Αντιλαϊκές συναινέσεις...
Με
αφορμή τις εξελίξεις στο Κυπριακό, αναθερμάνθηκε η συζήτηση για την
ανάγκη να υπάρξει συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων πάνω στα
λεγόμενα «εθνικά θέματα», στα οποία η κυβέρνηση κατατάσσει επίσης την
ολοκλήρωση της «αξιολόγησης», την απομείωση του χρέους και, βέβαια, το
στόχο της ανάκαμψης της οικονομίας.
Στις αρχές της βδομάδας, στέλεχος της κυβέρνησης αρθρογραφούσε γι' αυτό το θέμα, γράφοντας περίπου τα εξής: Οι πολιτικές δυνάμεις «πρέπει να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας», με στόχο «να οριοθετηθεί το πεδίο των συγκλίσεων, αλλά και των πολιτικών συγκρούσεων», καθώς έτσι θα δοθεί «νέο περιεχόμενο στην πολιτική συζήτηση και στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων. Θα κάνει καλό στη χώρα, καλό στη δημοκρατία, καλό στο πολιτικό σύστημα».
Διαπίστωνε, επίσης, ότι «οι επικοινωνιακού χαρακτήρα συγκρούσεις (...) δημιουργούν όρους αδιεξόδων», ενώ, αντίθετα, «η ομαλοποίηση της πολιτικής συζήτησης» είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα.
Βέβαια, ανεξάρτητα από το πώς και σε ποιο βαθμό εκφράζεται κάθε φορά, συναίνεση ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις υπάρχει, στο έδαφος της στρατηγικής του κεφαλαίου που υπηρετούν από κοινού.
Δηλαδή, υπάρχει στρατηγική σύμπλευση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, όπως και προσήλωση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας, μέσα από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, συμμαχίες και οργανισμούς.
Αυτό που συζητιέται με μεγαλύτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, είναι η ανάγκη για ευρύτερες και μονιμότερες συναινέσεις, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να υπηρετούνται πιο αποτελεσματικά η απρόσκοπτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, από τη μια, και η χειραγώγηση - ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, από την άλλη.
Καθόλου τυχαία, η συζήτηση περί συναίνεσης εντείνεται παράλληλα με τις διεργασίες σε μέτωπα κομβικής σημασίας για το κεφάλαιο, όπως είναι η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» με νέα αντιλαϊκά μέτρα σε ορίζοντα χρόνων, η ένταξη στο μηχανισμό άντλησης φθηνότερου χρήματος από την ΕΚΤ, το Κυπριακό και οι γενικότερες διευθετήσεις στην περιοχή, όπου διακυβεύονται ισχυρά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα της οικονομικής και πολιτικής ρευστότητας, εξαιτίας των δυσκολιών που έχει η οικονομία να ανακάμψει ορμητικά, το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητάει τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις για να διασφαλίσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε με ισχυρές συγκυβερνήσεις είτε με συγκαταβατικές και εποικοδομητικές αντιπολιτεύσεις.
Αλλωστε, φυσικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν ανοιχτά ότι η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στη βάση που περιγράφεται πιο πάνω είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανάκαμψη. Ενδεικτικά μόνο, μεγάλο συγκρότημα του Τύπου εγκαλούσε χτες τη ΝΔ για τις «ηρωικές υποσχέσεις» περί μείωσης των φόρων που δίνει «με το άγχος της εκλογικής επικράτησης».
Ενώ ο Γ. Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έλεγε τις προάλλες σε εκδήλωση του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου: «Η κρίση που ζούμε είναι μια κρίση δομική, του κυρίαρχου παραγωγικού υποδείγματος, αλλά και του συστήματος δικομματικής εξουσίας που λειτουργούσε ως ένα "καρτέλ", καθώς και του πελατειακού μοντέλου διακυβέρνησης, που είχε διαμορφωθεί πριν από την κρίση, αλλά επέζησε και έπειτα από αυτήν. Για αυτό και έξοδος από την κρίση σημαίνει βαθιές αλλαγές σε πολλούς τομείς, διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος (...) ριζική αλλαγή στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και του τρόπου διακυβέρνησης».
Απέναντι σε αυτές τις διεργασίες υπέρ του κεφαλαίου βρίσκεται μόνο το ΚΚΕ και η πολιτική του πρόταση εκφράζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων. Συμβάλλοντας στην οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση. Προβάλλοντας ως διέξοδο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Στις αρχές της βδομάδας, στέλεχος της κυβέρνησης αρθρογραφούσε γι' αυτό το θέμα, γράφοντας περίπου τα εξής: Οι πολιτικές δυνάμεις «πρέπει να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας», με στόχο «να οριοθετηθεί το πεδίο των συγκλίσεων, αλλά και των πολιτικών συγκρούσεων», καθώς έτσι θα δοθεί «νέο περιεχόμενο στην πολιτική συζήτηση και στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων. Θα κάνει καλό στη χώρα, καλό στη δημοκρατία, καλό στο πολιτικό σύστημα».
Διαπίστωνε, επίσης, ότι «οι επικοινωνιακού χαρακτήρα συγκρούσεις (...) δημιουργούν όρους αδιεξόδων», ενώ, αντίθετα, «η ομαλοποίηση της πολιτικής συζήτησης» είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα.
Βέβαια, ανεξάρτητα από το πώς και σε ποιο βαθμό εκφράζεται κάθε φορά, συναίνεση ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις υπάρχει, στο έδαφος της στρατηγικής του κεφαλαίου που υπηρετούν από κοινού.
Δηλαδή, υπάρχει στρατηγική σύμπλευση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, όπως και προσήλωση στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας, μέσα από τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, συμμαχίες και οργανισμούς.
Αυτό που συζητιέται με μεγαλύτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, είναι η ανάγκη για ευρύτερες και μονιμότερες συναινέσεις, στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να υπηρετούνται πιο αποτελεσματικά η απρόσκοπτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, από τη μια, και η χειραγώγηση - ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, από την άλλη.
Καθόλου τυχαία, η συζήτηση περί συναίνεσης εντείνεται παράλληλα με τις διεργασίες σε μέτωπα κομβικής σημασίας για το κεφάλαιο, όπως είναι η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» με νέα αντιλαϊκά μέτρα σε ορίζοντα χρόνων, η ένταξη στο μηχανισμό άντλησης φθηνότερου χρήματος από την ΕΚΤ, το Κυπριακό και οι γενικότερες διευθετήσεις στην περιοχή, όπου διακυβεύονται ισχυρά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα της οικονομικής και πολιτικής ρευστότητας, εξαιτίας των δυσκολιών που έχει η οικονομία να ανακάμψει ορμητικά, το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητάει τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις για να διασφαλίσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε με ισχυρές συγκυβερνήσεις είτε με συγκαταβατικές και εποικοδομητικές αντιπολιτεύσεις.
Αλλωστε, φυσικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν ανοιχτά ότι η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στη βάση που περιγράφεται πιο πάνω είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανάκαμψη. Ενδεικτικά μόνο, μεγάλο συγκρότημα του Τύπου εγκαλούσε χτες τη ΝΔ για τις «ηρωικές υποσχέσεις» περί μείωσης των φόρων που δίνει «με το άγχος της εκλογικής επικράτησης».
Ενώ ο Γ. Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έλεγε τις προάλλες σε εκδήλωση του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου: «Η κρίση που ζούμε είναι μια κρίση δομική, του κυρίαρχου παραγωγικού υποδείγματος, αλλά και του συστήματος δικομματικής εξουσίας που λειτουργούσε ως ένα "καρτέλ", καθώς και του πελατειακού μοντέλου διακυβέρνησης, που είχε διαμορφωθεί πριν από την κρίση, αλλά επέζησε και έπειτα από αυτήν. Για αυτό και έξοδος από την κρίση σημαίνει βαθιές αλλαγές σε πολλούς τομείς, διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος (...) ριζική αλλαγή στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και του τρόπου διακυβέρνησης».
Απέναντι σε αυτές τις διεργασίες υπέρ του κεφαλαίου βρίσκεται μόνο το ΚΚΕ και η πολιτική του πρόταση εκφράζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων. Συμβάλλοντας στην οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση. Προβάλλοντας ως διέξοδο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου