«Ξέχασε»

Με αφορμή τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για τις ροές απασχόλησης του φετινού Ιούλη, η υπουργός Εργασίας προσπάθησε ξανά να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, κάνοντας δηλώσεις για «υψηλές επιδόσεις» και ότι η κυβέρνηση συνεχίζει «την προσπάθεια για τη μείωση της ανεργίας». Το σωστό, βέβαια, θα ήταν να πει ότι η κυβέρνηση συνεχίζει την προσπάθεια για να προσφέρει στο κεφάλαιο όλο και πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, με λιγότερα δικαιώματα. Και θα ήταν το σωστό, επειδή η υπουργός «ξέχασε» να αναφέρει ότι αυτές οι νέες θέσεις είναι στην πλειοψηφία τους ευέλικτες και προσωρινές μορφές απασχόλησης. Οτι δηλαδή μια θέση πλήρους απασχόλησης έχει μοιραστεί σε δύο και τρεις ανέργους. Οτι ακόμα και οι θέσεις πλήρους απασχόλησης είναι κατά κύριο λόγο προσωρινές. Οτι τα μεροκάματα είναι τόσο χαμηλά που δεν φτάνουν ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργατών. Ξέχασε ακόμα να πει ότι τον Ιούλη του 2017 το θετικό ισοζύγιο των 7.242 νέων (κυρίως προσωρινών) θέσεων εργασίας, οφείλεται αποκλειστικά σε προσλήψεις εργαζομένων ηλικίας 15 - 24 ετών. Δηλαδή στην κατηγορία που παίρνει τον κατώτερο των ...κατωτέρων μισθών, 429,19 ευρώ το μήνα καθαρά, όταν πρόκειται για πλήρες ωράριο! Και επειδή σχεδόν το 55% είναι με μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, δεν παίρνουν ούτε τα μισά από αυτό το «φιλοδώρημα». Δηλαδή, κανονικοί μισθωτοί σκλάβοι στην εργασιακή γαλέρα του 21ου αιώνα.

Το επιχείρημα... 

 

Η φοροαφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας, που επιβεβαιώνουν τα στοιχεία στον σημερινό «Ριζοσπάστη», δεν προέκυψε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι στον πυρήνα της πολιτικής του αστικού κράτους και όλων των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, προκειμένου και μ' αυτόν τον τρόπο να υπηρετούνται τα συμφέροντα και η κερδοφορία του («δημοσιονομική σταθερότητα», φοροαπαλλαγές και μειώσεις φόρων για τους επιχειρηματικούς ομίλους, κρατικές επενδύσεις στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ανάκαμψης κ.ά.). Γι' αυτό άλλωστε είναι μεγάλη η δυσκολία της ΝΔ και μερίδας του Τύπου να ασκήσουν ουσιαστική κριτική στην κυβέρνηση, παρά τους πηχυαίους τίτλους που είδαμε με αφορμή τα στοιχεία για τις κατασχέσεις λογαριασμών εξαιτίας χρεών προς το Δημόσιο. Το «αφήγημα» που προέκυψε τελευταία είναι ότι ο λαός πληρώνει με την υπερφορολόγηση και τις κατασχέσεις τις «καθυστερήσεις» του ΣΥΡΙΖΑ στο κλείσιμο της 2ης «αξιολόγησης», που διεύρυνε τις δημοσιονομικές ανάγκες του κράτους.

... και ο αποδέκτης

 

Το «επιχείρημα» αυτό, όμως, δεν απευθύνεται τόσο στην κυβέρνηση, όσο στο λαό, στον οποίο υποδεικνύουν να γίνει πιο δεκτικός στα μέτρα που τον τσακίζουν, για να μη χρειαστεί μετά να τα πληρώσει με «καπέλο». Κι ένα τέτοιο επιχείρημα δεν απέχει καθόλου από τη λογική με την οποία η κυβέρνηση προσπάθησε πριν από μερικές βδομάδες να δικαιολογήσει τα αντιλαϊκά μέτρα της 2ης «αξιολόγησης», ή από τη σημερινή προπαγάνδα της ότι η 3η «αξιολόγηση» πρέπει να ολοκληρωθεί έγκαιρα, για να μην υπάρχουν «περιπέτειες». Οσο για το λαό, ακόμα και όταν ο ίδιος αδυνατεί να βάλει το χέρι στην τσέπη για τα χρέη του, το κράτος βρίσκει τρόπο να του τα πάρει, με νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Βολικός καβγάς

 

Νέες λεπτομέρειες, που αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας, συνεχίζουν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συντηρώντας τον (αποπροσανατολιστικό για το λαό, άρα βολικό για τους ίδιους) καβγά ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ. Βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει την πολιτική της και να αποσπά τα εύσημα της πλουτοκρατίας και των Αμερικανο-ευρωπαίων «συμμάχων», η ΝΔ αισθάνεται ότι «της παίρνει την μπουκιά από το στόμα» και επιμένει να θυμίζει το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, για να δημιουργήσει την εικόνα ότι η ίδια είναι το μόνο «πούρο» ευρωπαϊκό κόμμα και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα είχε «κρυφή ατζέντα» σε σχέση με την ΕΕ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση αξιοποιούν τις αποκαλύψεις ως επαλήθευση της «διόρθωσης» της πολιτικής τους μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015 και των προσαρμογών που έκαναν σε ό,τι αφορά τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου, τα οποία με συνέπεια υπηρετεί η κυβέρνηση και σήμερα. Από την άλλη, ταυτίζοντας τον Βαρουφάκη με την προπαγανδιστική ρητορική της ΝΔ, προσπαθεί να απαξιώσει αμφότερους στο παιχνίδι των εντυπώσεων που παίζουν από κοινού πάνω στις πλάτες του λαού. Επομένως, όλοι ευχαριστημένοι και όλοι βολεμένοι με τη «Βαρουφακειάδα», στο βαθμό μάλιστα που ξεπλένεται και η προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης με όλα τα πρόσφορα αντιλαϊκά μέσα και σχέδια, πράγμα που υπήρξε διαχρονικός στόχος της αστικής τάξης και των κομμάτων της, ανεξάρτητα από συνταγή διαχείρισης.

Ριζοσπάστης