τη ζωή ενός νέου της ΕΣΣΔ, «που θα πάει διακοπές στο ίδιο μέρος και φέτος, ή σε άλλη κομμουνιστική χώρα», ή αυτή ενός νέου από την καπιταλιστική Βρετανία, ο οποίος, αν τα καταφέρει να πάει διακοπές, δεν θα ξέρει σε ποια χώρα να πρωτοδιαλέξει να ...πάει με τη φαντασία του... Για να καλλιεργήσει μάλιστα τη σύγχυση, δίνει το «δικαίωμα» στον επισκέπτη, που βομβαρδίζεται από τα αντικομμουνιστικά παραμύθια, από κατασκευασμένες ιστορίες, βγαλμένες υποτίθεται από την καθημερινότητα (εκπαίδευση, στέγαση, διακοπές κ.λπ.), να ψηφίσει το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που προτιμά, δίνοντας μάλιστα και ποσοστά, π.χ. 60% υπέρ του καπιταλισμού, 40% υπέρ του σοσιαλισμού...

Στο επίκεντρο η διαμόρφωση «ευρωπαϊκής συνείδησης»

«Ποιοι δεσμοί ενώνουν την ήπειρο;». «Ποια είναι η ευρωπαϊκή πολιτιστική μας κληρονομιά;». «Τι σας κάνει να νιώθετε Ευρωπαίοι;».
Το «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας», όπως και σειρά άλλων προγραμμάτων που χρηματοδοτεί αφειδώς η ΕΕ (π.χ. Ευρωπαϊκό Ετος Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Erasmus κ.ά.), στοχεύει στο να συμβάλει στη διαμόρφωση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής συνείδησης», της «ευρωπαϊκής ταυτότητας και κοινής μνήμης». Πίσω από τη διαμόρφωση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής συνείδησης» επιδιώκεται η ταύτιση με τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών επιχειρηματικών ομίλων, που υπηρετούνται μέσα από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Γι' αυτό και στο μουσείο επιχειρείται να αναποδογυριστεί η πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της φτώχειας, της ανεργίας, της προσφυγιάς, και να προβληθεί ότι η ΕΕ είναι τάχα η δύναμη που τοποθέτησε οριστικά στο παρελθόν «τους πολέμους, τις δικτατορίες, τις κακουχίες». Η εικονική πραγματικότητα, που με την επιστράτευση του πανάκριβου τεχνολογικού εξοπλισμού του μουσείου καλλιεργεί η ΕΕ, δεν μπορεί να κρύψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζουν σήμερα οι λαοί.

Και μία αλήθεια...

Ομολογείται από την ΕΕ στο «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» ότι από το «φόβο του κομμουνισμού» προέκυψε η ανάγκη για μια διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία καπιταλιστικών κρατών που οδήγησε στους πολιτικούς προγόνους της ΕΕ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα, Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας, ΕΟΚ), για να διασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία του κεφαλαίου.
Και αυτός ο φόβος του κεφαλαίου, της ΕΕ, των οργάνων της και των αστικών κυβερνήσεων παραμένει ολοζώντανος. Γι' αυτό πασχίζουν και μέσα από αυτό το μουσείο - έκτρωμα της ΕΕ να δηλητηριάσουν με τον αντικομμουνισμό ιδιαίτερα τις νέες γενιές και να υπονοήσουν ότι «ο κομμουνισμός δεν υπάρχει περίπτωση να επανεμφανιστεί στην Ευρώπη».
Αποδεικνύεται στην πράξη από το αντιδραστικό περιεχόμενο του μουσείου ότι οι αστοί και η Ευρωένωσή τους έχουν βαθιά επίγνωση ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους. Τους στοιχειώνει ο εφιάλτης τους: Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να ανατρέψουν την εξουσία των μονοπωλίων για να ανοίξουν το δρόμο για τη δική τους εξουσία και οικονομία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το βέβαιο είναι ότι όσα μουσεία και να φτιάξουν, όσο μελάνι και να ξοδέψουν, ο νόμος της κίνησης της κοινωνίας δεν μπορεί να αλλάξει... Το φάντασμα του κομμουνισμού εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, τις ενώσεις των καπιταλιστών και τα μουσεία τους.

Β. Κ.