Διεργασίες με αντιλαϊκά κίνητρα και στόχους

Επιταχύνονται οι διεργασίες στο χώρο της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατίας, ενόψει των διαδικασιών του φθινοπώρου για τη συγκρότηση νέου, ενιαίου σχήματος. Στις διεργασίες παρεμβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο επιδιώκοντας να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον χώρο, αλλά και γιατί με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο θέλει τα όποια σχήματα προκύψουν να αποτελέσουν δυνάμει πολιτικοί και κυβερνητικοί του σύμμαχοι. Στην προσπάθειά του αυτή, ενισχύει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, π.χ. «πρόοδος - συντήρηση». Με τα συνθήματα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, καλεί την «καινούργια», πέραν αυτού, να διαχωριστεί από τη ΝΔ και να τον επιλέξει για «παρτενέρ».
Τις «ψηφίδες» που προστίθενται καθημερινά, με πιο πρόσφατη τη γνωστοποίηση της πρόθεσης του δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη να διεκδικήσει την ηγεσία του νέου φορέα, ο λαός δεν πρέπει να τις δει αποσπασματικά, αλλά ως κομμάτια της μεγάλης εικόνας. Κι αυτό επειδή η απόπειρα ανασύνθεσης της «κεντροαριστεράς» εντάσσεται στις συνολικότερες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, στο πλαίσιο των αναγκών που διαμορφώνει η «επόμενη μέρα» της ανάκαμψης του κεφαλαίου, για απρόσκοπτη κυβερνητική εναλλαγή, που θα διασφαλίζει τη συνέχεια και κλιμάκωση του αντιλαϊκού έργου, κι απ' την άλλη θα ανανεώνει την ικανότητα του συστήματος να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις.

***

Πρόκειται για κάτι που ομολογούν στελέχη του χώρου. Για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και νυν στέλεχος της «Ωρας Αποφάσεων», Γ. Φλωρίδης, ομολογεί ότι στην «επόμενη μέρα» για το κεφάλαιο το δίλημμα δεν είναι «αν θα έχουμε κεντροδεξιά, κεντροαριστερή ή οικουμενική κυβέρνηση», αλλά «αν θα έχουμε κυβερνητική βούληση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Σ' αυτό το πνεύμα, υποδεικνύει τη συγκρότηση του «ενδιάμεσου πολιτικού χώρου» ως «αυθεντική μεταρρυθμιστική οντότητα», η οποία «θα αφήσει πίσω της τα παρωχημένα ιδεολογήματα της κεντροαριστεράς, που την καθιστούν ουραγό της εξίσου παρωχημένης αριστεράς, αλλά και τα ξεπερασμένα σοσιαλδημοκρατικά εργαλεία».
Αλλά και ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζαχαριάδης υπερασπίζεται την ανάγκη έναρξης των διεργασιών «για την αναζήτηση κοινών τόπων σε ολόκληρο το μέτωπο του ευρύτατου προοδευτικού χώρου, σε όλους όσοι δεν θεωρούν ως λύση για τη χώρα την παλινόρθωση μιας ακραίας συντηρητικής, νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας». Υποστήριξε μάλιστα σε συνέντευξή του την αναζήτηση συναινετικών λύσεων που μπορούν «να καταλήξουν ή και όχι σε κοινές προτάσεις για κυβερνητικές εκλογικές ή και πολιτικές συμμαχίες», καθώς «η εποχή των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχει περάσει». Μέχρι τις επόμενες εκλογές, γράφει, «θα πρέπει να αναζητηθούν εγκαίρως νέες συμμαχίες (...) και στο χώρο της αυτοδιοίκησης και στους συνδικαλιστικούς φορείς (...) οι προσεχείς εκλογικές μάχες είναι μια ευκαιρία για "από τα κάτω" ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, για νέες διαχωριστικές γραμμές στον άξονα πρόοδος - συντήρηση».

***

Φυσικά, όλες οι σχετικές απόπειρες δεν διεξάγονται σε «κενό αέρος», αλλά κάτω απ' την επίδραση των δυσκολιών στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα, τους προβληματισμούς για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και των διεθνών εξελίξεων, των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, των δυσκολιών στη συνοχή της ΕΕ και της ΟΝΕ, των αντιφάσεων του πλέγματος των διεθνών συμμαχιών που επιδιώκει η ελληνική αστική τάξη.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, και με δεδομένη την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου «ψάχνεται», καθώς η αναδιάταξή του κρίνεται αναγκαία για να συνεχίσει απρόσκοπτα να διεκπεραιώνει τις υποθέσεις της εγχώριας αστικής τάξης. Στην επιδίωξη αυτή εντάσσεται και η συγκρότηση ενός «τρίτου πόλου», που θα διαπραγματευτεί έναν αναβαθμισμένο ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα, κάνοντας παζάρια είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, για τη συγκρότηση σταθερών αστικών κυβερνήσεων.
Η παγίδα που στήνεται για το λαό είναι ευδιάκριτη. Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα και μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν έχουν τίποτα να ελπίζουν από δυνάμεις και παράγοντες που υπηρέτησαν με προσήλωση την πολιτική που τσάκισε τη ζωή τους και στην οποία αναπέμπουν και όρκους πίστης. ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Νέα Δημοκρατία, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι κ.λπ., είναι κόμματα που συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης για ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας της, για πιο ενεργή εμπλοκή της χώρας στους πολεμοκάπηλους και επικίνδυνους για το λαό σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προκειμένου να αναβαθμίσει το ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή.

***

Οι διαφορές τους, επομένως, δεν έχουν να κάνουν με αυτά, τα κύρια, που καθορίζουν τη ζωή του λαού και των παιδιών του, αλλά με επιμέρους ζητήματα για το πώς καλύτερα και αποτελεσματικότερα θα υπηρετηθούν τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου, σε ποιες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις θα δοθεί προτεραιότητα κ.ά. Γι' αυτό είναι αναγκαίο ο λαός να γυρίσει την πλάτη σε διεργασίες ισχυροποίησης του συστήματος που τον τσακίζει, να μην υπακούσει σε κελεύσματα συναίνεσης που αξιώνουν ουσιαστικά να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, να βαδίσει στη ρότα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ενίσχυσης της Κοινωνικής Συμμαχίας, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.