Εκρηκτικό σκηνικό

Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή επαληθεύουν ότι βρισκόμαστε ήδη στην «επόμενη μέρα» του πολέμου ενάντια στον ISIS. Η ανάσχεση των τζιχαντιστών αποτέλεσε άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Συρία και Ιράκ, στο φόντο και του συριακού εμφύλιου πολέμου. Προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, επέφερε αναδιάταξη δυνάμεων και συμμαχιών, δημιούργησε προϋποθέσεις για να αλλάξει ο χάρτης της περιοχής.
Η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στο πλευρό της κυβέρνησης Ασαντ, ενάντια στον ISIS και τις αντικυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις που στηρίζονταν από τις ΗΠΑ και κράτη - μέλη της ΕΕ, η συμμαχία Ρωσίας - Τουρκίας, που είναι χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, η αναβάθμιση των σχέσεων Ρωσίας - Ιράν, η ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας και η συνολικότερη όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στους παραδοσιακούς «παίκτες» στην περιοχή, είναι μερικά απ' όσα επέδρασαν και θα συνεχίσουν να επιδρούν στις εξελίξεις.
Το σκηνικό που διαμορφώνεται την «επόμενη μέρα» παραμένει εκρηκτικό. Οχι μόνο για τους λαούς που ζουν στο πετσί τους τον πόλεμο, τις επεμβάσεις, την προσφυγιά, αλλά και για τον ελληνικό λαό, που παρασύρεται στη δίνη επικίνδυνων εξελίξεων, εξαιτίας της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, τα πανηγύρια της κυβέρνησης για αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία, δεν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα και γι' αυτό δεν δικαιολογούν καμιά επανάπαυση και κανέναν εφησυχασμό. Πολύ περισσότερο που οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί συνδέονται με την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ, που δεν χρειάζεται συστάσεις για το ρόλο του στην ευρύτερη περιοχή.
Το Ισραήλ ανεβάζει τους τόνους απέναντι στο Ιράν, θέλοντας να ανακόψει την επιρροή του. Το ίδιο κάνουν η Σαουδική Αραβία και οι ΗΠΑ. Το κράτος του Ισραήλ θεωρεί «νούμερο 1» εχθρό τη σιιτική «Χεζμπολάχ», που δρα στο Λίβανο, συμμετείχε στον πόλεμο της Συρίας στο πλευρό του Ασαντ και στηρίζεται από το Ιράν. Οι κάννες του ισραηλινού στρατού είναι μόνιμα στραμμένες προς το Λίβανο.
Το «κουβάρι» περιπλέκεται επικίνδυνα. Στην επιφάνεια προβάλλει η κορυφή μόνο των σκληρών ανταγωνισμών που μαίνονται στο παρασκήνιο. Τέτοια εξέλιξη είναι για παράδειγμα η αιφνιδιαστική (;) παραίτηση του πρωθυπουργού του Λιβάνου, την οποία ανακοίνωσε από τη Σαουδική Αραβία (!), καταγγέλλοντας το ρόλο του Ιράν, της «Χεζμπολάχ» και ότι υπάρχει «σχέδιο δολοφονίας του»...
Θυμίζουμε, ακόμα, ότι η πρώτη επίσκεψη του Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ ήταν στη Σαουδική Αραβία, ενώ μια από τις αμέσως επόμενες αποφάσεις του ήταν να εγκαταλείψουν οι ΗΠΑ τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, σφίγγοντας τον κλοιό των κυρώσεων. Επίσης, η Σαουδική Αραβία απέδωσε στο Ιράν την ευθύνη για την πυραυλική επίθεση που απέτρεψε σε βάρος της, δείχνοντας ότι σκοπεύει να κλιμακώσει την ένταση με κάθε τρόπο.
Αν σ' αυτό το κάδρο προσθέσει κανείς τη «στρατηγική συμμαχία» Ελλάδας - Ισραήλ (με την Κύπρο να συμπληρώνει το «τρίγωνο»), που εστιάζει κατά βάση στο στρατιωτικό τομέα, αλλά και τη σημασία που αποδίδουν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στη βάση της Σούδας, τότε καταλαβαίνει το βάθος της ελληνικής εμπλοκής και το μέγεθος των κινδύνων που προκύπτουν για τον ελληνικό λαό, σε περίπτωση μιας γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή.
Αντί επιλόγου, θυμίζουμε δυο περιστατικά που έχουν τη σημασία τους: Γράφτηκε και δεν διαψεύστηκε ότι πολλές από τις κοινές ασκήσεις της Πολεμικής Αεροπορίας Ελλάδας και Ισραήλ προσομοίωναν τις συντεταγμένες μιας ενδεχόμενης επίθεσης σε στρατηγικής σημασίας εγκαταστάσεις του Ιράν. Και ότι μια από τις ερωτήσεις που δέχτηκε ο Αλ. Τσίπρας στη συνάντηση με τον Τραμπ ήταν για τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν. Η σιωπή της κυβέρνησης για όλα όσα συμφώνησε στο περίφημο ταξίδι στις ΗΠΑ και το ενδεχόμενο να βλέπουμε να υλοποιούνται μια - μια οι αποφάσεις αυτών των επικίνδυνων συμφωνιών, απαιτούν τη λαϊκή επαγρύπνηση...