Ενταση στο φόντο επικίνδυνων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή

Ενταση στο φόντο επικίνδυνων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή

Copyright 2017 The Associated

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν μπορούν να ερμηνευτούν χωρίς στην «εξίσωση» να μπαίνει ο ρόλος καπιταλιστικών κρατών όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία

Με διαφορά μιας μέρας, δυο γεγονότα της προηγούμενης βδομάδας έφεραν ξανά με ένταση στο προσκήνιο τις σύνθετες σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας.
Τη Δευτέρα, 2 τουρκικές πυραυλάκατοι, συμμετέχοντας στην τουρκική άσκηση «Θαλασσόλυκος» προσέγγισαν τις ακτές του Αγαθονησίου, παρέμειναν στη θαλάσσια περιοχή επί περίπου 20', παραβιάζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα, ενώ η τουρκική Πολεμική Αεροπορία προχώρησε με 44 αεροσκάφη της σε 141 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, συμμετέχοντας και σε 9 εμπλοκές με ελληνικά που σηκώθηκαν για αναχαίτιση. Σε αντίθεση μάλιστα με προηγούμενες, καθησυχαστικές δηλώσεις τύπου «επί Ερντογάν ουδέποτε έγινε θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο», κύκλοι της κυβέρνησης χαρακτήριζαν τα περιστατικά αυτά «ποιοτική αναβάθμιση» της τουρκικής επιθετικότητας και ανησυχητική εξέλιξη, συνδέοντάς τα και με προηγούμενα περιστατικά όπως τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Γιλντιρίμ, ότι στο Αιγαίο υφίστανται 130 νησιά και νησίδες το καθεστώς των οποίων δεν έχει καθοριστεί από τις διεθνείς συνθήκες, μια θέση που, όπως λένε, είχε να εκφραστεί περίπου 20 χρόνια τώρα, αλλά και την άσκηση του τουρκικού πολεμικού πλοίου «Κουσάντασι» με πραγματικά πυρά, τον Φλεβάρη, στο Φαρμακονήσι.
Σημειωτέον, οι τελευταίες προκλήσεις σημειώθηκαν μόλις μια μέρα μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν στην Κίνα, όπου βρέθηκαν παριστάμενοι σε συνέδριο για τον σύγχρονο «δρόμο του μεταξιού», το κολοσσιαίων διαστάσεων πρότζεκτ της Κίνας που περνάει και από την περιοχή μας, με την κυβέρνηση να διεκδικεί για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης ρόλο «εισόδου» του στην ΕΕ. Στη συνάντηση, σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές, ο Τούρκος Πρόεδρος ήταν ...θετικότερος απέναντι στον Ελληνα πρωθυπουργό, που «τόνισε στον Τούρκο Πρόεδρο ότι είναι απαραίτητος ο τερματισμός της έντασης, η επαναφορά θετικής ατζέντας στα Ελληνοτουρκικά, ενώ του δήλωσε ότι στηρίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας». Πάντως, και αυτήν τη φορά, ο Ερντογάν ξανάβαλε ζητήματα όπως την εκλογή των ψευδομουφτήδων, τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας και την παράδοση πίσω στην Τουρκία Τούρκων αξιωματικών που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του.

Επικίνδυνα «ισοζύγια» και «ισορροπίες»

Κοιτάζοντας κανείς πιο προσεκτικά το φόντο των εξελίξεων αυτών μπορεί να διακρίνει πως η ένταση στις σχέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένα από τις ευρύτερες αναταράξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου συγκρούονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων, συγκρούσεις όπου άλλωστε οι δυο αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας συμμετέχουν έως τα μπούνια, για λογαριασμό των δικών τους συμφερόντων.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι εξελίξεις και οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες δεν μπορούν να ερμηνευτούν χωρίς στην «εξίσωση» να μπαίνει ο ρόλος καπιταλιστικών κρατών όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, αλλά και οι σχέσεις που διαμορφώνουν σε κάθε φάση και για την εξυπηρέτηση των δικών τους μονοπωλίων, με καπιταλιστικά κράτη - ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία.
Για παράδειγμα, δεν περνά απαρατήρητο ότι την ώρα που ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι οι ΗΠΑ θέλουν να ενισχύσουν την «επένδυση που έχουμε κάνει στην Ελλάδα τα τελευταία 70 χρόνια», οι σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας, όπως φάνηκε και από την επίσκεψη μέσα στη βδομάδα του Τούρκου Προέδρου στις ΗΠΑ, δεν περνάνε και τις καλύτερες μέρες τους, με τελευταίο «επεισόδιο» την απόφαση των ΗΠΑ να προμηθεύσουν με βαρύ οπλισμό τους Κούρδους της Συρίας.
Αντίστοιχα, διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες διαβάζουν ως θετικό, για την ελληνική αστική τάξη, ότι η γερμανική κυβέρνηση σκέφτεται να μετασταθμεύσει από τη βάση του Ιντσιρλίκ γερμανικά αεροσκάφη που επιχειρούν κατά ισλαμιστών σε Συρία και Ιράκ, στην Ιορδανία. Κι αυτό λόγω προσκομμάτων που βάζει η κυβέρνηση Ερντογάν στη γερμανική δραστηριότητα στο Ιντσιρλίκ με τελευταίο τέτοιο επεισόδιο, μεσοβδόμαδα, την άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει σε Γερμανούς βουλευτές να επισκεφθούν Γερμανούς στρατιώτες σταθμευμένους στη βάση.
Επίσης, το Βερολίνο θέλει παράταση της επιχείρησης της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 στο Αιγαίο - την οποία καλωσόρισε εδώ η ελληνική κυβέρνηση - κάτι που δεν θέλει η Αγκυρα.
Και παραπέρα, το Βερολίνο φέρεται να ανησυχεί για την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας στα Βαλκάνια. Ζώνη όπου επίσης επικρατεί «πολιτική αστάθεια», αφού έχει μπόλικο «ψητό» για τα μονοπώλια εφόσον αναπτύσσονται εκεί κάθε είδους σχέδια για οριζόντιους και κάθετους αγωγούς μεταφοράς καυσίμου προς την κεντρική και δυτική Ευρώπη, εξ ου και για τον έλεγχό τους αντιπαρατίθενται μια σειρά από κέντρα, όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία κ.ά.

«Εχουμε ξανασυνεργαστεί με δικτάτορες»

Οι αντιθέσεις αυτές, βέβαια, όπως δείχνουν και μια σειρά από άλλα στοιχεία, δεν έχουν απόλυτο χαρακτήρα, δεν σηματοδοτούν δηλαδή «εγκατάλειψη» της Τουρκίας που στον ένα ή τον άλλο βαθμό την αντιμετωπίζουν ως σύμμαχο στην περιοχή, όσο πίεση στη σημερινή τουρκική ηγεσία, με δεδομένο και τον βαθύ διχασμό στο εσωτερικό της τουρκικής αστικής τάξης, που αποτυπώνεται όλο το τελευταίο διάστημα σε εξελίξεις όπως την οριακή νίκη Ερντογάν στο πρόσφατο δημοψήφισμα και βέβαια την περσινή απόπειρα πραξικοπήματος.
Χαρακτηριστικά π.χ. είναι τα όσα έγραφε την Τετάρτη η γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung», αντανακλώντας σκέψεις στη γερμανική πρωτεύουσα, σε άρθρο που διαβάστηκε με προσοχή και σε αρμόδια κέντρα στην Αθήνα: «O προβληματισμός για το αν το ΝΑΤΟ ωφελεί περισσότερο την Τουρκία ή το αντίστροφο δεν οδηγεί πουθενά - ούτε οι Ελληνες δεν θα ήθελαν να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ η Τουρκία. Ούτε συνιστά η κατάλυση της δημοκρατίας στην Τουρκία εμπόδιο - το ΝΑΤΟ έχει συνεργαστεί με δικτατορίες στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ομως δεν είναι δυνατόν το ΝΑΤΟ να χρησιμοποιείται για να εκβιάζονται οι σύμμαχοι. Από την πλευρά της, η Γερμανία αν μεταφέρει τους στρατιώτες της από το Ιντσιρλίκ στην Ιορδανία θα στείλει ξεκάθαρο μήνυμα στην Αγκυρα, προκειμένου η τελευταία να συμπεριφερθεί ως σύμμαχος».
Αξίζει στο σημείο αυτό να θυμίσουμε και τα όσα είχε πει σε πρόσφατη συνέντευξή του σε ό,τι αφορά την Τουρκία και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, εξηγώντας το γιατί οι ΗΠΑ επιδιώκουν μια «σταθερή» Τουρκία και γιατί «ενθαρρύνουμε να παραμείνουν ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας Αθήνας - Αγκυρας», μιλώντας για μια «πολύπλοκη διμερή ατζέντα με την Τουρκία, ιδιαίτερα στη Συρία» και για μια «ήδη στενή οικονομική συνεργασία που μπορεί να αναπτυχθεί» ανάμεσα σε Τουρκία και Ισραήλ.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο σημείωνε μάλιστα πως «έχω εντυπωσιαστεί από τις συζητήσεις μου με υψηλόβαθμους Ελληνες αξιωματούχους (...) για την έμφαση που δίνουν στο να παραμείνει η Τουρκία αγκυροβολημένη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τα αμερικανικά και ελληνικά συμφέροντα συγκλίνουν στο ζήτημα αυτό».

Τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Σε αυτό το μοτίβο αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο και οι τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και συνολικά των αστικών κομμάτων που και σε αυτό το ζήτημα επιδεικνύουν στρατηγική σύμπλευση, η οποία υπηρετώντας τους σχεδιασμούς της εγχώριας αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη, δηλώνει «πιο έτοιμη» να υπερασπιστεί τα συμφέροντα ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, εναποθέτοντας την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και εφησυχάζοντας τον λαό ότι τάχα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που γεννάνε τους κινδύνους για τους λαούς, είναι αυτά που μπορούν να διασφαλίσουν τη σταθερότητα!
Ενδεικτικά, πατώντας πάνω στην απόσταση που στην τωρινή φάση δείχνει να υπάρχει μεταξύ των στοχεύσεων Ουάσιγκτον και Αγκυρας, η ελληνική κυβέρνηση παράσχει πλείστες διαβεβαιώσεις ότι διαθέτει βάσεις και μέσα για την ευόδωση των αμερικανικών σχεδίων στην Ανατολική Μεσόγειο. Οτι μπορεί να φιλοξενήσει εδώ αμερικανικές δραστηριότητες που σήμερα λειτουργούν στην τουρκική βάση του Ιντσιρλίκ.
Επίσης, διατίθεται να προχωρήσει σε πολυετή ανανέωση της διμερούς συμφωνίας που διέπει τη λειτουργία της αμερικανικής βάσης στη Σούδα, εξ ου και ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, είναι σε τακτική επικοινωνία για το θέμα με τον ιδιαίτερα ...δραστήριο σε αυτά τα θέματα Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Τζ. Πάιατ. Παράλληλα, μεθοδεύεται και νέο ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, στις ΗΠΑ, πιθανόν και μέσα στον Ιούνη.
Σημειωτέον, η μόνη διαφοροποίηση εντός κυβερνητικού στρατοπέδου - που όλοι τους, επί πρώτης φοράς Αριστεράς, ομονοούν στην πολυετή ανανέωση - περιορίζεται στο αν θα πρέπει, σε «αντάλλαγμα», να ζητήσουν «μόνο» κάποια στρατιωτική στήριξη, π.χ. παροχή αμερικανικών στρατιωτικών μέσων ή «διευκολύνσεις» για εκσυγχρονισμό υπαρχόντων αεροσκαφών ή/και αγορά νέων, ή αν θα πρέπει να βάλουν κι άλλα θέματα στο τραπέζι όπως κάποια στήριξη στα Ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, το Σκοπιανό, την υπόθεση «διευκολύνσεων» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία.

Η σφραγίδα του λαού

Σε κάθε περίπτωση, όλες οι προαναφερόμενες λεπτομέρειες αντικρουόμενων ή αλληλοσυμπληρούμενων σχεδιασμών, επεισόδια ενδοαστικών συγκρούσεων όπως αυτά μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας εντός, μάλιστα, πλαισίου ΝΑΤΟ, χαρακτηριστικά δείγματα λυκοφιλιών που αναθερμαίνονται ή μπαίνουν στον «πάγο» αναλόγως πώς συμφέρει κάθε φορά, το πώς διαβάζονται εδώ οι εξελίξεις από αρμόδια κέντρα και επιτελεία, η ίδια η πρεμούρα της κυβέρνησης να παίξει σε όλα αυτά τα μέτωπα ακόμα πιο ενεργό ρόλο, αναδεικνύοντας τη χώρα σε βασικό πυλώνα του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων, είναι επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό, και όλους τους λαούς της περιοχής.
Εξ ου και είναι αναγκαίο να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια, στα σενάρια αλλαγής συνόρων σε Μέση Ανατολή, Βαλκάνια και συνολικά, σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε αυτούς τους σχεδιασμούς, στην αναζήτηση «πατρόνων» και «προστατών» που θα βάλουν τάχα «πλάτη» στα «εθνικά» συμφέροντα, όπως βαφτίζονται αυτά των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, οι συμφωνίες των οποίων σφραγίζονται με το αίμα του λαού, ειδικά όσο το κουβάρι των συγκρούσεων περιπλέκεται και παραπέρα. Ο λαός να βγει μπροστά και να σφραγίσει ο ίδιος τις εξελίξεις, με την ανειρήνευτη πάλη του, την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες του.