Η επόμενη μέρα

Να διαμορφώσει σήμερα τους όρους που θα εξασφαλίσουν την ανοχή του λαού στο «αύριο» της ανάκαμψης του κεφαλαίου επιχειρεί η κυβέρνηση, προβάλλοντας στο μέλλον τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τις οποίες το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης επιδιώκει και στο παρόν να αποσπάσει τη συναίνεση, ή έστω την ανοχή του λαού στην αντιλαϊκή πολιτική.
Κυβερνητικοί παράγοντες αλλά και «φιλικά» προς την κυβέρνηση ΜΜΕ διατείνονται πως η συζήτηση «έχει φύγει» από την 3η «αξιολόγηση» και επεκτείνεται πλέον στο «μετά», το οποίο σκιαγραφούν με διλήμματα όπως: Εργασιακή ζούγκλα ή εργασιακά δικαιώματα και Συλλογικές Συμβάσεις; Κανόνες στο επιχειρείν ή fast track ανομία και αεριτζίδικα δάνεια; Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών προς όφελος των «πολλών» ή εκχώρηση χωρίς σχεδιασμό και προοπτική; Δημοκρατική αστυνομία, Δικαιοσύνη, ΜΜΕ ή αυθαιρεσία και αυταρχισμός;
Εννοείται, βέβαια, ότι από τα κυβερνητικά επιτελεία στο πρώτο σκέλος αυτών των διλημμάτων τοποθετείται ο ΣΥΡΙΖΑ και στο δεύτερο η ΝΔ.
Με μια πρώτη ανάγνωση, είναι φανερό πως η συζήτηση για το «μετά» διεξάγεται με τους όρους του «πριν», αναπαράγοντας λογικές όπως «φως - σκοτάδι», «πρόοδος - συντήρηση», «αριστερά - δεξιά». Στην πραγματικότητα, όμως, η κατάσταση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο μετά την τυπική λήξη των «μνημονίων» των δανειακών συμβάσεων - αλλά με τη διατήρηση των «μνημονίων διαρκείας» της ΕΕ και του κεφαλαίου - όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση.
Πολύ περισσότερο που η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας δεν συνάδει με αποκατάσταση των απωλειών που είχε ο λαός στα χρόνια της κρίσης.
Επιβάλλει ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις και αυτό εκφράζεται ανάγλυφα στη στρατηγική του κεφαλαίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Καθήλωση των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων, των μισθών, των κρατικών δαπανών για συντάξεις, επιδόματα κ.λπ.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον προκλητικό στελέχη της κυβέρνησης να δηλώνουν ότι μετά τα μνημόνια «ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει την πολιτική του», λες και σήμερα κάνει κάτι άλλο. Λες και οι διακηρύξεις του περί επενδύσεων ανταγωνιστικότητας, κερδοφορίας κ.λπ. μπορούν να εξυπηρετηθούν με διαφορετικό τρόπο εκτός από πολιτικές στήριξης της έντασης της εκμετάλλευσης.
Εξάλλου, και μετά τον Αύγουστο του 2018 θα βρίσκονται εν ισχύ μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και για το 2019 και το 2020, ενώ παλιότερα μέτρα ωριμάζουν και έρχονται νέα με την 3η «αξιολόγηση».
Οταν λοιπόν η κυβέρνηση υπόσχεται «εργασιακά δικαιώματα» και ΣΣΕ στη «μετά μνημόνιο» εποχή, κοροϊδεύει ασύστολα. Γι' αυτό η κυβέρνηση υπόσχεται «κανόνες», για να «βάλει τάξη» στη ζούγκλα και να επαναπροσδιορίσει το διαμοιρασμό της πίτας ανάμεσα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Και βέβαια, μέσα σε αυτήν τη ζούγκλα, της κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, καμιά δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει και κανένας κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος των εργαζομένων - όπως ψεύτικα υποστηρίζει η κυβέρνηση - αλλά μόνο προς όφελος αυτών που έχουν την οικονομική δύναμη.
Η «επόμενη μέρα» μπορεί να γίνει καλύτερη για το λαό μόνο αν ακολουθήσει το δρόμο που τον καλεί το ΚΚΕ. Το δρόμο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, την οργάνωση στα συνδικάτα, την πάλη για ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς, για κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, σε σύγκρουση με το κεφαλαίο, την ΕΕ και τα κόμματά τους. Το δρόμο της συγκρότησης της κοινωνικής συμμαχίας των εργαζομένων και λαϊκών δυνάμεων, που έχουν ως κοινό αντίπαλο το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Αν τελικά συμπορευθεί με το ΚΚΕ στον αγώνα για την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, μια οικονομία που θα έχει στο επίκεντρο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Ο δρόμος δηλαδή που χάραξε η Επανάσταση του Οκτώβρη και είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ.