Όταν μεγαλώσω...
Λες όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε όλα όσα κατακρίνουμε;
Λες πχ να φτύνουμε στο δρόμο, μπροστά σε άλλους, για να μας "καμαρώσουν"; Να λέμε για τους νέους του μέλλοντος πως δεν είναι όπως εμείς στα χρόνια μας; (Καλά αυτό ήδη το κάνουμε ως ένα βαθμό). Λες να πάρουμε τα κουσούρια των γονιών μας, και να αντιγράψουμε ασυνείδητα αυτό που μισούμε; Να σαπίζουμε στον καναπέ -καλά αυτό το κάνουμε ήδη ως ένα βαθμό- ή μπροστά σε μια οθόνη -αυτό και αν το κάνουμε; Να γκρινιάζουμε μόλις ανέβει το θερμόμετρο πάνω από 25 βαθμούς ή όταν πέσει κάτω από τους δέκα; Και να είναι ο καιρός το πιο σημαντικό θέμα που μας απασχολεί, αντί το πώς θα σταθούμε στο ύψος των καιρών μας; Λες όταν μεγαλώσουμε να μικραίνουμε από τα κουσούρια που κουβαλάμε από μικροί και μεγαλώνουν μαζί μας; Λες να αρχίσουμε να λέμε κι εμείς "σχολειά" (ο τόνος στο "α"), "καφενέδες" και "ποδάρια";
Λες όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε αυτό που σιχαινόμαστε; Αυτό που φοβόμαστε και κατακρίνουμε; Όχι πως τώρα είμαστε μικροί. Ούτε ως μέγεθος ούτε ως ιστορία και διαδρομή που κουβαλάμε πίσω μας -ιδίως αν το δεις συγκριτικά, στα χρόνια της αντεπανάστασης, που συρρίκνωσε μαζικά το κίνημα φιλοδοξώντας να γράψει τον επίλογο της ιστορίας. Αλλά όταν ωριμάσουμε πολιτικά και μεγαλώσει το μπόι μας, το πολιτικό μας βάρος, η απειλή που θα νιώθει το σύστημα από τη δράση μας.
Λες να γίνει δεύτερη φύση η εξουσία, συνήθεια που μένει σα γλίτσα πάνω μας, αφήνοντας πίσω την μπόχα και τα ελαττώματά της; Λες να κολλήσει πάνω μας τη σκουριά της η γηραλέα ρεφορμοστική σκέψη, με τη μίζερη ροπή της στο συμβιβασμό, τα φτιασιδώματα και την υποκρισία; Λες αντί για το κράτος να απονεκρωθεί η λειτουργία των συμβουλίων (σοβιέτ), η ζωντανή πολιτική κουβέντα και ο γόνιμος προβληματισμός; Να μας νικήσει η αναπόφευκτη, νομοτελειακή τάση για συγκεντρωτισμό, καταπλακώνοντας τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις μας; Λες να λυγίσουμε από το μεγάλο βάρος των απαιτήσεων και να λυγίσουμε; Να φωλιάσει μέσα μας ο φόβος, οι ταλαντεύσεις, οι ταλαντεύσεις κι η αναποφασιστικότητα; Ή τάση για συμβιβασμό και πισωγυρίσματα; Λες να συνεχίσουν να μας καθορίζουν τα πολιτικά παιδικά μας χρόνια κι η (επαναστατική) ανωριμότητας της κατάστασης; Να βρούμε μπροστά μας τα παιδικά μας "τραύματα" αντί να μάθουμε να λύνουμε καινούρια και σύνθετα προβλήματα;
Φυσικά και μπορεί να γίνουν αυτά, ως ένα βαθμό. Ίσως συμβούν κι όλα μαζί. Κανείς μας δεν είναι άτρωτος σε ό,τι μας απειλεί και μας διαβρώνει ύπουλα και αθόρυβα, κι αυτό είναι (φυσιο)λογικό εν μέρει. Μια φυσιολογική αντίδραση στην επανάσταση που μας βγάζει έξω από την "κανονικότητα", τη μίζερη, "κανονική" ροή των πραγμάτων, από όσους μένουν γαντζωμένοι σε αυτήν. Κι η δύναμη της συνήθειας είναι ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός της νιότης του κόσμου, ανεξάρτητα από την ηλικία μας.
Γι' αυτό πρέπει να ετοιμαζόμαστε από σήμερα, να εξουδετερώνουμε κάθε στραβό εν τη γενέσει του, προτού γιγαντωθεί μαζί μας. Ούτως ώστε την κρίσιμη στιγμή, να μην είμαστε απλώς έτοιμοι, αλλά ψηλότερα από τον πήχη των περιστάσεων.
Λες πχ να φτύνουμε στο δρόμο, μπροστά σε άλλους, για να μας "καμαρώσουν"; Να λέμε για τους νέους του μέλλοντος πως δεν είναι όπως εμείς στα χρόνια μας; (Καλά αυτό ήδη το κάνουμε ως ένα βαθμό). Λες να πάρουμε τα κουσούρια των γονιών μας, και να αντιγράψουμε ασυνείδητα αυτό που μισούμε; Να σαπίζουμε στον καναπέ -καλά αυτό το κάνουμε ήδη ως ένα βαθμό- ή μπροστά σε μια οθόνη -αυτό και αν το κάνουμε; Να γκρινιάζουμε μόλις ανέβει το θερμόμετρο πάνω από 25 βαθμούς ή όταν πέσει κάτω από τους δέκα; Και να είναι ο καιρός το πιο σημαντικό θέμα που μας απασχολεί, αντί το πώς θα σταθούμε στο ύψος των καιρών μας; Λες όταν μεγαλώσουμε να μικραίνουμε από τα κουσούρια που κουβαλάμε από μικροί και μεγαλώνουν μαζί μας; Λες να αρχίσουμε να λέμε κι εμείς "σχολειά" (ο τόνος στο "α"), "καφενέδες" και "ποδάρια";
Λες όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε αυτό που σιχαινόμαστε; Αυτό που φοβόμαστε και κατακρίνουμε; Όχι πως τώρα είμαστε μικροί. Ούτε ως μέγεθος ούτε ως ιστορία και διαδρομή που κουβαλάμε πίσω μας -ιδίως αν το δεις συγκριτικά, στα χρόνια της αντεπανάστασης, που συρρίκνωσε μαζικά το κίνημα φιλοδοξώντας να γράψει τον επίλογο της ιστορίας. Αλλά όταν ωριμάσουμε πολιτικά και μεγαλώσει το μπόι μας, το πολιτικό μας βάρος, η απειλή που θα νιώθει το σύστημα από τη δράση μας.
Λες να γίνει δεύτερη φύση η εξουσία, συνήθεια που μένει σα γλίτσα πάνω μας, αφήνοντας πίσω την μπόχα και τα ελαττώματά της; Λες να κολλήσει πάνω μας τη σκουριά της η γηραλέα ρεφορμοστική σκέψη, με τη μίζερη ροπή της στο συμβιβασμό, τα φτιασιδώματα και την υποκρισία; Λες αντί για το κράτος να απονεκρωθεί η λειτουργία των συμβουλίων (σοβιέτ), η ζωντανή πολιτική κουβέντα και ο γόνιμος προβληματισμός; Να μας νικήσει η αναπόφευκτη, νομοτελειακή τάση για συγκεντρωτισμό, καταπλακώνοντας τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις μας; Λες να λυγίσουμε από το μεγάλο βάρος των απαιτήσεων και να λυγίσουμε; Να φωλιάσει μέσα μας ο φόβος, οι ταλαντεύσεις, οι ταλαντεύσεις κι η αναποφασιστικότητα; Ή τάση για συμβιβασμό και πισωγυρίσματα; Λες να συνεχίσουν να μας καθορίζουν τα πολιτικά παιδικά μας χρόνια κι η (επαναστατική) ανωριμότητας της κατάστασης; Να βρούμε μπροστά μας τα παιδικά μας "τραύματα" αντί να μάθουμε να λύνουμε καινούρια και σύνθετα προβλήματα;
Φυσικά και μπορεί να γίνουν αυτά, ως ένα βαθμό. Ίσως συμβούν κι όλα μαζί. Κανείς μας δεν είναι άτρωτος σε ό,τι μας απειλεί και μας διαβρώνει ύπουλα και αθόρυβα, κι αυτό είναι (φυσιο)λογικό εν μέρει. Μια φυσιολογική αντίδραση στην επανάσταση που μας βγάζει έξω από την "κανονικότητα", τη μίζερη, "κανονική" ροή των πραγμάτων, από όσους μένουν γαντζωμένοι σε αυτήν. Κι η δύναμη της συνήθειας είναι ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός της νιότης του κόσμου, ανεξάρτητα από την ηλικία μας.
Γι' αυτό πρέπει να ετοιμαζόμαστε από σήμερα, να εξουδετερώνουμε κάθε στραβό εν τη γενέσει του, προτού γιγαντωθεί μαζί μας. Ούτως ώστε την κρίσιμη στιγμή, να μην είμαστε απλώς έτοιμοι, αλλά ψηλότερα από τον πήχη των περιστάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου