Διαπραγμάτευση με μεγάλη «ουρά»...
Μια
ανάσα από την έναρξη της Διάσκεψης για το Κυπριακό στη Γενεύη, την
ερχόμενη βδομάδα, το σκηνικό πιέσεων, ανταγωνισμών και συμβιβασμών που
αποτυπώνεται σε όσα μόνο βγαίνουν προς τα έξω, από τα πολύ χοντρά
παζάρια που εξελίσσονται στο παρασκήνιο, γεννάει αντικειμενικά σοβαρά
ερωτήματα και προβληματισμούς για το εύρος της διαπραγμάτευσης.
Αλλωστε, μιλάμε για μια διαπραγμάτευση για την οποία, επισήμως τουλάχιστον, δεν έχουν ξεκαθαριστεί και μια σειρά από - σχετικά - απλά ζητήματα, από το ποιος και με ποια ιδιότητα θα συμμετάσχει, σε ποιο επίπεδο θα εκπροσωπηθούν Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία που θεωρούνται οι «εγγυήτριες δυνάμεις», αν και πώς θα υπάρξουν μεταξύ τους συναντήσεις κ.ά. Και όπου, βέβαια, όλα τα αστικά επιτελεία που εμπλέκονται αφήνουν όλα τα σενάρια για τα επόμενα βήματα ανοιχτά, από ένα οριστικό «ναυάγιο» των διαπραγματεύσεων, που παρουσιάζεται ως το σήμα για μια «ντε φάκτο» διχοτόμηση, μέχρι την αφετηρία για μια διαπραγμάτευση «μακράς πνοής», που θα περιλαμβάνει μια μεγάλη ατζέντα ζητημάτων.
Το σκηνικό αυτό, όσο κι αν ξεδιπλώνεται γύρω από υπαρκτές διαφοροποιήσεις για ζητήματα όπως π.χ. το εδαφικό και το καθεστώς των εγγυήσεων, δεν μπορεί παρά να υποψιάζει για τα ευρύτερα θέματα που παζαρεύονται και τα πραγματικά επίδικα της διαπραγμάτευσης.
Είναι ενδεικτικό, δε, ότι την «ευρύτερη» αυτή πλευρά των διαπραγματεύσεων, των σχεδιασμών και των συμφερόντων της κάθε πλευράς αναδεικνύουν, με δηλώσεις και ιδιαίτερες πλευρές που ξεχωρίζουν, όλοι όσοι εμπλέκονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική η διάθεση της Βρετανίας να παζαρέψει λίγο - πολύ οτιδήποτε αφορά έμμεσα ή άμεσα την εμπλοκή της στο καθεστώς των εγγυήσεων, εκτός από το καθεστώς των βάσεών της στο νησί, που αποτελούν ένα πολύ γερό «πάτημα» για την προώθηση των θέσεων και των συμφερόντων των μονοπωλίων της στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της ΝΑ Μεσογείου.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικές είναι οι πιέσεις των ΗΠΑ για γρήγορη επίλυση με τη μια ή την άλλη μορφή, στο όνομα των «ευκαιριών» που πρέπει να αξιοποιηθούν στην Ενέργεια και με «μοχλό» τόσο τη συνολική κατάσταση στην περιοχή, όσο και τα εναλλακτικά και ανταγωνιστικά σχέδια του περάσματος των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Την ίδια ώρα, στον τουρκικό αλλά και στον ελληνικό Τύπο γράφονται όλο και πιο πολλά για το πώς η τουρκική αστική τάξη συνδέει τη στάση της στο Κυπριακό με τις εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας και την πιθανή τριχοτόμηση της χώρας, για τη στρατηγική σημασία που αποκτά υπό το πρίσμα αυτό η κατοχή της Καρπασίας (της χερσονήσου στη βορειοανατολική άκρη της Κύπρου) για το πέρασμα των αγωγών, αλλά και για την πρόθεσή της να εντάξει στη διαπραγμάτευση το συνολικό πακέτο των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, στο φόντο «εσωτερικών προβλημάτων» και σχεδίων αποσταθεροποίησης, αλλά και του θολού τοπίου σε ό,τι αφορά τις διεθνείς συμμαχίες.
Παράλληλα, άλλα δημοσιεύματα «βλέπουν» κινήσεις της Γερμανίας ώστε τη νέα χρονιά να παίξει έναν πιο ενεργό ρόλο στην περιοχή από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, με προσπάθεια να αξιοποιήσει την έστω κι έμμεση εμπλοκή της στο Κυπριακό, αλλά και την προσπάθεια της Γαλλίας να υπερασπιστεί τις θέσεις των δικών της μονοπωλίων στην κυπριακή ΑΟΖ, κινήσεις που συνδέονται με την προσπάθεια ενίσχυσης του ρόλου της ΕΕ στα της διαπραγμάτευσης, τροφοδοτώντας και την κόντρα για το ποιοι και με ποια ιδιότητα θα συμμετέχουν σε αυτή. Ολα αυτό στο φόντο και των αντιπαραθέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, που εξακολουθούν να τροφοδοτούν την πολεμική σύγκρουση στη Συρία, αλλά και μια σειρά από εξελίξεις στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή κ.τ.λ.
Η δε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των στόχων του, όπως η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», επισήμως συνδέει την επίλυση του Κυπριακού με την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή και τη διαμόρφωση των δικών της «συμμαχικών αξόνων» με άλλα καπιταλιστικά κράτη (Ισραήλ, Αίγυπτος κ.λπ.).
Μέσα σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, πίσω από τις κλειστές πόρτες, είναι φανερό πως πολλά μπορούν να συζητιούνται, σίγουρα πάντως όχι μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προς όφελος του λαού της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και των άλλων λαών της περιοχής.
Αλλωστε, μιλάμε για μια διαπραγμάτευση για την οποία, επισήμως τουλάχιστον, δεν έχουν ξεκαθαριστεί και μια σειρά από - σχετικά - απλά ζητήματα, από το ποιος και με ποια ιδιότητα θα συμμετάσχει, σε ποιο επίπεδο θα εκπροσωπηθούν Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία που θεωρούνται οι «εγγυήτριες δυνάμεις», αν και πώς θα υπάρξουν μεταξύ τους συναντήσεις κ.ά. Και όπου, βέβαια, όλα τα αστικά επιτελεία που εμπλέκονται αφήνουν όλα τα σενάρια για τα επόμενα βήματα ανοιχτά, από ένα οριστικό «ναυάγιο» των διαπραγματεύσεων, που παρουσιάζεται ως το σήμα για μια «ντε φάκτο» διχοτόμηση, μέχρι την αφετηρία για μια διαπραγμάτευση «μακράς πνοής», που θα περιλαμβάνει μια μεγάλη ατζέντα ζητημάτων.
Το σκηνικό αυτό, όσο κι αν ξεδιπλώνεται γύρω από υπαρκτές διαφοροποιήσεις για ζητήματα όπως π.χ. το εδαφικό και το καθεστώς των εγγυήσεων, δεν μπορεί παρά να υποψιάζει για τα ευρύτερα θέματα που παζαρεύονται και τα πραγματικά επίδικα της διαπραγμάτευσης.
Είναι ενδεικτικό, δε, ότι την «ευρύτερη» αυτή πλευρά των διαπραγματεύσεων, των σχεδιασμών και των συμφερόντων της κάθε πλευράς αναδεικνύουν, με δηλώσεις και ιδιαίτερες πλευρές που ξεχωρίζουν, όλοι όσοι εμπλέκονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική η διάθεση της Βρετανίας να παζαρέψει λίγο - πολύ οτιδήποτε αφορά έμμεσα ή άμεσα την εμπλοκή της στο καθεστώς των εγγυήσεων, εκτός από το καθεστώς των βάσεών της στο νησί, που αποτελούν ένα πολύ γερό «πάτημα» για την προώθηση των θέσεων και των συμφερόντων των μονοπωλίων της στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της ΝΑ Μεσογείου.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικές είναι οι πιέσεις των ΗΠΑ για γρήγορη επίλυση με τη μια ή την άλλη μορφή, στο όνομα των «ευκαιριών» που πρέπει να αξιοποιηθούν στην Ενέργεια και με «μοχλό» τόσο τη συνολική κατάσταση στην περιοχή, όσο και τα εναλλακτικά και ανταγωνιστικά σχέδια του περάσματος των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Την ίδια ώρα, στον τουρκικό αλλά και στον ελληνικό Τύπο γράφονται όλο και πιο πολλά για το πώς η τουρκική αστική τάξη συνδέει τη στάση της στο Κυπριακό με τις εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας και την πιθανή τριχοτόμηση της χώρας, για τη στρατηγική σημασία που αποκτά υπό το πρίσμα αυτό η κατοχή της Καρπασίας (της χερσονήσου στη βορειοανατολική άκρη της Κύπρου) για το πέρασμα των αγωγών, αλλά και για την πρόθεσή της να εντάξει στη διαπραγμάτευση το συνολικό πακέτο των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, στο φόντο «εσωτερικών προβλημάτων» και σχεδίων αποσταθεροποίησης, αλλά και του θολού τοπίου σε ό,τι αφορά τις διεθνείς συμμαχίες.
Παράλληλα, άλλα δημοσιεύματα «βλέπουν» κινήσεις της Γερμανίας ώστε τη νέα χρονιά να παίξει έναν πιο ενεργό ρόλο στην περιοχή από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, με προσπάθεια να αξιοποιήσει την έστω κι έμμεση εμπλοκή της στο Κυπριακό, αλλά και την προσπάθεια της Γαλλίας να υπερασπιστεί τις θέσεις των δικών της μονοπωλίων στην κυπριακή ΑΟΖ, κινήσεις που συνδέονται με την προσπάθεια ενίσχυσης του ρόλου της ΕΕ στα της διαπραγμάτευσης, τροφοδοτώντας και την κόντρα για το ποιοι και με ποια ιδιότητα θα συμμετέχουν σε αυτή. Ολα αυτό στο φόντο και των αντιπαραθέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, που εξακολουθούν να τροφοδοτούν την πολεμική σύγκρουση στη Συρία, αλλά και μια σειρά από εξελίξεις στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή κ.τ.λ.
Η δε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των στόχων του, όπως η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», επισήμως συνδέει την επίλυση του Κυπριακού με την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή και τη διαμόρφωση των δικών της «συμμαχικών αξόνων» με άλλα καπιταλιστικά κράτη (Ισραήλ, Αίγυπτος κ.λπ.).
Μέσα σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, πίσω από τις κλειστές πόρτες, είναι φανερό πως πολλά μπορούν να συζητιούνται, σίγουρα πάντως όχι μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προς όφελος του λαού της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και των άλλων λαών της περιοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου