Τα Γιουσουφάκια και άλλες Ιστορίες – του Κώστα Λουλουδάκη

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) Καρουζελ 

Σε παλιότερο άρθρο είχαμε επισημάνει το γεγονός πως το πολυεθνικό κεφάλαιο, χωρίς κανένα θεσμικό ή χωρικό περιορισμό, απαίτησε από τις κυβερνήσεις να καταργήσουν τις ρυθμιστικές πολιτικές τους, προσφέροντάς του ταυτόχρονα τη παροχή θεσμικού πλαισίου που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων τους. Βρίθοντας από κάθε είδους απαλλαγές και διόδους διαφυγής από θεσμικές υποχρεώσεις, η φορολόγηση του κεφαλαίου και των υπεραξιών συρρικνώθηκε με σχεδόν θεϊκό τρόπο.  Στη γλώσσα της ταξικής και ολοκληρωτικής  δικτατορίας του καπιταλισμού-φιλελευθερισμού, οι νομοθετημένες τεχνικές που χρησιμοποιούν οι πολυεθνικές για να αποφύγουν τους φόρους δεν λέγονται διαφθορά, φοροαποφυγή ή φοροδιαφυγή, αλλά «οικονομική βελτιστοποίηση».
Έτσι κι αλλιώς, οι οικονομικοί παράδεισοι υφίστανται, γιατί αυτό επιθυμούν οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Και είναι πολιτική απόφαση των κυβερνώντων να ενεργούν και να νομοθετούν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι κλέβοντας στην ουσία τους πολίτες, αφού διατηρώντας νόμιμα υπεράκτιες έδρες δεν πληρώνουν φόρους.
Η επιτομή του δικτύου πολιτικής διαπλοκής και ξεπλύματος μαύρου χρήματος δεν βρίσκεται σε κάποιο παραδεισένιο νησί με εξωτικό όνομα, ούτε στην Ελβετία, την αρχαιότερη επικράτεια εχεμυθείας στην Ευρώπη, αλλά στην Βρετανία. Μιλάω για το αυτόνομο κράτος που εδρεύει στην καρδιά του Λονδίνου και φέρει την ονομασία City of London.
Οι πλούσιες και πανίσχυρες ελίτ του χρήματος, με την αμέριστη συμπαράσταση της ιέρειας των ελεύθερων αγορών Μάργκαρετ Θάτσερ δημιούργησαν ένα κρατίδιο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και μια αυτόνομη επικράτεια εχεμύθειας, όπου κυριαρχεί η περιφρόνηση στις κοινωνίες και στην δημοκρατία και όπου κανένα έγκλημα δεν είναι κολάσιμο αδίκημα. Το ανεξάρτητο κράτος City of London ελέγχει τους φορολογικούς παραδείσους: Νήσος Μάν, Νησιά Καϊμάν, το Νησί Σάρκ, τα νησιά Τέρκς και Κάικος, το Γιβραλτάρ, τη Βερμούδα και το Βαϊλάτο του Τζέρσεϊ και του Γκέρνσεϊ. Σε αυτό το μαφιόζικου τύπου  καπιταλιστικό δίκτυο αναλογεί σχεδόν το 50%  του διεθνούς τραπεζικού ενεργητικού.
Αλήθεια, αν έχουμε κατά νου όλα αυτά, όλη αυτήν την βρομιά δηλαδή, όπου τον έλεγχο υπεράκτιων οικονομικών δραστηριοτήτων και την τεράστια ροή κλεμμένου πλούτου τον έχει η Βρετανία, ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό το λεγόμενο Brexit…   
Άλλοι ευρωπαϊκοί αγαπημένοι προορισμοί μαύρου χρήματος είναι το μικρό και βουκολικό Λιχτεστάιν, το γραφικό Λουξεμβούργο, η Ολλανδία με τα όμορφα κανάλια της και το ονομαστό Μονακό. Ο μηχανισμός αυτός, εκτός από την παγκοσμιοποιημένη πληθώρα δεινών που επιφυλάσσει στον κόσμο της εργασίας, για να διατηρηθεί συνοδεύεται από ένα συνεχώς εντεινόμενο κοινωνικό έλεγχο και μια διάχυση φόβου, ο ρόλος των οποίων συνίσταται στο να διασφαλίζεται παντού ο θρίαμβος των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων.
Όλα αυτά, για να ανοίξουμε και το παράθυρο στην χώρα που ζούμε,  επιτυγχάνονται με την θεμελιωμένη στο χρήμα πολιτική αντιπαράθεση για ελάσσονα ζητήματα, όπως αυτά της 48ωρης εξόδου από την φυλακή του Δημήτρη Κουφοντίνα, της φοροαποφυγής της συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη ή για το ποιος ήταν ο μεσάζων στην  πώληση όπλων που προχώρησε ο υπουργός Καμμένος  στην Σαουδική Αραβία, χωρίς να απασχολεί κανέναν ότι η χώρα αυτή προκαλεί γενοκτονία την Υεμένη…
Μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό πληροφοριών που ο εγκέφαλος αδυνατεί να επεξεργαστεί και να αποθηκεύσει, παρουσιάζεται το γιουσουφάκι των κάθε λογής αφεντικών, ο άνθρωπος που μπορεί με ένα βλέμμα του να αποβλακώσει ακόμα και τον βλάκα, για τον Άδωνη Γεωργιάδη ο λόγος που δηλώνει: «Στον παγκόσμιο καπιταλισμό όσο οι κυβερνήσεις αυξάνουν τους φόρους, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να γλιτώσουν αυτή τη λεηλασία των εισοδημάτων τους από τις κυβερνήσεις, έτσι δουλεύει το παγκόσμιο σύστημα[…]» και ο αντιπρόεδρος την ΝΔ. που από μόνος του αποτελεί ουσία άυλη που ίπταται και μολύνει το περιβάλλον, καταλήγει: «Αντί να ασχολούμαστε με το πώς θα πηγαίνει ο καθένας να γλιτώσει τα λεφτά του -γιατί στον καπιταλισμό πάντα οι άνθρωποι θα προσπαθούν να γλιτώσουν τα λεφτά τους, αυτό είναι μία φυσική ανθρώπινη διεργασία- πρέπει να μας απασχολεί κάτι άλλο καλύτερα: Πώς θα κάνουμε τη χώρα μας μία χώρα, η οποία θα έχει τέτοια φορολογία και τέτοια οικονομία, που θα συμφέρει στον άλλον να έχει τα λεφτά του στην Ελλάδα». 
Επειδή οι ιδέες του Γεωργιάδη, σαν όλες τις επιδημίες, πρέπει να τύχουν πλατύτερης διάδοσης, θα μου επιτρέψετε να θυμίσω το εξής: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χρωστούν σε δάνεια πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ! Για το δάνειο της ΝΔ (περίπου 200 εκατ, ευρώ) ο αντιπρόεδρος της Άδωνης Γεωργιάδης δήλωσε πως «θα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία διαγραφής του χρέους».

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι δηλώσεις αυτές συνιστούν μια αδιαμφισβήτητη καπιταλιστική βίαιη πραγματικότητα που δεν πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διερεύνησης, αλλά μόνον σκληρής και απερίφραστης αποδοκιμασίας και ας επικεντρωθούμε σε ένα τυφλό έγκλημα που στοχεύει τον εργατικό κόσμο. Το έγκλημα αυτό δεν είναι άλλο από την ακραία μορφή κρατικής τρομοκρατίας που έχει να κάνει με τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας όσων στάθηκαν αδύναμοι να ανταποκριθούν στο ανταγωνιστικό περιβάλλον των αγορών.
Αυτό το νομοθετημένο έγκλημα, (ανάμεσα σε άλλα επέτρεψαν την πώληση στεγαστικών δανείων στους πλιατσικολόγους των  funds) της Πινοσετικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, συντελείται την ώρα που ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ δήλωνε στο Ευρωκοινοβούλιο για την κατάσταση στην Ελλάδα: «Είχαμε τραπεζική κρίση, δημοσιονομική κρίση και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκαιο».
Από αυτήν την κυνική ομολογία ανάγεται το συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν ήταν τεχνικής ή οικονομικής αλλά πολιτικής φύσης. Η απόφαση που πάρθηκε λοιπόν  καθορίστηκε από το συσχετισμό δυνάμεων. Ποιος διοικεί λοιπόν τις κοινωνίες μας ; Οι άνθρωποι που εκλέγουμε ή το κεφάλαιο;
Ωστόσο, για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες, οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείστηκαν με υψηλά επιτόκια για να εξασφαλίσουν την ανακεφαλαιοποίησή τους.
Όχι μια, όχι δυο, αλλά τρεις φορές!
Τα δάνεια αυτά  φορτώθηκαν στο κρατικό χρέος και βέβαια στις πλάτες του λαού…
Η δημόσια αιμοδοσία των τραπεζών σε μετρητό  ξεπέρασε τα 50 δισ. Ευρώ. Ενώ δόθηκαν και εγγυήσεις του κράτους, με ποικίλες μορφές, ύψους 130 δισ. ευρώ!
Ποιοι είναι αυτοί που σώθηκαν με δημόσιο χρήμα;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε με μια απόφαση να νομοθετήσει την πλήρη προστασία της μοναδικής κατοικίας έστω και με εισοδηματικά κριτήρια, νομοθετεί με δουλική λατρεία και με σαδιστικό τρόπο υπέρ της διασφάλισης των τραπεζών και των μεγαλομετόχων τους. Τα κυβερνητικά θρασίμια, για να ποινικοποιήσουν κάθε αντίδραση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, κρύβονται πίσω από τους λεγόμενους  στρατηγικούς κακοπληρωτές , τους οποίους χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να αυστηροποίησουν το νομοθετικού πλαίσιο, έτσι ώστε για αδικήματα όπως η «απειλή» και η «διατάραξη οικιακής ειρήνης» σε βάρος συμβολαιογράφων που διενεργούν πλειστηριασμούς, να προβλέπεται αυτεπάγγελτη δίωξη και όχι δίωξη κατ’ έγκληση, όπως ισχύει μέχρι σήμερα.
Την ίδια ώρα τα γιουσουφάκια των αγορών Σταύρος Κοντονής και Νίκος Τόσκας με θρασύτητα διαβεβαιώνουν: «Μετά τη γνωστοποίηση τις προηγούμενες ημέρες από το Σύλλογο Συμβολαιογράφων του γεγονότος ότι ματαιώθηκαν με βίαιο τρόπο πλειστηριασμοί, που αφορούσαν ακίνητα μεγάλης αξίας (ορισμένα απ΄ αυτά υπερέβαιναν το ένα εκατομμύριο ευρώ, ή βιομηχανικά ακίνητα), προστέθηκαν οι πληροφορίες του κυριακάτικου Τύπου, αφ΄ ενός μεν ότι πλειάδα ακινήτων τα οποία πρόκειται προσεχώς να εκπλειστηριαστούν ανήκουν σε μεγαλόσχημους επιχειρηματίες και γνωστούς οικονομικούς παράγοντες για υψηλά χρέη, αφ΄ ετέρου δε, ότι η αξία τους είναι για τον μέσο πολίτη μυθική.
Αποκαλύπτεται μ΄ αυτό τον τρόπο, ότι οι πλειστηριασμοί ακινήτων δεν αφορούν την πρώτη κατοικία και μάλιστα φτωχών και οικονομικά αδύναμων συμπολιτών μας, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Όπως έχει κατ’ επανάληψη τονιστεί, η πρώτη κατοικία για όσους έχουν υπαχθεί στις διατάξεις του νόμου Κατσέλη είναι απολύτως προστατευμένη και λαμβάνονται μέτρα για την επέκταση των ρυθμίσεων αυτών και μετά την 31.12.2017.
Επιπροσθέτως, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που θ΄ αρχίσουν να διεξάγονται από την 29.11.2017 θα σχετίζονται με ακίνητα αξίας πάνω από 300.000 ευρώ[…]». (Εφημερίδα Συντακτών:Διαβεβαιώσεις για απόλυτη προστασία πρώτης κατοικίας https://www.efsyn.gr/arthro/diavevaioseis-gia-apolyti-prostasia-protis-katoikias)
Μεγάλη αποκοτιά από υποκείμενα, που αποσκοπούν στην μαζική χειραγώγηση και στον κοινωνικό αυτοματισμό, όπου η βάρβαρη ολότητα του καπιταλισμού γίνεται αποδεκτή ως δεδομένη και συμβάλει στην αποκτήνωση και στην απανθρωποποίηση της κοινωνίας.
Το ψέμα ρε θυρωροί των τραπεζών έχει κοντά ποδάρια!
Στο περιθώριο της συνάντησης που είχε ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών και τσιράκι των ελεύθερων αγορών Νικόλαος Καραμούζης με τον πρόεδρο της Βουλής  Νικόλαο Βούτση, δήλωσε: «Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών θεωρεί απαραίτητο να υπάρχουν πλειστηριασμοί, γιατί είναι το κυριότερο εργαλείο που έχουμε για να κυνηγήσουμε τους στρατηγικούς κακοπληρωτές. Αν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει κόστος στο να μην εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, ενώ έχουν τη δυνατότητα, φοβάμαι ότι θα πάμε σε ένα αδιέξοδο και για τις τράπεζες και για την ελληνική οικονομία. Οι ελληνικές τράπεζες είναι ισχυρές, έχουν μπροστά τους μια σειρά από προκλήσεις, τις οποίες πιστεύω θα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία. Αυτή τη στιγμή οι προτεραιότητές μας είναι ξεκάθαρες, έχουμε τοποθετηθεί, δεν υπάρχει κάποια συμφωνία, υπάρχει η δική μας επιλογή, στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς να επικεντρωθούμε στις μεγάλες υποθέσεις, διότι αυτή είναι η προτεραιότητα. Δεν σημαίνει όμως ότι μεταγενέστερα υπάρχει κάποια συμφωνία ότι δεν θα συνεχίσουμε να κάνουμε πλειστηριασμούς. Είναι ένα εργαλείο απαραίτητο, για να μπορέσουμε να επιλύσουμε το μεγάλο θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο».
(Βουλή: Συνάντηση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων με το Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών http://www.hellenicparliament.gr/Enimerosi/Grafeio-Typou/Deltia-Typou/?press=92152160-1391-423e-b77c-a82b00e670f8 )
Αλλά κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, «αριστεροί» εσείς, πουλάκια μου, επιτρέψτε μου για λόγους ευαισθησίας και για να σας βοηθήσω στην μονοπώληση της Realpolitik σας, να σας υπενθυμίσω ότι είναι δυσάρεστη επιχείρηση να βοηθάς τις ελεύθερες αγορές και το σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εναντίον των δύσμοιρων φτωχών συνανθρώπων μας. Και μάλιστα την στιγμή που η Ελλάδα καταλαμβάνει στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη Eurostat, την 1η θέση στην παιδική φτώχεια, με το ποσοστό να διαμορφώνεται στο 36,7%.
(Αρνητική πρωτιά στην παιδική φτώχεια στην Ευρωζώνη http://www.kathimerini.gr/852092/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/arnhtikh-prwtia-sthn-paidikh-ftwxeia-sthn-eyrwzwnh)
Και μόνο για το τελευταίο στατιστικό στοιχείο, χαρακτηριστικό της δυστυχίας που κυριάρχησε στην χώρα για να σωθούν τα τραπεζικά κατακάθια, σύμφωνα με τον κύριο Γέρουν Ντάισελμπλουμ, θα σας υπενθυμίσω κάποια λόγια του σπουδαίου Ντάριο Φό: «Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»
Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.
Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θα ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις.
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στημένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…»
 Το ζήτημα είναι πως ίσως δεν καταλάβατε, συνεπώς θα χρησιμοποιήσω και δικά μου λόγια: Ενδέχεται η προστασία της κοινωνίας από μια ορισμένη πραγματική Αριστερά, μέσα από τα συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές και άλλους φορείς του κινήματος, να μην είναι πασιφιστική για την κυρίαρχη τάξη που ονειρεύεται την υποταγή του συνόλου της κοινωνίας στα διοικητικά συμβούλια των επενδυτών.
Όσο, λοιπόν,  και αν οι νεοφιλελεύθεροι κατάφεραν να ριζώσουν  βαθειά την ιδέα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»,τα μέτωπα της μάχης μας υπάρχουν και  είναι ξεκάθαρα:  βρίσκονται στη συλλογική δράση με σκοπό την κατεδάφιση αυτής της επικίνδυνης και βάρβαρης κατάστασης, ώστε όλη αυτή η βρομιά του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού που  προέρχεται  από τους κόλπους των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών και των αστών πολιτικών, να φύγει προς την αποχέτευση. Το μόνο μέρος όπου ανήκει.