Σύντομες σημειώσεις εν είδει ημερολογίου, για τη χτεσινή έκτακτη κινητοποίηση έξω από τη Βουλή.
Μπαίνοντας στο Σύνταγμα κατά τις 3.30, αναρωτιόσουν γιατί είναι άδεια η πλατεία, πού πήγαν όλοι κι αν είχες καταλάβει λάθος ώρα και μέρα. Μέχρι που άκουγες μια ντουντούκα στον αέρα κι έφτανες στη Σοφίας, ακολουθώντας την.
Αρκετές εκατοντάδες κόσμου, σωματεία, συνταξιούχοι, λαϊκές επιτροπές, κλείσαμε το ένα ρεύμα της λεωφόρου και την είσοδο της Βουλής. Δεδομένης της ζέστης, του εργάσιμου της ώρας για αρκετούς κλάδους, και βασικά του έκτακτου χαρακτήρα της κινητοποίησης, κρίνεται πετυχημένη. Και ως μια πρόβα πως κάποτε θα την κάνουμε την επανάσταση σύντροφε, και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι.
Οι σημαίες του ΠΑΜΕ και τα φύλλα του Ρίζου χρησίμευσαν ως αυτοσχέδια παρασόλια. Ευέλικτη αξιοποίηση όλων των μέσων και των μορφών. Κι όργανο παντός καιρού.
Πολλοί οδηγοί που περνούσαν μπροστά μας κορνάριζαν, όχι από αγανάκτηση για το μποτιλιάρισμα και την ταλαιπωρία, αλλά ρυθμικά, σε ένδειξη συμπαράστασης, καταρρίπτοντας το δημοφιλές κλισέ των αγανακτισμένων οδηγών, που έχουν μπουχτίσει από τις πορείες στο κέντρο της πόλης.
Ούτε οι τουρίστες πρέπει να έμειναν παραπονεμένοι. Είδαν ζωντανά την πολιτική έκφραση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και τη φρουρά να περνάει μέσα από τους διαδηλωτές, γιατί πάνω από όλα για ένα εθιμοτυπικό ζούμε.
Οι διαδηλωτές δεν έστεκαν σαν χάνοι μπροστά στον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης. Δεν είχαν τη στάση του ροφού, τον ωχαδερφισμό του σπάρου και των καναπεδίστας, δεν έμειναν στη μουρμούρα αλλά πέρασαν στα λόγια, δεν κοκκίνισαν από το κακό τους σαν μπαρμπούνια, που κρατάν την ανάσα τους μπας και βρουν το δίκιο τους (σαν τον Πέπε από το Αστερίξ στην Ισπανία). Είναι κόκκινοι από άποψη και δε ξεθυμαίνουν στην πρώτη ευκαιρία, με μια εκτόνωση. Δε ζουν ξεκομμένοι σε γυάλα και δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Η πιο ζωντανή ομιλία ήταν του Πουλικόγιαννη: ψηφίστε όσα μέτρα θέλετε. Όσο υπάρχουν εργάτες, που δεν τα διπλώνουν, όσο υπάρχει ΠΑΜΕ, θα υπάρχει ελπίδα πως θα τα πάρουμε όλα πίσω, γιατί μη γελιέστε αυτό είναι που ετοιμάζουμε, όχι μια απλή αντίσταση.
Κι ήταν περίεργο και κάπως συγκινητικό, θα έλεγα, να τον ακούς να λέει σχεδόν αυτοκριτικά, πως το Σωματείο Μετάλλου προσπαθεί και πετυχαίνει συλλογικές συμβάσεις αλλά δεν τα κατάφερε παντού. Μακάρι να είχαμε όλοι τόσες νίκες, τέτοια συνειδητοποίηση και συσπείρωση, όπως σε αυτούς τους χώρους.
Αλλά τα καλύτερα θα έρχονταν στη συνέχεια, με τον Πέρρο.
Τα εργατικά δικαιώματα δεν είναι τροφή για τα ψάρια τους.
Εμείς ξέρουμε πως για να φας ψάρι, πρέπει να βρέξεις κώλο. Κι αυτό είναι που κάνουμε κάθε μέρα, στην πράξη, στον αγώνα.
Τους επιστρέφουμε πίσω το δόλωμα, τους επιστρέφουμε τα ψάρια τους.
Κι αυτό ήταν το σύνθημα για να πετάξουν οι σφοι, συνεννοημένοι από πριν, δυο τελάρα ψάρια πάνω στους ματάδες -ή ό,τι άλλο ήταν αυτοί- που σπαρταρούσαν σαν ψάρια έξω από το νερό, από την έκπληξη, προσπαθώντας να κρατήσουν ισορροπία.
Τα σοσιαλμιντιακά παπαγαλάκια λυπήθηκαν για τον κόσμο που πεινάει και την κινηματική σπατάλη φαγώσιμων, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αλλιώς. Πάντα επίκαιροι, πάντα στην ουσία.
Το αριστεροχώρι έλαμψε δια της απουσίας του. Αλλά είναι αυτό που λες πως και να ήταν εκεί, δε θα καταλάβαινε κανείς την παρουσία του, έτσι αναιμική -σαν καπιταλιστική ανάπτυξη- που είναι. Α, έφυγες, δε σε κατάλαβα...
Τα κανάλια έπαιξαν μόνο τη συμβολική κίνηση με τα ψάρια, παίζοντας με όρους θεάματος. Ναι αλλά χρειάζεται καμιά φορά να αξιοποιούμε τους δικούς τους όρους για το δικό μας σκοπό.
Επόμενος -προγραμματισμένος, γιατί και το χτεσινό εκτάκτως προέκυψε- σταθμός το διήμερο στη Θεσσαλονίκη, το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου, για το οποίο έχουν ήδη αρχίσει να κλείνουν οι πρώτες συμμετοχές.
Για τη σημερινή παρέλαση η κε του μπλοκ έχει γράψει εδώ: εκτός από τα μνημόνια, υπάρχει και το Gay-Pride.
Για τις Βρετανικές εκλογές που μεσολάβησαν, θα γράψει στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα, σε λίγη ώρα (θα το προσθέσω με σύνδεσμο).
Μέχρι τότε, μπορείτε να δείτε εδώ ένα κλασικό δείγμα για το πώς όλο το αριστεροχώρι έπαθε ΣΕΚ και πανηγυρίζει για την ελπίδα που έρχεται και το αποτέλεσμα του Κόρμπιν... Το πάθημα δε γίνεται ποτέ μάθημα. Αυταπάτες χωρίς αυταπάτες...
Μπαίνοντας στο Σύνταγμα κατά τις 3.30, αναρωτιόσουν γιατί είναι άδεια η πλατεία, πού πήγαν όλοι κι αν είχες καταλάβει λάθος ώρα και μέρα. Μέχρι που άκουγες μια ντουντούκα στον αέρα κι έφτανες στη Σοφίας, ακολουθώντας την.
Αρκετές εκατοντάδες κόσμου, σωματεία, συνταξιούχοι, λαϊκές επιτροπές, κλείσαμε το ένα ρεύμα της λεωφόρου και την είσοδο της Βουλής. Δεδομένης της ζέστης, του εργάσιμου της ώρας για αρκετούς κλάδους, και βασικά του έκτακτου χαρακτήρα της κινητοποίησης, κρίνεται πετυχημένη. Και ως μια πρόβα πως κάποτε θα την κάνουμε την επανάσταση σύντροφε, και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι.
Οι σημαίες του ΠΑΜΕ και τα φύλλα του Ρίζου χρησίμευσαν ως αυτοσχέδια παρασόλια. Ευέλικτη αξιοποίηση όλων των μέσων και των μορφών. Κι όργανο παντός καιρού.
Πολλοί οδηγοί που περνούσαν μπροστά μας κορνάριζαν, όχι από αγανάκτηση για το μποτιλιάρισμα και την ταλαιπωρία, αλλά ρυθμικά, σε ένδειξη συμπαράστασης, καταρρίπτοντας το δημοφιλές κλισέ των αγανακτισμένων οδηγών, που έχουν μπουχτίσει από τις πορείες στο κέντρο της πόλης.
Ούτε οι τουρίστες πρέπει να έμειναν παραπονεμένοι. Είδαν ζωντανά την πολιτική έκφραση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και τη φρουρά να περνάει μέσα από τους διαδηλωτές, γιατί πάνω από όλα για ένα εθιμοτυπικό ζούμε.
Οι διαδηλωτές δεν έστεκαν σαν χάνοι μπροστά στον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης. Δεν είχαν τη στάση του ροφού, τον ωχαδερφισμό του σπάρου και των καναπεδίστας, δεν έμειναν στη μουρμούρα αλλά πέρασαν στα λόγια, δεν κοκκίνισαν από το κακό τους σαν μπαρμπούνια, που κρατάν την ανάσα τους μπας και βρουν το δίκιο τους (σαν τον Πέπε από το Αστερίξ στην Ισπανία). Είναι κόκκινοι από άποψη και δε ξεθυμαίνουν στην πρώτη ευκαιρία, με μια εκτόνωση. Δε ζουν ξεκομμένοι σε γυάλα και δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Η πιο ζωντανή ομιλία ήταν του Πουλικόγιαννη: ψηφίστε όσα μέτρα θέλετε. Όσο υπάρχουν εργάτες, που δεν τα διπλώνουν, όσο υπάρχει ΠΑΜΕ, θα υπάρχει ελπίδα πως θα τα πάρουμε όλα πίσω, γιατί μη γελιέστε αυτό είναι που ετοιμάζουμε, όχι μια απλή αντίσταση.
Κι ήταν περίεργο και κάπως συγκινητικό, θα έλεγα, να τον ακούς να λέει σχεδόν αυτοκριτικά, πως το Σωματείο Μετάλλου προσπαθεί και πετυχαίνει συλλογικές συμβάσεις αλλά δεν τα κατάφερε παντού. Μακάρι να είχαμε όλοι τόσες νίκες, τέτοια συνειδητοποίηση και συσπείρωση, όπως σε αυτούς τους χώρους.
Αλλά τα καλύτερα θα έρχονταν στη συνέχεια, με τον Πέρρο.
Τα εργατικά δικαιώματα δεν είναι τροφή για τα ψάρια τους.
Εμείς ξέρουμε πως για να φας ψάρι, πρέπει να βρέξεις κώλο. Κι αυτό είναι που κάνουμε κάθε μέρα, στην πράξη, στον αγώνα.
Τους επιστρέφουμε πίσω το δόλωμα, τους επιστρέφουμε τα ψάρια τους.
Κι αυτό ήταν το σύνθημα για να πετάξουν οι σφοι, συνεννοημένοι από πριν, δυο τελάρα ψάρια πάνω στους ματάδες -ή ό,τι άλλο ήταν αυτοί- που σπαρταρούσαν σαν ψάρια έξω από το νερό, από την έκπληξη, προσπαθώντας να κρατήσουν ισορροπία.
Τα σοσιαλμιντιακά παπαγαλάκια λυπήθηκαν για τον κόσμο που πεινάει και την κινηματική σπατάλη φαγώσιμων, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αλλιώς. Πάντα επίκαιροι, πάντα στην ουσία.
Το αριστεροχώρι έλαμψε δια της απουσίας του. Αλλά είναι αυτό που λες πως και να ήταν εκεί, δε θα καταλάβαινε κανείς την παρουσία του, έτσι αναιμική -σαν καπιταλιστική ανάπτυξη- που είναι. Α, έφυγες, δε σε κατάλαβα...
Τα κανάλια έπαιξαν μόνο τη συμβολική κίνηση με τα ψάρια, παίζοντας με όρους θεάματος. Ναι αλλά χρειάζεται καμιά φορά να αξιοποιούμε τους δικούς τους όρους για το δικό μας σκοπό.
Επόμενος -προγραμματισμένος, γιατί και το χτεσινό εκτάκτως προέκυψε- σταθμός το διήμερο στη Θεσσαλονίκη, το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου, για το οποίο έχουν ήδη αρχίσει να κλείνουν οι πρώτες συμμετοχές.
Για τη σημερινή παρέλαση η κε του μπλοκ έχει γράψει εδώ: εκτός από τα μνημόνια, υπάρχει και το Gay-Pride.
Για τις Βρετανικές εκλογές που μεσολάβησαν, θα γράψει στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα, σε λίγη ώρα (θα το προσθέσω με σύνδεσμο).
Μέχρι τότε, μπορείτε να δείτε εδώ ένα κλασικό δείγμα για το πώς όλο το αριστεροχώρι έπαθε ΣΕΚ και πανηγυρίζει για την ελπίδα που έρχεται και το αποτέλεσμα του Κόρμπιν... Το πάθημα δε γίνεται ποτέ μάθημα. Αυταπάτες χωρίς αυταπάτες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου