Φιλελέ μέτρα και σταθμά

Κατιούσα

Αν έχω καταλάβει καλά διαβάζοντας τον αστικό τύπο περί Μαραντόνα και Πύρρου Δήμα, η κόκα τρελαίνει το μυαλό και η ντόπα το καθαρίζει.

Τάδε έφη ο σύντροφος και συνεργάτης Μώμος. Κι έχει απόλυτο δίκιο. Μόλις ο Ντιέγκο Μαραντόνα εξέφρασε -για πολλοστή φορά- τη φλογερή αντίθεσή του στον ιμπεριαλισμό και την αμέριστη αλληλεγγύη του στη Βενεζουέλα και την κυβέρνηση του Μαδούρο, οι “φιλελεύθερες λαλιές” στα social media τον περιέλαβαν και προσπάθησαν να τον απαξιώσουν. Θυμήθηκαν μάλιστα πως ήταν επιρρεπής στη χρήση κοκαΐνης, συνεπώς δεν μπορούμε να παίρνουμε πολύ σοβαρά υπόψη τη γνώση ενός ναρκομανή. Το άκρον άωτο της φιλελεύθερης σκέψης ξεδιπλώθηκε σε αυτό το άρθρο του Χ. Ράπτη, που μας λέει ότι η κόκα τρέλανε τον Ντιέγκο, του έκαψε το μυαλό και τον έκανε να βλέπει ένα στυγνό δικτάτορα, σαν σωτήρα της Βενεζουέλας -κι ίσως ολόκληρου του κόσμου.
Πάλι καλά που δε θυμήθηκε και το περίφημο γκολ που έβαλε με το χέρι (αν και τους το θύμισε ο Πολάκης, που έσπευσε να αναπαράγει το ποστ του Ντιέγκο, για να δείξει πόσο αντι-ιμπεριαλιστής είναι, αυτός και η κυβέρνησή του).
Τα ίδια άτομα βέβαια δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θεωρήσουν σοφό πολιτικό αναλυτή τον (επιρρεπή στο ποτό) Γρηγόρη Ψαριανό, και δείχνουν επιλεκτικές πολιτικές ευαισθησίες.

Δε χρειάζεται όμως να πάμε πολύ μακριά (από το χώρο του αθλητισμού). Τις προάλλες, κυκλοφόρησε η είδηση πως ο Πύρρος Δήμας πηγαίνει στις ΗΠΑ ως σύμβουλος στην εθνική τους ομάδα άρσης βαρών, αφήνοντας συνάμα αιχμές για το ΣΥΡΙΖΑ, που τον ωθεί στη μετανάστευση, αντί να τον αξιοποιήσει σαν εθνικό κεφάλαιο. Όπως είχε κάνει δηλ το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο αναδείχτηκε βουλευτής και δεν παρέλειπε να σηκώνει το χέρι του, ψηφίζοντας τα μνημόνια, που έστειλαν χιλιάδες νέους στο εξωτερικό, στην αναζήτηση μιας καλύτερης προοπτικής για να βιοποριστούν και να τα βγάλουν πέρα.
Η τραγική ειρωνεία στα καλύτερά της.
Ο Πύρρος Δήμας καταγγέλλει τις αρχές που τον σπρώχνουν στην ξενιτιά, ενώ ο ίδιος συνέβαλε στη μετανάστευση (και το περίφημο brain-drain) χιλιάδων νέων πτυχιούχων κι επιστημόνων.
Καταγγέλλει την πολιτική της κυβέρνησης, ενώ θα μπορούσε θαυμάσια να ψηφίζει μαζί της το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο, εφόσον είχε εκλεγεί ξανά στη Βουλή.
Και βρίσκει ευήκοα ώτα στους φιλελέδες, που απαξιώνουν προσωπικότητες σαν το Μαραντόνα, λόγω του πάθους που είχε για την κοκαΐνη. Αλλά θεωρούν μέλη της συμμαχίας των αρίστων, με ειδικό πολιτικό βάρος, περσόνες σαν τον Πύρρο Δήμα, που συμμετείχε στην αθλητική εκδοχή της “ισχυρής Ελλάδας” και το χάρτινο πύργο της ελληνικής ντριμ-τιμ στην άρση βαρών, που κατέρρευσε με ένα φύσημα, μετά τις αποκαλύψεις περί αναβολικών.
Φιλελέ μέτρα και δυο σταθμά. Ή απλώς, η ανάγνωση της πραγματικότητας, με τα ταξικά γυαλιά της κυρίαρχης τάξης…